The CEO's Discarded Wife

Nagsimula nang umambon bandang alas-singko ng hapon. At paglabas ni Isabelle mula sa kanilang opisina, bumuhos na ang malakas na ulan. Pinalubha nito ang kalagayan ng masikip at magulong lansangan ng Mandaluyong. 

Mahigpit niyang hinawakan ang dala niyang pumpon ng mga sunflower habang ibinabalik ang cellphone sa bulsa ng kaniyang coat. 

Wala siyang nakita ni anumang notification mula roon. Walang mensahe. Walang missed call. 

Nanikip ang dibdib niya dahil doon. 

Ika-walong anibersayo nila ng kaniyang asawa ngayon. 

Lihim niyang inihanda ang lahat—isang dinner reservation sa isang rooftop restaurant sa Bonifacio Global City, mga putahe na paborito ng kaniyang asawa, at isang customized cake na may nakasulat na, “To eight imperfect but real years.”

Ngunit ang kaniyang asawa na si Lucas ay hindi man lang tumawag o nag-text man lang sa kaniya. O kahit voice mail man lang. 

Napailing si Isabelle habang tinatawid ang kalsada papuntang parking building. Ipinangako niya sa kaniyang sarili na huwag kaagad magtampo sa kaniyang asawa. 

Abala si Lucas. Lagi naman siyang gan’on. CEO kasi ito ng namamayagpag na IT solutions firm sa Pilipinas, kaya naman sanay na siya sa mga tawag kahit dis-oras na ng gabi, meeting kahit weekends, at walang katapusang mga deal. Pero umasa siyang hindi gan’on ngayong araw. 

Pagdating niya sa main road, bumungad na ang pangkaraniwang trapik tuwing Biyernes sa Maynila. Umuulan pa rin. At bawat patak ng ulan sa windshield ng kaniyang sasakyan ay tila kumpas ng mga kabang na hindi niya kayang patahimikin. 

Hindi niya napigilan ang sariling i-dial ang numero ni Lucas. 

Ang unang tawag—isang minutong walang sagot.

Ang pangalawa—diretsong voice mail.

At sa pangatlong beses—sa wakas ay sumagot na ito. 

“Hello?” may bahid ng pagkayamot na sagot ni Lucas. 

“Hi!” Pinilit na pasiglahin ni Isabelle ang kaniyang boses kahit punong-puno ng tampo ang puso niya. “Kanina pa ako tumatawag kaso busy ka ata. Naaalala mo naman siguro ang date ngayon ‘di ba? Baka pwede tayong lumabas for dinner?” punong-puno ng pag-asa niyang tanong. 

Ngunit mahabang katahimikan ang sagot sa kaniya ng lalaki. 

“May ginagawa akong mahalaga ngayon. Mamaya na lang tayo mag-usap,” kalauna’y sagot ni Lucas saka agad na ibinaba ang tawag. 

Napatingin si Isabelle sa screen ng kaniyang cellphone. Natulala siya dahil sa gulat. Ni wala man lang paliwanag ang asawa. Walang sorry. Wala kahit ano—basta na lang siya nitong pinatayan ng tawag.

Nanatili siyang nakaupo sa sasakyan. Nanginginig ang kaniyang mga kamay na nakahawak sa manibela. Tila nalanta na rin ang sunflower bouquet na ipinatong niya sa passenger seat.

Maaga siyang nag-out sa trabaho para rito. Tinanggihan niya pa ang isang panel invitation mula sa isang tech group sa Singapore. In-adjust niya ang schedule niya para ngayong araw. 

Walong taon, at ni walong minuto ay hindi siya kayang bigyan ng asawa?

Pinaandar niya na ang kaniyang sasakyan habang pigil-pigil ang luha. Pupunta siya sa bahay ng kaniyang biyenan sa San Juan. Kung hindi si Lucas, si Marcus man lang—ang pitong taong gulang nilang anak—ang makakapagpakalma sa kaniya. 

May kakayahan talaga ang mga batang pagaanin ang pinakamapait at pinakamabigat na katotohanan. Ngunit pagdating niya roon, sarado ang gate at madilim ang veranda. 

Pinindot niya ang doorbell. Makalipas ang ilang saglit ay bumukas ang gate. Lumabas mula roon ang matandang katulong ng mga Trinidad, si Manang Lopez. 

“Ma’am Belle?” gulat na bati nito. “Sina Sir Lucas at Sir Marcus ba ang ipinunta mo rito?”

“Magandang gabi po, Manang Lopez,” kunot-noong bati ni Isabelle. “Si Marcus lang po. Susunduin ko sana. Kakain po sana kami sa labas.”

“Ha? Eh kakaalis lang nila. Sinundo ni Sir Lucas si Sir Marcus kanina. Sabi niya, kakain daw sila sa Makati.”

Natigilan si Isabelle. “Makati?”

“Nako, oo. Nakaporma pa nga silang dalawa! Excited pa si Sir Marcus. Sabi may steak at chocolate lava cake raw,” natatawang kwento ng matanda. “Ang saya ngang makita si Lucas na nakakapagbigay ng oras sa anak niya. Akala ko nga ay tatlo kayong lalabas. Pero bakit ka… narito?” takang tanong nito.

Hindi na sumagot si Isabelle. Bagkus ay pilit siyang ngumiti bago nagpasalamat at bumalik sa sasakyan. 

Nanginginig ang mga daliri niya habang kinukuha ang kaniyang cellphone. Binuksan niya ang location tracker para i-locate si Lucas. Hindi niya pa ito nagagamit kahit kailan—pakiramdam niya kasi ay nanghihimasok siya sa privacy ng kaniyang asawa. Pero ngayong gabi, parang may kung ano sa loob niyang nagsasabi na gamitin niya ito. 

Lusso Manila – Greenbelt 5, Makati City.

Isang mamahalin na restaurant. Isa sa mga pinuntahan nila noong bagong kasal pa sila. 

Kumabog ang dibdib niya. Pwede namang sa ibang restaurant, pero bakit doon?

Hindi na siya nag-isip pa. Pinaandar niya na lang ang kotse. 

Mas lumakas ang ulan. Nagsisikislapan ang mga ilaw ng mga sasakyan sa kahabaan ng kalsada. Mahigpit na ang hawak ni Isabelle sa manibela. Halos hinahabol niya na ang kaniyang paghinga. Hindi niya na napapansin ang paligid. 

Iisa lang ang laman ng isip niya: Bakit niya dinala si Marcus r’on? At kasama… sino?

Nakarating na siya sa Greenbelt. Mabuti na lamang at nakahanap siya ng paradahan. Hindi niya na nga niya maalala kung nai-lock niya ba ang sasakyan. 

Hindi siya pumasok sa loob ng restaurant. Tumayo lang siya sa walkway. Basang-basa na ang laylayan ng kaniyang jeans. 

Sumilip siya sa loob ng restaurant. 

At naroon nga ang kaniyang mag-ama.

Si Lucas, suot ang kaniyang itim na polo, relaxed at ngiting-ngiti pa. Para bang wala itong ginawang masama. 

Ang anak naman niyang si Marcus ay masayang tumatawa. 

At kaharap nila ay si Karina Sison. 

Ang dating nobya ni Lucas. 

Nakasuot ito ng red silk dress. Abala ito sa pag-ayos ng buhok ni Marcus. 

Iniaabot ni Karina ang isang kutsarang dessert kay Marcus. Tuwang-tuwa namang ibinuka ng bata ang kaniyang bibig. —

“Tita Karina makes chocolate better than Mommy Belle!” sigaw ng bata. 

Tumawa si Karina at saka hinaplos ang pisngi ni Marcus. 

Ngumiti si Lucas. 

Parang umikot ang mundo ni Isabelle. 

Umatras siya. Nagtago sa likod ng haligi at saka niyakap ang bouquet na parang kalasag. Bigla siyang nilamig. 

Walong taon. 

Ibinigay niya naman ang lahat. Tumanggi siya sa isang startup invitation sa Sydney. Tinalikuran niya ang mga offered scholarships sa kaniya sa abroad. Isinantabi niya ang sariling mga pangarap para lang mapanatili ang pamilya niya habang binubuo ni Lucas ang negosyo nito.

At ito ang makukuha niyang kapalit?

Dumako ang kamay niya sa dala niyang regalo—isang family photo sa Baguio noong nakaraang taon. May pa-engrave pa sa likod: ‘Patuloy na pipiliin ang “tayo.”’

Pero ngayon…

Sa isang iglap, nagtungo siya sa basurahan malapit sa kaniya. Saka niya binitawan ang frame. 

Crack!

Nabasag ang salamin sa ilalim ng metal na lalagyan. 

Hindi na niya iyon tiningnan pa. 

Naging ambon na lang ang kanina’y malakas na ulan. Ngunit nanatiling basa ang kaniyang mukha. 

Ulan ba ‘yon—o luha?

Naglakad siyang pabalik sa kotse. Para siyang papanawan ng ulirat. 

Basang-basa na siya at nanginginig pa. Ngunit tahimik lang siya. Pagpasok niya sa sasakyan, hinanap niya sa cellphone niya ang pangalan ni Nina—ang matalik niyang kaibigan na isa na ngayong family lawyer. 

Maiksi lang ang mensahe niya. 

“Nina, available ka ba bukas? May gusto sana akong pag-usapan.”

Ilang segundo lang ay nakatanggap na siya ng sagot. 

“Always. Meet me at my office in Ortigas. 11AM.”

Isinandal ni Isabelle ang kaniyang ulo sa headrest at pumikit. 

Bukas, pag-uusapan nila ng kaibigan ang tungkol sa annulment nilang mag-asawa.