kabanata 7

Kabanata — Ang Pagbisita ni Nancy

“Kamusta ang buhay mo? Naging prinsesa ka ba sa piling ni Lucian?”

Napalingon ako sa likuran ko, kasabay ng paghaplos ng malamig na hangin sa batok ko. Ang boses na iyon—pamilyar, may halong pang-aasar at pangmamata. Mula pa lang sa tono, alam ko na kung sino siya.

“Nancy…” mahinang tawag ko, halos pabulong.

Napataas ang kilay niya habang nakatayo sa lilim ng puno ng santan. Maganda pa rin siya gaya ng dati—mestisahin, laging ayos ang ayos, at tila hindi man lang tinatablan ng problema. Suot niya ang kulay pulang bestidang hapit sa katawan, bakat ang bawat kurba. Lalong umangat ang ganda niya sa ilalim ng araw, ngunit sa likod ng maputing ngiti niyang iyon, alam kong may matalas na talim.

“Wow,” ani niya, sabay pikit-matang ngiti. “Hindi ko inakalang maaalala mo pa rin ang pangalan ko, Mrs. Lucian.”

Mahina akong napangiti, pero hindi iyon ngiti ng tuwa. “Paano ko makakalimutan?” sagot ko habang muling ibinalik ang pansin ko sa mga bulaklak na dinidiligan ko. “Ang mga taong mahilig mangialam, madalas tumatatak.”

Tila natawa siya, pero halata ang inis sa likod ng mapagkunwaring halakhak. “Uy, grabe naman. Dumaan lang ako dito, ganyan ka agad? Hindi ba ako pwedeng bumisita sa aking matagal nang kaibigan?”

“Kaibigan?” tumaas ang kilay ko, hindi ko na napigilang lumingon. “Si Lucian ang kaibigan mo, hindi ako. At kung ako ang tatanungin, ayaw kong makita ka rito.”

“Aba, ganon?” Umusad siya nang bahagya, at ngayon ay ilang dangkal na lang ang pagitan namin. “Ang yabang mo rin, ha? Akala mo kung sino ka na. Hindi porke asawa ka ni Lucian, may karapatan ka nang patalsikin ang mga kaibigan niya.”

Matatag kong sinagot ang titig niya. “Hindi ko kailangan maging mayabang, Nancy. Ako ang asawa niya. At kung totoo kang kaibigan, alam mong may hangganan ang pagbisita sa bahay ng may asawa.”

Halos marinig ko ang pagbitaw niya ng marahas na hinga. “Ikaw na nga ang palaging tinatanggol ni Lucian noon, tapos ngayon pati salita mo, ang angas.”

“Ah, ganon ba?” Ibinaba ko ang pandilig at diretsong tumingin sa kanya. “Kung gusto mong makipagpalitan ng salita, pwede naman. Pero kung gusto mong manira ng umaga ko, huwag dito. Hindi ako katulad ng mga babaeng kaya mong apihin sa tingin lang.”

“Bakit, sinong inaapi?” mabilis niyang sagot, tumaas ang tono ng boses. “Nagkakatuwaan lang tayo, Arielle. Huwag masyadong seryoso. Hindi naman kita kaagaw, ‘di ba?”

Ngumiti ako ng mapait. “Kung hindi mo ako kaagaw, bakit parang desperado kang makuha ang atensyon ni Lucian?”

“Excuse me?” tumaas ang boses niya. “Baka nakakalimutan mong matagal na kaming magkaibigan ni Lucian bago ka pa dumating. At kung may pinagsamahan kami—”

“—edi sana ikaw ang pinakasalan niya.”

Hindi ko napigilang putulin ang kanyang salita. Malamig, matalim, pero totoo.

Nanlaki ang mata niya at ilang sandali siyang natigilan. Kita ko ang pagnginig ng mga labi niya bago niya napigilang matawa nang pilit. “Wow. So mayabang ka na talaga ngayon. Akala mo, nakuha mo na di Lucian? Alam mo ba kung ilang babae ang kayang ipalit sa’yo ni Lucian kung gugustuhin niya?”

Matalim kong ibinalik ang tingin ko sa kanya. “Kung mangyayari man ‘yon, problema na niya, hindi sa’yo. Pero habang ako ang asawa, walang karapatan ang sinuman na manghimasok sa buhay namin.”

Tumawa siya, malutong ngunit walang kaluluwa. “Buhay niyo? Sa’n banda? Eh kahit sa mga party, hindi ka na niya dinadala. Parang tago kang asawa, Arielle. Wala ka sa mga litrato, wala sa tabi niya. Alam mo kung anong tawag doon?”

“Hindi ko kailangan ng label mula sa mga tulad mo,” malamig kong tugon.

“Mga tulad ko?” Umangat ang kilay niya. “Ano ako sa’yo, basura?”

“Hindi ko sinabi ‘yon,” sagot ko, sabay talikod at muli kong kinuha ang pandilig. “Pero kung naaangkop sa’yo, ewan ko.”

“Bastos ka,” singhal niya sabay abot sa braso ko.

Napahinto ako sa gulat. Mariin ang kapit niya, tila ba gustong patunayan na mas malakas siya.

“Bitawan mo ako, Nancy,” mariin kong sabi. Pero imbes na sumunod, lalo niyang hinigpitan ang hawak.

“Hindi mo alam kung sino ang nilalabanan mo, Arielle,” aniya, halos idikit ang mukha sa akin. “Kung akala mo, panalo kana dahil ikaw ang pinakasalan ni Lucian, nagkakamali ka. Nakita ko kung paano siya tumingin sa akin noon. Alam kong may naramdaman din siya.”

“At alam naman natin, na napilitan lang siya dahil sa utos ng Ama niya. Talaga naman wala siyang pagmamahal sa'yo,” mapang uyam nitong wika.

Napakapit ako sa kamay niyang nakahawak sa braso ko. “Oo, nakita mo siguro ‘yon, pero alam mo kung ano’ng mas malinaw? Ako ang pinakasalan niya. Kahit alam natin na pwede sayo magpakasal diba? Pero sino pinili ikaw ba hindi diba ako…” Nilapit ko ang mukha ko sa kanya, kahit hindi niya ako mahal nakatali siya sa akin. Ako na nga nagsasavi mag divorce kami pero ayaw niya eh, kaya sino sa atin dalawa pa rin ang panalo?!” ganti ko rito kahit masakit na sa loob ko ang katotohanan ay nilabanan ko pa rin at pinakita kong matapang ako.

Mariin kong tinanggal ang kamay niya sa braso ko. Namula ang mukha niya, galit at hiya ang halatang nangingibabaw.

“Ang kapal ng mukha mo,” aniya, halos pasigaw. “Hindi mo kilala si Lucian gaya ng pagkakakilala ko sa kanya. Kung alam mo lang kung sino talaga ang asawa mo, baka ikaw pa ang unang aalis sa bahay na ‘to.”

“Kung gano’n,” mahinahon kong tugon, “magpasalamat ka na lang na hindi ako katulad mo—hindi ako nabubuhay sa mga pahiwatig, sa mga tira-tirang pansin. Kung gusto mong ipaglaban si Lucian, bakit ngayon ka lang? Dahil alam mong wala na siyang oras sa akin? Dahil gusto mong makasingit sa pagitan naming mag-asawa?”

“Wala akong kailangang ipasingit,” mariin niyang sagot. “Darating ang araw, ikaw mismo ang lalayas dito.”

Hindi ko na siya sinagot. Sa halip, tumalikod ako at pinagpatuloy ang ginagawa ko. Sa bawat patak ng tubig mula sa hose, tila tinatangay nito ang bigat ng mga salitang binibitawan niya. Pero kahit anong pilit kong manatiling kalmado, naramdaman ko pa rin ang panginginig ng dibdib ko.

“Hindi mo dapat tinutulungan si Lucian na maging miserable,” huling sabi ni Nancy, ang boses ay unti-unting lumalambot. “Kung mahal mo talaga siya, pakawalan mo siya.”

Napahinto ako, marahang huminga. “Miserable?” dahan-dahan kong lingon sa kanya. “Ang miserable ay ‘yung taong umaasa sa isang lalaking hindi kailanman pipili sa kanya.”

Halos maputla siya sa sagot ko. Saglit siyang napatigil, at nang tumalikod siya, doon ko lang naramdaman ang bigat ng bawat salitang binitawan namin.

Tahimik kong tinitigan ang pintuan ng bahay. Ang katahimikan ng paligid ay parang dagat bago ang bagyo. Ang hangin ay malamig, at sa bawat dampi nito sa balat ko, ramdam kong may paparating na pagbabago.

Ngayon ko lang napansin kung gaano kalalim ang sugat na iniwan ng huling gabi namin ni Lucian.

Tulad pa rin ng dati—isang yelo sa anyo ng tao. Malamig, walang emosyon, at tila ba ako’y hangin lang na dumadaan.

Ngunit ngayon, habang nakatayo ako sa gitna ng hardin, tangan ang hose at pinapanood ang mga talulot na dahan-dahang bumabagsak sa lupa, isang bagay ang malinaw sa isip ko—

Hindi ko hahayaang tuluyang lamunin ng lamig ni Lucian ang pagkatao ko.

Hindi ako magpapamiserable, kahit anong mangyari.