KABANATA 1: Crash and Burn

GABBY POINT OF VIEW

Tangina.

Yun lang talaga ang unang pumasok sa isip ko habang humaharurot ako sa EDSA, gabing-gabi, habang hinahabol ng isang itim na SUV na wala nang ibang gustong gawin kundi patayin ako. Ang lakas ng ulan. Ang lamig ng hangin. Pero ang adrenaline ko? Mas mainit pa sa impyerno.

Nasa likod ko pa rin sila. Apat na putok ang narinig ko mula sa direksyon nila. Hindi ko alam kung saan tumama ‘yung bala pero sa sobrang bilis ng tibok ng puso ko, parang ako na mismo ang baril. Wala akong oras matakot. Hindi puwedeng matakot. Si Aimee ang nasa isip ko. Kung mahuli nila ako, siya ang susunod.

Hinigpitan ko ang hawak sa manibela ng motor ko—isang modified na Ducati na minana ko pa kay Manong Elmer noong namatay siya. ‘Di ako sigurado kung tama bang gamitin ko ‘tong motor sa ganitong klaseng habulan, pero tangina, ito lang meron ako.

“Wag kang bibitiw sa akin, baby,” bulong ko sa motor ko habang sumisirit ako sa pagitan ng dalawang bus, halos sumayad ang tuhod ko sa semento. Pasensya na, MMDA, wala tayong oras para sa traffic rules ngayon.

Sulyap ako sa rearview mirror. Malapit na naman sila. Mga hayop, walang kapaguran. At may baril sila, samantalang ako? Isang balisong lang ang nasa likod ng belt ko at ‘yung tapang na pinanday ng taon sa kalye.

“Gabby,” bulong ko sa sarili. “Kaya mo ‘to. Hindi ka puwedeng mamatay ngayon.”

Pero mali pala ako.

Sa gilid ng mata ko, napansin ko ang isang rumaragasang container truck. Wala na akong oras para umikot o magpreno. Gumulong ang lahat sa isip ko—lahat ng taong pinaglaban ko, lahat ng sugat na tinanggap ko, at ang mukha ng kapatid kong si Aimee habang umiiyak, hawak ang kamay ko noong huling beses kaming magkasama.

Crash. Sigawan. Malakas na kalabog. Pagputok ng windshield.

At itim. Wala na akong narinig kundi ang sarili kong hininga na dahan-dahang lumalabo.

***

Pagdilat ko, una kong napansin ay ang kisame.

Puti. Makinis. May chandelier.

Bakit may chandelier?

Paglingon ko sa kanan, may kurtinang beige, at isang open window kung saan pumapasok ang malamig na simoy ng hangin—hindi ‘yung maalikabok at may usok ng tambutso gaya ng karaniwan sa Tondo. Hindi amoy kalsada. Amoy mamahaling fabric softener, vanilla, at… pera?

Bumangon ako. Mali.

Maling-mali lahat. Una, hindi ko to kwarto. Pangalawa, hindi ko kama ‘to—sobrang lambot, para akong nilamon ng cotton. Pangatlo, bakit ang nipis ng kamay ko?

Napatingin ako sa kamay kong may manicure—French tips, pino, walang kalyo. Hindi ‘to kamay ng babaeng nakipagsuntukan sa Divisoria. Hindi ‘to kamay ko.

“Ma’am Seraphina?” mahinhin na boses ng babae mula sa gilid ng kama.

Agad akong napalingon. Isang matangkad na babae, naka-uniforme ng white and beige maid outfit. Nakaayos ang buhok, parang galing pa sa salon. Naka-yuko. Parang takot sa akin.

“Po?” sagot ko, kahit naguguluhan ako.

“Good morning, Mrs. Velasco. Naalimpungatan po ba kayo? Dinala po kayo ng doctor dito kahapon. Napagod daw po kayo kaya kailangan ninyong magpahinga.”

Putang ina. *Mrs. Velasco?*

“Sino?” tanong ko, habang unti-unting hinahaplos ang sarili kong mukha. Maputi. Makinis. Parang hindi lumabas ng bahay buong buhay niya.

“Si Damian po, Ma’am. Si Mr. Velasco. Sinabi po niya na huwag kayong istorbohin. Pero breakfast po ninyo ay naka-serve na kung nais ninyo pong kumain.”

Tumayo ako—at muntik mahulog sa kama. Ang bigat ng ulo ko, parang sinuntok ng limang barako sabay-sabay. Pero mas mabigat ang tanong sa utak ko: *Nasaan ako, at sino ako ngayon?*

Sumilip ako sa salamin. Tangina. Sino ‘tong babaeng ‘to?

Mahaba ang buhok. Natural waves. May kulay pero hindi laspag. Puti ang kutis, manipis ang labi. Parang modelong galing sa magazine. Parang hindi kailanman napaso sa araw. Hindi ako ‘to. Pero ako siya ngayon.

Bumalik ako sa kama at tinapik ang dibdib ko. Buhay pa ako. Pero hindi sa katawan ko. Hinawakan ko ang gilid ng ulo ko habang pilit inaalala kung anong nangyari. Yung truck… yung pagsabog… tapos blackout. Pagmulat ko, Seraphina na ako.

Hindi ito panaginip. Tangina, baka multo ako? Pero hindi rin. Kasi kung multo ako, ba’t ako gutom?

Pumunta ako sa table kung saan nakalatag ang almusal—croissant, scrambled eggs, fresh orange juice. May pa-silverware pa. Nakakaasar. Kumakalam na tiyan ko pero hindi ko maintindihan ang nangyayari. Anong klaseng kabalastugan ‘to?

Seryoso na akong nagpanic nang may isa pang maid na pumasok.

“Ma’am, your nine o’clock yoga session was cancelled po by Mr. Velasco. He said you needed full rest today.”

“Anong pangalan ko?” tanong ko agad sa kanya.

Nagkatinginan sila ng isang maid, kita sa mata nila ang gulat at kaba. “Seraphina Elizalde-Velasco po, Ma’am,” sabi nung isa, halos pabulong.

Putang ina.

Ngayon alam ko na.

Transmigration.

Hindi ako naniniwala sa mga kababalaghan, pero ngayon wala akong ibang choice kundi aminin—ako na si Seraphina Velasco. At kung tama ang kutob ko, asawa ko ang isang Damian Velasco. At kung totoo man ‘yan, mukhang pumasok ako sa isang kwentong pang-teleserye.

Naglakad ako sa banyo at sinilip ang sarili sa malaking salamin. Shit. Hindi ko alam kung dapat akong matuwa o magpanic. Dahil kahit hindi ko ‘to katawan, kahit ibang babae ‘to, buhay ako. At malayo ako sa mga habulan, sa patayan, sa pangarap kong iligtas si Aimee. Pero anong kapalit?

Bakit ako nandito?

Sino si Seraphina talaga?

At ano ang dapat kong gawin ngayon?

Bumalik ako sa kama at naupo. Walang cellphone. Walang baril. Walang Aimee. Ako lang. Ako, sa katawan ng isang sosyalera. Ako, sa isang kwarto na mas malaki pa sa buong bahay namin sa Tondo. Ako, sa isang mundong hindi ko alam kung kalaban ba ako o panibagong pawn lang sa chessboard ng mayayaman.

Pero isa lang ang sigurado.

Kung ako na si Seraphina ngayon, edi ako na ‘to.

At hindi ako papayag na kahit sinong Damian Velasco ang magdikta kung anong klaseng babae ako.

Pero hindi ko parin alam anong klasing buhay meron si Seraphina kailangan ko paring pag aralan. Pero bahala na si batman hindi naman siguro kriminal ang isang to katulad ko sa dati kong buhay na barumbado.