ตอนที่ 19 สารภาพ

จากคำพูดที่เขาพูดมาเมื่อกี้นี้ทำให้ฉันรู้สึกสับสนไปหมด ทำไมเขาถึงพูดแบบนั้นออกมากันนะ ในใจฉันได้แต่สงสัย แต่ฉันก็ต้องเก็บความสงสัยนั้นไว้ก่อนเพราะตอนนี้เรามีคนเมาสองคนที่ต้องดูแล

ฉันให้เจ็ทช่วยพยุงเขาขึ้นไปบนห้อง เจ็ทก็แบกไปบ่นไป "โอ๊ย! คนอะไรตัวหนักเป็นบ้า กินอะไรเข้าไปเนี่ยพ่อคุณ นี่ฉันเป็นหมอนะไม่ใช่กรรมกรแบกหาม ทำไมฉันต้องมาแบกคนเมาถึงสองคนเลยเนี่ย" ฉันจึงหันไปบอกกับเจ็ทว่า "หรือแกจะให้ฉันแบกเขาขึ้นมาคนเดียวห๊ะ! แกดูตัวฉันและดูตัวเขา ขืนฉันแบกคนเดียวก็ได้โดนเขาทับแบนกันพอดี" ฉันพูดสวนกลับเจ็ทจึงเงียบไป ฉันกับเจ็ทพาเขามานอนที่เตียงจากนั้นก็ลงไปดูยัยจินต่อ สภาพยัยจินดูไม่เป็นท่าเจ็ทเลยพายัยจินกลับก่อนเพราะกลัวว่ายัยจินจะลุกขึ้นมาโวยวายอีก

เมื่อเจ็ทกับจินกลับกันไปแล้วฉันจึงขึ้นไปดูคุณศรันย์ เมื่อฉันเดินขึ้นมาถึงห้อง ภาพที่ฉันเห็นคือเขานอนขดตัวเหมือนเด็กน้อยคนหนึ่ง ฉันจึงเผลอยิ้มออกมาด้วยความน่ารักของเขา ฉันไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้มาเห็นภาพแบบนี้มาก่อน เพราะอย่างที่รู้กัน เขาเป็นคนสุขุมเยือกเย็น ท่าทางน่ากลัวน่าเกรงขาม ใครจะคิดว่าคนแบบนี้พอเมาแล้วจะน่ารักขนาดนี้

ฉันเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาชุบน้ำและเช็ดตัวให้เขา สาบานได้ว่าฉันไม่ได้คิดลามกอะไรทั้งนั้น ฉันค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเขาทีละเม็ด ทีละเม็ด จากนั้นก็ใช้ผ้าเช็ดไปที่หน้าอกของเขา พระเจ้า! ทั้งหน้าอกและกล้ามหน้าท้องของเขาช่างยั่วยวนเสียเหลือเกิน คนอะไรจะดูดีไปหมดแบบนี้ ฉันเช็ดไปก็เขินไป เกิดมาฉันไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของฉันที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้

เมื่อเช็ดตัวเสร็จฉันก็เอาผ้าไปซักและกลับมาเช็ดหน้าให้เขาต่อ ฉันค่อยๆเช็ดอย่างเบามือที่สุด เพราะกลัวจะทำเขาตื่น ใบหน้าของเขาตอนหลับช่างดูดีเสียเหลือเกิน ขนตาที่ยาวเรียงเส้นกันแพ จมูกที่โด่งเป็นสัน ริมฝีปากที่หนาและอวบอิ่ม มันช่างเป็นอะไรที่ชวนเคลิ้มเหลือเกิน ฉันคิดในใจว่าทำไมฉันถึงได้มาเจอกับผู้ชายที่เพอร์เฟคแบบนี้กันนะ ในขณะที่ฉันคิดอยู่นั้น จู่ๆก็มีมือมาจับที่มือฉันและพูดว่า "นี่เธอคิดลามกกับฉันอยู่ใช่ไหม หน้าเธอมันฟ้อง" ฉันจึงสะดุ้งและตอบกลับไปว่า "ฉันเปล่านะคะ! เห็นคุณเมาเลยมาเช็ดตัวให้ก็เท่านั้นค่ะ ฉันเช็ดเสร็จแล้วขอตัวกลับห้องก่อนนะคะ" พูดจบฉันก็ลุกขึ้นและหันหลังจะเดินจากไป แต่เขาก็คว้ามือฉันและกระชากฉันล้มลงบนเตียง จากนั้นก็เข้ามานอนกอดฉันแน่นจนดิ้นไม่หลุด "นี่คุณจะทำอะไรคะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะคะ ฉันจะกลับห้องของฉันค่ะ" ฉันพยามดิ้นจนสุดแรง และเขาก็พูดขึ้นมาว่า "ช่วยอยู่แบบนี้อีกสักพักเถอะนะ อยู่ข้างๆฉันแบบนี้ ฉันอยากจะบอกเธอตั้งนานแล้วแต่ไม่มีโอกาสได้บอกสักที ขอบคุณนะมาริสา ที่พาฉันไปเจอกับมีนาอีกครั้ง ขอบคุณเธอมากจริงๆ แล้วก็ขอโทษที่ฉันทำไม่ดีกับเธอไว้ จากนี้ไปฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว และที่ฉันบอกว่าจะปกป้องเธอ ฉันพูดมาจากใจจริงและจะทำให้ได้ฉันสัญญา" เมื่อพูดจบเขาก็หลับไปหน้าตาเฉย แล้วทีนี้ฉันควรจะทำยังไงดี ฉันอยากจะลุกขึ้นแล้วเดินหนีกลับห้องเสียตอนนี้ แต่ร่างกายฉันมันกลับนอนเฉยๆในอ้อมกอดของเขา ไออุ่นจากร่างกายเขาทำให้ฉันอบอุ่นทั้งกายและใจ งั้นคืนนี้ฉันคงต้องอยู่แบบนี้ไปจนเช้าเลยสินะ "ฝันดีนะคะ คุณศรันย์"

...โปรดติดตามตอนต่อไป...