The Trap Between Lies

Hindi ko na maalala kung gaano katagal na ba akong nakatulala sa hawak kong flash drive. Para akong nahulog sa isang maze na walang exit — bawat daan may tanong, bawat sulok may banta.

Dalawa na. Dalawang ebidensya. Dalawang kuwento. Pero alin ang totoo?

Napasapo ako sa noo at mariing napapikit. Kung anuman ang nasa loob ng flash drive na ‘to, sigurado akong hindi magugustuhan ni Sebastian na hawak ko 'to. Pero paano kung ito lang ang paraan para malaman ko kung sino talaga siya? Kung anong klase ng tao ba talaga siya?

Napalundag na lamang ako nang biglang tumunog ang cellphone ko. Dali-dali ko naman itong nilapitan at saka tiningnan ang caller ID. Ngunit nagtaka ako nang makitang hindi ito naka-register sa contacts ko. Nagdadalawang-isip pa nga ako kung sasagutin ko ba 'yon o hindi. Hindi ko naman kasi talaga ugaling sumagot lalo na't hindi ko kilala ang caller. Nakatitig lang ako sa screen ng cellphone ko hanggang sa mamatay ang tawag. Ngunit ilang sandali pa lang ay muli na naman itong nag-ring. Nang sandaling 'yon ay nagpasya akong sagutin na lang dahil baka emergency.

Pinulot ko ang cellphone na nakapatong sa study table ko at saka dahan-dahan 'yong sinagot.

“H-hello?”

Static lang sa una. Tapos may boses na malamig at mahina.

“Stop digging, Miss Navarro. Or you’ll end up like him.”

Click.

Natigilan ako. Sino ‘yong “him”? At paano nila nalamang nagsisimula na akong maghinala? May alam kaya sila tungkol sa nga files na hawak ko?

Hindi ko na napigilan ang panginginig ng kamay ko. Napasandal ako sa dingding na para bang nawawalan na ng hininga.

At saka ko lang napansin ang isang liwanag na mula sa labas ng bintana. Isang pulang laser dot na gumagalaw sa kurtina.

“Sh*t,” mahina kong mura. Mabilis kong hinila ang kurtina at saka sumilip. Wala akong makita, pero ramdam kong may nakatingin.

Bago pa ako tuluyang lamunin ng panic ay muli na naman akong nakarinig ng mga katok sa pino. Malakas. Mabilis. Hindi na kagaya ng kay Ethan kanina — mas mabigat ngayon at mas nagmamadali. Tumambol nang malakas ang dibdib ko hanggang sa magsalita ang taong nasa labas ng apartment ko.

“Isla! Open the door.” Parang gusto kong maiyak nang marinig ko ang boses niya. Matalim at puno ng urgency. May kung ano sa utak ko ang bumubulong na hindi ko siya dapat basta-bastang pagkatiwalaan. Pero nang mga sandaling 'yon ay tila may sariling utak ang mga paa ko at nadatnan ko na lang ang sarili kong naglalakad papunta sa pinto. Kinalas ko ang safety chain na nakakabit doon at pagkatapos ay mabilis 'yong binuksan.

Bumungad sa akin ang galit niyang mukha. Ngunit sa kabila no'n ay may nakikita akong bahid ng pag-aalala. Nakasuot pa rin siya ng dark suit pero magulo ang buhok na parang nagmamadaling umalis mula sa kung saan man siya galing.

“What happened?” tanong niya agad, pumasok na parang siya ang may-ari ng lugar. Hinila niya ang kurtina at sumilip sa labas, hawak ang phone niya na tila may sinusubaybayan.

“May tumawag,” mahina kong sagot, nanginginig pa rin. “Sinabi nilang… tumigil na raw ako kung ayokong magaya sa kaniya. Tapos… m-may laser light sa bintana.”

Nakita kong nanigas ang panga ni Sebastian. “You should’ve called me the second it happened.”

“Excuse me? At bakit ko naman gagawin yon? Boss kita pero hindi ibig sabihin no'n, magiging dependent na 'ko sa 'yo,” buwelta ko, pero halatang nanginginig pa rin ang boses ko.

Lumapit siya, sobrang lapit, hanggang halos magtama ang aming hininga. “You don’t understand, Isla. This is not a game. Whoever’s behind this — they’re not bluffing.”

At sa mga mata niya, nakita ko ang isang bagay na hindi ko madalas makita — takot. Hindi para sa sarili niya… kundi para sa akin.

“Pack your things. You’re staying with me tonight,” utos niya.

Natawa ako ng mapait. “Oh, great. Para mas lalo akong pag-usapan ng buong mundo?”

“Let them talk,” malamig niyang sagot. “At least you’ll still be alive to hear it.”

Natigilan ako. Gusto kong kumontra, pero ang tono niya… walang bahid ng biro.

Habang nagmamadali akong nag-impake ng ilang gamit, ramdam ko ang titig niya sa bawat galaw ko. Para bang sinusukat niya kung hanggang saan ko kayang dalhin ang sitwasyong ito.

Bago kami lumabas ng apartment, dumaan siya sa mesa kung saan nakapatong ang laptop ko. Napatigil siya nang makita ang bukas na inbox at ang subjectless email.

His voice dropped, mabigat. “Where did you get this?”

Kinagat ko ang labi ko. “Walang pangalan. Wala ring sender. Basta na lang dumating sa akin kanina…”

Napatingin siya sa akin, malamig pero may bakas ng kaba. “And you opened the attachment?”

Hindi ko alam kung aamin ba ako. Pero nakita kong alam na niya ang sagot kahit hindi pa naman ako nagsasalita.

Dahan-dahan siyang humakbang palapit, hanggang sa halos madama ko ang bigat ng katahimikan sa pagitan naming dalawa. “Listen to me, Isla. Whatever you saw, whatever you think you know… it’s only half the truth. And half the truth can kill you.”

Hindi ko alam kung bakit nanginginig ang tuhod ko. Hindi dahil sa takot lang. Kundi dahil habang tinititigan niya ako, ramdam kong may tinatago siyang mas malaki pa kaysa sa kaya kong imagine-in.

At bago ako makapagsalita, kinuha niya ang flash drive mula sa mesa. “This stays with me.”

“Sebastian—!” protesta ko, pero huli na. Nasa bulsa na niya iyon.

Lumapit siya at saka bumulong... marahan pero mariin. “Do you trust me?”

At doon ako natigilan.

Dahil hindi ko alam ang sagot.