Kabanata 3

Tahimik lang si Rafael habang nakatitig sa singsing na hawak niya. Ilang beses na niyang sinubukang ibalik iyon sa kahon, pero tila may sariling buhay ang maliit na singsing na pilit siyang inaalala ng lahat ng alaala nila ni Nica.

Their laughter. Their dreams. That one night…

Ngunit lahat ng iyon, isang iglap lang—nawala.

"Why, Nica?" bulong niya habang nakaupo sa terrace ng kanilang bahay. “Why did you throw us away?”

Hindi siya lumabas ng silid buong gabi. Hindi siya kumain. Hindi rin siya nakatulog. Hindi niya alam kung paanong ang isang gabi ng pagmamahalan ay naging paalam.

Nang sumunod na araw, habang patuloy pa rin siyang balot sa sakit, isang katok ang gumising sa katahimikan ng silid.

Pumasok ang ina niyang si Vivian Watson—maayos ang bihis, may hawak pang kape, parang walang nangyaring masama.

“Oh, good. You’re up,” aniya, kaswal na pumasok. “I heard you and that girl finally broke up. It's for the best, darling.”

Dahan-dahang bumaling si Rafael sa ina.

"What did you just say?"

"I said it’s about time,” ngumisi si Vivian habang naupo sa sofa. “I always knew that girl wasn’t going to last. She doesn’t belong in your future, Rafael. Maybe she found someone else—”

"Stop." Matalim ang boses ni Rafael.

Ngumisi pa rin ang ginang. “You don’t have to defend her anymore. Honestly, I think she just couldn’t handle a long-distance relationship. Or maybe she realized you're too much for her simple life.”

"Don’t talk about her like that," Rafael snapped. “You don’t know anything about what happened.”

“Oh, honey, I know enough.” Tumayo ang ina, itinapon sa side table ang hawak nitong kape. “I saw how clingy she was, how desperate. Do you really think she would last in your world? I saved you from—”

“You didn’t save me from anything!” sigaw ni Rafael.

Napatigil ang ina, bahagyang nayanig.

“You don’t get to destroy the only person who made me happy and pretend like you’re helping me. I loved her, Mom. I still do.”

Naglakad si Rafael papalayo, pero huminto siya sa may pinto. Sa huling sandali, sinabi niya ang salitang hindi kailanman inaasahan ng ina niyang maririnig.

“I’m leaving. I’m going to America. For good.”

“What?” Halos hindi makapaniwala si Vivian. “You said you’d only go for your master’s—”

“I changed my mind. I can’t stay here. Not with all the memories, and especially not with you.”

Tuluyan siyang lumabas ng silid.

***

Ilang oras bago ang flight ni Rafael, tahimik lang siya habang nasa loob ng sasakyan papuntang airport. Suot niya ang itim na coat, shades, at bitbit ang backpack. Wala siyang kasamang pamilya, kahit bodyguard. Gusto niya ng tahimik na alis. Hawak pa rin niya ang singsing na dapat sana ay para kay Nica.

“I don’t know why you left…” aniya sa hangin, “But wherever you are, I hope you’re okay.”

Mabigat ang dibdib ni Rafael. Pilit niyang pinipigil ang sakit, pero masyadong sariwa ang sugat.

“Maybe someday,” bulong niya, “we’ll find our way back.”

Sa kabilang dulo ng departure area, tahimik na nakatayo si Nica sa likod ng poste. Nakasuot siya ng cap at jacket, halos hindi makilala. Nanginginig ang mga kamay niya habang tinitingnan si Rafael mula sa malayo.

Nakita niyang binaba nito ang bag, saglit na umupo sa waiting area, at pinunasan ang mga mata—parang may pinipigil na luha.

“Rafael…” bulong ni Nica, hawak ang kwintas na ibinigay sa kaniya ng binata noon. “I’m sorry…”

Gusto niyang lapitan ito. Gusto niyang yakapin, humingi ng tawad, sabihin ang totoo—na wala siyang ibang lalaki, na mahal na mahal pa rin niya ito, na pinilit lang siya ng ina ni Rafael.

Pero nanatili siyang nakatago sa likod ng salamin at distansya. Takot siya. Hindi lang sa ina ni Rafael, kundi sa posibilidad na hindi na siya mapatawad ng binata sa kasinungalingan niya.

Habang lumalakad si Rafael patungo sa boarding gate, hindi na napigilan ni Nica ang mga luhang bumagsak sa kaniyang pisngi.

“You have to go,” bulong niya. “You have to live your dream… even if it means leaving me behind.”

Naglakad si Rafael papasok sa gate, hindi lumingon, hindi tumigil. Tuluy-tuloy siya—dala ang pusong sugatan, dala ang mga tanong na hindi nasagot, at ang pagmamahal na hindi niya maialis sa sarili.

Pagkaalis ni Rafael, nanatili si Nica sa kinatatayuan niya. Ilang minuto siyang tahimik, parang tuluyang nawalan ng direksyon.

Nang makaalis na ang eroplano, saka lang siya tuluyang bumagsak sa upuang malapit sa pader. Yumuko siya, niyakap ang sarili.

“Huwag kang lilingon, Rafael,” bulong niya, habang patuloy ang pag-iyak. “Please… huwag kang lilingon. Baka hindi ko na kayanin.”

***

Pagkarating ni Nica sa ospital, agad siyang nagtungo sa silid kung saan naka-confine ang kanyang ina. Kagagaling lang ng ginang sa matagumpay na operasyon, at kahit pagod pa si Nica, magaan ang loob niya dahil sa magandang balita.

Ngunit paglapit pa lang niya sa pintuan ng kwarto, agad nang nanlamig ang kanyang katawan.

Nandoon si Vivian Watson.

Maayos ang postura ng ginang, nakasuot ng branded na coat, at tila hindi angkop ang presensiya nito sa ospital. Hawak nito ang isang bouquet ng mamahaling bulaklak na ipinatong sa table.

Napahinto si Nica sa paglalakad. Napakuyom ang kaniyang kamao. May kutob siyang may hindi na naman magandang balak ang ginang.

Pagpasok niya sa silid, hindi nag-aksaya ng oras si Vivian para magpakita ng totoong kulay.

“Oh, look who finally showed up,” ani Vivian habang nakataas ang kilay, hindi man lang nagtangkang ngumiti. “I was wondering when you'd come back crawling.”

Huminga nang malalim si Nica. Hindi niya ito pinagbigyan ng reaksyon. Nilapitan niya ang kama ng ina, inabot ang kamay nito at hinalikan ang noo ng ginang na mahimbing pa ring natutulog.

“Wala na po kayong dapat alalahanin, Ma,” mahina niyang bulong sa ina. “Safe na po kayo. Tapos na po ang operasyon.”

Nang marinig ni Vivian ang sinabi ni Nica, saka ito tumikhim at lumapit sa dalaga, unti-unting naging mapanakit ang tono.

“I suppose now that your mother’s fine, you’ll go back to clinging to my son?”

“Ma'am,” mahinahong tugon ni Nica, kahit ramdam niya ang panginginig ng tuhod niya sa galit at kaba. “Ginawa ko na po ang gusto ninyo. Umalis na po si Rafael, at wala na po siyang alam sa akin. Sana po, tigilan n'yo na ako. Tigilan n'yo na kami.”

Ngumisi si Vivian—malamig at mapanlait.

“Do you honestly think it ends there, sweetheart?” sabay tingin mula ulo hanggang paa kay Nica. “You think by giving him your body one last time, you became something important to him?”

Napalunok si Nica. Hindi niya alam kung paano nalaman ng ina ni Rafael ang tungkol doom

Nanatili siyang nakatayo, matikas, kahit gustong-gusto na niyang umiyak.

“You were just a plaything, Nica,” patuloy ni Vivian, mas malakas na ang boses ngayon. “A toy he got tired of. A warm body to keep him busy before he flies off to the real world.”

“Hindi totoo 'yan,” mahina ngunit matatag ang sagot ni Nica. “Mahal ako ni Rafael.”

“Mahal?” Tumawa si Vivian, isang uri ng halakhak na puno ng panghahamak. “If he really loved you, he wouldn’t leave. He would’ve stayed and fought for you. But he didn’t. He left because deep down, he knew you were a mistake.”

Nag-init ang mata ni Nica. Pinipigil niya ang sariling huwag umiyak, huwag sumagot. Alam niyang iyon ang gusto ng ginang—na masira ang loob niya, madurog siya.

“Listen carefully,” patuloy ni Vivian, unti-unti nang nilalapit ang mukha kay Nica. “When your mother is discharged, I want both of you gone. Leave this city. Leave this country if you must. I don’t care where. Just stay the hell away from my son.”

Napatitig si Nica sa ginang, at sa kabila ng kabastusan, hindi siya umatras.

“Wala po kayong karapatan na ipagtabuyan kami. Pero kung ‘yan po ang makakapagpanatag ng loob niyo—gagawin ko. Huwag n'yo lang pong saktan si Rafael. Huwag n'yo lang pong sirain ang mga pangarap niya.”

Tumango si Vivian, para bang natuwa sa pahayag na iyon.

“Smart girl,” aniya. “You know your place.”

Bago pa makasagot si Nica, tumalikod na ang ginang at dirediretso nang lumabas ng silid, iniwang muli si Nica na tahimik na lumuluhang mag-isa, habang tangan ang kamay ng ina.

Tahimik siyang umupo sa tabi ng kama. Lumuluhang nakatitig sa mukha ng inang tahimik na nagpapagaling.

“I did the right thing… right?” bulong niya, pilit pinapakalma ang puso.

Ngunit sa puso niyang nagdurugo, alam niyang habang nabubuhay siya, hinding-hindi niya makakalimutan ang gabing iyon—ang araw na muli siyang ininsulto, niyurakan, at pinilit na mawala sa buhay ng lalaking mahal na mahal niya.