Chapter 159“Elise,” mahina kong sambit, pero mariin, “nasa ospital kanina si Levi.”Nagtagal ang katahimikan. Ramdam ko ang pagkabigla niya kahit hindi ko siya nakikita.“What?!” halos pasigaw niyang tugon. “Anong ginagawa niya diyan?”Huminga ako nang malalim. “Pumunta siya dito sa America. Hinanap niya ang ospital kung nasaan si Calista. At… nakita ko siyang nakaupo sa tabi ng kama ng anak ko.” Napakagat ako ng labi, pinipigilang lumuha. “Pero pinaalis ko siya. Sinabihan ko siyang bumalik na sa Pilipinas bago pa magising si Calista.”Narinig ko ang mahabang buntong-hininga ni Elise sa kabilang linya, kasunod ang mariing boses na puno ng galit. “Dapat lang! He doesn’t deserve to be there. Hindi niya karapat-dapat makita si Calista pagkatapos ng lahat.”Tahimik lang ako sandali. May parte sa akin na sumasang-ayon kay Elise, pero may parte rin na nakakaunawa sa pinanggagalingan ni Levi. Nais kong protektahan si Calista, pero ramd
Chapter 158Halos hindi naramdaman ni Levi ang bigat ng katawan niya habang naglalakad palabas ng ospital. Ang bawat hakbang ay parang may humihila pabalik, ngunit wala siyang nagawa kundi sundin ang sinabi ng ina ni Calista. Hindi niya makakayang masilayan na magising si Calista at siya ang unang makikita nito—hindi pa siya handa, at alam niyang hindi rin handa si Calista.Mabigat ang dibdib niya habang sumakay ng taxi patungo sa airport. Ang mga mata niya, tila wala sa paligid, palaging bumabalik sa imahe ni Calista na nakahiga, walang malay, habang pinagmamasdan niya ito kanina. Ang mga salitang binitawan ng ina nito ay paulit-ulit na umuukit sa isip niya.“Kung mahal mo ang anak ko, umalis ka.”“Hindi pa siya handang makita ka.”Pero paano? Paano siya lalayo kung ang puso niya ay naiwan doon, sa silid na iyon, sa kamay ni Calista na hindi niya man lang mahigpit na nahawakan?Nasa loob na siya ng eroplano, nakaupo sa business class
Chapter 157Tahimik ang buong silid ng ospital, tanging mahinang tunog ng makina at banayad na hinga ni Calista ang maririnig. Nakahiga pa rin ito, walang malay, maputla, ngunit maayos ang lagay ayon sa mga doktor. Sa tabi ng kama, nakaupo si Levi—nakahawak sa malamig na kamay ni Calista, tila ba may takot na kapag binitawan niya ay mawawala itong muli.Hindi niya alam kung gaano katagal na siyang naroon, nakatitig sa mukha ng babaeng minsan niyang pinabayaan, pero ngayon, siya lamang ang iniisip niya.“Anong ginagawa mo dito?”Napalingon si Levi. Naroon ang ina ni Calista, nakatayo sa bungad ng pinto, malamig ang boses at matalim ang mga mata.“M-Ma’am,” bigkas ni Levi, mabilis na tumayo bilang paggalang.Pero hindi naitago ng babae ang galit at pagtataka. Lumapit ito, nakapamewang, at diretsong tiningnan si Levi.“Bakit ka sumunod dito sa America? At pati ospital kung nasaan ang anak ko, hinanap mo pa talaga?” tanong n
Chapter 156Levi’s POVThe moment Levi stormed out of his office, he knew he wouldn’t find peace until he confirmed Calista’s condition with his own eyes. No matter how Elise tried to stop him, no matter how many doubts clouded his mind, his instincts were clear—Calista was in danger.He drove fast, the city lights blurring past him as his grip tightened on the steering wheel. But when he reached the hospital where he thought Calista would be, he was met with confusion. The staff at the reception desk politely told him:“Sir, we don’t have any record of a patient named Calista here.”For a moment, Levi thought he misheard. His brows furrowed, his voice sharp. “Check again. Calista Reyes. She was supposed to be admitted today. Emergency labor.”The nurse typed quickly, eyes scanning the monitor. Then she shook her head. “I’m sorry, sir. No such name is admitted here.”Levi’s stomach twisted. Impossible. He knew
CHAPTER 155Levi stared blankly at the shards of glass that remained on the tiled floor, his hand still trembling from the accident. The water had spread in uneven streaks, soaking the edge of his leather shoes, but he didn’t even notice. All he could hear was the echo of that shattering sound in his mind, like a warning.Something was wrong. He could feel it.He ran his palm down his face and tried to breathe, but the heaviness in his chest refused to go away. Parang may nakadagan sa dibdib niya. His instincts, honed by years of surviving in a cutthroat business world, were screaming that something was terribly off. But this time, it wasn’t about business, reputation, or finances—it was about Calista.“Levi?”The gentle call of his name brought him back, and he turned toward Elise. She was watching him, her brows drawn together in visible concern. Her phone was still in her hand, the screen dimming after what looked like a call just ended.“Are you okay?” she repeated, her voice soft
Levi’s POVNasa opisina si Levi, nakaupo sa harap ng kanyang desk na punô ng papeles at laptop na bukas sa gitna ng isang mahaba at nakakapagod na meeting schedule. Pinilit niyang ibalik ang atensyon sa trabaho, kahit na hanggang ngayon ay hindi mawala sa isip niya ang nangyari kay Calista sa ospital.Hawak niya ang isang baso ng tubig, pilit na nilulunok ang panunuyo ng lalamunan. Ngunit bago pa niya ito maibalik sa ibabaw ng mesa, bigla na lamang itong nadulas sa kamay niya at tumama nang malakas sa sahig.CRASH!Nabasag ang baso sa harap niya, at ang mga piraso ng bubog ay kumalat sa malamig na tiles. Saglit siyang napatigil. Ang tunog ng pagkabasag ay tila sumabog sa tenga niya, parang mas malakas pa kaysa sa totoong nangyari.Napahawak siya sa kanyang sentido. Hindi ito simpleng aksidente lang para sa kanya. Sa paniniwala ng marami, at lalo na sa pabalik-balik niyang alaala ng panaginip kagabi, ang pagkabasag ng baso ay tanda—tanda ng kamalasan, ng pagkawala, ng kamatayan.Kinaba