Karuiq became more possessive when it comes to me. Like he doesn’t want me to get out of his sight. It’s frustrating! Hindi ko alam kung anong nangyari o may nagawa ba akong mali para maging ganito siya. He acts like a jealous man. Na para bang may aagaw sa akin sakaniya bigla-bigla.He’s literally owning me now, ayaw na niya akong pakawalan at kahit anong kilos ko ay dapat alam niya. It looks like he’s scared because of something that he’s only the one who knows! Naiinis ako sa biglang pagbabago ng ugali niya, he’s not like this before. Yes, maybe he’s being grumpy but I still have my freedom back then.Damn it. Huwag lang talaga niya akong kakausapin. Akala ko ay isang araw lang ganon at lilipas din, but it’s been three days at ganon pa rin ang ugali niya. We didn’t talk that much ‘cause I don’t want to talk to him.“Pupuntahan ko si kuya, ate, sama ka.” mula sa pagmumukmok at napabaling ang tingin ko kay Raquel.Nakita ko pa ang pasimpleng pag ngiwi nito sa akin. Alam ko naman kung
I didn’t move. He smiled pero wala ako sa wisyo para suklian iyon. Bahagyang naglikot ang mga mata ko dahil sa ilang. Hindi ko gustong mag iwas ng tingin, I tried to read his mind through his eyes but I can’t do it, hindi man lang niya ako hinayaang gawin iyon. Seryoso lang ang itsura niya habang nakatingin sa akin. Nakatingin lang talaga ako sakaniya kanina nang sabihin niya iyon. Wala ni isang salita ang lumabas sa bibig ko kahit na pilitin ko man, kaya naman siya na ang umiwas ng tingin aa aming dalawa. We didn’t talk after that. Kumain lang siya at pagkatapos ay bumalik na sa trabaho.His words are still repeating in my mind. I just can’t believe what he said. Like, did he really confess his feelings towards me? O baka naman pinagtitripan lang niya ako?I sighed. I frustratedly bumped my forehead on the table. Naiinis ako dahil hindi mawala sa isip ko iyon, I don’t know if I’m hoping that will be true or whatever. I can’t understand myself, kanina pa ‘to. I don’t know why I’m act
Maaga rin akong nagising dahil may pasok. Kailangan ko humabol sa mga na-missed kong school works and activities. Pag gising ko ay wala na rin si Karuiq, maaga raw siyang pumunta sa trabaho. Of course wala na iyon dahil twelve o'clock na. Hindi na ako nakapasok sa morning classes ko kaya hahabol ako ngayong afternoon.Hindi ko nga rin alam kung natulog man lang ba siya o hindi dahil baka trabaho na kaagad ang inatupag niya kauwi. Maybe I’ll ask him later. “Givel!” ang matinis na boses ni Eula ang bumungad sa akin pagpasok ng room. This girl, hindi mo mahahalata na college student na dahil sa height niya. Nakangiti itong mabilis na naglalakad papalapit sa akin. Wala na akong nagawa nang kumapit ito sa braso ko at hinila papunta sa upuan naminh dalawa na magkatabi.I don’t make friends, maliban kay Dustan ay wala na akong ibang kaibigan at wala na akong balak pa. But this girl, she’s so persistent. Kahit na harap harapan kong sinabing ayaw ko sakaniya, na ayaw ko siyang maging kaibig
Kinabukasan ay bumisita ang mag asawang verbo dito sa bahay ni Karuiq kung saan kami tumutuloy. Naka-uniform na ako, pababa na sana para kumain pero naabutan ko silang prenteng nakaupo sa sala.Mabilis na nag iba ang timpla ng mood ko ng makita silang dalawa. Lalo na ang itsura ng babae na iritado. Ano na naman bang ginawa ko? Wala na nga ako sa puder nila kaya alam kong wala na dapat silang ireklamo sa akin. Wala sa sariling napaikot ko ang mga mata. What are they doing here? Hindi pa ako nakakalapit sakanila ng tuluyan ay kita ko na talaga ang iritadong muka niya, kaya naman ng mapansin ako ay tumayo ito at agresibong naglakad papunta sa akin.“Wala akong ginawa na ikagagalit niyo,” ako na ang unang nagsalita at huminto sa paglalakad.Tulog pa si Karuiq ngayon, nasa tabi ko natulog at mukhang mahimbing talaga ang tulog niya. Habang ang mga kaibigan niya ay hindi ko alam. Natulog na rin kasi ako ‘agad kagabi at hindi na lumabas pa.Sana naman ay hindi sila gumawa ng eksena rito. Na
Prologue“Baka po magalit si sir, Miss Cris.” Hindi ko pinansin ang babae sa sinasabi niya at tuloy-tuloy lang ako sa pag-sakay sa sasakyan ko. Mabilis akong nag maneho papunta sa hospital dahil duty ngayon ng taong pupuntahan ko. Gosh... Can’t wait to see him again. Ilang buwan din akong hindi nakakapunta sakaniya. “Hey, the most handsome doctor in the world.” I cheerfully greeted Dustan as soon as I entered his office. Sinigurado kong walang makakakilala sa mga taong nadaanan ko kanina.Napatayo naman ‘agad siya sa kinauupuan at saka lumapit sa akin. Natawa na lang ako nang yakapin niya ako ng napaka-higpit. “Gosh. I miss you so much...”Ginantihan ko ang mahigpit niyang yakap. “I miss you, too, Dustan.” I miss this man so much. No matter what happens, I am still going to reach him. Siya pa rin ang hahanap-hanapin ko.“I brought lunch for you!” Itinaas ko ang paper na hawak. “Let’s eat together, hindi tayo p’wedeng kumain ngayon sa labas.” Natawa na lang ito bago kinuha sa akin
Freigivel Crishiah Guzman ( freygivel krishaya guzman )┈━═☆ - ☆═━┈“Where did you go last night?” Iyon ’agad ang binungad ni mama pagka-upo ko sa hapag-kainan. I can sense the anger from her voice. I’m used to it, she likes a freaking crazy woman when she gets mad because of something that I’ve done.“Nagpahangin lang po.” Sagot ko, not minding to look at her.“Don’t lie to me!” Now her voice rose up. I just didn’t mind her and started to put some meals on my plate.Alam kong alam naman niya kung saan ako pumunta. What’s the point of asking? “Anastasia!”Hindi ko naiwasan ang kaunting pagtalon sa pagkakaupo ko dahil sa pag sigaw niya ulit. This time her voice was full of authority. Hinawakan naman ‘agad ni papa ang kamay ni mama para pakalmahin ito lalo.“Hon, let’s talk about that later. Nasa harapan tayo ng pagkain.” papa said; trying to calm his wife using his calm voice.Tumikhim ako. “Let’s respect the food in front of us, mama.” mahinahon kong sabi. Iniiwasang sabayan din ang
Tahimik lang akong naka-upo sa tabi ni mama. Hawak-hawak ko pa rin ang paper bag na binigay sa akin ni Dustan; I already want to open his present to me.The couple are laughing, as if walang ano mang sagutang nangyari kaninang umaga. Well lagi naman silang ganito tuwing may sagutan na nangyayari sa amin. Daldal sila nang daldal, telling how they miss the man in front of us. Habang si Karuiq ay nakikinig lang sa mga sinasabi nila at minsan naman ay ngingiti.I rolled my eyes, wala na akong panahon para makinig at panoorin pa sila. After the introduction earlier, hindi na rin naman na ako kinausap ni Karuiq at ayaw ko rin naman siyang makausap. “Ma, I think we should get a rest first.” Napabaling ang tingin sa akin ni mama. She clapped. “Oh.. sure! Mukhang pareho naman kayong pagod.” she said at nilingon kaming pareho bago bumaba ang tingin sa paper na hawak ko.Nagtagal ang tingin niya ron bago nag-iba ang ekspresyon ng mukha. It became blank. An expresion when she’s mad, kaya naman
Kinabukasan ay dali-dali akong bumaba dahil ni isa sa mga gamit ko ay hindi ko na makita sa k’warto. Puro mga gamit na lang ni Anastasia ang naririto na matagal ko ng inalis simula nang lumipat ako rito. Why Anastasia’s things are here at ni isa sa gamit ko naman ay wala? Just like what the h*ll is going on?Nang makababa ay dumeretso ‘agad ako sa sala at bumungad sa akin sina mama habang may mga bagahe na kinukuha si Kuya Anton at nilalabas ang mga iyon. Nangunot ang nuo ako sa nakita. Anong meron? Hindi pa rin nila ako napapansin na lumalapit sakanila.“Where’s my things? Bakit wala na ang mga gamit ko sa k’warto?” hindi ko itinago ang pagkainis ko.Lumingon naman silang lahat sa akin. Mrs. Verbo smiled at me. “Good morning, darling. Si Zeij na ang nagasikaso lahat ng gamit mo. Starting today you’re going to live together.” Umiwas ako ng akmang yayakapin niya ako. Tinignan ko sila isa-isa, si mama ay nakangiti ng matamis sa akin habang si papa ay parang sinasabing sumunod na lang