ลิขิตรัก 6 สัตว์อสูร

ลิขิตรัก 6

สัตว์อสูร

บรรยาย: จิวฮวา

 “ตาเจ้าแล้วสาวน้อย…”  ชายด้านข้างเอ่ยบอกข้าหลังจากการต่อสู้เมื่อกี้จบลง  นับเป็นการประลองที่น่ายกย่องยิ่งนัก  ชายผู้นั้นต่อสู้กระทั่งสู้ต่อไม่ไหว ร่างกายสะบักสะบอม ขณะที่ร่างของเขากำลังถูกยกออกไป  สายตาสีเทาหม่นหันมาสบตาข้าโดยบังเอิญ ดวงตานั้นสร้างความแปลกใจให้แก่นางจนอดขมวดคิ้วไม่ได้

ดวงตาของคนสิ้นหวัง…

“หมายเลข 13”  เสียงประกาศลั่นอีกรอบทำให้ข้าตื่นจากภวังค์ ลุกขึ้นยืนอย่างจำใจ

“ถ้ารู้ว่าสู้ไม่ไหวหันมามองข้าทันที” ชายชุดเหลืองบอก ข้าใช้หางตาไปมองเห็นแต่ดวงตาระยิบระยับคล้ายกำลังรอชมเรื่องน่าตื่นเต้น  หากห่วงใยกันจริง ทำไมไม่เอาป้ายเฮงซวยนี่ไปถือแล้วสู้แทนข้าเองเลยล่ะ

“อะ เอ่อ เจ้าหมายเลข 13 ใช่หรือไม่”  ผู้ที่ทำหน้าที่เหมือนเป็นผู้ตัดสินเอ่ยถามข้าคล้ายไม่แน่ใจตอนที่ข้าเดินออกมาด้านหน้าลานประลอง

“ใช่”

ฮือฮา

เสียงตกใจจากผู้คนดังขึ้นเรื่อยๆ บ้างก็ว่าข้าบ้าที่เอาชีวิตตัวเองมาทิ้งไว้ที่นี่ บ้างก็ว่าสติฟั่นเฟือน เสียงซุบซิบจากผู้คนในห้องโถงดังจนไม่มีทีท่าว่าจะหยุด จนข้าเริ่มรู้สึกลำคาน

“อะแฮ่ม ๆ เนื่องจากในลานประลองของเราไม่มีกฎห้ามสตรีต่อสู้ ฉะนั้นเจ้าเข้าร่วมลานประลองได้ !!”  เสียงประกาศจากชายคนเดิม นั่นทำให้เสียงซุบซิบเมื่อสักครู่หยุดลง แต่ก็ยังได้ยินคำดูถูกตามสายลม

ข้าเดินมาตรงกลางลานประลองกะจะไม่ต่อสู้  แค่หลบและแสร้งบาดเจ็บแค่นี้ก็ไม่น่าจะมีปัญหา ข้าคิดก่อนจะมองไปด้านหน้าตรงประตูเหล็ก ต้องบอกว่าแค่ประตูก็ใหญ่กว่าตัวข้าสักสิบเท่าได้ ประตูเปิดออกเห็นสัตว์อสูรด้านใน

นี่ไม่ใช่ตัวเมื่อกี้

กรรภ์ ! มันขู่ดังลั่น

เสียงพูดคุยในตอนแรกเงียบกริบในทันที  ข้าหันไปมองรอบๆบนแท่นคนดู ทุกคนอ้าปากค้างด้วยความตกใจ บางคนสั่นด้วยความกลัว ดูเหมือนมันจะทำให้คนในห้องนี้กลัวไม่มากก็น้อยล่ะซินะ

 รูปร่างของมันใหญ่โต สูงกว่าสักสามสี่เท่าได้  ลำตัวมีขนปกคลุม ขนสีเทาฟ้า ดวงตาสีแดงฉานดูดุร้าย มีเขี้ยวสองข้างไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันแหลมคมมากแค่ไหน ดูไปดูมาคล้ายหมาป่าหรือจิ้งจอกเหมือนกันนะ

ครืดด ครืดด

เสียงโซ่ที่ผูกคอของเจ้าสัตว์อสูรกระทบพื้นทำให้ข้าหรี่ตามอง  คอเจ้านี่เป็นแผลเหมือนโดนโซ่บาดขนาดใหญ่ ให้เดาคงมาจากที่มันพยายามจะหนีหรือขัดขืน  มันค่อยๆเดินตรงมาที่ข้า แววตาหิวกระหายคล้ายกำลังจ้องตะครุบเหยื่อ  แต่ทำไมข้ากลับมองว่ามันกำลังพยายามแสดงกันนะ

กรรภ์ !

มันหยุดและขู่อยู่ตรงหน้า สายตาบอกประมาณว่าเจ้าจงรีบๆยอมแพ้ไปซะ ผิดกับขาทั้งสี่ของมันที่สั่นจนแยกไม่ออกว่ามาจากอาการบาดเจ็บหรืออะไรกันแน่  ทำให้ข้าตัดสินใจทำบางอย่าง

ตึก ตึก

นั่นนางจะทำอะไร !

ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

ขะ ข้า ทนดูไม่ได้

เสียงผู้คนรอบๆไม่ได้ทำให้ข้าหยุดเดิน แววตาของมันจ้องมองการกระทำของข้านิ่งๆ ทว่าหวาดระแวงไม่น้อย

และสุดท้าย

ตุ้บ !  

จู่ๆมันทรุดตัวลงตรงหน้า

 “โอ๋ๆ เป็นเด็กดีนะเด็กน้อย”  ข้ายกมือลูบหัวของมันเบาๆ  ก่อนจะยิ้มให้  สัตว์อสูรตัวนี้หงอยลงจนสัมผัสได้  มันมองข้าตาปรอย เสมือนสุนัขผู้ซื่อสัตย์   หากถามว่าทำไมตอนแรกข้าถึงไม่กลัวมัน อาจเป็นเพราะสายตาของมันล่ะมั้ง  สายตาลุกลี้ลุกลนแต่พยายามทำเก๋า  เป็นสัตว์ที่โกหกไม่เก่งจริงๆ

ข้าไม่รู้หรอกนะทำไมมันถึงปฏิบัติกับข้าเช่นนี้ หากเป็นเพราะข้าคือราชินีปีศาจก็ไม่น่าจะใช่ เพราะตอนนี้ข้ากลายเป็นมนุษย์ธรรมดาไปแล้ว  แต่ข้าไม่คิดให้เสียเวลาหรอก สัตว์อสูรตัวนี้น่ารักจะตายไป ว่าแล้วก็ยีขนฟูๆมันเล่น

“แบบนี้เรียกว่าข้าชนะหรือไม่เจ้าคะ ?”  หันไปถามผู้ตัดสินเสียงดังเนื่องจากอยู่ห่างประมาณ 3 ผิง (1 ผิง = 3.3 เมตร)  แต่เขากลับอ้ำอึ้ง ตาตะลึงมองค้าง

“เอ่อ….”

“เจ้าชนะแล้วสาวน้อย”  ชายชุดเหลืองโผล่มาจากไหนไม่รู้เดินมาในลานประลอง หยุดใกล้ๆ ไม่มีความหวาดกลัวเหมือนคนอื่นอยู่เลย ผู้ตัดสินที่ตั้งสติได้รีบคุกเข่าเคารพ

“นายท่าน !” 

“บอกคนของเรา ให้สืบว่าผู้ใดให้นำสัตว์อสูรตัวนี้ออกมา !!!”  ตาคมกริบบอกเสียงเข้ม  อ้าว ตัวนี้ไม่ใช่สัตว์สำหรับประลองหรอกหรือ

“เจ้าทำดีมาก”  เขาหันมาพูดกับข้าแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนผิดกับเมื่อกี้ลิบลับ

“เรื่องที่กล่าวเมื่อกี้…”  

“เรามีเรื่องต้องคุยกันแล้วแม่นาง”  สายตาเคร่งเครียดเอ่ยบอก แถมยังเรียก ‘แม่นาง’ ไม่ใช่ ‘สาวน้อย’ อย่างเคย นั่นทำให้ข้าพอจะเดาได้ว่าเขาเริ่มจริงจังแล้ว

“แล้วสัตว์อสูรตัวนี้ล่ะ” ข้ามองมัน ซึ่งมันก็เหมือนจะรู้ว่าข้าคิดอันใดจึงส่งสายตาออดอ้อนมาให้

หงิง หงิง

“ให้มันไปพักก่อน เดี๋ยวค่อยว่ากัน”

“สัตว์อสูรตัวนี้ไม่ใช่สัตว์สำหรับประลอง มันดุร้ายกว่ามาก”  เขาเอ่ยบอกทันทีหลังจากเรามานั่งห้องด้านใน  ในห้องมีเพียงเขาและนางสองคน   ข้านึกภาพตามสัตว์ดุร้ายที่ว่านั้นก่อนหน้านี้มันหมอบอยู่ตรงเท้าให้ลูบขนนุ่มๆมันเล่นอย่างสบายใจ

ดุร้ายตรงไหน ? แค่คิดแต่ไม่ได้เอ่ยออกไป

“นั่นทำให้ข้าแปลกใจ ทำไมอสูรนักล่าอย่างมันถึงยอมจำนนต่อเจ้า” เขาพูดต่อ

“ข้าไม่ทราบเจ้าค่ะ”

“แต่ตอนนี้ข้าสงสัยยิ่งกว่าเจ้าได้สร้างศัตรูที่ใดหรือไม่”

“ข้าพึ่งขึ้น เอ่อ ข้าเข้ามาเมืองนี้เพียงแค่วันเดียว ไม่น่าจะมีศัตรูที่ไหน…” นางคิดตามที่พูด เว้นเสียแต่…

“หรือว่า…”

“หรือว่าอันใด”

“ข้าไปมีเรื่องกับคนผู้หนึ่งมาเจ้าค่ะ”  นางพูดก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง ยกเว้นเรื่องที่นางใช้ดาบรับการโจมตีของข้ารับใช้ชายผู้นั้น

“เจ้าจะบอกว่าผู้ที่เจ้ามีเรื่องคือคุณชายเฉิน ” เขาเลิกคิ้วถาม

“คุณชายเฉิน?”

“ก็จากที่เจ้าเล่าผู้ที่มีนิสัยเช่นนั้นเห็นทีจะมีแต่ เฉินจินเทียน ผู้นั้น”

“เขาแค้นข้าถึงขนาดปล่อยสัตว์อสูรตัวที่ดุร้ายกว่ามาเพื่อทำร้ายข้าเลยหรือ”  เอ่ยสรุปหลังพอจับใจความได้

“ข้าก็ไม่แน่ใจ จากนิสัยของคุณชายเฉินถึงแม้จะอันธพาลแต่ข้าก็ไม่เคยเห็นเขารังแกผู้ใดลับหลังเช่นนี้”

“แล้วจะเป็นผู้ใดเล่า” เอาตามจริงข้าหาได้โกรธเคืองผู้ที่ทำแบบนี้แล้วล่ะ โกรธไปก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้น แก้แค้นหรือก็ไม่ใช่ทางและข้าก็ยังไม่ได้บาดเจ็บอันใด

“หากเป็นอีกผู้หนึ่งก็ไม่แน่” ชายชุดเหลืองพูดเป็นปริศนา

อีกด้าน

“หึๆ เยือนแคว้นเฟิงครานี้เห็นทีมิเปล่าประโยชน์  เจ้าว่าหรือไม่เฟยหลง”  สุรเสียงหนึ่งบนลานประลองเอ่ยขึ้นหลังจากการต่อสู้ได้จบลง  เขาไม่เคยเห็นการต่อสู้ของแคว้นใดที่สัตว์อสูรยอมสยบให้ผู้เข้าแข่งขันทั้งที่ยังมิได้ต่อสู้ นับว่าหญิงผู้นั้นน่าสนใจทีเดียว 

“พะย่ะค่ะ” น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยขึ้นเรียบๆ  เขาไม่สนใจการต่อสู้นี้อยู่แล้ว ที่มาก็เพื่อสอดส่องแคว้นใกล้เคียงหลังจากผลัดเปลี่ยนฮ่องเต้องค์ใหม่ แต่ชายผู้รักสนุกด้านข้างกลับลากเขามาชมการต่อสู้ มันก็เหมือนๆกันหมดหากแต่หญิงภายใต้ผ้าคลุมผู้นี้แตกต่าง…

“คิดอันใดอยู่ อย่าบอกนะว่าสนใจสาวน้อยผ้าคลุมนั่น” ฮ่องเต้แห่งแคว้นต้าหลางเอ่ยหยอกเย้าผู้ที่เป็นเหมือนสหายและควบตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ของแคว้น

“กระหม่อมมิสนผู้ใดนอกจากเหมยฟาง”  เสียงทุ้มเอ่ยหนักแน่น เหมยฟางที่ว่าคือคู่หมั้นของตนที่กำลังหมั้นหมายกันในอีกมิช้า

“หึๆ เจิ้นจะรอดู”

 “ช้าก่อน”

“มีอะไรหรือสาวน้อย” เฟิงหวง เป็นชายในชุดเหลืองผู้นั้น ดูแล้วเขาน่าจะอายุเยอะกว่าข้าสัก 2-3 ปี  อายุข้าก็อาจประมาณ 18 ปีของโลกมนุษย์  เขาบอกว่าอยากรับผิดชอบที่ปล่อยให้เกิดเรื่องผิดพลาดขึ้น อีกอย่างนี่เป็นชื่อเสียงของหอสุขสรรค์ที่ตลอดหลายปีที่ผ่านมาไม่เคยผิดพลาด ทั้งที่ข้าปฏิเสธไม่ติดใจเอาความอันใดแต่เขากลับยืนยันจะหาตัวผู้ก่อเหตุมาให้ได้

“ชายชาวยุทธที่แขนขาดผู้นั้นอยู่ไหนหรือ”  หันซ้ายขวาเมื่อเดินออกมาจากห้องไม่พบชายผู้นั้นเลย นางรู้สึกตงิดใจบางอย่างกับคนผู้นั้น

“หืมม เจ้าสนใจ?”  เขาเลิกคิ้วถาม

“ข้าแค่มีเรื่องอยากคุยกับเขา”