Everybody was silent as I caught the lady inside my arms— no, this is not just a simple lady.
This is Kira.
The woman I slept a month ago, hindi ako pwedeng mag kamali.
How can I forget this woman?
E iniwan nya ako ng ala-ala that reminds me of her every single day for the past two weeks.
A black eye.
"Kathy?" tawag ko sa sekretarya ko habang inayos ko ang pag kakasalo ko kay Kira, I looked at her and she looked so pale na para bang pagod na pagod ito.
"Yes sir," anito
"Call an ambulance, check on her and update me about it." I said habang tinitignan ko ng mainam si Kira, Kathy then nodded her head at syaka ko nakitang kinuha nya ang cellphone mula sa bag and called an ambulance.
"Shall we proceed to the meeting room, sir," tanong nya sa akin.
"We can simply leave the employee with the guards paparating na po ang ambulance," anito, natahimik ako ng ilang sandali looking at the woman looking so weak and pale, hindi maganda sa pakiramdam kong iwanan sya ng ganito lang.
And, she became light, unlike noon."No, I'll wait for the ambulance, pakisabi kay Mr Roman na matatagalan ako." Seryoso kong saad as I carried Kira at syaka ako nag lakad patungo sa pinaka malapit na sofa sa lobby na iyon.
"Are you sure—"
"Heard what I said, Kathy." I wasted no chance on making myself clear, sa kung anong dahilan ay hindi ko maiwasan na hindi titigan ang mukha ng dalaga. Even though I know some people are looking wala akong pake.
Kira looked so tired kahit pa wala syang malay ng mga oras na iyon, napansin kong pumayat rin sya kumpara noon.
How did I even notice that?
Siguro dahil sa sobrang memorable ng umaga ko before she left, d*mn this woman and her fist, wala pang nakakasuntok sa akin na babae na ganon.
Even a man.
I looked like an idiot looking at Kira, checking her pulse and every changes on her body, ni hindi ko na napansin na andyan na pala ang ambulansyang tinawagan ni Kathy.
"Sir, The ambulance is here." Pa-alala sa akin ni Kathy. Doon ay tumingin ako sa entrance ng building kung saan nakita ko ang sasakyan ng hospital at ang mga nurse doon. And upon seeing the amount of people coming inside the building, I distanced myself from Kira.
"Tara na." I simply signalled Kathy habang kita ko namang ina-asikaso na nila si Kira ay kahit papaanong napanatag ako.
"Tell them to keep me updated." I said as I made my way inside the meeting room, kahit pa hindi masyadong maganda ang regalo sa akin ni Kira bago sa umalis ng araw na iyon.
Something inside me is still curious sa kung ano na ang lagay nya ng lumipas na buwan.
Maybe I was a little too curious.
A little too curious that I couldn't focus on this godd*mn meeting cause I'm checking my phone every single time kung may natanggap na ba akong text mula kay Kathy tungkol sa lagay ni Kira.
I'm trying my best to listen at the old owner, tungkol sa kung anong dapat kong i-ahon at sa kung anong dapat ayusin, but I was too focused on what was happening at the hospital na hindi ko na masyadong napakinggan ang sinasabi nila.
"Mr. Villamon?" kahit ultimong pag tawag nila sa akin ay hindi ko narinig dahil masyado akong busy sa pag tingin sa cellphone ko.
"Mr. Villamon!"
"Yes?" that moment they successfuly took my attention, for a moment ay nawala ang atensyon ko sa cellphone ko at napunta sakanila, I was like pulled out from my own little world.
"Do you agree?" he asked, at walang kung ano ano ay tumango ako sakanila. The board then smiled at me as I smiled at them back at syaka muling bumalik sa cellphone ko at atensyon ko.
Where Finally, I received a text from Kathy.
Kathy: Sir, she's doing okay now
Kung anong ngiti nalang ang kumawala sa labi ko ng mabasa ko iyon.
Kathy: the doctors said that It's normal for a woman to have this type of sickness in the early stage of pregnancy.
Pero ang ngiti na meron ako ay mistulang nawala ng mabasa ko ang kasunod na text ni Kathy.
Boss Cameron: Pregnancy?
It didn't take Kathy too long to respond.
Kathy: Yes sir, Isang buwan na pong buntis si Kira and because she was too stressed kaya daw sya nawalan ng malay
Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko ng mabasa ko iyon, It can't be!
Isang beses lang may nangyare sa amin ni Kira, she can't be that fertile and I know I used a condom that night!
"Meeting dismissed," agad kong sabi ng walang alinlangan at syaka kinuha ang coat ko sa upuan, wala akong pake kahit hindi pa tapos ang meeting I don't even f*cking care about them calling my name to go back, kailangan kong puntahan si Kira doon.
"At the adamson hospital," ani ko sa driver ko as soon as I entered the car.
Hindi pwedeng sa akin ang batang iyon.
Hindi ako mapakali sa loob ng sasakyan ko habang hindi pa kami nakakarating sa hospital, kahit pa siguro nasa tapat na kami ng mga sandaling ito ay hindi ko maiwasang hindi mataranta.
"For Kira?" tanong ko sa reception area doon, kahit pa sa ibang tao ay mabilis na ang pag hahanap ng mga nurse doon ng pangalan ni Kira, for me? It took them forever to find her name inside that long list of them.
"Akira Jane Madrigal," wika nito, at tumango nalang ako kahit hindi pa ako sigurado kung sya nga ba iyon talaga.
"Room 65 sir, floor 4." I just thanked them at syaka aligagang pumasok sa loob ng elevator upang puntahan ang kwarto ni Kira. I should ba angry right now, dahil wala naman sa plano ko ang buntisin si Akira.
My emotions should only be anger, dapat ay galit lang ako ng mga oras na 'to but as I watch the floors go up, unti unti akong kinakain ng kaba.
Kaya naman ng bumukas ang elevator sa ika-apat na palapag ay agad akong lumabas upang hanapin ang kwarto nya.
I searched for every doors on where room 65 is, at ng makita ko na sa wakas ang kwartong iyon ay syaka lang ako nakahinga ng maluwag.
But there is still some part of me wondering if I should open the door or stand outside looking like a complete idiot.
And I can't look as if I'm an idiot, I'm a Villamon.
Kaya naman I gathered my strength and knocked on the door twice before opening it, just to be surprised by the people inside.
It's Akira, and my grandma.
My grandma, the head of the Villamon enterprise.
"La..." I stated, seryosong seryoso ang tingin nya sa akin habang hawak hawak nya ang cellphone nya looki ng at a certain picture.
And I know that picture too well kahit pa medyo malayo sa akin ang larawan.
Our picture of that night, kissing.
"Ikinuwento na sa akin ni Akira lahat, Cameron," she stated, and there my eyes dropped at the lady looking at me, bakas din ang lungkot sa mukha nito.
Akira.
"Siguro naman dahil sa alam na nating tatlo ang kwento we know who's the father of the child," she said.
"Lola—"
"At hindi ako papayag na igagaya mo ang batang iyan sayo, Cameron." And for a moment I was silent, my family?
A broken one.
Bata palang ako ay sira na ang pamilya ko, my grandma at my grandpa raised me when I was a child, dahil the moment that my dad got my mom pregnant ay iniwan na kami nito, at wala na rin ang nanay ko, she was killed by an accident on our way home kila lola.
That's why nagpadagdag sila ng Saint sa pangalan ko.
Cause grandma believed I was saved by the angels.
"Keep the child, Cameron." I snapped back at my reality ng mag salitang muli si Lola.
Doon ay pinanood ko syang lapitan si Akira na nakatingin sa parin sa akin, as she placed her hand at Akira's shoulder.
"At hindi lang basta basta paninindigan mo ang gusto kong mangyare, Cameron," anito.
"I want you to take her hand, and marry her this instant!" at doon ay pareho kaming napatingin sa matanda, pero hindi ko mabasa ang pag bibiro sa mukha nya.
She looked at us seriously.
"Hindi ako papayag na hindi legal ang apo ko, Cameron."
"Matagal na kitang sinasabihang mag pamilya but all you do is womanize," anito, gustuhin ko mang mag salita ay agad nya akong pinapatahimim, Same as Akira.
Hindi kami makapalag kay lola.
"It's time for the both of you to settle, And Even if that means I need to force the two of you for it to happen, I will do so."
"Kilala mo 'ko Cameron, If I want it, I'll do everything just for it to happen."
"And I want this family."
Wala na kaming ibang nagawa ni Akira ng nga sandaling iyon kung hindi at tignan ang isa't isa, Obviously dumb founded about what we both heard.
One night... One month, And my whole life was changed because of a woman.
Akira's POV
Hindi ko magawang ibuka ang bibig ko dahil sa narinig, I wish I was deaf for a second dahil everything was too much for me.
What would happen now? It's not just me I have a human living inside me now.
This human has been with me for a whole month.
For a moment, I felt like I was never alone.
But looking at Cameron, I know how complicated our status could go, alam kong ayaw nyang may malalabas ang mga headlines tungkol sa uniko-iho having his first child in mid 20's.
I just know that the moment I became his wife.
I'll become the CEO's secret.
Akira's POVhanggang ngayon ay hindi parin ako makapaniwala sa nangyayari sa buhay ko. Ever since that Cameron's grandma found out about me being pregnant, hindi na 'to nawala sa tabi ko. Araw araw ay may kakatok nalang sa pintuan ko o kaya'y may sasalubong sa akin sa opisina dala dala ang mga kailangan ng mga buntis, kaya tuloy kumalat na sa buong opisina namin na nabuntis nga ako ng bagong CEO ng kumpanya. And once again? my name is on fire.akala ko naman ay wala nang mas sasakit pa sa ulo ang mga nangyari sa buhay ko ng mga nakaraan, but this time? it was a lot worse.Dahil andito naman kami ngayon sa shop kung saan mamimili na ako ng s-soutin kong gown para sa nalalapit naming pag iisang dibdib.Akala ko talaga nung una ay nag bibiro lang ang lola ni Cameron. Kaya ko naman kasing palakihing mag isa ang anak ko, kaya ko syang buhayin basta't may tustos lang ni Cameron ng kahit ilang taon man lang.But no, I was completely wrong
Isang buwan na ang lumipas at patuloy parin naman kami sa pag aayos ng mga kailangan gawin sa kasal namin ni Cameron. Mag mula din naman ng kumalat ang balita sa buong kumpanya namin at naging usap usapan kaming dalawa ni Cameron ay sadyang nawindang na ang buhay ko."Akira papers oh," ani ng isa kong katrabaho na bahagyang ia-abot sana sa akin ang isang folder. I was about to accept it pero hinarang ako ng isa pa namin katrabaho as she took the folder from my other co-worker. Kaya naman pareho kaming napatingin sakanya."Wag mong utusan 'yang si Akira," wika nito."Sige ka, baka tanggalin ka sa trabaho ni sir Cameron," she said looking at the folders pretending as if she's checking the papers inside of it. Para bang kumulo ng bahagya ang dugo ko sa ina-akto nito. Sa lahat ata
Ng makapasok kami sa loob ng dining room ay binati ako ng iba't ibang klaseng pagkain. Some are original filipino cuisine cause and some are some weird type of foods that I can't explain.Tulad nalang ng..."Strawberry na walang buto," ani ko at sabay tingin sa sauce na nakalagay sa tabi nito."With ketchup?" nagtatakang tanong ko kay Cameron habang natatawa itong tumingin sa'kin. I don't know what's happening but I do know that the combination is weird. But another thing that makes me question everything too is that I find them...Edible and delicious."Lola researched about pregnancy, we just combined foods that you might like baka sakaling wala kang magustuhan sa mga hinanda e" wi
"Sounds good?" tanong sa'kin ni Cameron ng matapos sya sa pag kanta. I sat in front of him kung saan napangiti nalang din ako sakanya, same as the playful smile he use to display all the time. I smiled at him same as playful as his."Nakakarindi nga e" I said sarcastically pero hindi ko 'yon ipinahalata sakanya, but seems like Cameron can read emotions a little too well, mas magaling pa ata sa'kin 'tong mag basa ng mga bagay bagay."I know you enjoyed that" wika nito sa'kin habang tuluyan na nga kaming nagtawanan ni Cameron as I looked at him ng muli nyang patugtugin ang piano na naging sanhi ng pagpunta ko dito."Kailan ka pa natuto nyan?" tanong ko sakanya habang pinapakinggan ko ang bago nyang musika na tinutugtog. It's like a melody I can't quite explain."When I was a child my grandma used to play p
CAMERON's POVKonti na lang ata ay mas mauuna pa akong makatulog kesa sa mga lasing dito sa club na 'to. Though ladies tried hitting up on me none of them could get my attention fully. I was already bored even before I got here at mas lalo lang akong nanamlay ng makita ang mga tao dito.Who said a party in Hilton is fun?"Look at that face, halatang babagsak na ang mata" pang a-asar sa'kin ni Chase as he took his another shot at sa likod naman nya ang syang tawa rin ni Daveon. Tumingin naman ako sa gawi nila as I rolled my eyes on them bago muling tumingin sa mga tao sa loob ng club."Sucks here man, I hate it," ani ko sakanila habang nakatingin sa mga tao dito as Daveon offered me another shot ot tequila, dahil sa wala na rin naman akong magawa ng mga oras na 'yon at nais nalang ipagpatuloy ang pag lalasing, I drank it.
Hindi ko alam kung anong klaseng mahika ang bumalot sa katauhan ko when I found myaelf with Akira inside my own hotel room. Kung saan I found the lady whimpering under my arms."I'm gonna ask you again," ani ko dito as I was trailing soft kisses to her delicate skin."Are you sure about this?" tanong ko sakanya as I stopped kissing her. There I saw her looking at me with that brown orb of her but it was coated with something that most of people feel,Lust."I'm sure, mahal..." wika nito sa'kin. That's where I kissed her again like a hungry animal. Cause I've been looking at her since she entered the club, god knows how much I wanted to kiss her right there."And don't call me liv," ani k
Hindi ko alam kung anong nangyari ng mga nakaraang linggo. The days went by as the weeks passed also. Hindi ko na rin namalayan na unti-unti na pala naming na-ayos ang kasal namin after me and Cameron finally moved in together the day after the dinner night.Sa sobrang dami kong ginagawa sa isang araw dahil sa mga bagay ay mabilis na lumisan ang araw at buwan sa buhay ko. It came into some point that magugulat nalang ako at madilim na, and then It's time to sleep to prepare for another day tomorrow.Hindi na rin naman ako magawang makapag reklamo sa buhay na dinadanas ko ngayon. Cause whenever I get home late may nag hihintay na sa'kin na pagkain sa lamesa as Cameron waits for me, kaya naman ganun din ako sakanya, at masaya ako sa tuwing paglulutuan ko sya dahil hindi nya magawang tumanggi even if I know my cooking sucks.
Habang nag lalakad ako ay ramdam na ramdam ko ang tingin ng lahat sa'kin, hindi rin naman mawala ang ngiti sa labi ko habang tumitingin ako sakanila. The people inside the church held me and Cameron such memories that we couldn't explain. It's a type of happiness that lingers with all of us.At ang sayang naramdaman ko at mas lalo lamang nadagdagan when I saw lolo Rollen and Cameron waiting for me near the aisle. Kung saan kitang kita ko ang saya sa mga mukha nila,Lalo na si Cameron."Take care of her, Hijo," ani ni lola Wilma when we finally reached the two man who once waited and waited for the two of us to finally reach the aisle."I would always, lola" wika ni Cameron.Hindi ko alam kung anong dapat kong maramd