Matapos ang mabibigat na salita ni Liam. Ang tanging naririnig ay ang mahinang hikbi ni Snow at ang mabilis na tibok ng mga puso nilang lahat. Parang biglang huminto ang oras, at lahat sila’y nasa pagitan ng galit, takot, at pag-asa.“Mommy…” si Sky ang unang nagsalita, bakas ang panginginig ng boses pero puno ng tapang. “Hindi ba’t lagi mong sinasabi sa amin na dapat binibigyan ng chance ang tao kapag gusto nilang magbago?”Natigilan si Alyssa, napalingon sa panganay sa triplets. Mahigpit ang pagkakakunot ng kanyang noo, ramdam ang bigat ng argumento ng anak.“Sky…” mahina niyang tawag, parang hindi makapaniwala na mismong anak niya ang gumamit ng mga salitang itinuro niya.Pero hindi doon natapos. Sumunod si Callum, diretsong tumingin kay Alyssa. “Alam namin na nasaktan ka, Mommy… sobra. Pero hindi mo kailangang patawarin si Daddy agad. Ang gusto lang namin… bigyan mo siya ng pagkakataon na maging ama sa amin. Hindi bilang asawa mo, kundi bilang Daddy namin.”Ang huling boses na na
Tahimik na nakaupo si Liam, pinagmamasdan ang tatlong bata habang tuwang-tuwang nagsusubo ng cake.Parang unti-unting lumiliwanag ang mundo niya habang nakikita ang mga ngiti ng mga anak—ngiti na matagal niyang hinanap.Pero sa kabilang dulo ng mesa, ramdam niya ang tingin ni Alyssa. Matalim. Mabigat. Parang bawat ngiti ng mga bata ay isa ring sibat na tumatama sa dibdib ng babae.“Enjoy niyo lang ‘yan, kids,” mahinang sabi ni Liam, pilit na pinapakalma ang sarili. “Marami pa tayong oras na magkasama.”Biglang naputol ang saya nang marinig nila ang malamig na boses ni Alyssa.“Don’t get too comfortable, Liam.”Lumingon ang tatlong bata, halatang nagulat sa tono ng kanilang mommy. Pero si Liam, hindi tumigil.“Alyssa… hindi mo na kayang itanggi. Kita mo naman—kahit sila, ramdam nila kung sino ako sa buhay nila.”Mariing itinabi ni Alyssa ang kanyang kubyertos, saka tumayo.“At ano ngayon kung ramdam nila? Ako pa rin ang nagpapasya para sa kanila. Ako ang nagpalaki, nag-aruga, nagpakahi
Maaliwalas ang paligid nang huminto ang kulay itim na Range Rover sa tapat ng bahay sa Tagaytay. Bumungad sa kanya ang malamig na simoy ng hangin mula sa mataas na lugar, pero mas malamig pa rin ang kaba na bumabalot sa dibdib niya.Hawak ni Liam ang dalawang paper bag—laruan para sa triplets, at dalawang kahon: isa ng cheesecake, isa ng strawberry shortcake na personal niyang pinili sa isang kilalang café. Para bang sa simpleng paraan, gusto niyang ipakita na may alam pa rin siya sa mga simpleng bagay na magpapasaya sa kanila.Habang papalapit siya sa pinto, bawat hakbang ay parang kalaban.“Ngayon na… hindi na pwedeng umatras,” bulong niya sa sarili, bago kumatok nang marahan.Ilang segundo lang, bumukas ang pinto. At gaya ng inaasahan niya—naroon si Alyssa.Simple lang ang suot nito—puting blouse at denim shorts, buhok ay nakapusod. Pero sa paningin ni Liam, siya pa rin ang pinakamagandang babae sa mundo. Ang problema lang, dala ng babae ang tingin na mas matalim pa sa kahit anong
Nasa kalagitnaan na ng highway si Liam, papalapit na sa Tagaytay. Tahimik ang paligid, pero mabigat ang bawat tibok ng dibdib niya habang iniisip kung anong mukha ang sasalubungin niya kay Alyssa at sa mga anak nila.Biglang nag-vibrate ang cellphone sa dashboard. Pangalan ni Ethan ang lumitaw.Sinagot niya agad. “Ethan.”“Bro,” malamig pero buo ang boses nito, “bago ka makarating kay Alyssa, kailangan mong malaman ang ilang bagay. Kasi hindi pwedeng pumasok ka sa laban na ito nang bulag.”“Anong ibig mong sabihin?” mariing tanong ni Liam, mahigpit ang kapit sa manibela.“Bianca,” sagot ni Ethan. “Ang kumpanya niya—ngayon ay under attack. Bumibitaw ang mga investors. Oo, partly dahil sa fraudulent contracts na inilabas natin. Pero Liam… may isa pang pwersang kumikilos sa likod ng lahat ng ito.”Napakunot ang noo ni Liam. “Kasabwat nila?”“Hindi,” mabilis na tugon ni Ethan. “Kalaban. At kilala mo ang pangalan—Yssabelle Laurent.”Parang biglang lumamig ang hangin sa loob ng sasakyan. Ba
Maagang nagising si Liam kinabukasan. Mabigat pa rin ang ulo niya mula sa ininom kagabi, ngunit mas mabigat ang desisyong pinipilit niyang buuin sa dibdib niya ngayon. Pagmulat pa lang ng mga mata niya, alam niyang hindi na siya pwedeng magpatumpik-tumpik.Pagkababa niya mula sa grand staircase ng Navarro mansion, bumungad agad ang malamig na ambiance ng dining hall. Ang marmol na sahig, ang kumikislap na chandelier, at ang mahahabang kurtina ay parang mga matang nakatingin sa kanya, naghihintay kung hanggang saan ang kaya niyang panindigan.Doon, nakaupo sa mahabang dining table si Doña Margarita. Elegante pa rin ito kahit umaga pa lamang, nakapustura sa bestidang beige. Hawak niya ang tasa ng kape ngunit hindi iyon ang nagbigay bigat sa eksena—kundi ang titig niyang ngayon ay hindi na malamig, kundi puno ng kakaibang aliw at pananabik.“Liam,” aniya, mas malambot ang tinig kumpara sa dati. “Saan ka pupunta nang ganito kaaga?”Saglit na natigilan si Liam. Sanay siyang laging malamig
Basang-basa ng ulan ang balikat niya. Pero hindi iyon ang dahilan kung bakit nanginginig siya ngayon. Hindi rin lamig ng gabi, kundi ang sakit na para bang hinuhutay ang puso niya.Nakatayo siya sa labas ng bahay, walang pakialam kahit dumadagundong ang langit at humahampas ang ulan. Kanina pa siya pinipilit ng mga tauhan niya na sumilong, pero hindi siya makagalaw. Hindi niya magawang umalis. Parang nanigas ang katawan niya.Dahil kanina… sa harap mismo ni Alyssa, sa harap ng mga anak nila—oo, mga anak nila—wala siyang nagawa kundi magmakaawa.At sa huli, tinalikuran siya nito.Napapikit si Liam, mariing pinagdikit ang panga. Pilit niyang nilulunok ang kirot, pero mas lalo lang sumisikip ang dibdib niya. Ang mga mata ng mga bata… God, those eyes. Lalo na nang maramdaman niya ang pagyakap ng isa sa kanila kanina, na para bang matagal na siyang hinihintay. Isang saglit lang iyon, pero sapat para malaman niya na iyon ang pinakamahalagang bagay na dumating sa buhay niya.At ngayon? Nawal