Chapter 3

Chapter 3

Buffalo

My cheeks flushed when I reckoned what's that about. Is he... perhaps... concerned about me?

He said it's for my safety... Why? Are those guys up for something when they told me to come with them?

Truth be told, I really did feel something strange earlier when they talked to me. But it wasn't enough warrant to judge them, especially when they're being nice to me. Something that is really precious for me.

People being friendly... Having friends, having someone to talk to, being my true self when they're around.

I smiled inwardly. Wow. Is it possible to experience that?

Habang pabalik sa mansiyon ay hindi ko maiwasang tanawin ang matatayog na bakod at pader. Nakapalibot iyon sa buong lupain ng Castellano.

May mga pagkakataong nawawala sa isip kong mayroon noon dahil napakalawak naman ng buong lupain. Kaya parang hindi rin dama ang pagkakakulong dito sa loob ng ilang taon.

Bawat tarangkahan ay may dalawang tagabantay. Ang tuktok din ng mga konkreto ay may matitinik na barb wire at electric fence para sa mas mahigpit na seguridad. Isa lang ang rason na alam ko kung bakit pinatayo ang mga iyon at pinaniniwalaan ko si Nana.

Just like what they're always telling me, it was installed for my safety.

According to Nana, workers here probably believed that it was for the Castellano's privacy and safety purposes. Maybe one of the reasons, too. But she told me that people outside the fences and the workers are not aware of the specific reason. It is for me.

The late Senyor and Senyora installed them for me, so maybe aside from Nana, they also knew about my eyes.

Then I wonder, is Senyorito Lazarus aware, too? That people might be after me once they knew about these eyes? Ibebenta kaya talaga nila ito sa talipapa?

"Anong sa silid ka lang muna?" eksaheradang asik ni Nana nang ipaliwanag ko sa kanya iyon.

Kakatapos lang magtanghalian ng lahat at tulad ng nakagawian, ako lang ang nag-iisang  tagapagsilbi na sa loob ng kuwarto kumakain. Kaya madali akong nahanap ni Nana.

"Utos po ni Senyorito," ayos ko ng upo sa kutson na nakalapag lang sa sahig.

Bahagya itong napaisip. "Bakit? May nangyari na naman ba?"

Iyon agad ang hinuha ng matanda. Talaga bang kailangan may mangyari muna bago mauwi sa ganitong sitwasyon? Si Nana talaga, o.

Sa bagay, hindi ko rin naman mapagkakailang tama iyon. Sa huli, napalabi na lang ako at napasuklay gamit ang kamay.

"Hindi ko po maintindihan, e. Basta para daw po sa uh... kaligtasan ko."

I suddenly felt awkward for saying it myself. Bakit parang pinagtatakpan ko ang sarili?

"Ah... ganoon ba?" Napakurap-kurap ang matanda sabay tikhim sa huli. "Mabuti ngang dito ka muna kung ganoon. Huwag na huwag kang lalabas hangga't hindi ko sinasabi, ha? Sige, pumirmi ka muna rito at magpahinga na lang. Mas mabuti pa nga."

My eyes narrowed when Nana acted compliant out of a sudden compared to her temperament a while ago like I just said a magic word.

I pursed my lips. Bakit kaya?

"Sigurado po ba ka-"

"Osya! Balik na ako sa baba at kailangan na ako roon!"

Ni hindi na niya ako tinignan pa. Dire-diretso lang sa paglisan ng silid ko.

Buong hapon, wala akong ginawa kundi ang humiga sa luma kong higaan at pagmasdan ang papel na nakuha kaninang umaga.

"To whoever finds this message, they erased us, this is all that remains. Remember us, please..." I read the note for the zillionth time.

Now tell me, how could such a note not bother me?

Mabigat ang loob kong bumangon at nilapag ang papel sa kutson. Tinitigan ko iyon lalo at klase-klaseng ideya na naman ang sumulpot sa aking utak.

Kung sino man ang nagsulat nito at kung sakaling totoo man, hindi ko alam pero ramdam na ramdam ko ang pagmamakaawa sa mensahe. It's like he or she was begging for anyone out there before erasing them.

Erase... isa pa iyon sa mga bagay na bumabagabag sa akin. Of all the terms available to describe being vanished, why would it has to be "erase?"

Kumunot ang noo ko. Binura? Paanong binura? It shouldn't be literal, right? That would be impossible. Maybe the writer meant about something else like being slaughtered or... massacred. He or she might be only being playful with words.

Bahagya akong natawa sa sarili. Seriously? May oras pa maging malikhain sa kalagitnaan ng ganoong sitwasyon?

Napatikhim ako, panibagong ideya na naman ang naisip.

Baka galing pa ang sulat sa kapanahunan ng giyera! Paano naman kaya ito napunta sa attic? Galing kaya sa ninuno ng mga Castellano?

Ilang oras pa ang lumipas at tila nasisiraan na ako ng bait. Kahit anong posibilidad ang isipin ko, babagsak at babagsak pa rin ako sa pangunahing ideya ng mensahe.

To whoever wrote this note, they were erased. The part of the note saying this paper was all that remained should not be ignored.

Rereading the message would instantly wash away all the possibilities in my head and I'd be back to zero again. It was a non-ending cycle. As a result, I welcomed the party frustrated.

Hinatid ang hapunan sa akin ngunit wala pa ring bilin si Nana kung kailan ako maaaring lumabas muli. Natapos ko na ang pagkain at nakapagpalit na rin, hindi na nasundan pa ang katok sa pintuan.

Nilibot ko ang mga mata sa paligid ng kawawang kuwarto. Ang lungkot naman. Hindi pa nakakatulong ang masayang tugtugin sa labas. Rinig na rinig ko ang katuwaan doon. Kanina sa bintana, iilang sasakyan ang nakita kong papasok sa garahe ng mansiyon.

Iilang grupo rin ng mga bisita ang namataan kong pakalat-kalat sa hardin at patio kaya alam kong maraming nakadalo. Malamang, marami ring handa at aktibidad! Mabilis akong nilamon ng inggit.

Humarap ako sa salamin ng tukador at binuka nang konti ang palda ng pulang bestida.

Isa ito sa mga pinamana sa akin ni Nana at masasabi kong isa ito sa mga desenteng damit na bilang lang sa mga daliri ko. Syempre kahit papaano, nagbihis talaga ako sakaling makalabas man ng silid at makita ng mga bisita.

Tinirintas ko rin ang magkabilang parte ng itim at mahaba kong buhok. Thinking that there are people in the mansion right now other than the workers and residers excites me.

Just once, I haven't done socializing in a proper way. Tuwing may mga bisita ang Senyorita noon, nasa malayo lang ako at nakahilera kasama ang mga kasambahay at ibang trabahante. Now that I'm sixteen, God knows how I like to give it a try.

Kaya naman nang naramdam ang pagkaihi, sinunggaban ko ang pagkakataon na iyon upang magkaron ng sapat na dahilan upang lumabas.

Hindi locked ang pinto mula sa labas. Ang tanging pumipigil lang sa aking umalis ay ang bilin ni Nana na maging masunurin.

Pero heto, tuluyan na akong nakalabas mula sa kwarto. Kapag nahuli, sasabihin kong naiihi ako! At kung hindi naman, susubukan kong bumaba at tumingin-tingin. Saka lang magdadahilan na umihi kapag nahuli!

Namangha ako sa dekorasyon. Hindi ko na ito naabutan kanina kaya halos kuminang na ang mga mata ko. Maliwanag ang loob ng mansiyon tulad lang ng ordinaryong araw. Mas matanda man sa akin ang mansiyong ito, hindi pa rin mapagkakaila kung gaano karangya ang disenyo ng buong bahay.

It has a high ceiling with a large grand staircase at the center. Tatlo ang palapag nito at nasa ikatlo ang aking silid.

The marbles, walls, railings, banisters, and ceiling has a very intricate design and ornaments. Ang pinakamalaking chandelier sa gitnang tuktok ay nagsisilbing pangunahing tanglaw sa lahat ng palapag dahil tanaw pa rin iyon kahit nasa unang palapag ka.

Makintab ang sahig. Sa magkabilang gilid ng malaking hagdan, naroon ang estatwa ng yumaong Senyor and Senyora.

Bukod pa roon ang mga estatwang nasa mga sulok ng mansiyon. Ngunit kung may nagpadismaya man sa akin, iyon ay ang kawalan ng bisita sa loob.

Bahagyang nabura ang kurba sa mga labi ko. So lahat sila, nasa labas? Kung sabagay, pribadong mga tao ang buong angkan ng Castellano. And thinking about Senyorito Zaro, he probably want to take his party outside rather than inside of the precious mansion.

"Nandyan na sina Eliza!"

Pagkarating sa labas, bagong sasakyan na naman ang dumating. Mamahalin iyon at kulay puti. Nagsipunta ang ilang mga bisita ni Senyorito, marahil ay mga kaibigan.

Pagkabukas ng pinto, isang matangkad at magandang dalaga ang lumabas mula roon. She was embraced by some of the visitors her age, and apparently, Zaro's age, too.

Kasunod nito na ay isang lalaki. Mukhang mas bata nang ilang taon ngunit hindi papahuli sa mga naroon. Tulad ng babae, nilapitan din at nakipag-apir at beso sa mga kaibigan.

"Zaro! Happy birthday," I heard the girl greet as she withdrew herself from the crowd.

Saka ko lang napansin ang paparating na Senyorito, siguro ay para makihalubilo roon at salubungin ang mga bagong dating na bisita.

Naglakad ako patungo sa likod ng malaking halamang nasa babasaging paso para itago ang sarili. Tama pa ba itong ginagawa ko?

"Hey, man. What a grand debut! Sa probinsiya?"

I heard them laugh.

"Zaro, I was anticipating for a high-end club or beach since last month! Hindi ka pa rin pala uuwi?"

"Kailangan pa rito. Victoria had me on the ropes," sa baritonong tinig ni Zaro.

Sa kung anong rason, parang pinilipit ang puso ko sa nasasaksihan at lalong-lalo na sa naririnig.

The way they ramped their dashing clothes, I couldn't help but to compare my old and simple red dress. Bumaba sa sariling suot ang mga mata sabay tanaw muli sa magagarang kasuotan ng mga kababaihan doon.

I'd look like a rag if I'm put beside any of the girls out there. And the way they touch and converse with Zaro, they look... intimate and sexy. Bagay at nasa lebel ng Senyorito. They're certainly Zaro's type when it comes to girls. Fashionable, elegant, and from Manila.

By that, I was suddenly curious if one of those ladies is his girlfriend. Teka, bakit ba ito ang nasa isip ko ngayon? Kung ganon nga ang kaso, hindi dapat ako nanghihimasok sa buhay ng Senyorito.

I sighed.

Fine. I have a... little... tiny crush on him. Of course! I'm not numb and heartless! It's natural. At hindi ito ang unang beses kong humanga sa isang lalaki. Iyon ang tinatak ko sa isip.

Deterred by all of it, I decided to just go back to my room. I don't want to entertain these insecurities of mine so might as well drag these to sleep.

"Anong sinisilip-silip mo dyan?"

Halos mapatalon ako. Biglang may nagsalita sa tabi ko at laking gulat ko nang isang lalaki ang tumambad sa akin, magara ang kasuotan tulad ng mga bisita ni Senyorito, at nakayuko, ginagaya ang ginagawa kong pagsilip mula sa likod ng malaking halaman.

Napatuwid ako ng tayo. Napunta ata ang puso ko sa lalamunan dahil sa kaba at gulat na pinagsama.

"May uh... tinitignan lang po," I answered quietly.

Nalipat sa akin ang tingin niya at may mapaglarong ngisi sa mga labi.

Umayos na rin siya ng tayo. Nalaman kong hanggang leeg niya lang ako. Hindi naman ako maliit ngunit tuwing tumatabi sa malalaking tao, pakiramdam ko, sobrang bata ko pa talaga.

"May sinisilip ka?" he asked playfully.

Nahuli niya ba ako? Lalo akong pinamulahan ng pisngi.

"P-Parang ganon na nga."

"Edi naninilip ka!"

Napamulagat ako sa akusang natanggap. Mas lalo akong hindi mapakali dahil lumabas na siya sa likod ng malaking halaman at pinosisyon ang mga kamay sa gilid ng bibig.

"Pare! May batang naninilip dito, o!" sigaw niya dahilan para mapunta sa amin ang atensiyon ng mga tao.

Sa kabila ng maiingay na tugtog at tawanan, nagawa niyang pukawin ang atensiyon ng iilan.

I groaned inwardly as I bit my lower lip. I attempted to escape but the guy snatched my arm!

"Ano na naman ba 'yan, Fablo?!" sigaw pabalik ng isang lalaki mula sa grupo nila Zaro.

Habang hila ng tinawag nilang Fablo, tinanaw ko ang direksiyon ng Senyorito at hiniling ko na lang na sana'y lamunin na lang ng lupa sa kahihiyan.

Gusto kong umiyak. Ayokong magpakita dahil ngayon ko lang naalala, wala akong regalo!

"Bisita ka ba? Bakit ka nagtatago?" usisa noong Fablo.

Ilang sandali pa, magsasalita na sana ako ngunit tumigil na rin ito sa paglalakad. Rinig ko na ang pintig ng puso ko sa sobrang kaba pagkakita kay Zaro na nasa harapan namin.

Nakasunod sa kanya ang ilang kaibigan, ang iba'y may hawak na alak sa kaliwang kamay, samantalang kuryoso naman ang iba.

"I saw this girl hiding behind the plant. She's gawking here kaya naisip kong baka gustong makisaya," the guy holding me laughed.

Embarrassed, I lowered my head and curled my finger toes.

"Hmm. Pwede naman. Kaso hindi ba masyado pang bata?"

"Cradle snatcher, asshole? I don't want a party with a kid at the corner!"

"You and your crazy antics, Fablo! Quit it!"

Those were kind of harsh but it's all true. Klase-klaseng komento ang narinig ko mula sa mga kaibigan nila. Iyong iba pa nga, bumalik na lang sa pinakamalaking gazebo kung saan sila nakapwesto kanina dahil isa lang itong aksaya ng oras.

Sa pag-aakalang sumunod na rin si Zaro sa kanila, halos mapaatras ako sa kinatatayuan nang nakita itong humahakbang papalapit lalo sa amin.

"She's a worker here," came his monotone voice.

Dumako ang mga mata ko sa pamilyar na babaeng nakakapit na ngayon sa braso ni Zaro.

I pressed my lips as a foreign feeling crept up to my system. She's the same lady I slightly idolized a while ago. The late one.

The way she clung onto Zaro, she looked... very close to him. Hindi rin maaalis sa isip ang paraan ng pagbeso nito kanina sa Senyorito.

"Is that so? Then good! Siya na lang ang magsilbi sa atin. Tara-"

"Leave the child be. Hindi 'yan pwede rito."

Napakurap-kurap ako nang sulyapan ko ang Senyorito. Gabi man, hindi pa rin makakatakas sa liwanag ng mga nakakalat na palamuti at ilaw ang pag-igting ng panga nito. Lalo iyong nadepina nang ilipat nito sa akin ang tingin.

Napatikhim ako. Hinawakan niya ako sa palapulsuhan para tanggalin ang hawak sa akin ng kanyang kaibigan at umismid.

"Bumalik ka na," he ordered imposingly.

The guy named Fablo groaned. "Man, loosen up and let the girl have some fun!"

"Papuntahin niyo na rito 'yan!" sigaw pa ng isang naroroon sa gazebo, may akbay na babae.

Akmang magsasalita na sana ulit si Zaro nang bahagyang hilahin na siya noong babaeng katabi.

"We're just wasting our time here, Zaro. Just let Fablo and the girl..."

Napakabanayad ng boses nito. I then found myself really conscious of my own voice.

This time, Zaro looked at me intently, like he's problematic and pissed off.

"Bakit ka lumabas sa kwarto mo?" he asked critically.

As if a cat got my tongue, I got confused with my words. I'm certain I rehearsed my alibi earlier. That once someone caught me leaving my room, I'd say I just peed.

Ngunit ngayong ang Senyorito na ang nagtatanong, parang ikinahihiya ko mismo ang dahilang iyon.

"H-Hinahanap ko lang po si Nana, Senyorito," sa maliit kong tinig, pilit kinokopya ang pagiging mabini ng boses ng babae.

"Ang tagal naman nyan!" lapit ng isa pang lalaki. Dumapo sa akin ang kanyang tingin at nakipag-apir kay Fablo. "Tagapagsilbi 'yan, diba? Pakuhanin niyo pa ng isang tray, Zaro. Tapos balik ka, 'ne, ha?" tawa nito.

"Let's go," the girl pulled him once again.

Nagtagal ang tingin ng babae sa akin, hindi maipinta ang hitsura habang ineeksamin ang kabuuan ko.

Mayamaya, tumalikod na ang Senyorito at may kinausap na isang trabahante. Tumango iyon bago umalis. Pagkatapos ay pumasok na rin ito sa gazebo habang alalay ang babae sa bewang.

For unknown reason, a part of me shattered. Kahit hila-hila na ako noong Fablo at ng isa pang kaibigan, tila lumulutang ang utak ko sa ibang dimensiyon.

Pinaupo ako ni Fablo sa tabi niya. Nagbiro pa nga itong hihilahin ako patungo sa kanyang kandungan kaya nagtawanan ang mga kaibigan nilang lalaki.

Samantalang ang mga babae, napapailing na lang at masama kung makatingin sa akin. Si Zaro, tahimik lang doon sa kabisera, nagsasalin ng alak sa kanyang baso bago iyon itungga gamit ang kaliwang kamay.

Mas lalo akong nahiya para sa sariling presensiya. It's clear that my presence is not welcome here. I may be desperate for friends and company, but I always know my place. I know when someone doesn't want me around.

Dumating ang mga tray at iilan pang branded drinks. Isa sa mga trabahanteng nagdala noon ay si Jacob kaya pagkakita sa akin ay bakas ang gulat sa hitsura nito.

Naiintindihan ko iyon. Sa kumpol ng mga modernong taong ito na galing pa sa Maynila at siguradong mayayaman, angat na angat ang kaibahan ko sa mga ito.

"Anyway, Zaro. How's Marga?" ngisi ng isang babaeng may hawak na cocktail.

"She's fine."

The girl giggled. "Aside from your cars and sceneries, she's the only content of your social media accounts!"

"Not to mention his iconic silhouettes, babe," another girl seconded the motion.

Marahang napailing si Zaro sabay salin ulit ng alak sa kanyang baso.

Ang kabilang braso niya ay nakadantay sa upuang nasa tabi, kung saan nakapwesto iyong babae. Halos hindi na sila mapaghiwalay sa sobrang lapit sa isa't isa.

"I don't see no problem with that," he said using his hard English.

Inalok ako ng isang finger food ni Fablo ngunit magalang akong tumanggi. Tumawa ito sa aking tenga at mas lalong lumapit sa akin.

"Sige na. Isa lang," he urged breathily that I could smell a rum from him.

"Hindi na po," tanggi ko talaga.

Muling nagtawanan ang kanilang grupo kaya pansamantalang nahati ang atensiyon ko. Hindi ko narinig kung anong pinagmulan noon, pero may bahid na ng kapilyuhan ang hitsura ng mga taga-Maynila.

"Even Eliza's pictures are nowhere, babe. Kahit isa!"

The way the girl beside Zaro pouted, I could say that she's Eliza. Muli, marahang umiling ang Senyorito bago ilapag ang baso sa mesa.

"That'll only stir confusion. She's not my girlfriend," he retorted stoically but politely.

Ilang patutsada ang naibato sa babaeng katabi. Tumikhim lang ito at napainom.

"But Marga's not your girlfriend, too! Wait... is she?" mapanuksong tanong ng katabi ni Fablo.

I narrowed my eyes, uninvited questions surging in my head.

Marga? Who's Marga? Kung totoong espesyal nga ito kay Zaro, bakit wala siya rito kung ganoon?

Nagtawanan ang mga ito. Nakisama roon si Fablo at nakipag-fist bump pa sa katabi ngunit ang kaliwang kamay na nasa likuran ko ay nanatili, may kaonting haplos na rin sa aking braso.

"Gago ka, Fablo! Wala ka na namang nakitang chicks, tapos bata pa pinikot mo!" anang katabi nito.

"Shhh. Hindi ganoon iyon. Can't you see? This child is lonely out there. Sino ba naman ako para balewalain lang ito?"

Sinilip ako ng kausap, umusbong ang ngisi nang pasadahan ako nito ng tingin bago pailing na tinapik si Fablo.

"Now I get it. Maganda nga."

Saka ko lang nadama ang lubusang pagkailang. Now I'm not comfortable anymore. It's getting hard to breath here. I tried removing his hand on me furtively but it would always find a way to get back.

In the end, I sighed and gripped on my dress. Pagkaangat ng tingin, napasinghap ako nang nagtama ang tingin namin ng Senyorito.

Pumasada ang kanyang mga mata mula sa akin patungo sa kamay na nakahawak sa braso ko, at patungo sa mga kamay kong mahigpit na nakakuyom sa aking bestida.

His face hardened as he reached for his glass as if he's thinking about... something deep.

"Buffalo!"

My eyes immediately found the girl who shouted abruptly.

Katabi ito ng isa pang babaeng katabi ko rin sa malayong kabila. Bigla akong nalito dahil pagkaturo nila kay Zaro, lahat ay napalingon din doon, nagsitawanan at napapahiyaw.

"Buffalo! Buffalo!" They banged the tables as they made a ruckus chant about it.

My forehead creased in utter confusion and curiosity. Maging si Fablo na abalang nakatutok sa akin kanina ay nakisabay na rin sa tawanan.

Zaro's lips slightly parted after his eyes dropped on the glass in his right hand. He tore his left fingers through his hair stressfully, as if he's failed on something. Sa kanyang tabi ay banayad na humalinghing si Eliza at hinaplos ang dibdib nito.

I scoffed, trying to avert my eyes but it was futile. Because after a moment, Zaro lifted his hand holding the glass almost full of brown liquid then chugged it with no sweat.

His friends cheered, especially Eliza who peck on his jaw chastely. Hindi ko alam kung bakit tila sumama ang pakiramdam ko roon. Ngunit agad din iyong napalitan nang nagtamang muli ang tingin namin ni Zaro.

After that drink, his eyes turned more languid than earlier as if his eyelids gained more weight.

I wanted to ask anybody about what happened, what's that buffalo chant or some sort. But I think even without a drink, I'm drunk with his intent gaze.

"Buffalo," he asserted hoarsely before shifting his eyes to Fablo.

Tulad ng kanina, napabaling ang mga kaibigan ngunit ngayon ay sa lalaking katabi ko na.

Eliza attempted to speak but Zaro stopped him, eyes still solely looking at Fablo. Puno rin ng pag-aalinlangan ang iba ngunit ilang sandali pa, humalakhak si Fablo.

Tinuon ko sa huli ang atensiyon at napansin ang pag-angat niya sa kanang kamay na may hawak na alak.

He quaffed the content entirely. But instead of relenting, it seemed like it was a signal for others so they erupted in laughter and chanted a modified one.

"Double buffalo!!"

Tila naalipungatan si Fablo. Napatingin siya sa dalawang kamay. Pati ang kamay na nakaakbay halos sa akin ay natanggal para lang suriin iyon. Siguro dahil na rin sa impluwensiya ng alak, may katagalan bago nito natanto ang kung ano.

"Fuck you, man," lasing at natatawang asik nito kay Zaro sabay abante ng pwesto sa pagkakaupo.

The latter just smirked. Ito na rin mismo ang nagsalin ng panibagong alak sa baso ni Fablo.

"You're holding the glass with the non-dominant hand but you still drank it!"

"Double buffalo for you, scumbag!"

"Uto-uto ka, Fab! Nagayuma na ata ng bata."

Walang sabi-sabi nitong tinungga ang alak na nilagay ng Senyorito sa kanyang baso at pagkatapos ay binagsak ang katawan sa sandalan.

Sa totoo lang, medyo nakahinga ako nang maluwag kahit papaano. Wala mang ideya sa nangyayari, kung ano man iyon ay pinagpapasalamat ko pa rin dahil natanggal ang braso sa akin ni Fablo at nakadistansiya ako nang konti.

Hindi kalaunan, tumayo na si Senyorito. Ang mga kaibigan ay taka siyang sinundan ng tingin tulad ko. At sa hindi inaasahang pagkakataon, inabot niya ang aking kamay at hinila paalis sa gazebo.

Tumigil kami ilang metro lang ang layo roon saka ako binitawan.

"Go back to your bed," he commanded.

Napayuko ako, alam na alam ang kasalanan.

"Sorry. Wala po akong regalo..."

Hindi ko na napigilan. Matagal bago ito nakapagsalita.

"I had my gifts. Hindi kawalan ang isa," he scoffed. "Now, go back to bed."

"Wala akong kama, Senyorito. Kutson-"

"Then use my fucking bed!" he suddenly thundered.

"P-Pwede po?" Nagulantang ako.

His head fell back in dismay. He looked so frustrated now.

"I was being sarcastic. Go back to your damn room now, Lumi. Bago pa kita bigyan ng leksiyon."

"Opo, pasensiya na po. Hindi ko sinasadya..."

"Oo. At huwag na huwag ka na ring lalapit sa mga kaibigan ko... sa ibang tao."

I lifted my head in curiosity, words unable to come out from my mouth.

"Hindi mo pa rin ba tatantanan ang pagpapakitang gilas? Delikado ang mga tao. Kaibigan ko 'yon pero hindi ako pabor sa pangmomolestiya!" he added furiously.

Hindi pa rin ako makapagsalita sa kalituhan. Nang nakita ang reaksiyon ko, napahilamos ito ng mukha gamit ang parehong kamay. At kahit madilim, agaw-pansin pa rin ang malaking marka sa kaliwa nitong braso.

"Bata ka pa, Lumi. Marami ka pang hindi alam..."

"Tulad ng ano?" wala sa sarili kong wika.

Zaro took a deep breath. Somehow, he looked more pacified now.

"Hero and villain, we're always in between," he answered vaguely. "But sometimes, people need to choose..."

Mas lalo kong hindi naintindihan kaya napakurap ako nang ilang beses.

"If you want to educate someone, try to be simpler next time, Senyorito."

"And you're to educate me?" he fired back unbelievingly.

Bahagyang napaawang ang labi ko. Maging ako man ay nabigla sa sariling sinabi, hindi ko na iyon binawi pa. I just bowed and then without a warning, a yawn escaped from my mouth.

"I'm too sober for this," he whispered to himself, massaging his nose bridge, then signaled me to leave.

"Go back to your room and stop acting like an adult. You're just sixteen, Lumien. Just sixteen..."

I was too sleepy to determine his warning. Was it for me or for him?

Pagkabalik sa taas, agad akong nakatanggap ng sermon kay Nana. Hindi na ako umalma dahil aminado akong nagiging pasaway na nga.

Lumalim na ang gabi pero hindi pa rin ako makatulog. I tossed and turned in the mattress but my mind's just couldn't calm down. Ang daming bumabagabag. Hindi ako makatulog!

Bukod sa papel na natagpuan kaninang umaga, dumagdag pa ang interaksiyon ko sa Senyorito at sa mga kaibigan nito.

Iyon na naman siya. He's shooing me away from the people again. Konti na lang, magiging magkamukha na sila ni Nana.

Ano bang problema sa mga tao? Is my life really at stake if I associate myself with them? I don't know. And I don't even have any idea how risky it is.

Mag-iisang oras na rin siguro nang nawala ang malakas na tugtugin sa labas. Siguro nagsiuwian na ang ibang bisita. Pero sa pagkakaalam ko, ang mga taga-Maynilang kaibigan ng Senyorito ay mananatali rito para sa gabi. I wonder how late it is now?

Muli kong pinikit ang mga mata, pilit na pinapakalma ang utak mula sa mga suliranin. Ngunit kung kailan hinihila na ng antok, saka ako nabulabog ng isang malakas na tunog.

I hurriedly rose from the mattress and went out of the room to check what's that. Kabado ako sa hindi malamang kadahilanan. Base sa lakas ng tunog, malakas ang kutob kong may nahulog o naaksidente dahil may kasunod iyong pagdaing kalaunan.

Pagkarating sa hagdan na namamagitan sa ikalawa at ikatlong palapag, napatakip ako ng bibig. Ilang sandali akong naestatwa, hindi mawari kung anong dapat gagawin.

Sa hamba ng hagdan, nakahimlay ang Senyorito sa sahig at mukhang walang malay. When it finally dawned onto me, I gasped and went downstairs to go to him.

Hindi ko na namalayan ang bilis ng paghinga. Basta ang alam ko na lang, pagkaluhod upang sikupin ang Senyorito, bakas ang sakit na nararamdaman nito sa histura.

Sa pag-aakalang dahil iyon sa pagbagsak, natigilan ako nang bigla nitong minulat ang mga mata at sumigaw.

"Hindi na ako bata, Duccio! Fuck you! Mamatay ka na!"

Nataranta ako. Sinubukan kong maghanap ng saklolo mula sa iba ngunit wala nang ibang tao sa labas bukod sa amin.

Pinilit ko itong itayo. Medyo may malay ang Senyorito ngunit nagdedeliryo pa rin. Sinabit ko ang mabigat niyang braso sa aking balikat at buong sikap siyang sinuportahan pabalik sa kanyang kuwarto.

"G-Get your hands off me! Huwag mo akong hahawakan! Papatayin kita!"

"T-Teka!" Ang ligalig!

My heart pounded real hard. I don't know what he's talking about. All I wished that moment was to get closer to his room and tuck him to bed.

That's why when we reached it, I opened the door, and with all the strength I had, I hurled him into his bed.

Napaupo ako sa gilid ng kama dahil sa pagod. Medyo hinihingal pa ako. Sa laki at bigat ba naman ni Zaro, hanggang ngayon ay wala pa rin akong ideya kung paano ko siya nagawang kaladkarin hanggang dito!

Ngayong bumalik na ang ulirat, ginala ko ang paningin sa kanyang kuwarto. Beside his king-size bed is a nightstand with a lampshade, illuminating the entire room alone. His room is renovated.

Sa baba ng kama ay nakabalot ang malapad na carpet na halos sakop ang buong sahig ng kwarto. Adjacent to the main door is the bathroom. Sa kabilang gilid, naroon ang isang coffee table at dalawang upuan. Sa kabilang gilid naman na katapat ng kama ay may itim na couch. At sa dulo, balkonahe.

Malayong-malayo ang hitsura nito sa maliit at lumang silid ko. Bukod sa kutson, tukador, at isang upuan, isang maliit na bintana lang ang nagsisilbing tanawin ko roon mula sa labas.

Hindi naglaon, binalik ko na ulit ang tingin sa Senyorito, mahimbing nang natutulog ngayon kumpara sa pagwawala niya kanina. Napaisip ako.

Wala ito sa sarili, siguro dahil sa kalasingan. Ngunit tumatak sa utak ang mga sentimyento nito. It looks like he's having a nightmare or delusion. But either way, he sure has someone to resent so much. By that, I felt a tad sorrow for him.

Inabot pa ako nang ilang sandali bago napagpasyahang bumalik na sa taas. Bago iyon, inayos ko muna ang kumot ni Zaro dahil medyo malamig ang temperatura sa kwarto niya.

Tumayo ako sa tabi ng kama niya para pagmasdan ang pwesto nito ngunit nabahala ako. Paano kung sumuka ito mamaya? His supine position might endanger him.

Kaya naman sinubukan ko itong patagilidin ng higa. Hinawakan ko siya sa kaliwang balikat at braso. Pero imbes na siya ang mahila ko, pagkagalaw niya para bumalik sa posisyon, napatili ako nang aksidente niya akong nadala!

In a matter of seconds, I prepared my arms for a landing. But I forgot to mind my face.

I was caught off guard when I realized how I landed. When I felt a soft thing against my lips, my pupils dilated in shock when I learned about our position.

I panicked as I jolted away from him. Hindi ko na makalma pa ang kalamnan. Sa kabila ng mabibigat na paghinga, hinaplos ko ang sariling labi. Agad akong pinag-initan ng mukha.

Could somebody enlighten me on what just happened? D-Did we just... kiss?