The Lost Billionaire

สำหรับโลกภายนอก ฉันคือโซเฟีย โรมาโน...เจ้าหญิงผู้เจิดจ้าและแสนพยศของตระกูล ส่วนวินเซนต์คือทายาทมาเฟีย...สุขุม เยือกเย็น และควบคุมอารมณ์ได้อย่างสมบูรณ์แบบ

แต่ทุกค่ำคืน เขากลับรวบเอวฉันไว้ บดเบียดร่างกายฉันจนขาอ่อนระทวย พลางกระซิบเรียกฉันซ้ำไปซ้ำมาว่า "เจ้าหญิงของฉัน"

เพียงแต่เขาไม่รู้ว่าในอีกสองสัปดาห์ ฉันกำลังจะแต่งงานกับคนอื่น

ผ้าปูที่นอนยังคงชื้นแฉะจากความเร่าร้อนของเราสองคน ฉันนอนอยู่บนเตียง พยายามปรับลมหายใจขณะที่วินเซนต์ลุกขึ้นไปแต่งตัว

จากฝั่งของฉันบนเตียง ฉันเฝ้ามองนิ้วเรียวยาวของเขาที่กำลังติดกระดุมเสื้อเชิ้ตอย่างคล่องแคล่ว

"คืนนี้ไม่ค้างเหรอคะ" ฉันถาม

"มีประชุมครอบครัว" เขาพูดโดยไม่หันมา "ทำตัวดี ๆ ล่ะ"

คำนี้อีกแล้ว

ฉันลุกขึ้นนั่ง ปล่อยให้ผ้าห่มกองอยู่รอบเอว มือของวินเซนต์หยุดชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะขยับไปผูกเนกไทต่อ

"วินเซนต์"

"หืม?"

"ไม่มีอะไรค่ะ"

เขาหันกลับมา ก้มลงจูบที่หน้าผากของฉัน "ฉันไปแล้วนะ"

ทันทีที่เสียงประตูปิดลง ฉันก็คว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ที่คุ้นเคย

"คุณพ่อคะ หนูยอมรับการแต่งงานเพื่อสานสัมพันธ์สร้างพันธมิตรก็ได้ อีกสองสัปดาห์หนูจะยอมแต่งงานกับทายาทที่กำลังจะตายของตระกูลสเตอร์ลิงในบอสตัน แต่หนูมีเงื่อนไขข้อหนึ่ง"

ปลายสาย ดอน โรมาโนฟังดูยินดีเป็นอย่างยิ่ง "ดีมาก! ว่ามาเลย!"

"เราจะคุยกันต่อหน้าค่ะ"

ฉันวางสาย และสายตาก็พลันเหลือบไปเห็นโทรศัพท์ที่วินเซนต์ทิ้งไว้บนโต๊ะข้างเตียง

หน้าจอสว่างขึ้นพร้อมกับข้อความใหม่

จาก: อิซาเบลลา

วินเซนต์ ขอบคุณที่ไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนฉันวันนี้นะคะ หมอบอกว่าอาการฉันดีขึ้นมาก ทั้งหมดเป็นเพราะคุณเลย พรุ่งนี้ฉันอยากไปดูหนังกับคุณจังเลย เหมือนเมื่อก่อนไงคะ

ตามด้วยอิโมจิรูปจูบ

ฉันจ้องมองข้อความนั้น ปลายนิ้วสั่นเทา

วินเซนต์ไม่เคยพาฉันไปโรงพยาบาล ไม่เคยเลย… แม้แต่ตอนที่ฉันซี่โครงหักระหว่างการฝึกซ้อม

ฉันลุกขึ้นแต่งตัวและขับรถตามเขาไปอย่างเงียบ ๆ

เขาจอดรถหน้าร้านอาหารอิตาเลียนบรรยากาศอบอุ่นบนถนนมอตต์ จากระยะไกล ฉันเห็นเขาก้าวเข้าไปหาผู้หญิงในชุดเดรสสีขาว

อิซาเบลลา

ตัวจริงเธอดูผอมบางยิ่งกว่าในรูปเสียอีก วินเซนต์เอื้อมมือไปเหน็บปอยผมที่ปลิวไสวไปกับสายลมไว้ที่หลังหูของเธอ เขาสัมผัสเธอราวกับว่าเธอทำจากเครื่องกระเบื้องชั้นดี ที่พร้อมจะแตกสลายได้ทุกเมื่อ

ฉันไม่เคยเห็นเขามีสายตาอ่อนโยนแบบนั้นมาก่อนเลย ยกเว้นตอนที่เราอยู่บนเตียง

สามปีก่อน พ่อส่งฉันมาให้วินเซนต์ เพียงแค่ได้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาและเย็นชาของเขา หัวเข่าของฉันก็อ่อนยวบแล้ว

"โซเฟียจำเป็นต้องได้รับการอบรมที่เหมาะสมเกี่ยวกับวิธีการทำงานของครอบครัวเรา" ดอน โรมาโนบอกกับวินเซนต์ในตอนนั้น "หล่อนหัวรั้นเกินไป มีแค่นายเท่านั้นที่รับมือได้"

ตอนนั้นฉันอายุสิบเก้า เพิ่งจบจากโรงเรียนประจำและเปี่ยมล้นไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อต้าน ฉันคิดว่าวินเซนต์ก็เป็นแค่ผู้ชายอีกคนที่พยายามจะมาปราบพยศฉัน

ฉันจึงตัดสินใจว่าฉันจะปราบพยศเขาก่อน

ครั้งแรกที่เราเจอกัน ฉันจงใจใส่กระโปรงสั้นจู๋ไปที่ห้องทำงานของเขาเพื่อยั่วโมโห แต่วินเซนต์กลับนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง

"หุบขาซะ โซเฟีย"

"ทำไมล่ะคะ"

"เพราะท่านั่งของเธอมันบ่งบอกว่าตระกูลโรมาโนไร้ระดับ"

ฉันจงใจดึงกระโปรงให้สูงขึ้นไปอีก "แล้วแบบนี้ล่ะคะ"

ในที่สุดวินเซนต์ก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาเย็นชาอยู่หลังแว่นตากรอบทอง "ออกไป"

เป็นเวลาหลายเดือนที่ฉันทำทุกอย่างเพื่อปั่นประสาทเขา แอบสอดโน้ตจีบแสนหวานไว้ในแฟ้มเอกสาร ทำลายภารกิจที่เขามอบหมายให้พังไม่เป็นท่า หรือแม้กระทั่งใส่ยาถ่ายในเหล้าวิสกี้

วินเซนต์จัดการความวุ่นวายที่ฉันสร้างขึ้นด้วยความสงบเยือกเย็นจนน่าโมโหเสมอ จากนั้นก็จะพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงเหมือนสั่งสอนเด็กว่า "โซเฟีย เธอเป็นเด็กฉลาดนะ ต้องเอาความฉลาดนั่นไปใช้ให้ถูกเรื่อง"

จนกระทั่งคืนนั้น...

ฉันแอบวางยาในเครื่องดื่มของเขา เพราะอยากจะเห็นจนทนไม่ไหวแล้วว่าวินเซนต์ที่ปราศจากการควบคุมตัวเองอันแข็งแกร่งนั้นจะเป็นอย่างไร

ฉันแค่ไม่คาดคิดว่าตัวเองจะยังอยู่ในห้องตอนที่ยาออกฤทธิ์

วินเซนต์กดข้อมือฉันไว้กับเตียง ลมหายใจของเขาหนักหน่วงและขาดห้วง "เธอใส่อะไรลงไปในเครื่องดื่มของฉัน"

"คุณก็เดาได้แล้วไม่ใช่เหรอคะ" ฉันสบสายตาที่แผดเผาของเขา "อยากจะลองไหมล่ะ"

คืนนั้นได้เปลี่ยนทุกสิ่งทุกอย่างไป

เมื่อฉันตื่นขึ้นในเช้าวันต่อมา วินเซนต์ก็แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว

ฉันคิดว่าเขาต้องโกรธมากแน่ ๆ และคงจะส่งฉันกลับไปหาพ่อ "วินเซนต์คะ คือฉัน..."

"เจ้าหญิงของฉัน" เขากระซิบ พลางลูบแก้มฉันเบา ๆ "นี่จะเป็นความลับของเรา"

เจ้าหญิงของฉัน... เจ้าหญิงตัวน้อย

คำคำนั้นเองที่ทำให้ฉันตกหลุมรักเขาอย่างหมดหัวใจ

อีกสองปีต่อมา เรายังคงรักษาความสัมพันธ์ที่แปลกประหลาดและซ่อนเร้นนี้ไว้ ในตอนกลางวัน เขาก็คือวินเซนต์คนเดิมที่สุขุมและมีเหตุผล แต่ในตอนกลางคืน เขาจะกระซิบคำว่า "เจ้าหญิงของฉัน" ข้างหูฉัน และครอบครองร่างกายฉันจนขาไร้เรี่ยวแรง

ฉันเคยคิดว่าเขารักฉัน

จนกระทั่งวันเกิดของฉันมาถึง

ฉันใช้เวลาเตรียมตัวทั้งวัน ใส่ชุดที่สวยที่สุด และจองโต๊ะที่ร้านอาหารซึ่งเราเจอกันครั้งแรก ฉันตั้งใจจะบอกรักเขา บอกว่าฉันอยากอยู่กับเขา ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม

แต่วินเซนต์ไม่เคยปรากฏตัว

ฉันนั่งอยู่ในร้านอาหารนั้นคนเดียวนานถึงสามชั่วโมง จนกระทั่งพนักงานเสิร์ฟเริ่มมองฉันด้วยสายตาสมเพช

วันต่อมา รูปถ่ายของวินเซนต์ที่ไปรับผู้หญิงอีกคนที่สนามบินก็แพร่กระจายไปทั่ว

ในรูป อิซาเบลลากำลังซบอยู่ในอ้อมแขนของเขา ทั้งสองดูสนิทสนมกันราวกับเป็นคู่รัก

ที่แท้... นั่นคือที่ที่เขาไปเมื่อคืน เขาไปรับเธอนี่เอง

ฉันหัวเราะอย่างขมขื่นและดื่มเหล้าจนไม่รู้สึกอะไรอีกต่อไป ฉันอยากจะเผชิญหน้ากับเขา อยากจะถามให้รู้เรื่องว่าฉันเป็นอะไรสำหรับเขา เป็นแค่คู่นอน? หรือเครื่องมือ?

แต่ฉันไม่มีความกล้าพอ

ฉันโดดเดี่ยวเกินไป และเสพติดความอบอุ่นที่เขามอบให้มากเกินไป

คืนนั้น วินเซนต์กลับมาบ้านและพบกับความเละเทะ ฉันใช้ขวดไวน์ทุบรูปถ่ายของอิซาเบลลาทุกรูปในห้องทำงานของเขาจนแตกละเอียด

เขาไม่แม้แต่จะสะทกสะท้าน เขาสั่งให้แม่บ้านทำความสะอาดและคอยดูแลฉัน ก่อนจะเดินผ่านฉันไป

ในวินาทีนั้นเองในที่สุดฉันก็เข้าใจ วินเซนต์คือทายาทของตระกูล… สูงส่งเกินเอื้อม เย็นชา หยิ่งทระนง ความอดทนของเขาไม่ใช่สัญญาณของความรัก เขาแค่ขี้เกียจจะมาต่อล้อต่อเถียงกับฉันต่างหาก

หลังจากนั้น เขาก็ยังคงเรียกฉันว่า ‘เจ้าหญิงของฉัน’ บนเตียง ราวกับไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

แต่หัวใจของฉันได้ตายไปแล้ว

...

หน้าร้านอาหาร วินเซนต์เปิดประตูรถให้อิซาเบลลา พวกเขากำลังหัวเราะกับเรื่องอะไรบางอย่าง

ฉันเบือนหน้าหนีและขับรถกลับคฤหาสน์ของตระกูลโรมาโน

ในห้องนั่งเล่น ดอน โรมาโนและมาเรีย แม่เลี้ยงของฉัน กำลังดูทีวีอยู่ เมื่อฉันเดินเข้าไป พ่อก็ปิดมัน

"เอาล่ะ เงื่อนไขของแกคืออะไร"

ฉันนั่งลงบนโซฟาตรงข้ามพวกเขา "หนูต้องการให้พ่อตัดหนูออกจากตระกูล"

สีหน้าของดอน โรมาโนแข็งค้าง "แกพูดว่าอะไรนะ"

มาเรียที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขา แทบจะฉายแววดีใจออกมา

"หนูบอกว่า หนูจะแต่งงานกับทายาทที่กำลังจะตายของตระกูลสเตอร์ลิง เพื่อแลกกับการตัดขาดความสัมพันธ์ทั้งหมด นับจากวินาทีนี้เป็นต้นไป หนูไม่ใช่คนของตระกูลโรมาโนอีกต่อไป พ่อจะได้ต้อนรับเมียน้อยกับลูกนอกคอกของพ่อเข้าบ้านนี้ได้อย่างเปิดเผยเสียที ยังไงซะ… วันที่พ่อจัดฉากอุบัติเหตุรถชนจนทำให้แม่ตาย หนูก็ไม่อยากมีพ่อแบบพ่ออีกต่อไปแล้ว!"

ใบหน้าของดอน โรมาโนซีดเผือด "พ่อบอกแล้วไงว่านั่นมันเป็นอุบัติเหตุ!"

ฉันสบตาเขาแล้วแค่นเสียง "จะอุบัติเหตุหรือไม่ก็ตาม แต่แม่ก็ตายระหว่างทางตอนไปเจอพ่อที่กำลังนอกใจไปอยู่กับมาเรีย พ่อคะ... เลิกเสแสร้งว่าเราเป็นครอบครัวสุขสันต์กันได้แล้ว พ่อพยายามจะขายหนูให้พวกสเตอร์ลิงมาห้าเดือนแล้ว ไม่ใช่เพื่อที่เมียน้อยคนสวยของพ่อจะได้แต่งเข้าตระกูลอย่างสมหน้าสมตา และลูกนอกคอกของพ่อจะได้ใช้นามสกุลโรมาโนอย่างเต็มภาคภูมิหรอกเหรอ"

ดอน โรมาโนลุกพรวดขึ้น "โซเฟีย! แกอยากโดนตัดออกจากตระกูลนักใช่ไหม ได้! ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป แกไม่ใช่ลูกของฉันอีก!"

"ดีค่ะ" ฉันพูด พลางหันหลังเตรียมจะเดินขึ้นชั้นบน "อ้อ แล้วก็อย่าลืมแจ้งข่าวให้ตระกูลสเตอร์ลิงทราบด้วยนะคะ ว่าเจ้าสาวของพวกเขาไม่ใช่ลูกสาวคนโตของตระกูลโรมาโนอีกแล้ว แต่เป็นแค่เด็กกำพร้าไร้พ่อแม่ ถามพวกเขาด้วย ว่ายังจะยอมจ่ายในราคาเดิมอยู่หรือเปล่า"

พอกลับเข้ามาในห้องและปิดประตูลง หน้ากากที่ฉันสวมใส่มาตลอดก็พังทลายลงในที่สุด

น้ำตาทะลักออกมาอาบใบหน้า ฉันขดตัวอยู่บนเตียง เหมือนสัตว์บาดเจ็บที่กำลังหลบเลียแผล

รู้ไหม วินเซนต์... เพื่อที่จะจากคุณไปให้ได้ ฉันต้องยอมสละสิ่งเดียวที่ฉันเหลืออยู่

เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันได้ยินเสียงเคลื่อนย้ายเฟอร์นิเจอร์จากชั้นล่าง

ฉันลุกขึ้นและเดินไปที่ชานพักบันได

ร่างที่คุ้นเคยร่างหนึ่งยืนอยู่ที่ปลายบันไดด้านล่าง

อิซาเบลลา

เลือดในกายฉันเย็นเฉียบ