KABANATA 1

Hindi alam ni Amelia kung iiyak ba siya o magwawala sa sinabi ng doktor sa kaniya nang tanungin niya ito sa kalagayan ng kan'yang anak.

"I'm sorry Mrs. Williams. Nasa terminal stage na ang sakit ng anak niyo. I don't want to give you false hope, the chances are very low. And based on findings, aggressive rin ang kan'yang cancer." Anunsyo ng doktor sa kan'ya dahilan para siya ay manglumo.

"Doc, wala na po ba talagang magagawa? Kahit ano po, gawin niyo po para sa anak ko." Umiiyak na pakiusap niya sa doctor ngunit umiling lang ito.

"Chemotherapy will do no good on her, and further test and oral intakes would only damage her organs so I would not recommend, hindi na kaya ng katawan niya Mrs. Williams," sabi nito at marahang tinapik ang kan'yang balikat.

"I'm sorry po talaga, pero hanggang dito nalang ang magagawa namin. All we can do, is to ease her pain as much as we can and make her happy until her last moments," sabi nito bago ito nagpaalam na umalis at iniwan siya sa hallway.

Tuluyan nang napa-upo si Amelia at napahagulgol ng iyak. Wala na siyang pakialam kung tignan man siya ng maraming tao. Sobrang sikip ng kan'yang puso, parang pinipiga at halos hindi na siya makahinga.

Bakit ang anak niya pa? Masiyado pa itong bata, pitong taong gulang pa lamang ito at may ganito na itong sakit. Kung pwede lang sana na siya nalang, h'wag lang ang anak niya mas gugustuhin niyang siya nalang ang magdusa h'wag lang ito.

"Mommy, why ka po sad?" Tumingin si Monica sa kan'ya at tinanong siya sa cute nitong boses na may halong pag-aalala. "May ginawa po ba akong hindi maganda mommy? Do I make you unhappy?" Tanong nito at habang may luhang nagbabadya sa mga mata nito.

Para namang may pumiga sa puso ni Amelia sa narinig galing sa anak. Napapa-iyak na rin siya habang nakatingin dito. Malaki na rin ang ipinayat ng kan’yang anak. Masigla naman ito pero nakikita niyang ang pagbabago nito nitong nakaraan na mga buwan at na-diagnose nga ito na may Leukemia. Halos isang buwan na rin silang namalagi sa hospital ngunit wala talagang makitang maayos na treatment para kay Monica. Ginawa ng mga ito ang lahat ngunit hindi wala pa ring progress sa treatment nito.

Hindi niya akalain na anim na buwan na lamang ang natitira sa buhay ng kan'yang anak.

Hanggang ngayon ay paulit-ulit pa rin niyang naririnig ang sinabi sa kan'ya ng doctor. Pakiramdam niya ay nanginginig siya dahil sa sobra-sobrang emosyon.

"Mommy, I'm sorry kasi I made you sad." Narinig niyang sabi nito. Umiling naman si Amelia at pilit na ngumiti.

Walang magulang at walang natuturing na mga kaibigan si Amelia na kan’yang masasandalan. Kasal man siya kay Dalton pero sa papel lang talaga sila mag-asawa. Si Monica nalang ang natitirang pag-asa niya sa mundo para magpatuloy na mabuhay, kung mawawala man si Monica ay hindi na niya alam ang kan'yang gagawin.

"Hindi baby, wala kang kasalanan. Sa totoo ay masaya si mommy kasi malapit ka ng gumaling. Uuwi na nga tayo today eh," sabi niya nalang rito at maingat na niyakap ang anak.

Nangislap naman ang mga mata nito at sumigla ang boses. "Talaga mommy? Will daddy come see me today? It’s my birthday po," Masayang tanong nito, puno ng ekspektasyon ang mga mata ngunit bigla ring nawala nang may naalala.

Sa nakita ay hindi maiwasan ni Amelia na maawa sa anak. Buong buhay nito ay hindi man lang ito naramdaman ang pagmamahal ng sariling ama.

Marahan na hinaplos niya ang maliit nitong mukha. Tumulo nalang ang luha niya pero pilit parin niyang pinasaya ang boses.

"H'wag kang mag-alala anak, mommy will make sure na pupunta si daddy dito para sa’yo. Happy birthday baby ko, mahal na mahal ka ni mommy," sabi pa niya sa anak sabay halik sa noo nito.

Hindi rin nagtagal ay nakatulog din si Monica.

Napapikit si Amelia. Alam niyang alam ni Monica na kaya wala ang daddy nito palagi ay dahil hindi naman talaga mahal ng daddy nito ang kan'yang mommy. Kung tutuosin ay hindi talaga pamilya ang turing sa kanila ni Dalton. Ngunit, masiyado pang bata ang kan'yang anak upang maintindihan ang kanilang sitwasyon. Ang gusto lang nito ay konting pagmamahal galing sa ama.

Ngayon na may taning na ang buhay nito, pagkakaitan pa ba niya ang kagustuhan ng anak?

Kinuha niya ang kan’yang cellphone at tinawagan ang sekretarya ni Dalton na si Ronald.

Si Dalton Williams, ang asawa niya ay isang CEO sa family business nila dito sa pilipinas, ang Williams Corp. na naging isa sa mga tanyag na businesses sa bansa. Si Dalton lang ang nasa pinas dahil ang pamilya nito ay nasa Canada dahil nandoon naman talaga naka-base ang kanilang family business.

“Nasaan si Dalton? Gusto ko siyang maka-usap. Sabihan mong may mahalaga akong sasabihin sa kan’ya,” sabi agad niya sa kabilang linya nang masagot na nito ang kan’yang tawag.

May konting katahimikan muna bago niya narinig ang boses nito, “Ma’am nasa birthday po ni Miss Grace si Sir Dalton. Kung may sasabihin po kayo pwede pong sabihin niyo nalang po sa akin at ako na po ang magsasabi sa kan’ya bukas,” sagot nito.

Parang may bumara naman sa kan’yang lalamunan nang marinig niya ang pangalan ni Grace. May namuong inis sa kan’yang kaloob-looban at hindi napigilan na tumaas ang boses.

“Sabihan mo siya na ito na ang huling beses na tatawag ako sa kan’ya. Kaya hindi ako titigil ‘pag hindi ko siya makaka-usap,” aniya bago pinatay ang tawag.

Dumaan ang limang minuto bago siya nito tinawagan at sinabi ang lokasyon kung nasaan si Dalton. Sa mansion ng mga Del Fuego.

Nang makarating si Amelia ay agad naman siyang sinalubong ni Ronald. Inihatid siya nito kung nasaan si Dalton at nang makalapit sila sa lounge area ay narinig niya ang pag-uusap ng mga ito.

“Dalton Hijo, sabihin mo nga sa amin ang katotohanan. Talaga bang mahal mo itong aming anak? Hindi ba’t may asawa ka na’t anak, wala ka bang nararamdaman sa asawa mo?” Tanong ng isang ginang na sa tantiya niya’y ina ni Grace.

Bigla naming namutla si Amelia, naghihintay sa sagot nito.

Wala ni isang umimik sa kanila at namayani ang katahimikan ng ilang Segundo bago mahinang napatawa si Dalton. “Of course, no Tita. You all know kung ano ang nagyari sa amin ni Amelia. Also, I refuse to even be on the same place with her. She’s just a pathetic woman, and that child? Hindi ko nga alam kung anak ko nga iyon,” sabi ni Dalton.

Parang binuhusan naman siya ng malamig na tubig sa narinig, lalo na nang marinig niya ang tawanan ng mga ito. Parang sinaksak ng paulit-ulit ang kan’yang puso.