THE WEIGHT OF THE VEIL CHAPTER 7

Ngunit napansin niyang nakatingin ang lahat sa kanila, mga mata’y puno ng kilig at tuwa. Nagpe-perform sila bilang “perfect couple” sa harap ng mga estranghero.

“Smile, wifey,” bulong ni Louie, nakadikit ang labi sa kanyang tenga. “Show must go on.”

Kinilabutan si Klarise, pero hindi niya pinahalata. “Napaka-plastik mo.”

Louie grinned. “Mas plastik ka.”

Napilitan silang umupo sa mesa habang tinutugtugan ng bandang nakangiti pa sa kanila. Lumapit ang waiter at naglagay ng mamahaling champagne sa kanilang baso.

Nagkatinginan sila. Parehong walang balak mag-toast, pero dahil nakatingin ang mga staff, wala silang choice.

“Cheers,” ani Louie na pilit ang ngiti. “To the worst day of my life.”

“Cheers,” sagot ni Klarise, pilit ding ngumiti. “To the nightmare I can’t wake up from.”

Nagsimula na silang kumain, at halos sabay nilang tinikman ang lobster na inihain. Pareho nilang napansin na sobrang sarap ng pagkain—perfectly cooked, malasa, at mahal ang presyo. Pero syempre, hindi nila papahalata sa isa’t isa.

“Ang alat,” reklamo ni Louie, kahit sa loob-loob niya’y gusto niya ang lasa. “Baka expired na ‘to.”

Nagsalubong ang kilay ni Klarise. “Expired? Ano bang panlasa meron ka? Ito ang pinaka-masarap na lobster na natikman ko—ay, I mean, pinaka-malasang pangit.”

Louie chuckled. “Sige na nga. Ikaw na ang magaling sa lobster.”

Napailing si Klarise. “At ikaw na ang magaling sa pagkasira ng gabi.”

Tuloy ang asaran nila habang kumakain. Pero kahit puno ng inis at sarcasm, hindi nila napansin na para na rin silang mag-asawang nagtatalo.

Natigil lang sila nang biglang tumugtog ang banda ng classic love song.

Lumapit ang emcee na nakangiti. “And now… the newlyweds’ first dance!”

Nanlaki ang mga mata ni Klarise. “Ano?!”

Nagbuntong-hininga si Louie. “Oh great. Ano pa bang next, fireworks?”

Tinulak sila ng mga staff papunta sa dance floor, at wala silang kawala.

Nagkatinginan sila—parehong walang balak magsayaw pero parehong walang choice.

“Let’s just get this over with,” bulong ni Louie, inilahad ang kamay. “Walang iyakan, Klarise.”

Tumaas ang kilay ni Klarise. “Walang iyakan? Baka ikaw ang maiyak sa sakit kapag natapakan kita.”

Louie smirked. “Subukan mo, titiyakin kong madudulas ka sa gitna ng sayaw.”

Naiinis man, tinanggap ni Klarise ang kamay niya. At sa unang pagkakataon, nagkadikit ang mga katawan nila.

Ramdam ni Klarise ang init ng katawan ni Louie, at bigla siyang kinabahan.

“Relax, hindi ako manyak,” ani Louie, parang nabasa ang iniisip niya. “Wala akong balak na bastusin ka. Ayokong dumumi ang kamay ko.”

Nag-init ang pisngi ni Klarise sa inis. “Good. Kasi kahit hawakan mo ako, hindi kita mararamdaman.”

Napangisi si Louie. “Talaga lang, ha? Ang lakas ng kabog ng dibdib mo.”

Namula si Klarise. “Ang kapal! Baka ikaw ang kinakabahan dyan!”

Napailing si Louie, ngumisi. “Sa’yo? Dream on.”

Nag-umpisa silang magsayaw, pilit na inaagapan ang mga galaw. Sa totoo lang, magaling sumayaw si Louie. Maingat niyang ginagabayan si Klarise, at kahit galit sila sa isa’t isa, parang nagmi-mirror ang mga katawan nila.

Napansin iyon ng mga tao sa paligid, napapahanga sa chemistry nila sa dance floor.

“Ang sweet nila!” bulong ng isang guest.

“Bagay na bagay!” sabi naman ng isa pa.

Parehong nahihiya sina Klarise at Louie sa mga komento, pero wala silang magawa. Kailangan nilang gampanan ang papel ng “perfect couple.”

Natapos ang kanta at tumigil sila, parehong humihingal. Nagkatitigan sila—at sa unang pagkakataon, walang sarcasm sa kanilang mga mata.

Pero agad ding naputol ang sandali nang biglang nagsalita si Louie, “Tama na ‘to. Baka ma-umay ako sa’yo.”

Naiinis na binitiwan ni Klarise ang kamay niya. “Hindi ko rin gustong hawakan ka. Baka magka-allergy ako.”

Ngumiti si Louie. “Ang arte mo.”

Ngumisi si Klarise. “Ang yabang mo.”

Nagkatinginan sila, parehong hindi magpapatalo. Pero habang tinitingnan ni Louie ang galit na mukha ni Klarise, hindi niya maiwasang mapansin kung gaano kaganda ang mga mata nito.

Si Klarise naman, kahit naiinis, hindi mapigilang pansinin ang dimple ni Louie sa tuwing nang-aasar ito.

Hindi. Hindi pwede. Pareho nilang tinanggal ang ideya sa isip. Ang honeymoon na ito ay hindi para sa love story.

At habang patapos na ang gabi, isang bagay ang malinaw—itong forced honeymoon na ito ay magbubunga ng isang buwang digmaan... at baka ng isang kwentong hindi nila inaasahan.

Kinabukasan, sa balcony ng kanilang suite, nakatayo si Klarise habang nakatanaw sa malaparaisong tanawin ng Coron. Ang bughaw na dagat, ang puting buhangin, at ang mga naglalakihang bato ay parang postcard na buhay. Ngunit sa kanya, ito ang impyerno.

Lumabas si Louie na bagong ligo, nakatapis lang ng tuwalya, at nag-uunat ng mga braso.

“Ah, ang sarap talaga dito. Perfect place for a honeymoon, ‘no?”

Tumaas ang kilay ni Klarise. “Perfect place para itapon ka sa dagat at hindi na makita.”

Napangisi si Louie. “Ang sweet mo talaga, wifey. Ganito pala magmahal ang mga Olive.”

Umismid si Klarise. “As if may alam ka sa pagmamahal. Tingin ko nga, ang puso mo, bato.”

Naglakad si Louie papunta sa minibar. “Bato nga kung bato, at least, hindi ako marupok tulad mo.”

Napaawang ang bibig ni Klarise. “Marupok? Ako?!”

Tumawa si Louie. “Oo. Isang ngiti ko lang, natutunaw ka na.”

Namula si Klarise. “Ano? Ang kapal ng mukha mo! Wala kang epekto sa akin, Louie!”

Humigop ng kape si Louie at ngumisi. “Kaya pala nung nag-first dance tayo kagabi, kinakabahan ka.”

Napasimangot si Klarise. “Feeling mo lang ‘yon. Baka ikaw ang hindi makahinga dahil sa kaba.”

“Bakit ako kakabahan? Wala ka namang appeal sa’kin,” tugon ni Louie, pero lumihis ang tingin niya.