Kabanata 6 — Karapatan Sa Daungan Ng Port M

Maaga pa lang, biglang nagising si Marietta pawis na pawis, habol ang hininga, at kabadong-kabado. May malamig na pakiramdam na gumapang mula dibdib hanggang batok, na para bang may masamang mangyayari. Hindi niya alam kung bakit, pero ramdam niyang may mali. Agad siyang tumakbo pabalik sa kanilang silid at marahas na ginising ang natutulog niyang asawa.

“Roberto! Roberto, gising! Nasaan si Luna? Wala si Luna! Nasaan ang anak natin?!”

Napabalikwas si Roberto, paos pa ang boses at halatang bagong gising. “Ha? Si Luna? Baka naman tulog pa ’yon, hon. Maaga pa, diba?”

Pero umiiyak na si Marietta habang kumakapit sa braso ng asawa. “Hindi siya nandon! Pinuntahan ko na ang kwarto niya wala siya, Roberto. Wala na ang anak natin…”

Agad siyang natauhan. Napaupo si Roberto at kumunot ang noo. “Paano mangyayari ‘yon? Tiningnan mo na ba sa ibaba? Baka naman gising na siya, nagkakape, o lumabas sandali.”

“Naku, hindi ko na naisip! Nataranta na ako kaya tumakbo agad ako rito!” Halos maiyak si Marietta sa kaba habang nagmamadaling lumabas ng kwarto.

Hinawakan agad ni Roberto ang kamay niya. “Dahan-dahan ka lang, baka madapa ka. Sabay tayo, bababa ako. Hinga muna tayo saglit, okay?”

Samantala, sa ibaba, kagagaling lang ni Luna mula sa kanyang morning run. Ang simoy ng hangin ay malamig pa, at ang araw ay bahagyang sumisilip sa bintana ng dining area. Pagpasok niya, nadatnan niyang nagkakape si Miguel, abala sa laptop, tila hindi pa rin tapos sa mga report at email niya.

“Tsk, tsk, tsk…” nakangiti siyang tumango. “As expected, being a CEO isn’t that easy, huh?”

Napatingala si Miguel, agad napangiti. “Good morning, little sister. Ang aga mo yata ngayon?”

“Yeah, biological clock. Sanay na akong gumising nang maaga. I feel more productive that way,” sagot ni Luna habang umupo sa tapat niya at pinunasan ang pawis sa noo gamit ang tuwalya.

Lumapit si Mang Jose, ang matagal nang butler ng pamilya. “Miss Luna, ano po ang gusto n’yong almusal? May Filipino at Western breakfast tayo, tapsilog, pancakes, omelette, kahit ano po.”

“Soy milk at fried dough sticks na lang, Mang Jose. Thank you,” ngiti niya.

Ngumiti ito. “Sige po, miss. Sandali lang.” At tumalikod na papunta sa kusina, habang napapangiti sa sarili. Ang bait at magalang talaga ng batang ito. Wala talagang kapalit ang pagpapalaki ng mabuting pamilya, isip niya.

Bago pa makapagsalita si Miguel, bigla nilang narinig ang mga yabag mula sa itaas mabibilis at parang nagmamadali. Nagtitigan silang magkapatid, parehong nagtaka.

Paglingon nila, bumaba sina Marietta at Roberto, naka-pajama pa at halatang kabado. Gulo pa ang buhok ni Roberto habang hawak-hawak ni Marietta ang braso nito, parang ayaw pakawalan.

Nagmamadaling tumayo sina Luna at Miguel. “Mom? Dad? What’s going on?”

Agad niyakap ni Marietta ang anak nang mahigpit. “Luna! Salamat sa Diyos, nandito ka pa…” Halos maiyak siya, para bang nabunutan siya ng tinik sa dibdib. Ramdam ni Luna ang panginginig ng mga kamay ng ina habang yakap siya nito na parang ayaw nang bitawan.

“Mom, Dad, what’s wrong?” tanong niya, bahagyang naguguluhan.

Napakamot ng ulo si Roberto. “Ayun, kasi ‘tong mommy mo, pumunta sa kwarto mo, hindi ka nakita, akala niya kung ano na.”

Napatawa nang bahagya si Luna, kahit medyo nahihiya sa pagiging sobrang protective ng ina. “Mom, sanay lang po akong gumising ng maaga. Nag-jogging lang ako, promise. I’m here, okay? Hindi ako mawawala. You don’t have to worry that much.”

Napangiti si Marietta habang hinahaplos ang buhok ng anak. “You scared me, anak. Next time, mag-iwan ka man lang ng note o text, please?”

Tumango si Luna, nakangiti. “Okay, mom. Promise.”

Nang tuluyang kumalma, ngumiti si Luna. “Mag-aalmusal pa lang kami ni Kuya Miguel. Gusto n’yo po bang bumalik muna sa taas at magpahinga?”

Umiling si Marietta. “No, we’ll wash up first. Kayo na muna kumain.” Hinila na niya si Roberto paakyat ulit, pero lingon ng lingon habang naglalakad, tila ayaw pa rin lubos na maniwala.

Pagbalik sa mesa, ngumiti si Miguel. “Mom was just worried. Don’t take it to heart.”

Ngumiti si Luna at kinuha ang baso ng soy milk. “Of course not. I understand. Don’t worry, Kuya. I’d be worried too if I had a daughter like me,” biro niya sabay tawa.

Pagkatapos ng ilang sandali, kumatok si Mang Jose sa pinto. “Miss Luna, may naghahanap po sa inyo. May dala raw para sa inyo.”

Tiningnan ni Luna ang cellphone niya may message si Ethan Cruz, ang tauhan ni Nikki Soriano, pero hindi ito tumawag. Siguradong siya ‘yon, isip niya.

“Okay, Mang Jose, papasukin mo siya.”

“Opo.”

Paglingon niya, nakita niyang nakatingin si Miguel, parang curious. Napatawa si Luna. “Kuya, are you full? You wanna come with me?”

Medyo nag-ubo si Miguel at tumayo agad. “Ahem, sure. I’ll go with you. Malay ko, baka may kailangan ka ng tulong.”

This guy, napaisip si Luna, such a fine man but so stiff sometimes…

Pagdating nila sa courtyard, nakita nilang may kasamang mga tao si Ethan, abala sa pagbaba ng ilang malalaking kahon mula sa van. Pawis na pawis siya, pero may ngiti pa rin sa mukha.

Paglingon ni Ethan, agad siyang ngumiti. “Miss Luna! este, Sister Luna!” sabay kindat.

Nagtaas ng kilay si Luna. “Why did you come personally? Akala ko si Nikki lang ang magpapadala.”

“I was nearby… and honestly, I missed seeing you,” biro ni Ethan habang tumatawa. “So I volunteered to deliver these with Sister Nikki. She said it’s important.”

Napailing si Luna, pero hindi maitago ang ngiti. At least, good-looking siya, bulong niya sa isip. Kahit medyo palabiro, marunong naman trumabaho.

“By the way,” sabi ni Ethan, “Sister Nikki labeled everything para mas madali mong makilala. She even categorized them per person.”

Tumango si Luna. “Alright. If you’re staying here for a while, go to Marcus later. He’ll arrange things for you.”

“Yes, ma’am. I’ll take a few days off before heading back.”

“Good. Tell Nikki I’ll call her later,” sabi ni Luna bago ito tuluyang umalis.

Pag-alis ni Ethan, lumapit si Mang Jose. “Miss Luna, gusto n’yo bang ipasok namin ‘tong mga kahon sa kwarto n’yo?”

“Hindi na, Mang Jose. Dito na lang muna. Dadalhin din namin mamaya sa lumang bahay.”

“Okay po.”

Binuksan ni Luna ang isa sa mga kahon. Laman nito ang mga regalo at dokumentong para sa kanilang buong pamilya. Maingat niyang inilagay ang mga ito sa center table.

“Kuya, come here…” sabi ni Luna habang binubuhat ang isang maletang mabigat.

Nagulat si Miguel. “Hoy, careful! Let me do that—” Pero bago pa siya makalapit, naiakyat na ito ng kapatid. Napailing na lang siya. “You never change…”

“By the way, Luna, who’s this Sister Nikki?” tanong niya, habang pinagmamasdan ang mga kahon.

“Oh, she’s my best friend. Her name’s Nikki Soriano. We grew up together. She’s… very special to me. Kapag pumunta siya dito, I’ll introduce you.”

Habang nagsasalita, binuklat ni Luna ang ilang folder. “Ah, ito, para sa’yo.” Inabot niya ang isang envelope kay Miguel.

“What’s this?” tanong nito.

“A gift for you, big brother.”

Binuksan ni Miguel ang envelope at may nakita siyang maliit na kahon sa loob. Pagbukas niya, nagulat siya. Isang pares ng antique-style cufflinks pamilyar na pamilyar.

“Wait…” bulong niya. “I think I saw this at an auction before… wasn’t this sold for over sixty million pesos?”

Napatingin siya kay Luna, “Luna, I can’t accept this.”

“Why not? Don’t you like it?” tanong ni Luna na may halong ngiti.

“Of course I like it! But this is too expensive. You don’t have to—”

Pinutol siya ni Luna. “Kuya, if you like it, just take it. It’s not that valuable. Isa lang ‘yan sa mga naka-stock sa office. It’ll just gather dust anyway.”

“Eight figures and not valuable, huh…?” Napailing si Miguel, hindi alam kung matatawa o maiiyak. Only Luna could say something like that so casually.

Habang nakatingin sa envelope, may isa pang papel doon, isang kontrata. Binuklat niya ito at biglang tumigil.

Napansin ni Luna. “What’s wrong?” tanong niya.

“Navigation rights… Port M?” bulong ni Miguel, halatang nagulat.

“Oh, that. Highest-level access. It’s one of Nikki’s gifts. It’ll make export easier for our company,” paliwanag ni Luna, kalmado lang ang tono.

“Teka… Port M isn’t even open to the public,” sabi ni Miguel.

Ngumiti lang si Luna. “That’s because it’s mine. I usually use it personally.”

Natahimik si Miguel, nanlalaki ang mata. “Yours? As in… ikaw may-ari ng Port M?”

“Hmm.” Tumango lang si Luna, parang simpleng bagay lang iyon. “Nikki helped me with the paperwork before.”

“Pero… it says it’s free?”

“Oh, don’t mind that,” sagot ni Luna, parang walang big deal. “It’s just money moving from one pocket to another. Just sign it, Kuya. At worst, I’ll get more pocket money later.”

Sakto namang bumaba sina Roberto at Marietta, kakagaling lang sa banyo, mukhang mas kalmado na.

“Pocket money? Luna, are you short on cash? We’ll have your brother bring you his unlimited supplementary card!” sabi ni Roberto habang pabiro pero seryoso ang tono.

Umikot si Luna at ngumiti. “It’s nothing, Dad. I was just joking with Kuya. Go have breakfast first, okay?”

Kinuha niya ang ballpen sa mesa, iniabot kay Miguel, sabay ngiti ng may halong banta. “Come on, Kuya. Sign it before I change my mind.”

Walang nagawa ang kuya kundi pumirma. Fine, naisip niya, I’ll just transfer half of my shares to her later.

At sa tahimik na sandaling ‘yon, habang umuusok ang kape sa mesa at lumiliwanag ang araw sa bintana, napangiti si Luna.

May bagong simula na naman sa pamilya Valencia at sa ilalim nito, isang lihim na patuloy na lumalalim.

Wakas ng Kabanata 6