Chapter 1: Lucien, The Name I Hate!

Beatrice

Tumilamsik ang putik sa laylayan ng pantalon ko habang mabilis akong tumutulong sa paglilinis ng mga kagamitan ng mga residente ng Ellagoro. 

Lubog sa  putik ang kanilang kabahayan dahil sa nangyaring landslide, mabuti na lamang at nasuri kaagad ng Civil Rescue Unit ang posibleng pagguho ng bundok kaya nailikas kaagad ang mga residente.

Tinawagan lang din ako ng Tita ko sa nangyari kaya kaagad akong pumunta dito at lumiban muna ako sa trabaho ko.

Unti-unti na rin na nagsibalikan dito ang mga residente dahil tumila na rin ang ulan. Sila Tita nga ay maagang bumalik mula sa evacuation center upang maglinis sa bahay tsaka sila tumulong narin sa mga kapitbahay nila.

Habang ako naglibot upang makita ko ang buong sitwasyon sa Ellagoro at makatulong na rin sa ibang nangangailangan ng tulong. 

Mahalaga sa akin ang lugar na ito dahil nandito ang lahat ng kamag-anak ko sa mother side. At gusto kong protektahan dahil lubos na pinahalagahan ito ni mommy. Ito ang tinuturing niyang tahanan.

“Tulungan na kita, Nay,” sabi ko ng may makita akong ginang na pilit na binubuhat ang isang sofa na puno ng putik.

“Naku, iha, kaya ko na ito.”

“Hay naku, Nay, sa bigat niyan, paano niyo makakaya?” lapit ko na sa ginang.

“Teka, magpapatulong ako nay,” sabi ko pa at luminga na ako sa paligid hanggang sa may makita akong nakatalikod na lalake.

“Kuya, pakitulungan niyo nga kami dito.”

Hindi siya lumingon kaya lumapit na ako at tinapik ang balikat niya. “Kuya, pakitulungan mo nga akong buhatin ang sofa ni Nanay,” sabi ko tsaka ako tumalikod.

“What?” tanong niya.

Malinaw naman at ang lakas ng boses ko.

Kaya medyo may inis ko siyang liningon, “Bingi ka ba kuya, o sadyang ayaw mo lang tumulong–”

Natigil ako ng makita ko ang mukha ng lalake.

He’s Lucien Don Maginoo!

Bakit siya nandito?!

“Miss, can you see I’m talking to someone on the phone?”

“Okay, nervermind,” sabi ko at mabilis akong tumalikod.

The last thing I wanted to happen was to meet him!

“Nay, kaya ko na pala ito,” wika ko at sinubukan ko ng buhatin ang sofa.

“Naku, iha, nadudumihan na iyang damit mo,” sabi naman ng ginang at tinulungan na niya ako.

“Hindi Nay, kaya ko na ito–”

Nabitawan ko ang sofa ng lumapit si Lucien at pinalitan ang ginang sa pagbubuhat.

Shoo! Huwag ka dito!

“Ano pang ginagawa mo? Buhatin mo at ilipat na natin ito,” masungit niyang sabi sa akin.

“Kaya ko na ito. I no longer need your help.”

“Miss, you’re wasting our time. Kesa salita ka ng salita diyan, kumilos ka na.”

Wow! Grabeng ugali naman talaga ang meron sa kanya.

Kunsabagay, ano pa bang aasahan ko sa isang Lucien Don Maginoo? Ganitong-ganito naman talaga ang iniisip kong personalidad niya.

“What? Tatanga ka na lang diyan. Nay, hanapan mo na ako ng ibang katulungan dito.”

Nagpupuyos ang dibdib ko sa narinig kong ito mula sa kanya. Marahas kong binuhat ang kabilang panig ng sofa at masamang tingin ang pinukol ko sa kanya habang blankong ekpresyon lang ang nakalitaw sa mukha niya.

“Nay, san ito dadalhin?” tanong ko sa nagtitimpi kong tono.

“Dun iha, sa tabi ng poso,” sagot ng ginang na mukhang nararamdaman ang tensyon sa pagitan namin ni Lucien.

Habang binubuhat namin ang sofa, sinasadya kong itinutulak ang sofa ng maputikan ang damit ng hambog ng lalakeng ito.

“Miss, what are you doing?” tanong niya.

“Tanga ka ba? Nakikita mo naman na nagbubuhat din ako katulad mo–”

Narinig ko ang pagtunog ng panga niya habang tumatalim na ang tingin niya sa akin. Blankong ekspresyon naman din ang pinakita ko sa kanya.

Hindi na siya kumibo pero naramdaman kong tinutulak niya rin ang sofa sa akin.

“Ano ba? Napuputikan na itong damit ko,” angal ko.

“Oh really? I didn’t know that,” sumagot talaga siya ng with accent pa.

Nakakainis talaga ang lalakeng ito!

Lord, bigyan mo pa ako ng pasensya. Matatapos din ito at mawawala rin siya sa paningin ko.

Ipinagpag ko ang kamay ko ng mailagay na namin sa tabi ng poso ang sofa. Tumalsik ang mga putik mula sa kamay ko patungo sa kanyang polo.

“Hey! Woman! What’s your problem? Nananadya ka ba?”

Tinignan ko siya, “Oh, sorry. I didn’t mean it.”

“You didn’t mean it? Halata na sinadya mo.”

“No,” mariin ko namang sagot sa kanya.

Mas lalong kumulimlim ang ekpresyon niya sa akin.

Ganyan nga mainis kang bwisit na lalake ka. Kahit sa ganitong paraan lang naman ay makapaghiganti ako sa iyo!

“Iha-iho, huwag na kayong mag-away. Ang mabuti pa, magmeryenda muna kayo, may linuto kami para sa inyo. Halika na kayo.”

Hindi siya natinag sa sinabi ng ginang at matalim pa rin na tingin ang pinukol niya sa akin.

“Tell me, what’s your deal? This is the first time I've seen you, and you’re becoming so rude to me.”

“Weren’t you the one who was rude to me first?” bwelta ko.

Pumagitna naman na ang ginang upang patigilin ulit kami dahil may mga tumitingin na sa gawi namin.

“Nay, ikaw nga magsabi sa babaeng ito kung anong ginawa niya. She saw me busy talking to someone on the phone, and she interrupted me rudely. And still, I helped her, yet she still has the guts to make a mess with me,” litanya niya pero nanatili akong walang pake.

Oh bakit ba? Kumukulo ang dugo ko sa kanya kaya wala siyang magagawa kung magaspang ang ugali ko sa kanya.

“Hindi mo ba ako kilala?” tanong niya.

Hah! So now, he’s using you-don’t-know-me-I ’m-popular card.

I looked at him emotionlessly. 

 Oh well, still I don’t budge because you’re Lucien Don Maginoo. The man I don’t want to meet personally!

“Dapat ba kitang kilala?” taas-kilay kong tanong sa kanya.

Nameywang siya at pansin ko ng nag-aalburoto na ang kalooban niya.

Go! Ma-high blood ka!

I flipped my hair. I won’t care at all.

“I’ll sue you!”

Natawa ako, “Sue me? Bring it on! See you in my homecourt,” proud kong sagot sa kanya.

“What?”

Wat-watin mo mukha mo!

“Sir!”

Tumingin ako sa kalayuan at nakilala ko kaagad ang lalakeng tumatakbo palapit sa amin.

Oh shoot! Kio, that’s his assistant, and he knows me. 

Umatras ako at akmang aalis na ako ng hawakan ni Lucien ang kamay ko at pinigilan akong makakilos.

“Where are you going? Hindi pa tayo tapos.”

“I don’t have a deal with you anymore. And I’m a busy person–”

“Quit that excuse, for I know I’m busier than you.”

Hinila ko ang kamay ko, “Bitiwan mo ako,” utos ko at pinipilit kong makawala sa kanya.

“Sir, anong nangyayari dito?”

Tumingin sa akin si Kio. “Ma’am?” gulat niyang tanong.