Chapter 17

"Nice to finally see you again, Zia."

I smiled softly at him.

Pinili ko mang lumayo noon at manirahan sa amerika pero may mga taong kailanman ay hindi ko malilimutan at isa na doon ang taong nasa harapan ko ngayon. Hindi ko man siya kaano ano pero naging malapit ako sa kanya noon at tin-rato niya akong parang isang anak.

Bakas ko ang kasiyahan sa mukha niya. Ilang taon man ang lumipas nararamdaman ko pa rin na walang nagbago sa kanya. I can still feel the sincerity in him. That genuine friendship that I found in him.

"I'm happy that you are back, anak."

My tears teared up from what I heard. He still hadn't changed. Anak pa rin pala ang turing niya sa akin hanggang ngayon. I could still remember how he helped me that day I fainted. Nung gabing pinilit ko ang aking sariling makipag dinner sa kanya kahit masama ang pakiramdam ko.

I could still remember how he listened to me when I cried pouring my heart out to him about what happened to me and my boyfriend back then. Ang masaya sana n