Chapter 57

Kinakabahan ako pero pinili ko pa ring magpakatatag. Patuloy lang ako sa pagtakbo habang hawak ang aking phone. Ang flashlight niyon ang nagsilbing ilaw ko. I made it dim para hindi agad ako mapansin ng mga tao magagawi sa daang binabagtas ko.

Sa hindi kalayuan ay nakarinig ako ng kaluskos sa bintana ng isang sasakyan. Mabilis akong nagtungo roon. Mula sa bintana ay sumilip ako. Nanlaki ang aking mga mata nang makitang puro bata ang laman ng sasakyan. Dahan-dahan akong umikot para buksan ang pintuan. My jaw dropped when I saw the state of the kids. Lahat ng mga ito ay marurumi at ang kanilang bibig ay mayroong mga tali para kahit iwanan sila ay hindi nila magawang sumigaw. Makalat din ang loob ng van. Halos hindi ko na rin masikmura ang amoy niyon. Inilawan ko sila isa-isa at sinubukang hanapin si Tristan. But no matter how hard I try, hindi ko ito makita. I signed the kids to remain silent. Nang makarinig ako ng ingay ng taong nag-uusap ay mabilis akong pumasok