ตอนที่ 23 คำอธิฐานที่อยากให้เป็นจริง

ในชีวิตฉันเคยหวังว่าสักวันหนึ่งจะมีคนมาทำเซอร์ไพรส์วันเกิดให้ แล้วในวันนั้นฉันคงจะมีความสุขมากๆ แต่ไม่คิดว่าวันนั้นที่ฉันหวังเอาไว้จะมาถึง เพราะเขาคนนี้ทำให้ความหวังของฉันเป็นจริง ความสุขที่คิดไว้ก็เกิดขึ้นจริง และมากกว่าที่คาดคิดไว้เสียอีก

ในตอนแรกฉันก็ไม่เข้าใจว่าเขาทำทั้งหมดนี้เพื่ออะไร จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี แต่ฉันก็มีความสุขมากกับสิ่งที่เขาทำให้ ไม่ว่าเขาจะทำไปเพื่ออะไรก็ตาม ขอแค่ให้เขาอยู่ข้างฉันแบบนี้ก็พอ คำอธิฐานในวันเกิดปีนี้ที่ฉันอยากจะขอก็คือ ฉันอยากให้เราได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปตลอดกาล และไม่อยากให้สัญญาจอมปลอมนั้นต้องจบลง เพราะตอนนี้ใจของฉันไม่ใช่ของฉันอีกต่อไปแล้ว

ฉันยืนหลับตาและอธิฐานอยู่ครู่หนึ่ง ก็ได้ยินเสียงพูดขึ้นมาว่า "นี่เธอ! จะขออะไรหนักหนา เธอขอนานไปแล้วนะ สิ่งศักดิ์สิทธิ์คงให้เธอไม่ไหวหรอก ฮ่าฮ่าฮ่า" เสียงนั้นทำเอาฉันต้องรีบลืมตาขึ้นมาทันที เพราะกลัวว่าหากฉันหลับตานานกว่านี้เขาอาจจะพูดแซวฉันอีกก็เป็นได้ "ก็คุณเป็นคนบอกให้ฉันอธิฐานเองนี่คะ ฉันก็เลยขอเยอะหน่อย เผื่อว่าจะสมหวังกับเขาบ้าง" ฉันพูดตอบกลับเขา และเขาก็ถามฉันกลับมาว่า "แล้วเธอขออะไรไปบ้างหล่ะ? ถ้าเธอกลัวว่าจะไม่สมหวังก็มาขอกับฉันสิ ฉันจะให้ตามที่เธอขอทุกอย่างเอง" ฉันไม่รู้ว่าเขาพูดจริงหรือแค่ล้อฉันเล่น แต่ฉันรู้สึกดีใจกับคำพูดของเขา ดีใจเสียจนทำให้ฉันคิดว่า ถ้าฉันขอให้เขาอยู่กับฉันแบบนี้ เขาจะทำให้ฉันไหมนะ ฉันได้แต่คิดในใจ และตอบกลับเขาไปว่า "เขาว่ากันว่า ถ้าบอกคำอธิฐานกับคนอื่น คำอธิฐานนั้นจะไม่เป็นจริงนะคะ เพราะฉะนั้น ฉันไม่บอกคุณหรอกค่ะ อย่ามาหลอกถามฉันให้ยากเลย แบร่!" ฉันแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เขา จึงทำให้เขาหัวเราะลั่น และเขาก็บอกกับฉันว่า "ไม่บอกก็ไม่เป็นไร เรารีบไปทานอาหารกันเถอะ ตากลมทะเลไว้นานจะเสียรสชาติหมด"

เมื่อเขาพูดจบเราสองคนก็เดินไปที่โต๊ะอาหารทันที บรรยากาศตอนนี้ช่างดีเหลือเกิน นั่งดินเนอร์ริมทะเลท่ามกลางแสงไฟดวงเล็กๆที่อยู่บนพื้นทราย ส่องแสงระยิบระยับ ลมพัดโชยอ่อนๆทำให้รู้สึกผ่อนคลาย เราสองคนพูดคุยกันถึงเรื่องต่างๆ ทั้งเรื่องตลก เรื่องเศร้า ในขณะที่พูดคุยกัน ฉันไม่อาจละสายตาไปจากเขาได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว ฉันจ้องมองเขาอยู่อย่างนั้นตลอดเวลาที่เรานั่งคุยกัน ใบหน้าและแววตาที่ยิ้มแย้มแจ่มใสและมีความสุขแบบนี้ มันทำให้ฉันเห็นแล้วเผลอยิ้มตาม ฉันอยากจะหยุดเวลาเอาไว้แค่ตรงนี้ ฉันอยากจะจ้องมองเขาแบบนี้ไปตลอด ฉันคงจะจ้องมองเขานานเกินไปหน่อยจนทำให้เขารู้ตัวและหันมาถามฉันว่า "ที่หน้าฉันมีอะไรติดอยู่เหรอ เห็นเธอจ้องฉันมานานแล้วนะ" ฉันถึงกับสะดุ้งและรีบตอบกลับเขาไปว่า "ใครมองหน้าคุณคะ ฉันก็มองอะไรไปเรื่อย ไม่ได้จ้องหน้าคุณเสียหน่อย" ไม่รู้อะไรดลใจให้ฉันพูดออกไปแบบนั้น มันก็เห็นๆอยู่ว่าฉันจ้องหน้าเขาจริงๆแล้วยังมีหน้ามาแก้ตัวอีก ในตอนนี้ฉันรู้สึกอับอายและขายหน้าอย่างบอกไม่ถูก เขาหัวเราะเบาๆแล้วพูดว่า "โอเค ไม่จ้องก็ไม่จ้อง นี่ก็ได้เวลาแล้ว ฉันอยากจะพาเธอไปที่ๆนึง แต่ก่อนอื่นเธอต้องปิดตาก่อน" เขาพูดจบก็นำผ้ามาปิดตาฉันทันที ฉันตกใจนิดหน่อยไม่คิดว่าเขาจะมีอะไรมาเซอร์ไพรส์ฉันอีก เขาประครองฉันให้ค่อยๆเดินไปอย่างช้าๆ เราเดินอยู่บนผืนทรายไปได้สักครู่หนึ่ง แล้วเขาก็ให้ฉันหยุดเดินพร้อมกับกระซิบมาที่ข้างหูของฉันว่า "ถึงแล้ว!" และเขาก็แกะผ้าที่ปิดตาฉันออก ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น และก็ต้องประหลาดใจอีกครั้ง เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าฉัน นั่นคือ บนพื้นทรายมีแสงจากหลอดไฟดวงเล็กทำเป็นทางเดิน ปลายทางเป็นรูปหัวใจดวงใหญ่ และเขายืนอยู่กลางหัวใจ พร้อมกับตะโกนบอกกับฉันว่า "เธอจะรังเกียจไหม ที่จะเข้ามาอยู่ในหัวใจของฉัน" เขาตะโกนถามฉันพร้อมกับกางแขนรอให้ฉันเข้าไปสวมกอด ในตอนนั้นในหัวของฉันมันสั่งให้รีบวิ่งเข้าไป ขาของฉันมันพาฉันวิ่งตรงเข้าไปกลางหัวใจดวงนั้น และโอบกอดเจ้าของหัวใจนั้นอย่างไม่ลังเล

หากในตอนนี้คำอธิฐานของฉันนั้นเป็นจริง ฉันอยากจะเก็บช่วงเวลานี้ไม่ให้จางหายไป...

...โปรดติดตามตอนต่อไป...