Kabanata 2

Nang marinig ng mga nars ang sigaw ni Heather ay agad na nagsipasukan ito sa loob. Kitang-kita ang sakit sa mukha ng babae habang hawak-hawak nito ang malaking tiyan. 

“Manganganak na ata a-ako. Tulungan niyo ako!” sigaw ni Heather sa mga ito kung kaya’t agad siya nitong inasikaso. 

Ang doktor na kanina’y kausap niya ay naroon din. “Wala pa ba ang asawa mo, misis? Anong klaseng asawa—” Huminga ng malalim ang doktor saka napailing. Siguro na-realize nito na wala ito sa posisyon na sabihin ang gusto nitong sabihin. “Misis, kailangan ng guardian na magpipirma rito sa form, hindi ka namin pwedeng ilagay sa emergency room hangga’t wala pa ang asawa mo—” 

“A-Ano!? Dito niyo ba ako papa anakin? Amin na ang form na iyan! Ako na lang ang magpipirma, ako ang guardian ng sarili ko! Kahit anong mangyari sa akin ay ako ang mananagot hindi kayo, kaya please lang… Lalabas na ang anak ko! Parang awa niyo na—Ahhh!” sigaw niya habang namimilipit sa sakit. 

Nararamdaman niya na rin ang ulo ng kanyang anak sa pwerta niya. Talagang gustong-gusto na nitong lumabas. 

Pipi niyang pinagmumura sa kanyang isipan ang kanyang asawa pati na ang manugang niya. 

Hindi naman niya ginustong magka-anak ulit eh, kung hindi lang siya pinilit ni Cregan na bigyan ulit ito ng isa pang anak ay hindi siya magbubuntis. Ang mahirap dito, sobrang selan na ng pagbubuntis niya. Sabi ng kanyang doktor kung nahirapan siya noong isinilang niya si Erryc ay mas mahihirapan siya sa magiging pangalawa niyang anak. At advice nga ng doktor noon sa kanila na hangga’t maari ay hindi na siya magpabuntis pa. 

Alam iyon ni Cregan ngunit wala talaga itong pakialam sa kalusugan at kaligtasan niya. 

Ngayon… mas pinili nitong manatili sa  birthday party ni Febbie kaysa puntahan siya rito sa ospital! 

Tila ba nagising siya sa realidad… Realidad na hindi naman talaga siya minahal ni Cregan. Na sa ilang taon nilang pagsasama ay siya lang ang nagmamahal at nagmamalakasakit sa kanyang pamilya. Na-realize niya na hindi naman talaga niya mababago pa ang nararamdaman ni Cregan sa kanya, na kahit anong alaga at asikaso niya sa sariling pamilya ay hindi pa rin siya nito mamahalin gaya ng pagmamahal na pinapakita ng mga ito sa kanyang kapatid na si Febbie. 

Nang inilapag ng doktor ang dokumento na dapat ang kanyang asawa ay gagawa, nanginginig niya itong pinirmahan. 

Habang pinipirmahan niya ang mga dokumento ay naririnig niya ang mga tsisimisan sa gilid. 

“Kanina pa niya tinatawagan ang pamilya niya pero ni isa ay walang dumating. Pati nga asawa niya ay wala rito sa ospital. Nakakaawa naman siya,” bulong na sabi ng isang nars sa kaibigan nito. 

“Grabe ‘no? Mga walang puso, kapag ako niyan hihiwalayan ko na ang asawa ko.” 

“Ang sabi pa, uma-attend daw ng birthday party ng kapatid nito ang pamilya. Like, mas importante pa ba ang party sa asawang manganganak na? Hindi ko rin ma-gets itong asawa niya. He’s a ruthless man!” 

“Ang gago naman niya!”

Matapos na pirmahan ang form ay agad siyang sinugod sa delivery room. Hanggang sa isang oras ang nakalipas, nailabas niya ang kanyang anak ng wala ang asawa niya sa tabi niya. 

“Congratulations, misis! Babae po ang anak niyo at sobrang healthy niya!” masayang sabi ng doktor sa kanya at dahan-dahang inilapag ang sanggol sa kanyang dibdib. 

Napahikbi si Heather nang makita ang napakalusog niyang anak. Sobrang puti nito at namumula pa ang pisngi, nagmana sa ama nito ang ilong habang sa kanya naman ang bibig. Kinagat niya ang labi, pinipigilang mapahagulhol. 

Nang makarating siya sa kanyang silid ay hawak-hawak niya pa rin ang kanyang anak. Mayamaya ay pumasok ang nars sa loob at may hawak-hawak pa itong folder. “Congratulations, Misis! May naisip na po ba kayong pangalan kay Baby girl?” 

“Hmm… Erich… Erich Madrigal,” nakangiting sabi niya sa nars kaya agad naman nitong sinulat ang pangalan na binigay niya sa form. 

“Ang ganda ng pangalan kasing ganda ng baby. Magpakatatag po kayo, Misis…” makahulugang sabi nito saka umalis. 

Alam siguro nito ang nangyari sa kanya kanina. Siguro nga ay tsismis na tsismis na siya sa buong ospital kung gaano siya nakakaawa dahil ni isang miyembro ng pamilya ay hindi man lang dumating para suportahan siya. 

Sampung taon… Sampung taon na silang nagsasama ni Cregan at walong taong gulang na ang kanilang anak na si Erryc. Sa loob ng taon na iyon ay halos itinuon niya ang kanyang atensyon sa mag-ama. Ngayon na may baby girl na siya, siguro naman oras na para baguhin na ang priority niya. 

Simula ngayon, siya at si Erich na palagi ang aatupagin niya. Since ayaw ni Erryc na maging nanay siya, might as well na kalimutan na rin niyang may lalaki siyang anak. Ilang taon siyang nagtiis, ni hindi niya alam kung bakit ayaw na ayaw siya ng anak niyang si Erryc, eh siya naman ang nag-asikaso at nagpalaki rito simula sanggol hanggang sa nagkamuwang ito sa mundo. 

Ni minsan ay hindi man lang niya na rinig ang I love you sa anak samantala palagi nitong sinasabihan ang Tita Febbie nito. Parang si Febbie na nga ang nanay nito at hindi na siya, isa sa rason kung bakit ang laki ng pagtatampo niya kay Erryc. 

Hinalikan niya sa noo ang kanyang anak na babae at nginitian ito. “Ikaw na lang ang nagpapasaya kay Mommy. Sana huwag kang matulad sa akin, anak ko… Huwag mong gagayahin ang Mommy na sobrang selfless. Matuto kang mahalin muna ang sarili mo bago ang iba… Mahal na mahal kita, anak. Ikaw ang nagsisilbing lakas ko rito sa mundong hindi ako gusto.”

Nang makatulog ang kanyang anak ay kinuha niya ang kanyang cellphone, as usual ni isang tawag ay wala siyang natanggap mula sa kanyang pamilya. Lalo na sa kanyang asawa, ni hindi man lang siya nito kinamusta kung okay lang ba siya. 

Hindi niya alam kung ano nga ba ang pumasok sa kanyang isipan, na-realize niya na lang na binuksan niya pala ang kanyang social media account. At dahil friend sila ni Febbie sa FBi ay bumungad sa kanya ang post ng dalaga.

Dalawang litrato ang inupload ng babae… Ang isa ay group picture kasama ng family nila at mga kaibigan nito at ang isa ang nagpakirot ng kanyang dibdib. Humigpit ang hawak niya sa cellphone niya nang makita ang kanyang asawa at anak na kasama si Febbie. Sabay-sabay silang nag-ihip ng kandila sa cake na para bang isa silang masayang pamilya. 

Kapag may taong makakita nito, tiyak iisipin nito na mag-asawa si Febbie at Cregan habang si Erryc naman ang anak nila. 

Namula ang kanyang mga mata, alam niyang nakahanda ng tumulo ang luha niya kung kaya’t pinatay niya ang kanyang screen at kinalma ang sarili. Ayaw niyang umiyak, sawang-sawa na siyang umiyak. Ang ginawa niya na lamang ay titigan si Erich na mahimbing na natutulog sa gilid niya. Hanggang sa ilang minuto ang nakalipas, nakaramdam siya ng pagod at nakatulog agad siya.