Tous les chapitres de : Chapitre 1 - Chapitre 6

KABANATA 2 — Ang Tunog ng Pagguho POV – ArielleKinabukasan, maaga akong nagising kahit halos walang tulog. Paulit-ulit pa ring pumapasok sa isip ko ang pinag-usapan namin ni Lucian kagabi—ang paghingi ko sa kanya ng divorce.Habang inaayos ko ang sarili sa harap ng salamin, hindi ko maiwasang maawa sa repleksyong nakikita ko roon. Namumugto ang mga mata, nanlalalim na mga pisngi na tila ba unti-unti akong kinakain ng sakit na pilit kong itinatago. Ilang araw na rin akong walang maayos na kain at tulog. Minsan, bigla na lang akong nahihilo at nanghihina. Sa bawat tingin ko sa sarili ko, parang mas lalo kong nakikita kung gaano ako nangayayat, parang may unti-unting kumikitil sa buhay ko na ayaw kong tanggapin. Napahilamos na lang ako sa mukha at marahang napabuntong-hininga. “Kailangan kong bumangon... kailangan kong magpanggap na ayos lang ako,” mahina kong bulong sa sarili.Dahan-dahan akong bumaba ng hagdan, pinapasan ang bigat ng sariling katawan at emosyon. Bawat hakbang ay par

KABANATA 4 — Ang Alon ng GalitPOV – AriellePagkapasok ko pa lang sa loob ng bahay, sinalubong agad ako ng isang malakas, malutong na sampal.Pak!Halos mapatumba ako sa sahig. Umalingawngaw ang tunog sa buong sala, kasabay ng panlalamig ng buo kong katawan. Napahawak ako sa pisngi kong namanhid, saka ko lang naramdaman ang hapdi—parang may nagliliyab sa balat ko.Pag-angat ng mukha ko, bumungad sa akin si Lucian. Nanlilisik ang mga mata niya, malamig pero puno ng apoy. Ang panga niya’y nakadiin, ang kamao’y bahagyang nakasara, tila pinipigil ang sarili na huwag akong muling saktan. “Saan ka galing, Arielle?!” singhal niya, halos pasigaw.Napaawang ang bibig ko, walang tunog ang lumabas. Hindi ko alam kung uunahin ko bang huminga o magpaliwanag. Halos ilang segundo lang ang lumipas, pero pakiramdam ko, ilang taon akong nakatayo ro’n sa harap niya.“Ilang araw kang nawala!” patuloy niya, ang bawat salita ay parang latigo sa pandinig ko. “Ano, ha? Nasa lalaki mo ba?”Napasinghap ako,

KABANATA 6 — A R I E L L E (POV)“Ahh…” mahina kong buntong-hininga kasabay ng pagbangon ko mula sa kama.Panibagong araw na naman—panibagong sapalaran.Ngunit sa totoo lang, wala namang bago. Tulad pa rin ng dati, tila isang malamig na yelo si Lucian—walang pakiramdam, walang init, at para bang ang tanging layunin ay masaktan ako sa tuwing nagtatama ang aming mga mata.Ramdam ko pa rin sa katawan ko ang bigat ng gabi. Parang may nakaipit sa dibdib ko na hindi ko maalis kahit ilang ulit akong huminga ng malalim. Buong magdamag akong umiiyak, at hindi ko na namalayan kung kailan ako nakatulog. Ang huli kong alaala ay ang pagpatak ng mga luha ko sa unan, kasabay ng mga salitang paulit-ulit kong binubulong: Tama na, Arielle. Tama na.Tahimik ang buong silid. Ang mga kurtinang puti ay bahagyang kumikilos sa simoy ng hangin. Ang liwanag ng umaga ay pumapasok sa bintana, pero kahit gaano ito kaliwanag, nananatili pa rin akong nakakulong sa dilim ng sakit.Dahan-dahan kong inalis ang kumot n