Chapter 80
Princess POVSimula pa nung umuwi kami galing school at hindi na namin nakita ulit si Nanny Calista, pakiramdam ko parang may kulang. Hindi na ako ginagising ng paborito kong boses sa umaga, wala na ring nagtutupi ng mga damit ko na may halimuyak ng baby cologne, at higit sa lahat… wala na akong kayakap kapag natatakot ako sa dilim.Kaya isang gabi, habang pinapakain ako ni Daddy ng dinner sa dining table, nagdesisyon na ako."Daddy, I want Nanny Calista back."Napatingin siya sa akin. Yung mata niya, parang napagod pero may lungkot. “I know, sweetheart. I want that too.”Tumigil ako sa pagnguya. Nag-isip.Kailangan ko sigurong ako na ang gumawa ng paraan. Kasi kung si Daddy lang, baka matakot ulit siyang masaktan. At si Nanny? Baka hindi pa niya alam na gusto pa rin namin siyang makasama.Kaya kinagabihan, habang busy si Daddy sa laptop niya, kumuha ako ng papel at mga colored pens. Umupo ako sa lapag at sinimChapter 81Calista POVHindi dahil sa dinner invite ni Princess kaya ako pumunta. Hindi rin dahil sa mga sulat, o sa mga pagkaing pinapadala niya araw-araw.Pumunta ako dahil nalaman kong binayaran na pala ni Levi ang lahat ng bayarin ni Criscel sa school.At hindi niya ito ipinagmalaki. Wala siyang sinabi. Wala siyang pahiwatig. Pero sa puntong iyon, alam kong hindi na lang si Levi ang lumalaban para sa amin—lumalaban na rin siya para sa kapatid ko.Maaga pa lang, kinausap ako ng adviser ni Criscel.“Miss Calista,” aniya habang hawak ang listahan ng mga bayarin. “Wala na po kayong kailangang bayaran. May isang ‘anonymous donor’ na nag-settle ng lahat kahapon.”Nagulat ako.“Po? S-sino?” tanong ko.“Confidential po raw. Pero nakalagay po sa resibo, ‘Para kay Criscel – mula sa taong may pananagutan.’”Napakuyom ang kamay ko. Sa puso ko, alam kong si Levi ‘yon.Kaya heto ako ngayon, nakaupo sa isa
Chapter 80Princess POVSimula pa nung umuwi kami galing school at hindi na namin nakita ulit si Nanny Calista, pakiramdam ko parang may kulang. Hindi na ako ginagising ng paborito kong boses sa umaga, wala na ring nagtutupi ng mga damit ko na may halimuyak ng baby cologne, at higit sa lahat… wala na akong kayakap kapag natatakot ako sa dilim.Kaya isang gabi, habang pinapakain ako ni Daddy ng dinner sa dining table, nagdesisyon na ako."Daddy, I want Nanny Calista back."Napatingin siya sa akin. Yung mata niya, parang napagod pero may lungkot. “I know, sweetheart. I want that too.”Tumigil ako sa pagnguya. Nag-isip.Kailangan ko sigurong ako na ang gumawa ng paraan. Kasi kung si Daddy lang, baka matakot ulit siyang masaktan. At si Nanny? Baka hindi pa niya alam na gusto pa rin namin siyang makasama.Kaya kinagabihan, habang busy si Daddy sa laptop niya, kumuha ako ng papel at mga colored pens. Umupo ako sa lapag at sinim
Chapter 79Levi POVNanatili akong nakatayo roon kahit wala na si Calista sa harap ko. Para akong pinagsakluban ng langit at lupa sa mga huling salitang binitawan niya.“Sana totoo na ngayon.”Ilang salita lang ‘yon, pero sapat na para mabasag ulit ang lahat ng pinilit kong buuing lakas ng loob.Pinilit kong iayos ang mga natitirang upuan sa paligid. Pero to be honest, hindi ko na alam kung tama ba ang ginawa kong pagpunta rito. Oo, sinadya kong mag-volunteer nang marinig ko kay Chrisiah na may meeting sa school. Hindi ko naman alam kung makikita ko agad siya, pero aaminin ko—umasa ako.Gusto ko lang ng kahit anong paraan para mapalapit sa kanya… kahit anong rason para makausap siyang muli.“Sir Levi?”Napalingon ako at nakita ko si Criscel na nakatingin sa akin. Hindi ko alam kung gaano siya katagal nakatingin, pero halata sa mukha niyang nakita niya ang lahat.“Pasensya na,” sabi ko agad. “Hindi ko sinadya
Hi po, Calista Dale! ka name mo pa po si Calista, thank you nga po pala sa gift mo. I really appreciate it!! Happy reading po. Sana makarating ka sa chapter na ito!! mwapssaChapter 78 Calista POV Eksaktong alas-nwebe ng umaga nang makarating kami ni Criscel sa school. Medyo maaliwalas ang panahon, at kahit mainit ang sikat ng araw, mas ramdam ko ‘yung tensyon sa dibdib ko kaysa sa init ng paligid. Simple lang ang isinuot ko—puting blusa, slacks, at isang pares ng saradong flat shoes. Maayos na rin si Criscel sa kanyang uniporme, may ngiti sa labi at sabik na sabik makita ang classmates niya. Nakaalalay ako habang hawak-hawak niya ang kanyang maliit na folder na may lamang activity sheets. “Doon po ang meeting area,” sabi ng guard sa gate nang tinanong ko. Itinuro niya ang covered court ng eskwelahan, na pinalibutan ng mga plastik na upuan. May mga poster pa ng “Back-to-School Welcome” at banderitas na halatang pinaghir
Chapter 77Calista POVGabi na akong nakarating sa bahay. Mabigat ang katawan ko pero mas mabigat ang dibdib ko—hindi ko na alam kung pagod lang ba sa trabaho o dahil paulit-ulit kong naiisip ang tawag ko kay Levi kanina. Hindi pa rin ako sigurado kung tama ba ‘yung ginawa kong pagtawag. Pero sigurado ako sa isang bagay… gusto kong malinawan.Pagbukas ko ng pinto, agad akong sinalubong ni Criscel. Naka-pambahay na siya, may hawak na tasa ng kape habang nakaupo sa sahig at may ginagawang homework.“Ate!” bungad niya habang nakangiti. “Buti umuwi ka na. Inantay pa talaga kita!”Napangiti ako. Kahit papaano, nakakagaan ng loob ‘yung makita siyang buo at masaya. Mula noong tinulungan ko siyang makaalis sa dati naming magulong bahay, ginawa ko na talagang responsibilidad na mapangalagaan siya.“Sorry, natagalan ako. Sobrang daming tao sa karinderya. Akala mo may fiesta,” sagot ko sabay tanggal ng sapatos at bagsak ng bag sa tabi ng sofa.
Chapter 76Calista POVTahimik akong nakaupo sa gilid ng karinderya matapos ang lunch rush. Kapos sa oras pero mas kapos ang loob ko sa pagtanggap ng nararamdaman ko. Sa gilid ng cashier table ay naroon pa rin ang bouquet na pinadala ni Levi—unti-unting nalalanta pero nanatiling magandang paalala ng mga salitang hindi niya nasabi noon pero ngayon, isa-isa niyang pinaparamdam.Sa dami ng iniisip ko, bigla akong napatingin sa cellphone ko… na wala. Naiwan ko sa bahay, lowbat din yata. Pero kailangan ko siyang tawagan. Hindi para makipagbalikan. Hindi rin para magpasalamat lang. Gusto ko lang… maintindihan. Gusto ko lang marinig ang totoo. Kung bakit ngayon?Kaya dali-dali akong tumayo at lumapit sa may-ari ng karinderya, si Mang Cesar, na noon ay abala sa pag-aayos ng inventory sa gilid ng kusina.“Uh… Mang Cesar,” bati ko, sabay ngiti.Napatingin siya sa akin at bahagyang nagulat. “Oh, Calista. May kailangan ka ba?”“Ano po… P