ลิขิตรัก 7 ช่วยเหลือ

ลิขิตรัก 7

ช่วยเหลือ

“ข้าขอคุยกับเขาเพียงลำพังได้หรือไม่”  หันไปถามเฟิงหวงที่พามาห้องๆหนึ่ง ไม่ไกลจากห้องที่คุยกันก่อนหน้ามากนัก  คาดว่าน่าจะเป็นห้องสำหรับของผู้แข่งที่บาดเจ็บ  เขาเล่าว่าปกติผู้เข้าแข่งขันจะรักษาตัวภายในห้องโถงใหญ่แต่ด้วยชายผู้นี้อาการค่อนข้างสาหัส จึงแยกอยู่อีกห้อง เขาพยักหน้าก่อนจะออกห้องไป

“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”

“เจ้า…”  เขาเงยหน้าขึ้นมอง แม้ข้าจะอยู่ภายใต้ผ้าคลุมแต่กลับมองเห็นดวงตาชายผู้นี้สั่นไหวอย่างชัดเจน

“ขอถามได้หรือไม่ เหตุใดลานประลองครานั้น เจ้าถึงไม่ขอยอมแพ้ ทั้งๆที่กฎการแข่งขันสามารถทำได้” 

“ข้าต้องการเงิน”  เขาเงียบไปหลายเค่อ ดวงตาสีเทาหม่นหลุบตาลง

“เกิดอันใดขึ้นหรือ”  ถามด้วยความสงสัยจากสายตาของเขาคล้ายคนอับจนหนทาง ต้องทำทุกอย่างถึงแม้จะต้องเดิมพันด้วยชีวิตก็ตาม

“เมื่อหลายเดือนก่อนข้าออกไปท่องยุทธภพ  ครั้นเมื่อกลับมาพบว่าสัตว์อสูรบุกรุกหมู่บ้านของข้า  มันทำลายทุกอย่างและคร่าชีวิตผู้คนไปจำนวนมาก”

“…”  ข้าเงียบและรอฟัง

“ตอนนี้หมู่บ้านกำลังประสบปัญหาขาดแคลนอาหาร  ข้าไม่สามารถให้พวกเขาหาอาหารเองได้เพราะส่วนใหญ่เหลือเพียงเด็กและผู้สูงวัย  อีกอย่างข้าเป็นเด็กกำพร้า ได้คนในหมู่บ้านเลี้ยงดูมา  จึงอยากต่อสู้เพื่อพวกเขา…”  สายตาเขาสั่นระริก แม้นไม่มีน้ำตาแต่ข้ารู้ได้ทันทีว่าภายในใจเขาเจ็บปวดแค่ไหน 

“ข้าจะช่วยเจ้า”   แม้เราไม่รู้จักกันก็ตาม อีกอย่างการแข่งขันนี้ผู้ชนะจะได้เงินเป็นรางวัล  ข้ามิได้ลำบากอันใด ยินดีจะมอบให้เขาหากเงินจำนวนนี้สามารถช่วยได้อีกหลายชีวิต

“ช่วย  เจ้าจะช่วยข้าจริงหรือ…” เขาเงยหน้ามองข้า สายตาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ ทว่ากลับประกายทอความหวัง

 “แต่ก่อนอื่นเจ้าควรรักษาแขน”  ข้ามองแขนที่ขาดตั้งแต่ช่วงไหล่  มีผ้าพันอยู่ 

“แขนข้ารักษาได้เพียงเท่านี้”   เขาเอ่ยแต่สายตากลับไม่แสดงความเสียใจ 

“ใครบอกเจ้า”

“ท่านหมอที่รักษาข้า”

“หากเสียแขนไปแล้วเจ้าจะใช้แขนข้างเดียวปกป้องผู้คนในหมู่บ้านงั้นสิ…”  ข้าถามหยั่งเชิง  จากที่เขาเล่าหมู่บ้านเขาโดนสัตว์อสูรบุก ซึ่งข้าว่ามันไม่จบเพียงแค่ครั้งเดียวแน่ สัตว์อสูรจมูกจะไวเป็นพิเศษ หากมันได้ทิ้งกลิ่นเอาไว้แล้ว มันจะคิดว่าตรงนั้นเป็นอาณาเขตล่าของมัน

“ต่อให้เสียแขนอีกข้าง ข้าก็จะปกป้องทุกคนให้จงได้ !!” เขาเอ่ยอย่างมุ่งมั่น ดวงตาสีเทาฉายแววเด็ดเดี่ยวอย่างน่าชื่นชม  แบบนี้ค่อยน่าสนใจหน่อย

“ถ้าข้าบอกว่าสามารถทำให้แขนเจ้ากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ล่ะ…” นางถามพร้อมทำหน้าหยั่งเชิง นางมาโลกมนุษย์ด้วยกายหยาบที่เป็นมนุษย์ก็จริง แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่านางจะไม่ซ่อนทีเด็ดอะไรเอาไว้

“เจ้า !!!” เขาตะลึงจนพูดไม่ออก  แววตาเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง หากข้าหาสนใจไม่ ชายผู้นี้มีจิตที่กล้าแกร่ง  อีกทั้งสิ่งที่เขาทำก็เป็นเรื่องน่าชื่นชม 

“หลังจากนี้หากเกิดอันใดขึ้น ห้ามสงสัย ห้ามบอกใครแม้แต่ผู้เดียว !”

ยามโหย่ว (17.00 - 18.59 น.)

“เจ้าหายไปไหนมาหรือจิวฮวา พ่อกับเถ้าแก่เหรินตามหาเสียนาน”  เมื่อข้ากลับมาถึงโรงเตี๊ยม  ท่านพ่อบุญธรรมและท่านตารีบออกมารับด้วยสีหน้าโล่งใจจนข้ารู้สึกผิดเพราะหายไปนาน

“ข้าเดินเล่นจนเพลินไปหน่อย ขออภัยเจ้าค่ะ” ข้าก้มตัวลงอย่างรู้สึกผิด

“เจ้าปลอดภัยกลับมาก็ดีแล้ว”  สำรวจตัวบุตรสาวเมื่อเห็นว่าไม่มีสิ่งใดผิดปกติจึงถอนหายใจ

“ไปๆ งั้นเราเข้าไปข้างในกันดีกว่า” ก่อนที่เถ้าแก่เหรินจะนำทางเข้าไปพักในโรงเตี๊ยม

1 เดือนต่อมา

“ข้าจะตามหาเขาที่ไหนดี…”  พึมพำคนเดียวอย่างเหม่อลอย  ข้าอยู่แคว้นเฟิงได้เดือนกว่าแล้ว แต่ยังไม่มีวี่แววว่าจะหาคนรักพบ หรือเขาจะไม่ได้อยู่ที่แคว้นนี้

“โฮ่ง ๆ”

“ว่าไงซือเป่าน้อย”  ซือเป่า เป็นชื่อที่หมายถึงความสุข มันคือสัตว์อสูรคล้ายหมาป่าในลานประลองครานั้นในคราบหมาน้อย  เมื่อเดือนก่อนตอนที่กำลังจะกลับ ข้าแวะไปหามันเพื่อล่ำลา แต่สิ่งที่ได้กลับเป็นสายตาอ้อนวอนและพร้อมท่าทางเหงาหงอยพลอยให้ผู้พบเห็นรู้สึกสงสาร จนเฟิงหวงตัดสินใจยกมันให้ข้าถือเป็นรางวัลสำหรับการประลองอีกอย่าง  ในตอนแรกค่อนข้างลำบากใจเนื่องจากมันตัวโตเกินไป แต่เฟิงหวงกลับสื่อจิตคุยกับข้าบอกว่ามันเป็นสัตว์อสูรชั้นสูง สามารถย่อส่วนร่างกายได้  นั่นทำให้ข้าตกลงแทบจะทันที

 ข้ามองมันเห่าพร้อมแลบลิ้นอย่างน่ารัก

“โฮ่งๆ”

“อยากปลอบเหรอ ข้าไม่เป็นอันใดหรอกหน่า”  หลังจากอยู่ด้วยกันนางพบว่าแท้จริงแล้วซือเป่าน้อยเป็นตัวเมีย ปกติเวลามีเรื่องไม่ว่าจะทุกข์หรือสุข ข้าก็จะมาระบายให้มันฟัง  ซึ่งมันก็เป็นผู้ฟังที่ดี ในบางครั้งก็มีเห่าโต้ตอบ คล้ายปลอบใจเหมือนตอนนี้

นับจากวันนั้นข้าก็ช่วยท่านพ่อและท่านตาบริหารโรงเตี๊ยมจนกระทั่งกิจการรุ่งเรือง ตอนแรกท่านพ่อบุญธรรมจะซื้อโรงเตี๊ยมแห่งใหม่เพื่อใช้เป็นพื้นที่ขายสินค้าหลัก  แต่ท่านตากลับไม่เห็นด้วย บอกให้ใช้โรงเตี๊ยมนี้แทนการซื้อใหม่ อีกอย่างเงินมีจำกัด  ซึ่งสินค้าหลักๆจะเป็นพวกผ้าไหมจากต่างแคว้น  ข้าเลยแนะนำให้เปิดเป็นโรงเตี๊ยมขายอาหารหวานคาวและแหล่งซื้อผ้าไหมสำหรับสตรี ฉะนั้นโรงเตี๊ยมแห่งนี้จึงดึงดูดได้ทั้งชายและหญิง 

“คุณหนู  เกิดเรื่องใหญ่แล้วเจ้าค่ะ  แฮ่กๆ ”  อิงหลิว สาวใช้วิ่งเข้าในห้องอย่างร้อนรน  นางเป็นคนที่ท่านพ่อบุญธรรมมอบให้  เป็นเด็กสาวอายุประมาณ 15 หนาว  ท่านพ่อพบเห็นอิงหลิวซึ่งเป็นเด็กกำพร้าเร่ขายมันโถว สวมชุดด้วยเนื้อผ้าเก่าๆ ขาดๆ จึงชักชวนมาทำงานด้วย อิงหลิวจึงตัดสินใจมาทันที 

วันแรกที่ข้าเห็นนางมอมแมมมาก เนื้อตัวเปรอะเปื้อนดิน  บดบังความงามของสาวแรกแย้ม ซึ่งเมื่ออาบน้ำแต่งตัวดีๆ นับว่าสาวใช้คนใหม่ผู้นี้น่าตาดีทีเดียว  ผิวขาว ตาโต แก้มป่อง ร่างบอบบางอ้อนแอ้น  นับว่าท่านพ่อคิดถูกจริงๆที่นำนางมา เพราะหากไม่เช่นนั้นแล้ว นางอาจโดนชายใจทรามดักฉุดเป็นแน่ 

ระยะเวลาหนึ่งเดือนทำให้ข้ารู้ว่าจิตใจมนุษย์นั้นยากแท้หยั่งถึง บางคนมีสีหน้ายิ้มแย้ม แต่ลับหลังสามารถนำมีดมาแทงเราได้ง่ายๆ  ในทางกลับกันบางคนเป็นคนโผงผางแต่กลับซื่อตรงต่อความรู้สึก  ซึ่งมันทำให้ข้ากลายเป็นคนไว้ใจคนยาก จะว่ามองโลกในแง่ร้ายก็ไม่แปลกเพราะมันเป็นทางเดียวที่สามารถปกป้องข้าได้จากคนประเภทนี้ 

“เฟิงหวงหรือ”  ข้าถามเพราะเขาเป็นคนเดียวที่เทียวไปเทียวมาหาข้า  ตอนแรกที่เขามาโรงเตี๊ยมแห่งนี้  ท่านพ่อและท่านตาแปลกใจมาก เพราะเฟิงหวงค่อนข้างเป็นที่รู้จัก  แต่ในทางดีทางร้ายข้าไม่รู้  เขามักมาบอกข่าวเกี่ยวกับตัวคนร้ายตอนนั้น  ซึ่งสุดท้ายแล้วผู้ที่ทำร้ายข้าไม่ใช่ใครหากเป็นหญิงสาวที่ข้าไม่เคยรู้จักอีกทั้งหน้ายังไม่เคยเห็น  แต่กลับมาทำร้ายเพียงเพราะชายที่นางรักนั้นมาสนใจข้า  แรงรักของหญิงสาวช่างน่ากลัวจริงๆ

“มะ มิใช่เจ้าค่ะ ตัวเขาโชกเลือดด้วยเจ้าค่ะ  ยืนยันจะพบคุณหนูท่าเดียว”  อิงหลิวร่ายยาวหลังจากเริ่มหายเหนื่อย

“เดี๋ยวข้าออกไป”  ข้าครุ่นคิดว่ามีผู้ใดที่มีธุระกับข้าอีกหรือไม่  หรือว่า

“ฮุ่ยเฉิน !!”  ข้าปรี่เข้าไปพยุงร่างของชายที่ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด  แขนข้างขวาที่ครั้งนึงเคยขาดบัดนี้มีรอยกรงเล็บแหลมคมกรีดเป็นทางยาว  ร่างกายสะบักสะบอมไม่ต่างจากลานประลองครานั้น

“ดะ ได้โปรดแม่นาง ชะ ช่วยพวกเขาด้วย…”  เขามองหน้าข้าที่อยู่ภายใต้ผ้าคลุมผืนบางอย่างเว้าวอนไม่แม้แต่จะสนใจบาดแผลของตน  ฮุ่ยเฉินคุกเข่าขอร้องด้วยเสียงอันสั่นเทา หยดเลือดมากมายไหลออกมาเปื้อนเป็นทาง

“เจ้าต้องรักษาแผลก่อน  อิงหลิว  !!!”  ข้าไม่รับปากเพราะยังว่าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนจะหันไปเรียกสาวใช้ที่มองอย่างสั่นกลัว 

“จะ เจ้าค่ะคุณหนู”   นางคงไม่เคยเห็นเลือดมากมายขนาดนี้มาก่อน แต่ก็รีบวิ่งออกไปทันทีโดยไม่ต้องอธิบาย    

“พะ พวกเขาไม่เหลือใคร นะ นอกจาก  แค่ก ๆ  ข้า”   เขากระอักออกมาเป็นเลือด  พยายามพูดให้จบและก่อนที่เขาจะสลบด้วยพิษบาดแผลนี้ ข้าตัดสินใจดึงปิ่นปักผมออกแล้วกรีดแขนตัวเอง

“เจ้าดื่มนี่ก่อน”  ข้ายื่นแขนที่มีเลือดตัวเองไหลออกมาเป็นทางแล้วยื่นให้เขาดื่ม  ร่างกายข้าเป็นมนุษย์ก็จริง แต่สายเลือดที่ไหลเวียนในร่างข้าเป็นเลือดผสมระหว่างปีศาจและเทพ ซึ่งเลือดของเทพนั้นมีพลังในการรักษาบาดแผลทุกชนิด  ด้วยการมีสายเลือดเทพเพียงครึ่งเดียวจึงต้องใช้เวลารักษาพอสมควร 

“ขอบคุณแม่นาง…”  เขาดื่มมันอย่างไม่รอช้า  ไม่นานเลือดของเขาหยุดไหลและบาดแผลเล็กน้อยตามใบหน้าสมานตัวอย่างรวดเร็ว  หากแต่บาดแผลเหวอะหวะจากกรงเล็บนั้นคงต้องใช้เวลา

เพราะข้าเคยบอกเขาในวันนั้นห้ามสงสัยหรือบอกใคร  แม้กระทั่งหน้าข้าก็ไม่เคยให้ใครเห็นนอกจากท่านพ่อบุญธรรม ท่านตาเหรินและอิงหลิว   เขาจึงไม่เคยถามหรือสงสัยตั้งแต่วันนั้น

“เรื่องทั้งหมดเป็นอย่างไรหรือ”  ข้าถามเมื่อพาเขามาห้องโถงสำหรับแขกส่วนตัว  สายตาสำรวจร่างกายเขาที่ดูดีขึ้นกว่าตอนแรกนิดหน่อย  โดยมีอิงหลิวที่ข้าเหลือบเห็นว่านางมองบาดแผลที่ค่อยๆสมานกันอย่างอึ้งๆ  แต่ก็ไม่ได้ซักถามอันใด เพราะนางรู้ดีว่าข้าไม่ชอบคนขี้สงสัยมากนัก  นางจึงนั่งพันผ้าสะอาดที่บาดแผลหลังจากใส่ยาเรียบร้อยแล้วเงียบๆ

“สัตว์อสูรมันบุกและฆ่าผู้คนในหมู่บ้าน  ข้าพยายามต่อสู้สุดกำลังแต่จำนวนมันมากเกินไปจนต้านไม่ไหว”  เขาเอ่ยด้วยความแค้นใจ

“ตอนนี้คนอื่นที่เหลือปลอดภัยใช่หรือไม่”  ข้าพอเดาสถานการณ์ออกแล้วล่ะ กรงเล็บสัตว์อสูรพวกนั้นเด่นหราเสียขนาดนั้น

“ข้าพาพวกเขาไปที่หลบภัยและกำลังจะไปแจ้งทางการเพื่อให้ส่งกองกำลังมาช่วยแต่เส้นทางนั้นมีพวกมันอยู่มากเกินไป  ข้าเลยรุดหน้ามาอีกทางแต่กลับถูกพวกมันโจมตีจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด”   ดวงหน้าคมเข้มเอ่ยบอก สายตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด  คงเสียใจจากเหตุการณ์ที่ต้องเห็นพวกพ้องถูกฆ่าตายไปต่อหน้า

“ข้าจะช่วยพวกเขาแต่ก่อนอื่นเจ้าไม่แจ้งทางการก่อนหรือ”  ข้าถามเพราะยิ่งมีคนเยอะ  การอพยพและช่วยเหลือผู้คนย่อมง่ายกว่า 

“ข้าส่งสารแจ้งเหตุการณ์คร่าวๆไปแล้ว  ไม่รู้ยามใดเขาจึงจะส่งกองกำลังมา แต่หากนานกว่านี้ข้าเกรงว่า…”

“สัตว์อสูรพวกนั้นจะหาชาวบ้านพบ” ข้าต่อประโยคจนจบ ซึ่งก็จริงอย่างที่เขาพูด  สัตว์อสูรพวกนั้นกินมนุษย์เป็นอาหาร  มันคงไม่ปล่อยเหยื่อให้รอด หากพวกมันหาชาวบ้านพบเข้าละก็ ทุกคนคง…

“ข้าจะไปช่วยพวกเขา เจ้าก็เตรียมตัวให้พร้อม”  ลุกขึ้นก่อนจะบอก  เขาจึงมองข้าภายใต้ผ้าคลุมอย่างขอบคุณและซึ้งใจ  ข้าไม่เคยคิดจะให้ใครมาเคารพหรือเสื่อมใสหรอกนะ  ข้าไม่เคยคิดว่าจะต้องต่อสู้เพื่อมนุษย์ที่ไม่รู้แม้กระทั่งชื่อ แต่สัญชาตญาณบอกว่าข้าต้องทำอะไรสักอย่าง เพราะเหลือเวลาไม่มากแล้ว

  ตลอดระยะเวลาหลายร้อยปีที่ผ่านมา ประสบการณ์การต่อสู้ของข้านับว่ายังน้อยนักหากเทียบกับปีศาจตนอื่น แต่สำหรับมนุษย์นั้นไม่ใช่ทุกคนที่จะแข็งแกร่ง เขาต้องการการช่วยเหลือ ทั้งๆที่ใจข้ามันร่ำร้องบอกว่านี่ไม่ใช่จุดประสงค์ของการมาที่นี่ ทว่าความรู้สึกกลับบอกให้ข้ารีบไปช่วยพวกเขา

“ขอบคุณจริงๆแม่นาง ข้าไม่มีอะไรจะตอบแทนนอกจากชีวิตข้า”  ข้ามองเขาที่ก้มหัวให้ด้วยสายตาเรียบๆ ระหว่างหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ข้าเคยแวะไปเปิดโรงทานที่หมู่บ้านของเขา  ผู้คนที่นั่นค่อนข้างลำบากอย่างที่เขาเคยเล่าและที่สำคัญส่วนใหญ่เป็นเด็กและผู้สูงวัยจนข้าแปลกใจยิ่งนักว่าหลายร้อยชีวิตที่หมู่บ้านเป็นอยู่กันอย่างไร  เด็กอายุ 3 -14 หนาว ร่างกายผอมแห้งไม่สมวัย สวมเสื้อผ้าขาดๆจนแทบเรียกว่าเหมือนใส่กันมาทั้งปี  ส่วนผู้สูงวัยก็เจ็บออดๆแอดๆจนคิดว่ายารักษาน่าจะมีไม่เพียงพอ 

พวกเขากินเพียงมันโถวประทังชีวิตในแต่ละวัน ซึ่งจากได้ยินมานานๆจะมีโรงทานมาเปิดที  หันมามองภายในเมืองหลวงแห่งนี้  ผู้คนสัญจรไปมาส่วนใหญ่ล้วนแต่งตัวหรูหรา  ทานอาหารดีๆ จนเหลือทิ้ง มีเครื่องประดับตามร่างกายเหมือนใส่มาอวดเพื่อบ่งบอกฐานะและยศศักดิ์  

แตกต่างกันเกินไป

“เจ้าไม่ต้องมอบชีวิตให้ข้า แต่จงมีชิวิตอยู่และปกป้องพวกเขา !”  และหากมีโอกาสข้าจะขอเปลี่ยนแปลงความแตกต่างนี้เอง ข้าสัญญา!!!