CHAPTER 3 This Wedding Must Stop

CHAPTER 3 This Wedding Must Stop

(Megan POV)

“Sa wala kang malay. Ginising lang kita. Gawin mo ang kailangan mong gawin, son.” At tinalikuran ang kanyang anak para bumalik sa kanyang upuan.

“Well… Fuck.” Narinig kong mura ni Damian, at hinila ang isang tauhan at sa damit nito pinunas ang kanyang kamay. Lumapit naman si Secretary Lucas para i-abot sa kanya ang puting panyo. Habang pinupunasan ni Damian ang kanyang mukha, napatitig ito sa akin at ngumisi. Saka itinapon sa direksyon ni Lucas ang panyo na ikinasalo naman nito.

“Who is she?” Damian asked as he pointed a finger at me.

“Your bride Master Damian.” Mababang boses na sinagot ni Secretary Lucas.

“Tss. She is not my bride.” Tangi kaagad ni Damian. Kahit ako, tatangihan ko rin siya kung may choice ako diba? Okey lang. Tangihan mo lang ako, para nga hindi na matuloy ang kasalan na ito. Saka nakakaloka lang, nangyayari ito sa akin? Ako lang ang bride na tinangihan ng kanyang groom sa harapan mismo ng altar.

Sige lang Damian, break off this stupid engagement so I can go to the hospital and see the progress of my father. Then, I will live peacefully without getting engaged in this thing!

“Damian, ano ang pinagsasabi mo.” Ang old Master Quinn na siya ang may pakulo ng lahat nang ito. “Kapag sinabi ko na siya ang mapapangasawa mo, then she is your bride.”

At wag na wag kang maniniwala sa iyong ama. Kayo na lang ang mag-away, basta wag na wag niyo na nga akong dadamayin sa kalokohang ito.

“Kumpareng Father ano pa ba ang hinihintay mo?” Sabat ng lalaking middle-age… Kanina pa ito? Sino siya? Nanabik siyang mangyari itong kasal, at bakit? Kung narinig ko naman na ayaw niya kay Damian?

Magsasalita na sana ang pari para nga simulan na ang seremonya ng biglang itinaas ni Damian ang kamay niya sa paningin nito. Natigilan naman ito. At hindi mabitawan ni Nathaniel ang aking mukha sa kakatitig nito sa akin. Kahit nga nasa ilalim ng veil ang mukha ko, alam kong naaninag niya ang pagmumukha ko na pangkaraniwan lang, at hindi naman kagandahan. Sadyang napaka-common ng mukha ko para nga maging extra lang sa isang pelikula.

At sa kasalan na nangyayaring ito, tiyak extra lang naman ako diba?

“What is your name?” Damian asked me directly, speaking as slowly and as clearly as he could in his state. Dahil nagulat ako sa tanong niya… Na pareho ba kaming walang ka ideya-ideya kung sino ang pakakasalan namin? Obvious naman diba? Ngunit siya may pangalan sa lipunan habang ako, wala. Isang commoner na nabubuhay ng isang kahig, isang tuka. Pilit na pinagkakasya ang sweldo para sa pangangailangan sa bahay.

… Hindi nga ako mapagsalita kaagad. Napa-ubo muna ako… At ng maayos ko ang aking sarili. Binigyan ko siya ng isang pilit na ngiti.

Pilit din siya ngumiti, ngiti na galing pa sa impyerno.

“Megan. My name is Megan Gomez, may nais ka pa bang malaman?” Daring na sagot ko, at inilatag ko ang aking kamay para makipagkamay sa kanya… Ngunit hindi niya ito tinangap. Okey fine. Ayos lang sa akin. Baka may germs pa ang kamay mo… At baka kung sino-sino na ang pinatay ng mga kamay mong yan. O talagang napahiya lang ako?

“Maddie, Maddie Madison, ang siyang babaing pakakasalan ko lang. Hindi ako magpapakasal sa isang babae na halatang isang gold digger at social climber. Wala akong ibang pakakasalan kundi si Maddie lang. She is not my bride.”

Hahaha. Bravo, ganyan nga Damian. At dahil riyan lagot ka kay Tatang.

“Hindi mo ba ako susundin Damian!” Sigaw ng Old Master Quinn. Napakasungit nga nito, kung hindi mo makikita ang dimples niya na naloko ako na kala mo kung sinong mabait ng makilala ko siya.

“Nope. Klaradong sinabi ko sa inyo na may minamahal akong ibang babae. So, goodbye.” Na ikinatalikod nito sa amin, pero hinarang na kaagad siya ng mga tauhan, at si Secretary Lucas parang nakikipag-usap sa boss niyang may matigas na ulo, na hindi niya dapat ito gawin na tatakbo siya. Edi magkakaroon ng runaway groom. Hindi ako ang kawawa, siya ang kawawa nito.

“Try to stop me, at walang sino man ang makakaligtas sa inyo sa akin!”

At dahil ayaw sumali ni Secretary Lucas tumabi siya, ngunit ang mga tauhan ng Old Master Quinn, kaagad na pinasayaw ni Damian sa suntukan at balian ng buto. Pero dahil nga lasing siya, at madami ang kalaban niya, siya ngayon ang nakaluhod sa harapan ng Old Master Quinn.

Tatang naman, yang anak niyo wag niyong pinipilit lalo na kung may minamahal naman talaga siya. Respeto na lang tatang. Maddie Madison? Mayaman din ang pangalan ah? Kesa naman sa Megan Gomez, walang tatalo sa pamilyang Madison. Hayaan mo na siya Tatang. Dahil si Damian, may minamahal at handa siyang pakasalan ito. Habang ako din may minamahal din, ngunit kahit kailan ayaw niya pag-usapan ang tungkol sa kasal. Kaya bilib ako sa mga lalaking handang pakasalan ang babae, kesa naman sa mga paasa.

Hayaan mo na Tatang. Napaka-gentleman naman pala ng anak niyo eh.

“Papakasalan mo ngayon din si Megan.”

“Hindi.”

“Tsk. Kailangan pa ata nating mag-usap na dalawa bago gawin ito.” Saka sinenyasan ng Old Master Quinn ang tauhan niya, at nagulat na lamang ako ng binatukan si Damian ng isa sa kanila at nawalan nga ng malay. “Tsk. Kailangan pa ba talagang may malay ang anak ko para matuloy ang kasal na ito. Tsk. Walang kwenta.”

Kaya naman, nakahinga ako ng ikansela na nga lang muna ang kasalan na ito. Ngunit ngayon lang ito. Hindi ito ibig sabihin na tapos na ang kontrata kong pinirmahan sa pagitan ng Old Master Quinn. Okey lang dahil, naiwasan ko na magpakasal sa araw na ito. Dalaga parin ako.

Nilapitan na ako ng mga babaing tauhan, saka nga isinakay sa bridal car ulit na isang limousine. Bumalik sa isang napaka-engrandeng hotel, at doon ko hinubad kaagad ang wedding gown na dapat si Maddie Maddison ang makita ni Damian na nakasuot nito.

“Pupuntahan ko lang ang Tatay ko sa hospital.” Paalam ko sa kung sino man nga ang nais makinig sa sinabi ko. Nang makapagbihis na ako sa damit na parang nakabalik ako sa aking mundo…

“Miss Megan, sila ang makakasama ninyo papunta sa hospital.”

Mga tauhan.

“Bakit kailangan ko niyan?”

“Utos ng Old Master Quinn.”

Natawa ako bigla. Bakit ko kailangan? Saka para saan? Mahalaga ba akong tao sa lipunan para kailangan ng bodyguard.

“No need. Sa hitsura kong ito, walang sino man ang magkakaroon ng intension na kidnapin ako.”

“Kailangan namin sumunod sa utos ng Old Master Quinn, Miss Megan.” Isang masungit at malutong na sinabi ng babaing kaharap ko. Ngumiti ito ngunit ngiting hindi mo dapat babaliwalain. “At ako ang magiging personal assistant niyo, tawagin niyo na lang ako bilang Cindy,”

Kaya wala na akong nagawa kundi hayaan nga sumama sa akin ang mga tauhan na hindi naman bagay na sumunod sa akin. Mas magaganda pa nga sila kumpara sa akin. Anong nakita ni Tatang para gawin niya ito?

Tss. Saan ba nabundol ang ulo ni Tatang para masiraan siya?

At ang matandang yun? Paano ba nag-cross ang landas namin upang dalhin ako sa ganitong sitwasyon na hindi ko nga naiimagine sa boung buhay ko na matatagpuan ko ang aking sarili sa harapan ng mga delikadong mga tao.

***

Nagmamadali ako noong araw na yun. Big sale kasi sa isang supermarket, at tipid na tipid na kung ngayon ako mamalengke? Sino naman ang aayaw sa fifty to seventy percent discount? Syempre dumog kung dumog sa supermarket na yun. Hindi pa naman ako pumasok sa trabaho ko para nga makamura ng ganito.

At wag na wag kakalimutan na bilhin ang gamot ni itay. Saka ang minsan na nga lang niyang kinakain na paborito nito kasi mayroong kamahalan. Ngayon, malaki ang discount kaya ayos lang. Wag lang sana ako maubusan… At alam ko napakaraming tao na roon. Hindi lang kasi ako ang nag-aabang sa araw na ito dumating. Hindi lang naman ako ang nasa pinaka-ilalim ng triangle, at nagtitipid ng husto sa perang mayroon ako.

Kaya naman tumatakbo na nga ako na parang hindi ininda na isa akong babae at kailangan magpaka-conservative at kilos babae talaga. Sus. Ayos lang naman pagkamalan na lalaki. Atleast gwapong lalaki ako kapag ganoon nga. Naka-sneaker, loose pants at malaking tshirt. Tali ang buhok na naka-bun at suot ng cap na nabibili lang ng mura sa tabi. Actually, di ko nga ito nabili, ewan ko kung saan pinulot to ng kapatid kong bunso. Na sa laki ng katawan, tinatamad na lumabas sa bahay. Siya nga ang inutusan ko na gawin ito at maaga lang siyang pumunta dito sa supermarket, ngunit sa huli ako parin ang gagawa. Haist. Yang mga kapatid ko talaga… Kung masungit ako, binitay ko na ng patiwarik ang mga tamad at asa nga ng husto sa amin ni tatay. Pangalawa lang ako sa bunso, ngunit bakit parang ako yung panganay? Breed winner kung baga.

Sa pagmamadali ko, dahil marami din akong iniiwasan na makabungo, nagulat ako sa matanda na bigla na lang humarang sa dadaanan ko, at natapilok nga ako ng baston niya, siya din ay natumba sa nangyari. Agad naman ako kumilos upang tumayo, at tinulungan ang matandang lalaki.

“Sorry po. Nasaktan po ba kayo?” Nag-aalalang pag-alalay kong pagtayo sa kanya. “Saan banda po ang masakit? Sorry po talaga. Saan po ba?” Tanong ko sa kanya na sunod-sunod… Pasensya na hindi pa ata ako qualified para maging si Wonder woman. Saka ko binigay sa kanya ang baston nito.

“Ayos lang ako iha.” Na kaagad din nito ikinangiti at lumabas ang kanyang dimple. Parang yung mascot sa malapit na fast-food chain, na si Jollibee. “Wala kang kailangan na ipag-alala. Siguro naman hindi mo sadyang mabundol ako diba?”

“Ah hindi po. Kahit kailan hindi ko ginustong manakit ng tao, lalo na mga matatanda. Sorry po talaga.”

“No iha. Tignan man ako na parang naghihingalong matanda, ngunit I assure you, malakas pa ako at may asim.” Pagbibiro ni Tatang. Kunyari na lang din ako nadala sa pagbibiro niya para tumawa din. “Malusog ako, kaya nahihiya sa akin ang mga sakit na yan.”

“Mabuti naman po. Masaya po akong marinig yan. Kung ganoon po… Maari po bang mauna na ako?” Dahil baka maubusan na ako ng paborito ni itay. Hindi ngayon ang tamang oras na manatili ako dito, at makipag-usap sa kanya na parang walang hinahabol na oras.

“Sige iha.”

“Mag-iingat po kayo.” Paalam ko sa kanya at tumalikod na nga ako. Ngunit biglang tinawag ako ulit nito kaya napalingon ako.

“Teka lang iha.”

“Ano po yun? Kailangan niyo ba ng tulong?”

Napatango ito. “Sa totoo lang naglalakad ako at nagbabakasakali na makasalubong ko yung kaibigan ko. Iha, may kilala ka bang tinatawag nilang Orio O’real?” Nang marinig ko ang pangalan ng sinabi niya, kaagad akong napa-iling.

“Hindi po.” Dahil naririnig ko lang ang pamiliar na pangalan na yan sa isang brand ng biscuit. Kaya ata pamiliar sa akin. “At parang hindi ko kayo matutulungan sa bagay na yan.” Sagot ko naman na totoo sa kanya, at sana mapansin niya na talagang nagmamadali ako.

“Ganoon ba. Nakakalungkot naman.”

“Kung hinahanap niyo po ang taong yan, sigurado po ba kayo na dito siya nakatira?” Tanong ko pabalik para nga may lead siya kung tama ba ang lugar na pinaghahanapan niya.

“Oo. Dito siya nakatira. Kaibigan ko siyang matalik noong mga kabataan pa lang namin. Ngunit nagkaroon kami ng alitan kaya hindi ko na siya nito nakita sa mga nagdaan na taong lumipas. Pero ngayon na matanda na ako, at alam kong matanda na rin siya, oras na ata na muli kaming magkasundo. Kunting oras na lang lilisan na kami dito sa mundo. Sana mahanap ko na siya.” Malungkot nga ang tono ng matanda.

Ang sweet naman… Nais niyang makasundo ang kaibigan niyang yun. Ngunit wala nga akong kilala. Nais ko man tumulong, pero wala akong oras na maibibigay.

“Napakaliit lang po ng lungsod na ito. Natitiyak kong mahahanap niyo po siya. Maari naman kayo magtanong-tanong sa mga autoridad.”

“Ah… Sabagay. Pero hayaan mo na. Ok lang naman.” Sinabi ni Tatang na nawala nga ang ngiti sa kanyang labi. Alam kong sensitive na ng husto ang mga emotion ng mga matatanda… At sana nga may oras ako para tulungan siya… Eh sa wala.

“Sige po. Mauna na po ako. May lugar pa po akong kailangan puntahan. Have a good day po. Sana po mahanap niyo na ang kaibigan niyo.” Hiling ko para sa kanya.

“Oh sure.” At sa suot ni Tatang parang hindi naman siya yung tipong mahirap lang. Kaya nga napapa-English speaking. Ang sosyal. “See yah again soon, little Miss.”

Hahaha. Ang bata ko naman pakingan sa little Miss na yan.

@Death Wish