Kabanata 7 — Mga Regalo

Pagkapapirma ni Luna sa kontrata, nakahinga siya ng maluwag. Parang nabunutan ng tinik sa dibdib. Pawis na pawis siya kaya agad siyang umakyat para maglinis ng katawan. Pagkaligo niya, bumaba ulit siya sa sala kung saan naroon na si Miguel parehong tahimik, kanya-kanyang ginagawa, pero ramdam ang maayos na samahan ng magkapatid. Minsan, hindi naman kailangan ng salita para maramdaman ang kapayapaan.

Pagkatapos mag-agahan nina Roberto at Marietta, agad lumapit si Luna sa kanila dala ang ilang kahon.

“Mom, Dad, these are for you,” sabi niya sabay abot ng mga regalo.

Napakunot ang noo ni Marietta. “Ha? Kailan ka pa lumabas para bumili ng gift, Luna?”

Ngumiti si Luna. “Hindi po ako lumabas. These were sent over earlier. Tingnan n’yo po kung magugustuhan n’yo.”

Binuksan ni Roberto ang kahon at lumabas mula roon ang isang jade thumb ring na makintab at halatang mamahalin. Samantalang ang kay Marietta naman ay isang set ng blue diamond jewelry, isang kwintas, hikaw, at pulseras na kumikislap sa ilalim ng liwanag.

“Oh my!” halos mapatili si Marietta habang tinitingnan ang alahas. “This jewelry is so beautiful, Luna. Mommy loves it! Thank you, anak.”

Napangiti si Luna. “I’m glad you like it, Mom. Next time I find something prettier, I’ll get it for you.”

Tahimik na napatitig si Miguel sa mga alahas. How could jewelry worth over four hundred million pesos not be beautiful? napaisip siya, halos mapailing.

Ngumiti naman si Roberto habang sinusukat ang singsing. “The ring fits perfectly. Top quality! I’ll wear it from now on. You know, it’s really nice having a daughter. I’ve had three sons, and not one of them gave me a decent gift!” Sinabayan pa niya ng makahulugang tingin kay Miguel.

Napakamot si Miguel sa sentido. So lahat ng regalo ko, cheap pala? Sa isip niya, Eh, seven or eight figures din naman ‘yun ah kahit papano… Napabuntong-hininga na lang siya.

Hindi nagtagal, bumaba sina Angelo at Michael, parehong bagong gising at halatang nagtataka kung bakit ang ingay sa ibaba.

“Wait, what’s going on?” tanong ni Angelo habang nilalapitan si Luna at agad niyang hinawakan sa balikat ito. “Luna, it’s only eight o’clock! Why are you up already?! Don’t tell me you’re picking up Kuya Miguel’s bad habit of waking up too early.”

Lumingon si Michael, umirap. “Would it be better if she slept till noon like you, Kuya?”

Agad sumimangot si Angelo. “Hey, we came down together, okay? Don’t make it sound like I’m lazy.”

“I stayed up all night working on a report,” balik ni Michael, sagot ni Michael, may halong sarkasmo sa boses. “What about you?”

“Damn it,” bulong ni Angelo, “you always have to ruin my image.”

Napailing si Luna, natatawa sa kulitan ng magkapatid. Pero bigla silang napatigil nang mapansin ni Angelo ang mga kahon sa mesa.

“Oh? What’s this? A box? Did someone send something?”

Mula sa gilid, nagsalita si Roberto habang humihigop ng kape. “That’s a gift from your sister. Unlike some people who stay up all night and wake up at noon, at least she knows how to show appreciation.”

“Uh-oh…” napakamot si Angelo sa ulo. “Target acquired,” bulong niya sa sarili bago ngumiti kay Luna. “So… is there one for me too?”

Napangiti si Luna. “Of course. Everyone has one.”

Kinuha niya ang isang maliit na kahon at iniabot sa kuya. “Here, this one’s yours.”

Pagbukas ni Angelo, napamulagat siya. “Wait… this looks familiar.” Hinawakan niya ang brooch at napatitig dito. “No way! This is the brooch I designed! There’s only one in the world! Where did you even find this?!”

Ngumiti si Luna, bahagyang nahiya. “Oh, that? We collaborated before. She gave it to me. I thought it would look better on you.”

Napatawa si Angelo, proud pero naiilang. “Wow. You’re full of surprises, sis.”

Sa tabi nila, kumahol si Michael nang bahagya, parang nagpapaalala. “Ahem, ahem. How about mine?”

Ngumiti si Luna at itinuro ang malaking kahon sa sulok. “That whole box is yours, Michael.”

Nanlaki ang mata ni Michael. “Seriously?!” Nilapitan niya ito agad at hinila ang kahon na may tag ng pangalan niya. Pagbukas niya, napuno ng kislap ang mga mata niya.

“My God… these are all signed copies of Professor Spencer’s math series!” halos mapasigaw siya sa tuwa. “Thank you, Luna!” Hinawakan niya ang mga libro nang parang ginto at agad na umakyat sa taas, dala ang buong kahon.

Napangiti si Luna. “Still the same old bookworm,” bulong niya.

Naalala niya tuloy kung paanong minsan, tinulungan lang niyang mag-solve ng equation ang isang matandang propesor, at bilang pasasalamat, binigyan siya nito ng kompletong autographed set. Hindi niya nga maintindihan kung bakit gano’n ka-persistent ang mga taong iyon.

“Tsk, tsk,” natatawa siyang napailing. “Every gift I give ends up becoming a story.”

Sa gilid, napansin ni Angelo ang dalawang malaking kahon sa sulok. “Hey, Luna, what about those? More gifts?”

Tumango si Luna. “Yeah. We’ll bring those to the old house later.”

Napangisi si Angelo. “Hmm… mind if I take a peek?”

“If you can put them back exactly the way they were,” sagot ni Luna, nakataas ang kilay.

Angelo agad na nagtaas ng kamay. “Okay, okay, I’ll pass. Breakfast first!” sabay tawa at takbo papunta sa dining room.

Nang makapaghanda na lahat, nagsimula na silang mag-ayos para umalis.

Sa garahe, napansin agad ni Angelo ang isang itim na kotse na kumikintab sa liwanag ng umaga. “Wait, is that… the Sound of the Night?! No way! Luna, can I drive it? Please?”

Umiling si Luna pero ngumiti. “Go ahead, ask Kuya Miguel for the keys.”

Napakunot ang noo si Angelo. “Wait, why do I need his keys if it’s your car?”

Bago pa siya makapagsalita, inihagis ni Miguel ang susi sa kanya. “Because I drove it back yesterday.”

“Okay, fine,” sabi ni Angelo, napailing habang pinupunasan ang manibela. “Today’s a good day.”

Sumakay si Roberto sa driver’s seat, kasama si Miguel sa passenger side, habang sina Marietta at Luna ay nasa likuran. Naiwan sina Angelo at Michael sa kabilang kotse.

“Tsk, you’re lucky,” sabi ni Angelo habang nakangisi. “You get to experience my driving skills.”

“Actually,” sabat ni Michael, “I think I’ll walk.”

“Walk? Seriously? You try squeezing in Mom’s car and see if she doesn’t kick you out.”

Napabuntong-hininga si Michael. “Fine.” At wala siyang nagawa kundi sumakay sa tabi ni Angelo.

Habang nagda-drive, kinuhanan ni Angelo ng litrato ang manibela at ipinost sa kanyang private group.

[@gelovalencia: Who else in the entire city gets to drive this car besides me?!]

Hindi pa lumilipas ang ilang minuto, sunod-sunod na ang notifications. Puro mga kaibigan nilang mayayaman, nagrereact ng inggit at papuri.

Biglang tumunog ang phone ni Michael—video call.

“Bro Adrian calling,” sabi niya.

“Oh, answer it!” utos ni Angelo, excited.

Pagbukas, lumitaw ang mukha ni Adrian Chua, nakangisi. “Michael? Where’s your brother?”

“It’s me, bro. He’s driving.”

Pagkakita ni Adrian sa interior ng kotse, halos mabitawan niya ang cellphone. “No freaking way! Angelo’s driving the Sound of the Night?!”

“Oh, it’s real,” sagot ni Angelo habang tinitingnan siya sa screen. “But honestly, it’s not that special. Four wheels, two doors, same thing.”

“Are you kidding me?! Don’t start that modest crap!” tawa ni Adrian. “Introduce me to the owner! I just wanna touch it once!”

“Sure,” sagot ni Angelo, napapangiti. “You’ll just have to ask my sister.”

Tahimik si Adrian ng ilang segundo bago siya natawa. “Wait—your sister? You mean that Luna Valencia? The one who owns Pluto Café and Tinglan Heights?!”

“Yup,” sagot ni Angelo, proud. “That’s her.”

Sa kabilang linya, natulala si Adrian, napasigaw. “Oh my God! I used to play with her when we were kids! And you mean to tell me she’s the owner of my dream car now?! Life’s so unfair!”

Sa kabilang bahay, habang nagbubuntung-hininga si Adrian, pababa naman si Gabe Santiago, nagtataka. “Dude, what’s with you?”

Agad tumayo si Adrian. “Bro, remember the Voice of the Night we saw yesterday? Guess whose car that was?”

Hindi man lang siya nilingon ni Gabe. “Definitely not yours.”

“Exactly! It’s Luna’s the Valencia heiress herself!”

Saglit na natahimik si Gabe. Naalala niya ang maliit na batang babaeng minsang naghatid kay Miguel noon sa eskwela, maliit, masayahin, at palaging may dala-dalang candy.

Ngayon, nineteen na, confident, successful, at muli nilang makakasama.

Napangiti siya, bahagyang napaubo. “Hmph. Still that same little girl, huh? Guess some things never change.”

At sa labas ng bintana, papalayo ang mga sasakyan ng pamilya Valencia habang sa likod ng mga ngiti at tawanan nila, unti-unting nagbubukas ang bagong yugto ng kanilang buhay.

(Wakas ng Kabanata 7)