CHAPTER 4

Chapter 4

(Megan POV)

Pagdating ko sa supermarket, kaagad kong hinila ang cart at nagmadali sa bawat section na may kailangan ako bilhin. Sa may awa naman talaga ang diyos, may natira pa naman sa akin sa mga promo packs. Kaya naman hindi ko inaasahan na kaliwa-kanan ang bitbit kong grocery bags. Resulta nga sa kasipagan kong kumuha ng mga produktong makakamura ako. At natutuwa ako sa aking ginagawa. Para sa akin isang successful achievement na naman ito.

Pero ang bigat talaga ng mga dala ko. Hiling ko na sana balang araw ako naman yung manalo sa mga pa-raffle promo na namimigay daw ng scooter. Sus, mapapadali talaga ang buhay ko sa mga pang-araw-araw na ginagawa ko. Ngunit sa tagal ko ngang humuhulog ng mga entry, kahit kailan hindi ako na swerteng nanalo sa mga pa-raffle na yan. Kaya ang second option ang mag-ipon, pero sa ngayon ang pag-iipon hangang isipan na lang muna.

Sa totoo lang hindi naman talaga ako ipinanganak sa isang mahirap na pamilya. Nanirahan ako sa loob ng labing-pitong taon sa isang pamilya na mayroon namang average income ang aking mga magulang. Kaya nga kahit marami kaming magkakapatid, walo, maayos parin ang pamumuhay namin. May bahay kaming maayos na nauuwian, sasakyan at nakakapag-aral sa mga private school. Thanks to dad ang mom na nagsisipag ng husto sa kompanyang pinaglilingkuran nila. Sa panahon na yun ayos at napaka-normal ng lahat, hangang sa dumating ang oras na nagsimula nga ang kamalasan sa pamilya namin.

Nagkaroon ng car accident ang mga magulang ko. Death in arrival si Mama habang si Dad na-paralyze ang boung katawan dahil sa natamong injury nito sa kanyang ulo. Mabuti nga ngayon maayos-ayos na siya at nakakagalaw na… Kesa noon. Yung nakabanga sa kanila isang truck, at yung investigation simple lang ang ginawa nila, lumabas na mayroon pang hang-over ang driver ng pumasok sa kanyang trabaho. At di nga inaasahan na mangyayari ang aksidente. Dahil sa kapabayaan niya, nawala ang Mama ko… At nakaratay nga noon sa hospital ang aking ama.

Dahil sa nangyari at wala na ngang Naghahanapbuhay sa aming pamilya, ang panganay nagdesisyon na ibenta ang bahay saka ilang ari-arian nila Mama para nga may pambayad sa hospital saka sa pinapasukan naming mga paaralan. Hangang sa kailangan namin lumipat sa pampubliko, at namalayan ko na lang tumigil sa pag-aaral ang mga kapatid ko at yung ilan sa murang edad nag-asawa na lamang. Ako na lang itong natira sa amin, at inaalagaan nga sa bahay naming maliit, ang aking ama saka kinakayod ko ang aking pag-aaral, pag-aaral din ng bunso ko, gastusin sa bahay at gamot ni Tatay. Alam kong nakikita ni Tatay ang sitwasyon namin. Kaya napapaluha na lamang ito, at wala siyang magawa. Palagi niyang sinasabi sa akin, kahit nahihirapan… Nais na niyang gumaling ng maayos na niya ang sitwasyon namin.

Pero sa totoo lang ang sinisisi ko dito yung mga panganay kong kapatid. Sa kabila ng nangyari, di man lang nila inalagaan ng husto ang property nila Mama at Papa. Nagpakasasa sa pera hangang sa naubos nga. Kasalanan nila ito… Kung ipinag-negosyo sana nila yun… Edi hindi ganito kalala ang sitwasyon namin. Sobra akong nainis sa kanila. Kaya mas minabuti ko na lamang na magtrabaho, kesa nga tumunganga at sisihin ang lahat sa nangyaring aksidente, na kitang-kita ko, labis na nasasaktan si Papa kapag naririnig yun. Minabuti ko isang araw na ilipat nga sa tinitirahan namin ngayong maliit na bahay si Papa at ang bunso kong kapatid na napakatamad.

Ayos lang naman. Mahirap nga mabuhay ng ganito, pero simpleng bagay at lalo na yung pinaghirapan mo ng husto, napakaganda lasapin yun. Masaya, masaya naman ako na nakalayo ako sa mga kapatid kong puro reklamo at pagpaparinig ang ginagawa sa presensya noon ni Papa.

Ang dami kong sideline na trabaho… Gasoline helper, delivery, waiter at naghuhugas pa ako ng mga pinaglalagyan ng malalansang isda sa palengke. Sa paraan na yun, may nauuwi akong sariwang isda sa amin. Kaya buong araw, bug-bug sarado ang aking katawan. Pero worth it, kapag napapakain ko ang aking ama at yung di iniisip ng bunso kong kapatid ang kahirapan at sakripisyo na ginagawa ko. Ah basta. Mag-aral siya ng mabuti. Yun ang gusto kong gawin lang niya.

At ng maka-ipon-ipon na ako, masaya ako na magkakaroon na ng therapy session si Papa. At doon ko nakilala ang isang lalaking, ewan bigla na lang ako namumula at nahihiya sa sarili ko kapag nakikita siya. Isang nurse, at napaka-gwapo naman talaga eh. Saka ang boses niya napakalambot… Siguro ito na yung sinasabi nilang pag-ibig, pero dapat hangang paghanga lang Megan. Sa kakaiba nga ang nararamdaman ko kapag nasa paligid siya. Hindi mapakali ang puso ko, at natataranta ako ng husto. Ang adnormal ng pakiramdam na ito. Miguel ang pangalan niya… Masaya na akong malaman ang pangalan nito. Kahit paano pala normal din naman pala akong tao. Umiibig din pala.

Malapit na ako sa bahay, ng mapansin ko ang aking paligid parang may mali. Ang boung lugar napakatahimik. Wala man lang naglalakad sa kalsada habang itong kalsada naman ang napaka-abala, at wala din yung mga sidewalk vendor… Abala ang lugar namin dahil balita ko bawat taong naririto ay may mga malalaking utang na kailangan bayaran. Kaya ang sisipag nila. Bakit kasi kailangan umutang kung kaya naman i-trabaho na muna? Kapag mayroon kang utang tuloy napakabigat sa pakiramdam.

Nagtataka na ako. Kahit sasakyan wala man lang dumadaan. Ano ito? Biglang may dumating na alien at kinuha ang mga tao dito? O nagkaroon ng zombie apocalypse? Oh, my G… Wag naman sana. Kinakabahan ako ha.

Kahit tahol man lang ng aso wala? Ano itong lugar namin biglang naging hunted?

Ngunit ang hindi ko inaasahan, magagarang sasakyan ang naka-park sa harapan ng bahay naming maliit. Akala ko nga sa kapitbahay lang namin pero… Kahit kailan hindi ako nakakita ng mga magagarang sasakyan tulad nito dito sa lugar namin. Mga alien ba ang may-ari nito? Saka bakit sila nasa harapan ng bahay namin?

Hangang sa napansin ko na ang mga lalaking bigla na lang hinagis sa labas ng bahay ang TV namin at ilang gamit. Sinisira nila ang boung bahay namin. Dahil hindi ako makakilos sa nakita ko, nang makita ako ni Paul, yung nakakabata kong kapatid…

“Ate, anong ginagawa nila sa bahay natin.” Kaya naman ang dala ko, kaagad kong binigay sa kanya. At walang salitang tumakbo sa harapan ng isang lalaking kamuntik ng mabasag ang paboritong vase ni Mama.

“Wag na wag mong babasagin yan!” Natigilan ang mga lalaking nakasuot ng kulay itim na parang business suit. Saan ang prom natin? Kung hindi nga negosyo ang pag-uusapan.

Ngunit nanlumo ang paningin ko ng makita kong nakaluhod si Papa at umiiyak nga ito ng husto. Pilit niya magsalita ngunit pinagtatawanan siya dahil walang salita ngang maiintindihan na lumalabas sa bibig nito. Ako kaya kong unawain… Nakiki-usap si Papa na wag nilang gawin itong pangugulo sa bahay namin.

Kaagad ko itong nilapitan at niyakap ko ito. “Wag niyo itong gawin Papa. Please naman. Wag na wag kayong luluhod sa harapan nila!” Saka napatitig ako sa kaharap ni Papa kanina. “Anong kalokohan ang ginagawa ninyo!”

“Ay aba naman palaban pala itong anak mong babae Benjamin. Saka ang ganda ha. Parang maaring siya na lang ang ipambayad mo.”

Inalalayan ko si Papa na makabalik sa wheelchair niya. Ang paligid ko… Ang magulong bahay namin, ang nakakabata kong kapatid na duwag, Kalalaki pa naman… At ang luhang dumadaloy sa pisngi ng aking ama. Ano ang ginawa namin para gawin nila ito sa amin.

“Ipambayad? Mga sira ulo ba kayo? Wala ba kayo magawa kundi mangulo ng may bahay?!”

“Ay aba!” Sasampalin sana ako ng isang umag ng biglang may pumigil dito. Isang lalaki na mas makikita ang kaibahan ng kanyang uniporme sa mga lalaking basagulerong ginulo ang bahay namin.

“Tss. Kailan pa kayo natutong manakit ng mga babae?” At yung basagulero parang isang tutang napayuko at nanahimik na lamang. May mga kasama pang mga tauhan ang lalaki, ngunit ang mga hitsura nila parang mga attorney. Ngunit ang nakikita ko ngayon, para silang mga mafia na nakikita ko sa mga pelikula.

So? Heto ang tinatawag nilang mga mangugulo ng lipunan, ang mga Mafia.

“May ginawa ba kami para guluhin niyo ang bahay namin ng ganito? Baka nagkakamali lang kayo. Hoy ikaw Paul, may kinalaman ka ba sa kanila,” Nanginginig naman na umiling ang aking kapatid sa takot.

“Yang kapatid mo, mayroong utang sa amin na isang daang libong dollar.” Nanlaki ang mga mata ko ng marinig ko yun, at napaharap ulit ako sa lalaki. Ngayon nakatitig ang lalaki sa aking kapatid. “Paul Gomez ang pangalan mo diba?”

“Teka? Totoo ba ang narinig ko?”

“Ate Megan, wag kang maniwala sa kanila.”

“Talagang hindi ako makapaniwala. Ang laki ng isang daang libong dollar! Aanihin mo naman yun?”

“Mr. Paul Gomez, nagkaroon ka ata ng amnesia. Ikaw ibigay mo sa kanya ang papel na pinirmahan niya.” May kinuhang folder ang lalaki at lalapit na sana kay Paul ng ako na ang kumuha ng papel. At nakita ko sa bawat pahina naroroon at klarong sulat kamay ni Paul ang ginamit upang isulat ang pangalan niya at thumbmarks nito saka pirma.

“Paul! Pero… Sulat kamay mo ito?”

“Hindi ko yan magagawa Ate.”

“Hindi lang siya ang may utang sa pamilya ninyo. Lahat ng mga kapatid mo, at ikaw lang ang wala sa listahan. Ang panganay niyong anak na lalaki na si Larkson Gomez ay mayroong utang na sampung milliong dollar;” At binigay sa akin ang folder ulit…. Nandoon din ang sulat kamay nito at malinis na prima.

“Mr. Jeremy Gomez, dalawang milliong dollar, Mrs. Tonette Gomez Lu, pitong milliong dollar.” Pati ang Ate Tonette?!

“Mr. Joshua Gomez, tatlong milliong dollar, Mrs. Anjanette Gomez Parpa, dalawang milliong dollar, at Mrs. Karen Gomez Duka, anim na Million.”

Na naipon nga sa aking kamay ang pitong folder na nilalaman ng kontrata nila. Ang lalaki ng mga halagang yun… Ang tanong nasaan ang mga perang yun?! At ang bata pa ni Paul para magkaroon ng utang sa grupong to?!

Saka ko naalala na walang sino man nga ang lumabas sa mga bahay nila… Dahil ang bayang ito ay puno ng mga taong mangungutang.

“Ang kabuhuan Miss, Thirty Million one hundred thousand dollars.”

At parang mahihimatay ako sa aking narinig. Nasaan ang perang yan?! Diba napaka-impossible na mangyari yan kasi… Andito lang kami sa isang maliit na bahay at ako ang provider sa inambadonang pamilya ni Ate at Kuya… Yun pala may mga malalaki silang utang at nagpakasasa lang sila na sila lang? Tapos ngayon damay ako at ang tatay?!

Bakit kailangan nila ng ganoon kalaking pera?!

Napalingon ako sa aking ama na alam kong nagulat din sa kanyang narinig. Hindi rin siya makapaniwala. Nang makita kong tumulo na ang luha sa pisngi ni tatay.

“Wala akong alam tungkol sa bagay na yan. Paul, wag ka nang magsinungaling totoo ba ito?!” Di ko mapigilan na magalit. Ano sila mga baliw para umutang ng ganito kalaking pera?! AT PARA SAAN! Ni isang pisong kusing wala akong natikman!

“Ate…” At dismayado ako ng tumango siya. Ang sarap mamalo… pero sa nalaman ko wala akong lakas para gawin yun. Saka malaking binata si Paul… Katawan ko lang ang masasaktan kapag ginawa ko yun.

“Ang bata pa ni Paul para pahiramin niyo ng ganyan kalaking pera. Hindi naman ata kayo tanga diba?”

“Nasa gulang na ang kapatid niyo Miss… At ikaw si Miss Megan Gomez. Maari ka ding umutang sa amin.” Pang-iinsulto nito sa akin.

“Bwisit.” At bumaling ako kay Paul. “Saka Paul kung andyan pa ang pera sayo, mabuti pang isauli mo na sa kanila! Nasaan na?!”

“Ate…” Umiling ulit ito at basang-basa na ang kanyang mukha.

“Paul kung wala na, saan mo naman dinisgrasya ang perang yun?!” At parang hindi nga sasagot si Paul sa tanong ko, kundi…

“Yang kapatid mo Miss Megan, sa totoo lang naawa ako sa kanya. Ah, hindi sayo pala. Pinag-aaral mo siya at tinataguyod, ngunit alam mo ba kung saan siya namamalagi? Hindi siya pumapasok ng school, kundi diretso sa malapit na casino, sa may pier. Winaldas niya ang lahat ng perang yun at nanlaway nga para humiram ng malaking pera. Hangang sa pati ang perang hiniram niya, ay natalo din.”

@Death Wish