Chapter 2
I looked at my friends who's innocently eating their snacks and gigling to what Wesley's talking about.
What?
I don't want to assume but what if he's looking for me? What am l gonna do? Nandito ang mga kaibigan ko at pag nagkataon malalaman nila ang ugnayan namin ni Harry.
Nag patuloy lang si Harry sa pag hahanap hanggang sa bahagya na siyang malapit sa upuan namin. Bimilis ang tibok ng puso ko ng magawi sa direksyon ko ang paningin niya. I thought he saw me but suddenly a girl went to him. Duon ko napagtantong hindi niya ako nakita. Humawak ang babae sa kaliwa niyang pisngi at may sinabi. Hindi ko kita ang mukha dahil nakatalikod ito sa'kin.
"Ow, sila na pala ulit, " suddenly Freya spoke.
Lahat kami napatingin sa kanya. Only to find out na tinitignan niya rin pala si Harry at 'yong babaeng nasa harap nito.
"Diba matagal nang break 'yan?" Jasper face palm and pointed at Harry and the girl using his lips.
"Ang alam ko, wala na sila last year pa. " Max chewed her cookies. "Baka okay na ulit sila, " she adds.
The last statement of her gave a sound of a broken glass on my ear.
Hindi nagtagal umalis na rin silang dalawa sa loob ng canteen.
Parang akong pinag sakluban ng langit at lupa.One year na kaming mag MU ni Harry pero kailan man hindi namin napagusapan ang tungkol sa mga past relationships ng bawat isa but, not that I don't have an idea that he had a girlfriend. Hindi ko lang alam kung ilan o kahit mga details kung sinu-sino.
And hearing it from my friends that he's infront of his ex at the moment, makes my blood boil.
Bakit niya kasama yung babaeng yon? Totoo bang nagkabalikan na sila?
Pa'no ako? Ano gan'on nalang 'yon? Replacement ang peg ko? Panakip butas?
As far as I want to go out of the canteen and follow them, pinigilan ko nalang ang sarili ko. I don't what my friends to formulate an idea about me and Harry.
Mag titimpi nalang ako.
***
At exactly 9:45 am, nag-aya na rin silang pumasok sa next class namin dahil magta-time na. Pero ako, dahil nag iisa akong ABM student sa grupo, humiwalay ako ng direksyon. But unfortunately, wala yung teacher namin sa Business Math kaya nag pagawa na lang ng activity.
Pumunta akong library para doon nalang gawin. I grabbed my earphones and played a music habang sinisimulan yung activity. At the middle of doing it, biglang tumunog yung phone ko. May message galing kay Harry.
Harry: Can we talk?
Authomatic na bumalik 'yong paninikip ng dibdib ko. I know I should hear him out before concluding whatever is going on. I know that is the right thing to do-- to let him defend for his side and confirm if it's true.
But at my state, why is it hard? Parang hindi ko kakayanin.Tinignan ko muna ang laman ng inbox ko at hindi na nagulat na halos umabot ng 40+ yung messages at may 64 missed calls akong natanggap sa kanya simula kagabi but I act as if I fell asleep kaya hindi na nag rereply. I don't have energy to talk to him.
Naalala ko pa nung nagtext siya kaninang umaga, ayokong pag usapan kung anong problema kaya nag sinungaling na lang ako. Para no more questions pero ang text niya ngayon ay nagsasabing hindi mangyayare iyon.
He texted me earlier, asking if we're okay. I only told him that 'we are fine'.
Nothing more, nothing less. Pero heto siya at hindi matahimik sa pagiging cold ng texts ko.
I inhaled deeply before responding to his message.
Ako: I'm busy.
Totoo namang busy ako sa activity na ginagawa ko kaya valid paring excuse except sa fact na mas gugustuhin kong maging busy kaysa magkaroon ng libreng oras para makipagtapatan sa kanya.
No. I can't.
Agad may text mula sakanya.
Harry: Just a minute, please.
I unconciously bit my lip. Does talking to him, worth it?
God, Joy. For once, patahimikin mo 'yang utak mo kakaisip kung ano 'yong nakita mo kagabi. Sabi ng boses sa utak ko.
Pero pa'no kung magsisi ako na pinakinggan ko siya sa huli? Paano kung puros kasinungalingan ang marinig ko?
Nilapag ko sa lamesa ang phone ko tska tinuloy ang naudlot na pag sasagot. Wala pang isang minuto, tumunog ulit ito.
Harry: Let me talk to you, Joy. Please.
Pero hindi ko pinansin. Tuloy lang ako sa pag sagot ng 10 items na pinasasagot ni Sir Jonathan tungkol sa compound interest.
Harry: Where are you?
Tumunog ulit bago ko pa man matapos mabasa yung last message niya.
Harry: I'll look for you.
And that's it. I grabbed my phone and composed a reply. Ayokong puntahan niya pa ako dito sa library para lang makipag usap. Wala namang masyadong tao dito pero ayokong i-risk yung chance na may makarinig na kakilala. Knowing news, they have wings. Ano ba man lang yung makaabot sa mga kaibigan ko yung chismis?
Ako: I'll talk to you. Lunch. The usual place.
And he's quick to reply.
Harry: Fine.
***
Bandang alas onse y media nang matapos ang huling klase namin sa umaga. Masyado pang maaga para sa lunch kaya minabuti ko munang pumunta sa library para manghiram ng Empowerment technology na textbook para sa quiz bukas.
"Saan ka pupunta?" Jasper asked. Lahat sila humahalakhak dahil sa memes sa f******k. Hindi nila kami narinig.
"Library, " sabi ko. Nanliit ang kanyang mga mata at napakunot noo.
"May hihiramin lang, " mabilis na dahilan ko.
"Hindi ka ba sasabay nakakain sa'min?" Tanong niya ulit. Napatingin naman ako sa relo ko. May 15 minutes pa before twelve. Hindi pa naman ako gutom at ayoko rin namang maaga sa meeting place namin ni Harry. But it is true na manghihiram akong book sa library.
Tumingin ako sakanya.
"Pass muna. May dadaanan pa ako sa boarding, eh. "Nagkibit balikat siya. " Okay. Sunod ka na lang pagtapos mo. I'll send you the location. "
Tumango nalamang ako at nagligpit ng gamit.
May pagkakataong gusto kong i-kwento sa mga kaibigan ko itong problema ko kasi alam ko duon lang gagaan ang pakiramdam ko. Lalo na sa point na'to, kung kailan kailangan na kailangan ko ng makakausap o masasabihan ng lahat ng sama ng loob ko. But I decided against it.
Hindi ako handang marinig ang mga judgement nila. Hindi ngayon na nagaalinlangan na ako kung worth it pa bang makilala nila si Harry."Ma'am hihiram po ako ng book, " sabi ko sa librarian. Sinabi ko sakanya ang book na hihiramin ko at saka naghintay habang kinukuha niya ito. Hindi na ako pumasok sa loob, nanatili nalang ako na nakatayo sa bungad ng library.
Sa kalagitnaan ng paghihintay may narinig akong dalawang babaeng nag-uusap na papunta sa direksyon ko.
"Hindi naman siguro totoo yun. Okay na kaya sila ni Harry bakit pa magkakaroon ng third party?"
Nakarating sa pwesto ko ang dalawa. Nagkatinginan kami 'nong medyo kulot ang buhok na babae pero dumaretso lang sila sa pag pasok sa loob.
"Ewan. Basta ang alam ko may babae 'yang si Harry na tinatago kaya madalas silang mag-away. "
Hindi ko pinansin ang pinag-usapan ng dalawa kahit medyo nag-aalangan ako. Maraming Harry na nag aaral dito sa Monte Carlos University kaya imposibleng siya ang tinutukoy nang dalawa.
Natigilan ako.
I hope so.
Chapter 3"You lied to me..."Halata ang hindi kasiguraduhan sa kanyang tono. Parang mas naging tanong iyon dahil naghihintay siya ng pag protesta ko para makumpirma kung totoo. And I know he's hoping that it isn't true.Pero hindi ako sumagot.Nakagat ko ang labi ko habang nilalaro ang pagkain sa aking plato. Maraming tao dito sa napili naming restaurant pero siniguro naming malayo ito sa mga estudyante ng Monte Carlos kaya imposibleng may makakilala pa samin dito.Padarag nyang nilapag ang kanyang baso sa lamesa. Tinitigan niya ako na parang nag mamakaawang sabihin ko mismo ang totoo."Joy, akala ko ba magkikita kayo ng Mommy mo?", frustrated niyang sinuklay ang kanyang buhok."Akala ko ba hindi ka makakapunta kasi may pinangako kang dinner sa kanya?"I'm not. Nasa Manila si Mommy.Naramdaman kong hindi
Chapter 4 If there's one thing I learned in life, it is the need to train your mind to be stronger than your emotions or else you'll lose yourself everytime. Umihip ang malamig na hangin habang patuloy lang ako sa paglalakad matapos kong iwanan si Harry sa loob ng restaurant. My heart felt numb. Hindi ko ma-explain kung ga'no kabigat sa pakiramdam. Kahit anong pilit kong pakalmahin ang sarili, bumabalik parin ako sa fact na, wala na. Natapos na. Nawala na yung isang taong pinagsamahan namin sa ilang minutong pag-uusap lang sa loob ng restaurant. Apart of me wants to stay, to beg his attention. Gano'n na siguro ako kadesperada na okay lang na gaguhin. Okay lang na masaktan basta't sa akin at sa akin pa rin siya. Ang tanga tanga ko. Naiinis ako sa kaniya pero mas nangingibabaw ang galit ko sa sarili. Ano bang kulang ko? All my life I was proud of who I am. Kailan man hi
Chapter 5 "Get in, " he snobbishly said. Gusto ko sanang magprotesta dahil nakakahiya kung magpapahatid pa ako pero ramdam kong susungitan niya lang ako kaya sinunod ko na lamang. Pangbawi sa kahihiyang natamo niya sa gilid ng hallway. Hindi niya ako pinagbuksan. Obviously, hindi talaga siya gentleman. Inexpect ko naman na dahil wala sa itsura niya ang pagiging caring at polite. I held the door handle and waited him to went to the other side pero hindi nangyare. Instead binuksan niya yung sliding door ng van. Nabitin ang tanong ko nang pumasok siya sa loob kaya't nagpasyang buksan na lamang ang pasenger seat. Nagulat ako nang tumambad sakin ang nakangiting driver niya. Itinago ko ang gulat at nginitian ito pabalik at saka sumakay. Tumingin ako sa rear view mirror at nakitang tamad na hinagis ni Nexus yung paper bag na hawak nya. Ngayon ko lang nareal
Chapter 6 Tumingin lahat sa banda namin.Nang nakarating sa pwesto nila, walang pakundangang tinulak ako nung mistisang babae sa isang bakanteng upuan. Kaba at takot ang naramdaman ko ng tumagal ang mga tingin nila sa'kin. Hindi ko ma-imagine kung anong klaseng ngiti ang naigagawad dahil sa nerbyos. Hindi ako makapagsalita at parang nalunon ang sariling dila dahil sa atenstong nakukuha. Mas nakadagdag ng kaba ko nang lumapit sa kinauupuan ko yung isang lalaking may malokong ngiti at mukhang pilyo. Halata sa itsurang ilang babae na ang napaiyak. Hindi ko alam kung napansin niya ang pag-usog ko saking kinauupuan dahil sa biglaan niyang paglapit. "Hey beautiful, wanna go on a date with me?" tanong nito sabay tukod ng isang kamay sa gilid ng upuan ko. Nanlalaki ang mata sa narinig, hindi agad ako nakapagsalita nang bigwasan ng batok ng mistisang babae
Chapter 7 Kinabukasan determinado na akong sabihin sa kanila kung anong meron sa'min ni Harry. Ilang beses ko na 'tong pinag-isipan ng mabuti kagabi at siniguradong handa akong haharap sa kanila para sabihin. I know I shouldn't force myself, but thinking how long it takes to finally tell them the truth? Tingin ko hindi ko na kakayaning itago pa ng ilang buwan o taon! Now is the right time. Actually kahit kailan pwedeng maging 'right time'. Dipende na lang sa tao. Dipende sa'kin kung kailan. Pero dahil duwag ako para sabihin sa kanila umabot pa sa ganitong sitwasyon. Ayoko nang patagalin pa lalo itong issue na'to. Kaya kung maaaring malaman nila, ipapaalam ko na dahil patuloy lang akong gagambalahin ng konsensya ko kung patuloy din itong itatago. Mali ang desisyon ko na i-tago sa kanila itong issue na'to, in the fir
Chapter 8 Wednesday came. Hindi ko na halos na mamalayan ang araw dahil tutok sa mga sangkaterbang reviewer na nadadatnan ko sa apartment at sa mga sinabay na projects. Sabi ko noon, magandang nagiging busy ako sa pag aaral dahil sa gano'n, wala akong time para isipin lahat ng sakit ng pinagdaanan ko. I have no time to wallow in all of the words that Harry have thrown to me. Hindi nakakapasok sa isip kong umiyak at pagsisihan lahat ng desisyon ko dahil kailangan kong mag-aral pero ngayon parang sobra na. Napatingin ako sa nagkalat na highlighter, scratch at mga post-it sa study table ko. I inhaled deeply. Mag-aala una na ng umaga pero hindi pa ako tapos sa Concept paper ko sa Economics. I promise myself na gagawin ko agad lahat ng requirements right away pagkatapos ibigay pero hindi rin. Kahit nagawa ko na ang iba, mahirap pa rin pala kung mismong teacher na ang nag p
Chapter 9 Kung noon, naniniwala ako sa pangako ni mommy na tuwing katapusan ay darating si Daddy at lalabas kami at pupunta sa gusto kong puntahan, ngayon hindi na. Malinaw na sa'kin kung bakit tuwing anibersaryo nila mommy at daddy ay uuwing lasing si mommy na minsan ay inuumaga pa ng dating. I used to be blind and deaf that time kasi bata pa ako. Wala pa akong alam. Hindi ko pa maintindihan lahat. Noon iyon. Kaya ngayon nagiging motivation ko ang mag aral ng mabuti upang kahit gano'n ang kinahinatnan, matutupad ko ang pangarap ni mommy, ang humarap kay daddy at masabing naitaguyod at napag-aral niya akong mag-isa nang hindi humihingi ng tulong sa kaniya. Kung dati, inspirado ako tuwing babanggitin ni mommy si daddy, kung paano sa tingin niya matutuwa si daddy kapag mataas ang grade ko. Ngayon alam ko na. That was only an excuse and a lie to keep me motivated, believing that my daddy would be happy eve
Chapter 10 Na wi-weirdohan talaga ako kung bakit sa dinami-damu ng pwesto sa waiting shed na paghintuan ng taxi driver, dito pa talaga sa pwesto kung saan siya nakatayo. "Manong, bayad ko po, " sabi ko pag kabayad ng taxi saka bumaba. I was standing infront of kinda waiting shed inside our school kung saan eksakto din siyang nakatayo habang may kausap sa phone. Taxi drivers were not allowed to have parking space kaya dito nalang sa ground binababa ang mga nagkocommute ay mula dito, kailangan mo ulit sumakay ng mini bus para makarating sa building na pupuntahan mo. I sighed and felt bothered just from the mere sight of him. Kung alam ko lang na siya pala yung lalakeng nakatalikod kanina baka nag tiis nalang ako maglakad, hindi baleng lumagpas na sa babaan. Okay lang masita ng guard basta 'wag lang dito. Isinukbit ko ang maliit ko na