KABANATA 2

Quezon City, Philippines

Sa isang tahimik na subdivision sa Quezon City, nakatayo ang mansyon ng mga Trinidad. Napakaganda ng labas nito. Perpekto nitong ikinukubli ang isang tahanang walang init at pagmamahal.

Bumaba ng kotse si Isabelle at saka iniabot ang susi kay Vangie, ang mayordoma ng mansyon, na kanina pa naghihintay sa may gate. 

“Magandang gabi po, ma’am,” bati nito. 

Ngunit tanging tango lang ang naging sagot ni Isabelle na siyang ipinagtaka ni Vangie. Lagi silang binabati nito kada uuwi ito ng mansyon. Ni hindi nila ito nakikitang nasa masamang mood dahil palagi sila nitong sinasalubong ng ngiti. 

Kaagad na bumalot kay Isabelle ang lamig na nagmumula sa central aircon. Malamig. Kontrolado. Artipisyal—tulad ng lahat ng bagay sa bahay na ito. 

Dire-diretso lang siya sa paglalakad. Tanging ang ingay na nagmumula sa mga takong niya ang naririnig habang tinatahak niya ang living room paakyat sa hagdan. Hindi niya pinansin ang kasambahay na pilit siyang sinusundan pero agad ding namatay ang tanong sa bibig nito. 

Nang makarating siya sa kanilang silid-tulugan, ay agad niyang binuksan ang cabinet at kinuha ang maletang halos hindi niya naman nagamit. Patunay n’on ang alikabok na namahay na rito. Palatandaan din iyon kung gaano na siyang katagal na naghihintay—masyado nang matagal.

At hindi na siya magpapanggap pa. 

Wala pa ring nagbago sa kanilang kwarto. Maayos pa rin iyon. Pero para sa kaniya, para iyong set sa showroom—walang saysay. 

Tahimik siyang nag-impake. Ilang piraso ng underwear, kasuotan para sa pabago-bagong panahon sa Maynila, at mga alahas na regular niyang ginagamit. Mga importante lang. Ang iba, pwede namang palitan. 

Tumigil siya nang makarating sa drawer sa tabi ng kama. Binuksan niya ito. Doon niya nakita ang isang credit card. Kulay matingkad na pula iyon na nakabalot pa sa orihinal na lalagyan nito. 

Napatitig siya r’on ng ilang segundo. Ang card na ‘yon…

Regalo iyon ni Lucas sa kaniya pagsapit ng ika-unang anibersaryo nila bilang mag-asawa. Hindi kasi siya nito binibigyan ng allowance. Wala rin silang joint account. Basta ito lang—nakakabit sa primary account ni Lucas. At bawat gamit niya rito ay namo-monitor. 

Noong una, naisip niyang isa iyong sensyales ng pagtitiwala sa kaniya ng asawa. 

Ngunit kalaunan ay napagpanto niyang hindi—isa iyong taling sumasakal sa kaniya. 

Kaya naman ginagamit niya lang ito para sa mga gastusin sa bahay—groceries, repairs. Hindi niya kailanman ginamit ‘yon para sa kaniyang sarili. Mas gusto niyang gastusin ang sariling sahod kahit maliit lang ‘yon kumpara sa kinikita ni Lucas. At least, sa kaniya ‘yon. 

Maging ang trabaho niya ay nakamit niya gamit ang sarili niyang pawis at dugo. Nag-apply siya nang hindi nalalaman ni Lucas. Noon. Noong gustong niya pang patunayan na may ibubuga rin siya pagdating sa field ng kaniyang napangasawa. Noong panahon na akala niya ay kaya niyang makuha ang puso nito. 

Pati sa Trinidad Holdings, sinubukan niyang makapasok. Alam niya sa sarili niyang qualified siya. May PhD siya sa Software Engineering mula sa UP Diliman. Cum laude. May publications. May internships. Kaya naman punong-puno ng pag-asa ang puso niya nang magpasa siya ng resume at portfolio. 

Pero agad siyang na-reject. Ni walang interview o follow-up man lang. 

Ilang linggo lang ang lumipas bago niya nalaman—si Lucas mismo ang nag-flag ng application niya. 

Hindi man lang siya umabot sa HR. 

Diretsahan siyang sinabihan nito: “Ikaw ang nagpumilit na maging Mrs. Trinidad. Kaya gampanan mo ‘yan. Hindi ka kailangan sa kumpanya.”

Dapat noon pa lang, umalis na siya. 

Pero hindi niya ginawa. Nanatili siya. Pilit na nag-iisip ng palusot sa lahat ng nangyayari sa buhay niya. At walong taon na ang lumipas, ngunit patuloy pa rin niyang inaayos ang isang relasyon na bago pa man magsimula ay sirang-sira na. 

Iniwan niya ang credit card kung saan ito nakalagay saka niya isinara ang maleta niya. 

Pagbaba niya ay naroon pa rin si Vangie. Tila balisa ito sa gilid ng pasilyo. “Ma’am, aalis po kayo?”

“Para lang po sa work,” malamig na sagot ni Isabelle. “Hindi po ako magtatagal.”

Nagpatuloy siya sa paglalakad. Wala nang lugar para sa mga tanong. Darating din ang katotohanan–kapag pinal na ang papel mula sa kaniyang abogado. At hangga’t wala pa iyon, hindi niya hahayaan na magkaroon ng pagkakataon si Lucas para unahan siya o baluktutin ang istorya. Sapat na ang ilang beses na ginawa niya iyon. 

Paglabas niya ng mansyon ay agad na sumalubong sa kaniya ang maalinsangang hangin. Malagkit iyon sa balat. Umulan kaninang hapon kaya basa pa ang kalsada. 

Hindi na siya lumingon pabalik. 

***

Nagmaneho siya papuntang Ortigas. Nakailaw pa ang ilang palapag ng opisina niya, pero dumiretso siya sa isang mid-rise condo ilang bloke ang layo.

Na-view na niya ito dalawang araw na ang nakakaraan. At napirmahan niya na ang lease contract kagabi.

Dalawang kwarto. Fully furnished. Walang kalat. Walang history. Isang espasyo kung saan siya makakahinga.

Iniabot ng building manager ang susi saka siya iniwang mag-isa.

Ipinasok niya ang maleta sa master bedroom. Tumayo siya sa gitna ng kuwarto. Ang tahimik.

Iba iyon sa pakiramdam. Parang ngayon lang siya nakalakad nang hindi nag-aalangan. Walang hinihinging permiso. Walang bumubulong ng pasaring.

Magaan ito sa pakiramdam.

Iniwan niya ang maleta sa sulok at nagtungo sa banyo.

Umuusok agad ang tubig sa shower. Tumayo siya roon hanggang nangulubot ang mga daliri. Kasabay ng agos ng tubig ang biglaang bugso ng pagod—mula sa taon-taong pagpapanggap, sa tensyong nilamon lang niya, at sa paulit-ulit na paniniwalang baka, baka sakali, magbabago si Lucas. Na kung mas magsusumikap siya, baka makamit pa niya ang pinakaaasam niyang masaya at buong pamilya.

Pinatay niya ang gripo, binalot ang sarili ng tuwalya, at tumitig sa salamin.

Hindi siya mukhang basag. Pagod lang.

Nagpatuyo, nagsuot ng lumang shirt, at humiga na siya sa kama. Hindi na niya inabala ang pagbubukas ng maleta.

Nakatulog siya nang mas mabilis kaysa sa inaasahan.

***

Trinidad Mansion | Bago mag-10:00 PM

Dumating si Lucas kasama si Marcus.

May hawak ang bata—brand-new game console, regalo raw ni “Tita Karina.” Nabuhay ang kaba sa dibdib niya habang hawak ang laruan at nakatingin sa pinto.

“Makikita ‘to ni Mommy,” bulong niya.

Tumingin si Lucas. “Iwan mo sa kotse.”

Nangislap ang mata ni Marcus. “Talaga, dad?”

“Hindi niya chine-check dito.”

Binuksan ng bata ang glove box, isiniksik ang console, at ngumiti. “Thanks, dad!”

Pagkababa niya ng sasakyan, tumingala siya. “Pwede po ba uli kaming magkita ni Tita Karina bukas?”

“Hindi pwede. May lakad kami.”

Agad na nalungkot si Marcus at napanguso. “Aww... Pwede po ba akong pumunta kina Lola? Nakakainip dito. Si Mommy laging may pinapagawang homework tsaka linis-linis.”

Tumango si Lucas.

Napatalon si Marcus at mabilis na tumakbo paakyat.

Sa loob, sinalubong sila ni Vangie na may bitbit na mainit na tuwalya at dalawang tasa ng salabat. Iniaabot niya ang tasa kay Lucas na tila may pag-aalinlangan.

“Sir, umalis po si Ma’am kanina. Sabi business trip daw.”

Tumaas ang kilay ni Lucas. “Talaga?”

“Opo, sir. May dalang maleta.”

Hindi siya sumagot. Humigop lang siya ng salabat at tahimik na nag-iisip.

Ang trabaho ni Isabelle—tech lead sa bangko—hindi naman required na mag-travel ito. Pero hindi na niya iyon pinagtuunan. Sa totoo lang, mas okay ito sa kaniya. Walang argumento. Walang tensyon.

Siguro, kailangan lang nito ng space.

At kung anuman ‘yon, hindi niya na iyong poproblemahin ngayong gabi.

Sa taas, sumigaw si Marcus. “Dad! Pwede ko na po bang kunin ‘yung laruan?”

Isang tango lang ang sagot ni Lucas.

Masayang bumaba ang bata para kunin ito.

Nag-shower si Lucas, nagpalit, at ginawa ang kaniyang night routine na parang robot. Mas malamig ang kwarto kaysa dati. Pero hindi na niya ginalaw ang thermostat. Pinatuyo niya na ang buhok niya saka nagsuot ng silk pajamas.

Binuksan niya ang phone habang pabalik sa kwarto.

May mensahe mula kay Karina. 

Kaswal niya iyong sinagot.

Nang bigla niyang napansin ang isang bagay.

Wala sa nightstand ang maliit na hugis-buwang lamp.

Matagal na niya ‘yong hindi napapansin. Ginagamit iyon noon ni Marcus tuwing natatakot siya sa dilim. Ngunit kahit matagal nang hindi ginagamit ng anak nila iyon, nanatili ‘yon sa gilid ng kama ni Isabelle. Sabi niya, napapagaan daw nito ang pakiramdam niya

Ngunit ngayon, wala na iyon.