Chapter 3

"What are you doing?"

Napaatras si Hatice nang marinig ang malamig na boses mula sa kanyang likuran. Mabilis siyang lumingon at bumungad sa kanya ang isang lalaki. Her throat went dry and her heart started beating faster than usual.

Hindi niya napigilan ang sarili na pagmasdan ang mukha nito. He was wearing glasses. Nakakunot ang noo nito habang malamig na nakatitig sa kanya.

Professor Uno Montereal...

Her mouth slightly opened in awe. He had thick eyebrows, long lashes, a pointed nose, and a dimple. His hair was brown and slightly messy. Napakagat siya sa kanyang labi. To think someone like him could be this good-looking.

"I-It's nothing s-sir," nauutal na sabi niya habang iniiwas ang tingin sa malamig na mata nito. His eyes were the color of an autumn sky.

It felt so lonely and mysterious.

Bumaba ang tingin nito sa bagay na nasa likod niya. Napalunok si Hatice at mabilis na tinakpan ito gamit ang kanyang katawan. Kumunot ang noo ni Professor at tila magsasalita na pero mabilis siyang naunahan ni Hatice.

"B-By the way, Professor Montereal... May pinapabigay po si Professor Emre," magalang at medyo kinakabahan niyang sabi.

Hindi ito gumalaw o ngumiti. Tinitigan lang siya nito sa mata. Napalunok si Hatice at umiwas ng tingin.

"Kunin ko lang po," nagmamadali niyang sabi bago agad tumalikod at naglakad palayo.

"Ah!" Hindi niya napigilang mapasigaw nang madulas siya. She closed her eyes tightly, expecting to fall, but instead, a set of strong arms caught her.

Malakas ang kabog ng kanyang dibdib. Dahan-dahan niyang iminulat ang mga mata. A frowning face of Professor Montereal greeted her.

"You're clumsy," he muttered, still frowning.

Nanlaki ang mga mata ni Hatice at uminit ang kanyang pisngi sa sinabi nito. To think such a handsome man just called her clumsy was so embarrassing.

Even though he was frowning, his face was still breathtaking.

Mabilis siyang kumawala sa pagkakayakap nito at awkward na umiwas ng tingin.

"T-Thank you po," magalang niyang sabi at hindi na hinintay pang magsalita ito.

Nahihiya siyang lumapit kay Nana na nasa pinakadulong bahagi ng silid.

Pulang pula ang kanyang mukha at nagwawala ang puso niya sa kahihiyan.

Bagong pasok pa lang ang Professor pero nagawa niya na agad iyon.

My gosh, nakakahiya!

Parang gusto niya na lang lamunin ng lupa.

"Oh, Hatice! May nakita kang tao?" nakangiting tanong ni Nana.

Nawala ang ngiti nito at kumunot ang noo nang makita ang hitsura ng kaibigan.

Dahan-dahan siyang lumapit.

"What happened to your face?" nagtataka nitong tanong habang sinusuri ang kanyang itsura.

"Pulang pula ka! gulat na sabi ni Nana.

Hatice let out a sigh and pursed her lips. Hinawakan ni Nana ang mukha niya at tinitigan ito.

"Nakagat ka ba ng insekto, ha?"

Kumunot ang noo ni Hatice sa sinabi nito at inalis ang kamay nito sa kanyang pisngi.

"Of course no—"

"Professor Montereal! Hello po!" napaigtad si Hatice nang biglang putulin ni Nana ang usapan nila.

Nakangiti ito habang nakatingin sa likuran niya. Napalunok siya at ibinaba ang tingin.

She can't look at him right now. She's so embarrassed to the core. Just thinking about what happened a while ago was enough to make her die of shame.

"May pinapabigay po si Professor Emre, nakangiting sabi ni Nana habang iniaabot ang folder kay Professor Montereal.

Hindi pa rin siya makatingin sa lalaki at nakatingin lang sa mga gamit sa loob ng silid.

"Thank you," malamig na sagot ni Professor Montereal.

"You're welcome, sir. Aalis na po kami," masayang tugon ni Nana.

Nang marinig iyon ay dali-daling hinila ni Hatice ang kaibigan palabas ng silid.

"Hatice! What the. Bakit ka nanghihila?" nakakunot noong tanong ni Nana.

Hatice sighed at agad siyang binitawan pagkalabas nila ng building.

"Gutom na kasi ako. Tara na," palusot niya.

Nanliit ang mga mata ni Nana habang nakatitig sa kanya. Tinikom ni Hatice ang bibig at umiwas ng tingin.

Nana is clever and quick to notice things. She saw her blushing while leaving the room, and she also saw Professor Montereal come out minutes later.

Siguradong magdududa iyon.

Kapag nalaman nito ang kahihiyang pinaggagawa niya, baka tuksuhin siya nito habang buhay at ipilit pa na may gusto siya sa guwapong professor na iyon.

Nagpakawala siya ng buntong hininga.

Since nasa engineering department sila, malapit lang ang cafeteria. Isa lang ang building na lalampasan nila.

"Did you text them?" tanong ni Hatice.

Napatingin si Nana at tumango.

"Yes. They're really mad, you know?" nakangiti nitong sagot.

Hindi napigilang matawa ni Hatice.

Devin doesn't like it when he’s made to wait. Sigurado siyang nag-aalboroto na iyon.

"Ang gwapo at hot talaga ni Professor Montereal!" nakangiting sabi ni Nana sabay tingin sa kanya.

Napalunok si Hatice sa uri ng tingin nito pero ngumiti na rin para hindi mahalatang awkward siya.

"Yeah. He’s really good wearing glasses," mahina niyang sabi at ngumiti ng tipid.

Napaigtad siya nang bigla siyang sundutin ni Nana sa tagiliran.

"What was that for?" takang tanong niya.

Umiling-iling ito habang nakangiti. "Sabi mo guwapo si sir, nahulog ka na ba?" nakangisi nitong tanong.

Nanlaki ang mga mata niya. "Baliw! Bawal 'yang iniisip mo!" kunot noong sagot niya.

Yes, she admitted Professor Montereal was good-looking and hot, but still, it was prohibited. She heard he was already 34. Bata pa pero ang itsura ay parang nasa 20s lang.

Yes, he looked mature but definitely not old.

Kung magkakagusto man siya dito, baka gumuho ang mundo. She was attracted, yes. But that’s all.

"Bakit ang tagal niyo?" inis na sabi ni Devin habang sinamaan sila ng tingin.

Magkatabi ito at si Bella habang may dalawang bakanteng upuan sa harap nila. May mga pagkain nang nakahain sa mesa.

"Si Professor Emre kasi," nakangiti niyang sabi at naupo sa bakanteng upuan.

Ngumuso si Devin na halatang inis pa rin.

"Kung alam niyo lang, kanina pa siya reklamo nang reklamo dahil ang tagal niyo," nakangising sabi ni Bella.

"May sasabihin ako sa’yo para gumaan loob mo," nakangiting sabi ni Nana.

"Remember that hot and good-looking guy considered a prodigy? He will be a professor here," dagdag pa nito.

Sabay na nanlaki ang mga mata ni Devin at Bella.

Napatingin si Hatice kay Nana na nakangiti. Naalala niyang miyembro ng board of directors ang lolo ni Nana. Kaya siguro alam nito ang tungkol sa bagong professor.

"Really?! That super duper hot guy?" excited na tanong ni Devin.

Napailing na lang si Hatice.

Kapag gwapo talaga ang topic, sobrang active ng baklang ito.

Kinuha niya ang kutsara at nagsimulang kumain.

"Yes. Si Professor Emre daw ang nagsabi. Hindi ko lang alam kung anong subject ang ituturo niya. Hindi kasi sinabi," dismayadong sabi ni Nana.

"Okay lang 'yan. At least magiging prof natin siya!" kinikilig na sabi ni Devin.

"Our pretty Hatice here is actually attracted to Professor Montereal!" mayabang na sabi ni Nana at humagalpak.

Nanlaki ang mga mata ni Hatice sa gulat.

"Oh my gosh, really?" gulat na tanong ni Nana.

Napatingin siya kay Devin na parang hihimatayin sa narinig.

Nag-facepalm na lang siya.

"Finally! Beautiful sis Hatice! Dalaga ka na!" mas lalong kumunot ang noo niya at sinamaan sila ng tingin.

"You guys are really a pain in my head," sabi niya sabay buntong hininga.

Mas lumawak ang ngiti ng mga kaibigan niya.

"Aren’t you excited? This is the first time, as in very first time na na-attract ka sa isang tao," pahayag ni Devin.

"Yes, it’s the first time. But hello? Hindi ko naman siya crush. Na-attract lang talaga ako kasi ang guwapo niya. Pero ‘yon lang iyon. Wala na. Ekis na," may diin niyang sabi.

"Paano nga kung maging crush mo siya sa mga susunod na araw? Palagi mo pa naman siyang makikita," tanong ni Nana.

Nag-isip si Hatice.

He was going to be her professor. She would see him every day, except weekends and holidays.

Would she fall for him?

"Don’t worry, I won’t. Hinding hindi ako ma fa-fall o magkaka-crush man lang kay Montereal," sagot niya.

Nagkatinginan ang tatlo at napailing.

Sumilay ang ngiti sa kanyang labi. Alam niyang masaya lang sila dahil ngayon lang siya na-attract sa opposite sex. But still, he was her professor.

If she didn’t draw a line, she didn’t know what consequences might come.

Pagkatapos ng isang oras, natapos ang kanilang break. Habang naglalakad si Hatice mag-isa sa corridor ay bigla siyang napahinto nang makita si Professor Uno Montereal sa dulo ng hagdan.

Mabilis na humakbang si Hatice papunta sa kabilang gilid ng puno para hindi siya makita ni Professor Montereal. Nilapit niya ang tainga at mas pinag-igihan pa ang pakikinig sa usapan ng lalaki at kung sino man ang kausap nito.

"Alright, Honey, I'll buy it for you," narinig niyang sabi ni Professor Montereal, mahina at malambing ang tono.

Nanlaki ang mga mata ni Hatice, hindi makapaniwala sa narinig.

"What the? Did he just say Honey? Don’t tell me may asawa na siya?" bulalas ni Hatice sa hangin.

Malakas ang tibok ng puso ni Hatice habang patuloy siyang nakikinig sa usapan ng Professor niya. Hindi niya inasahang ganoon ang magiging reaksyon ng puso niya sa simpleng pag-uusap lang. Dahan-dahan niyang tinaas ang kamay niya at napahawak na lang sa sariling bibig.

Hindi niya maintindihan pero may kakaiba siyang nararamdaman.

Ano bang problema kung may asawa si Montereal? Bakit parang nasasaktan siya?

Gwapo naman talaga ang Professor. Normal lang kung may girlfriend o asawa ito. Pero bakit parang hindi matanggap ng puso niya iyon.

"Bakit ganito ang nararamdaman ko?"