KABANATA 3

AIRA’S POINT OF VIEW

Pagkalipas ng ilang minuto ng paninikip ng dibdib sa tapat ng pintuan, pinilit kong ipihit ang seradura. Mabigat ang kamay ko. Parang may humihila sa likod ko, pilit akong pinipigilan. Pero kailangan kong harapin ‘to. Kailangan kong makita kung may natira pa ba sa amin. Sa akin.

Dahan-dahan kong binuksan ang pinto.

At para akong binuhusan ng yelo sa nakita ko.

Doon mismo sa sala namin ang dating tahimik na sanctuaryo ng pagmamahalan nakaupo si Calvin sa couch, shirtless, habang may dalawang babae sa tabi niya. Isa sa kaliwa, isa sa kanan. Ang isa, hawak ang mukha niya habang hinahalikan siya. ‘Yung isa naman, hinahaplos ang dibdib niya na para bang kanila ang lalaking ‘yon.

"What the fvck..." bulong ko, halos wala nang boses.

Hindi ko alam kung ako ba ang nanaginip. Pero hindi. Masyadong malinaw. Masyadong masakit para maging ilusyon lang. At ang mas malala nakita ko kung paano gumanti ng halik si Calvin.

Oo, nakita ko.

Hinalikan niya rin ‘yung babae. ‘Yung tipo ng halik na may intensyon. Yung halik na alam mong hindi aksidente.

Para akong nawala sa sarili. Nakatayo lang ako roon sa bungad, hindi makagalaw. Nanlalambot ang tuhod ko. Pero kahit anong lakas ng panginginig ng katawan ko, hindi ako makapikit. Hindi ako makalingon. Sapilitang pinapanood ako ng tadhana.

“Who’s that?” tanong ng isa sa mga babae, nakakunot ang kilay habang nakatingin sa gawi ko.

Calvin turned to look. Tumingin siya sa akin. Diretso. Pero wala sa mga mata niya ang dating init. Ang dating lalaking willing magpatayan para sa akin ngayon, malamig. Walang emosyon.

“She’s just my maid,” sagot niya. Walang kurap. Walang effort na itama.

Pvtangina.

Parang pinagsakluban ako ng langit at lupa. Sa dami ng puwedeng sabihin, maid?

Dati akong mundo niya. Dati akong reyna ng bahay na ‘to. Ngayon? Alilang kanin?

Ramdam ko ‘yung pagputol ng puso ko. Isang piraso, sinaksak. Isa pa, tinapakan. Hanggang wala nang natira kundi sirang damdamin.

Narinig kong tumawa ‘yung isa sa mga babae. “You should train your maid not to look at your business like that, babe.”

Babe.

Putangina talaga.

Binitiwan ni Calvin ang wine glass na hawak niya at tumayo, lumapit pa. Malapit na malapit. Tinignan niya ako nang diretso sa mata, para bang sinasadya niyang ipamukha sa akin na wala na ako sa kanya. Para bang sinasadya niyang patayin ako gamit ang mga tingin niya.

“Ikaw pala ‘yan,” malamig niyang sabi. “I didn’t know you’d come back so soon.”

“Bakit mo ‘to ginagawa?” mahina kong tanong, halos pabulong. “Sa harap pa talaga ng bahay natin?”

“Ating bahay?” ulit niya, sabay ngisi. “Wala na tayong ‘atin,’ Aira.”

Gusto kong sumigaw. Gusto kong sapakin ang dibdib niya. Gusto kong sabihin na kahit anong gawin niyang kasalanan, hindi pa rin nito binubura ang katotohanang minahal ko siya. Na minahal niya rin ako. Pero paano kung hindi na totoo ‘yon? Paano kung sa kanya, matagal nang patay ‘yung pagmamahal?

“I’m not doing anything you didn’t do first,” dagdag niya. “Naalala mo ba? Ikaw ang unang nagpakasasa sa ibang kama. Kaya ngayon, anong karapatan mong masaktan?”

Iyon ang pinakamalakas na sampal ng katotohanan. Kahit hindi ko kagustuhan ang nangyari, kahit hindi ko alam ang buong nangyari nung gabing ‘yon para sa kanya, wala nang saysay ang paliwanag. Talo na ako sa paningin niya.

Gumalaw ‘yung luhang kanina ko pa pinipigilang bumagsak.

Hindi ako sumagot. Hindi ako nakipag-away. Hindi ko siya pinilit na unawain ako.

Tumalikod ako. Tuwid ang likod. Tahimik ang hakbang.

At diretso akong umakyat. Papunta sa kwarto naming dati.

Pagbukas ko ng pinto, bumungad sa akin ang kwartong hindi nagbago pero ramdam mong iba na ang may-ari. Wala na ang mga picture namin sa gilid ng kama. Wala na ang mga damit ko sa closet. Wala na ako rito.

Pero tumakbo pa rin ako papasok.

At pagkapasok ko, doon na ako bumigay.

Isinara ko ang pinto, isinandal ang sarili at tuluyang napaupo sa sahig.

Napahagulgol ako. Hindi iyak ng mahina. Iyak na tagos sa kaluluwa. Iyak na parang bata. Iyak ng isang babaeng pinagbagsakan ng langit at lupa. Hindi ko na napigilan. Lahat ng kirot, lahat ng sakit, lahat ng paninisi sa sarili ko, ibinuhos ko sa gabi na ‘to.

“Tangina, bakit ganito?!”

Sumisigaw ako sa loob ng kwarto, kahit alam kong wala namang makikinig. Kahit alam kong kung maririnig man ni Calvin, baka matawa lang siya. O baka hindi na niya ako marinig dahil abala siya sa ibang babae sa baba.

Ramdam kong binibiyak ako ng emosyon. Ramdam ko na sa bawat hagulgol ko, may parte ng sarili kong nauupos.

Pero kahit anong sakit, hindi ko siya masisi.

Hindi ko siya kayang sisihin.

Kasi nasaktan ko rin siya. Kahit hindi ko sinasadya.

At ‘yun ang pinakamasakit. Kasi alam mong wala kang ginawang mali, pero ikaw pa rin ang dahilan kung bakit siya nagbago.

At sa bawat segundo ng gabing ‘yon, habang nakayakap ako sa sarili ko sa sahig ng kwartong minsan nating tinawag na tahanan, unti-unti kong natatanggap na baka hindi ko na siya maibalik.

Baka hanggang alaala na lang talaga si Calvin.

Pero sa alaala kong ‘yon... hindi siya ang Calvin na kasama ng dalawang babae.

Sa alaala ko, siya pa rin ‘yung lalaking pinangarap kong makasama habang buhay.