The Lost Heiress' Secret Obsession

Ninoy Aquino International Airport (NAIA), Manila.

Lumabas mula sa paliparan ang isang dalagang nakasuot ng simpleng puting damit at maskara sa mukha. Bitbit niya ang kanyang maleta habang tahimik na naglalakad sa gitna ng dagsa ng mga tao. Mapungay ang kanyang mga mata na wari’y may tinatagong sikreto. Sa tainga niya ay nakakabit ang maliit na headset.

Bahagya niya tinapik ang headset sa kanyang tenga para sagutin ang isang tawag. Mahina ang boses na may halong pagod, sumagot siya sa kabilang linya.

“Hey, I'm already in Manila. But old man, do we really have to recognize our relatives?”

Mula sa kabilang linya, biglang bumungad ang boses ng isang matandang lalaki.

“What do you think? We’re already in Manila, why would you go back if you don’t recognize them?”

Bahagyang ngumiti ang dalaga ng marinig ang boses ng matandang lalaki.

“Don’t I still have a business here? If it doesn’t work out, I tell you, I’ll go to Ateneo or UP and teach them a few classes. I’m busy, you know.”

Halos mabingi ang babae nang biglang umalingawngaw ang galit na boses ng matanda sa kabilang linya.

“You have to recognize them, Miss! Otherwise, you need to come back and take care of the new people! I asked you to choose between the two, and you made the choice yourself. Either come back or go to Manila to recognize your relatives, so you don’t have to go out and just play all day!”

Napairap ang babae at mabilis na inalis ang headset mula sa tenga. Tsk. Buti na lang at naalis ko agad, kung hindi, malamang nabingi na ako.

“Okay, got it.” maikli niyang sagot ngayon ay sa speaker ng cellphone. Pagkatapos ay agad niyang pinutol ang linya, ni hindi na hinintay ang sagot mula sa kabilang linya.

Sa kabilang panig ng tawag, napatigil ang matanda. Mahina na lamang itong napabulong sa sarii. “You are one of those aloof but great… yet you are the only one who had the audacity of hanging the phone up on me.” Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ng matanda at hinayaan na lamang ang tadhana sa kakahitnan ng babaeng kausap.

Sa labas ng airport, katabi ng isang pulang luxury car na Aston Martin DB11, nakatayo roon ang isang makisig na lalaki, nakasuot ng puting linen polo na nakalilis ang manggas, khaki shorts, at mamahaling loafers. Sa kanyang mga mata na natatakpan ng Ray-Ban shades, litaw ang awra ng isang lalaking sanay mag-utos at sundin.. Ang lalaki ay nagngangalang si Marcus de Vera.

Sa likod niya ay nakatayo ang dalawang bodyguard na nakasuot ng itim na suit, hawak ang isang bandila sa magkabila nilang kamay.

Ang hawak nila ay isang welcome banner para sa isang taong lubhang importante. The banner says, “Welcome home, my sister Luna Valencia.”

Nang makita ito, tinanggal ni Luna ang kanyang maskara at lumiko sa ibang direksyon. There’s no way in hell that she is going that embarrassing surprise. Ang corny!!

Ngunit hindi pumayag si Marcus na makalusot siya, nang makita nitong paliko na sa ibang direksiyon ang inaantay. Kinuha nito ang loudspeaker ng isang parking attendant at sumigaw, “Miss Luna Valencia! Nandito ako! You’re going the wrong way! Miss Luna! Hey, the woman in white clothes and a mask!”

Agad na napalingon ang mga tao sa paligid dahil sa maingay na boses na iyon at paglalarawan sa tinatawag na tao. Wala nang nagawa si Luna kundi lumakad papunta kay Marcus dahil mas nakakahiya ang ginawa nitong pagpapansin gamit ang megaphone!

Pagkarating niya, dumiretso siya sa kotse, pumasok, at walang lingon likod na iniwan ang kanyang maleta sa harap ng maingay na lalaki. Hindi niya gustong makita ng mga usiserong tao ang mukha niya.

Ngumisi ng mapagtagumpay si Marcus nang matagumpay na masundo si Luna, sabay abot ng maleta sa mga kasamang bodyguard. Pagkatapos ay mabilis na siyang sumakay sa driver’s seat.

Habang pinapaandar ang makina, ngumisi siya at nagtanong, “Miss Luna, are you hungry? Kain muna tayo? Afterwards, let’s have some drinks and karaoke?”

“Just go straight back to Ayala Heights.” sabi ni Luna habang nagta-type, hindi man lang nililingon ang nakangiting si Marcus. Ang ngiti tuloy na iyon ay nauwi sa isang ngiwi dahil sa pagkapahiya.

“Huh? No, sis! You finally made it back, at least give me a chance, let me welcome you home. In your home country, Manila, Philippines!”

“Didn’t we just meet last month? At pwede ba? Tama na ang kakasunod mo kay Nikki! Nakakairita na ‘yang pananalita mo na gaya sa kaniya. Can’t you learn something good?” Umikot ang mga mata ni Luna sa kanya. Nabibingi na siya sa kaka-’sis’ ng lalaki. Kalalaking tao.

Dahil doon ay napakamot naman ng ulo si Marcus. “Okay, sabi mo eh. Pero humanda ka, Luna. Susumbong kita! I’ll definitely tell Nikki what you said, and tell her not to lead me astray again. Sasabihin kong sabi mo ay bad influence siysa!”

Sandaling tumahimik si Marcus bago muling nagtanong. “Hey, kausapin mo nga ako ng matino. So, are you really planning to go back to the Valencia family to recognize your relatives?”

Ang paksang iyon ay tuluyang nakakuha ng atensiyon ng babae. Bahagyang sumandal si Luna sa upuan at sa wakas ay tumingin na kay Marcus.

“Do you think I have a choice? Gusto mo palit tayo? Can you go back to headquarters to train the new people for me?”

“Oh, hell no! I’d rather stay at the company. I hate handling stupids. Baka doon na ako tumanda ng mabilis.” Mabilis na pagtanggi ni Marcus nang walang pag-aalinlangan.

Pinanood ni Luna ang mabilis na lumalayong tanawin sa labas ng bintana at wala na muling pakialam sa sinabisabi ni Marcus.

“Let’s just take a look. The old man gave me a death order, so I’ll consider it just a mission accomplished. If they don’t like me, I’ll just walk away. No hard feelings. Tsk.”

Napabuntong-hininga si Marcus sa narinig na kalamigan mula kay Luna. Sariling pamilya na nito ang pinag-uusapan nila ngunit hindi pa rin nagbabago ang pagiging coold at distant ng babaeng kaibigan.

“I don’t think that’s very likely. After all, they’ve been trying to find you nonstop for the past fifteen years. Everyone in the business world knows it. Ikaw lang itong… walang pakialam, Luna.”

Hindi na sumagot si Luna sa sinabi ni Marcus. Wala talaga siyang pakialam sa mga drama ng buhay na gaya nito. Sa halip tahimik na lamang siyang tumingin sa labas, nalulunod sa sarili sa kaniyang mga plano sa hinaharap.

Ayala Heights Village, Quezon City.

Ang nasabing lugar ay isang bagong tayong komunidad ito ng mga villa na hango sa tradisyunal na disenyo ng Pilipinas na may halong modernong arkitektura. Natapos itong ipatayo noong nakaraang taon at agad nakilala dahil sa kakaibang itsura ng mga bahay at malalawak na bakuran.

Sa kabuuan, labing-walong villa lamang ang naroon. Bawat isa ay may lawak na halos isang ektarya. Pero hindi basta-basta pwedeng bumili rito. Dadaan muna sa masusing pagsusuri ang bawat aplikante na gustong magka property sa village, at tanging may malinis na record at mga kilalang pangalan lamang ang papayagang tumira doon.

May isang makapangyarihang politiko noon na nagtangkang pilitin ang developer na ibenta sa kaniya ang isa sa mga villa, ngunit ganid at corrupt ang nasabing politiko. Kaya sa galit ng nagpatayo, bago pa man matuloy ang pirmahan ng kontrata, nabunyag ang mga lihim at kasalanan ng pamilya niya. Nawalan sila ng yaman, natanggal sa posisyon, at sa huli ay nakulong. That is how strict the owner of the property is.

Kaya marami ang nagbiro, parang itinayo raw ang Ayala Heights para labanan ang mga tiwali at para igiit ang hustisya laban sa masama. Madami ang natuwa, may mga na-inggit, at higit sa lahat, may mga nagalit dahil hindi sila magkaroon ng pwesto sa nasabing elite village.

Pero ang hindi alam ng karamihan, ang buong Ayala Heights compound ay isang regalo lamang para sa ika-18 kaarawan ni Luna Valencia. Isang engrandeng handog mula sa pamilya upang maging espesyal at ipagdiwang ang kaniyang debut.

Sa ngayon, bukod kay Luna, may sariling villa rin sina Nikki at Marcus sa loob ng village. May limang villa pa na bakante sa ngayon, habang ang natitirang sampu ay tinitirhan ng mga prominenteng pamilya mula sa iba’t ibang bansa.

Pagdating sa villa, agad bumaba ng kotse si Luna. Tinulungan naman siya ni Marcus na dalhin ang kaniyang mga maleta sa loob kaya hindi na siya ang nag-abalang magbuhat ng mga iyon. Matapos iwan sa sala ang babae, dumiretso na si Marcus sa kusina.

Kumuha ang lalaki ng dalawang in can na orange juice mula sa refrigerator at iniabot ang isa kay Luna, pagkatapos ay umupo na sa malambot na sofa katabi ng babae.

“I had the helper clean up here, and I stocked the fridge with your favorite orange juice for you. Midnight, my spare car, has also been delivered to the basement garage for you to use. If you don’t want to drive it, you can use my other car. Just name the car that you want.”

“Okay, got it.” Biuksan ni Luna ang easy open can at doon ay s******p. Bahagyang lamang nabawasan ng orange juice dahil mapait pa lasa ng kanyang bibig.

Tumunog ang isang cellphone, agad namang pinindot ni Marcus para sagutin ito nang makita na sa kaniya may tumatawag. Isang malawak na ngiti agad ang kaniyang ibinungad sa taong nasa kabilang linya, maging ang kaniyang mapuputing ngipin ay nakalabas.

“Hi, sister Nikki!”

“Get out of the way stupid! You’re blocking my view of Luna.”

Napairap si Marcus sa magaspang na narinig. “What the fuck? Then why did you call me? This is my phone! Sana sa account ka niya tumawag. Stupid!” Panggagaya ni Marcus sa babaeng kausap para makaganti dito.

Umiling si Nikki na may halong sarkasmo sa kaniyang tinig. “Are you really stupid? If Luna did answer my call, why would I bother to call you? Sino ka lang ba, ha? Malamang hindi sinagot nung isa diyana ng tawag ko!”

Hindi na nakapagsalita si Marcus sa narinig, at tahimik na lamang na itinapat ang camera patungo kay Luna.

“Luna, I miss you so much, girl! How’s your flight? May jet lag ka pa? Come over here na!” Isang magandang babae na may pulang buhok ang lumitaw sa screen, si Nikki Soriano. Isa rin ang babae sa iilan na kaibigan ni Nikki.

Agad na napairap si Luna at saglit lamang na sinulyapan ang babae sa screen.

“Tss. And who said I’m going to your place? No, you are coming over here.”

“Tsk, oo na. Pupunta na po ako diyan mamaya, mahal na prinsesa. I’ll go over after I finish everything here.”

Saglit pang inayos ang buhok ng babae sa kabilang linya bago muling nagsalita. “By the way, when will you go back to the Valencia family? They are dying for your return girl.”

Hindi agad sumagot si Luna sa tanong na iyon. “I don’t know yet. I plan to let Miguel come to me first. Mahirap na.”

Agad na naguluhan si Nikki sa narinig. “Huh? Your eldest brother? Why? Isn’t it typically you should meet your parents first? You are their long lost daughter!”

Luna didn’t mind Nikki’s remark. “Siya kasi ang pinaka-maaasahan sa lahat.”

Saglit na natahimik si Nikki bago tuluyang napahalakhak. “It’s so funny. I think you just want a quiet welcome and not so noisy?”

Hindi sumagot si Luna, ngunit alam niyang iyon ang totoo. Kahit na tumango siya sa loob-loob niya, hindi pa rin maalis noon ang iritasyon sa kanyang dibdib.

At bago pa siya muling tanungin ni Nikki, mabilis na niyang pinutol ang tawag.

Nanlaki ang mata sa kaniya ni Marcus nang lingunin niya ito. “Luna! Why did you do that? Cellphone ko ‘to! Do you want her to bombard me to death?! Baliw pa naman ang babaeng iyon. Damn!”

Kahit problemado na, hindi man lang siya nilingon ni Luna. “Oh, you can go out and answer it when the time comes. Ayokong marini ang mga sermon niya sa’yo. Goodluck, Marcus. That’s what you get for embarrassing me earlier at the airport.”

Napakamot ng ulo si Marcus dahil hindi siya naka-ilag sa ganting iyon ni Luna. “Okay, if you want to do that, I must… I must order food for you now. Anong pagkain ba ang gusto mo, Luna? Any cravings?”

Walang pakialam na tumugon si Luna habang paakyat ng hagdan, iniwan si Marcus sa sofa. “The usual. Tawagan mo na lang ako kapag dumating na ang order.”

“Okay!” mabilis na sagot ng binata bago muling lumabas, hawak ang cellphone sa mga kamay.

Sa totoo lang, hindi naman siya duwag. Pero kung patuloy na tatawag si Nikki at hindi niya ito sagutin, malamang habambuhay na siyang aawayin nito. Matabil pa naman ang bibig noon at talagang prangka, masasaktan at masasaktan ka ng katotohan mula sa bibig nito.

Sa kabilang banda, alam ni Marcus na hindi siya makakatakas sa paulit-ulit na pangungulit ng dalaga. Wala rin siyang lakas ng loob na pumagitna o ipagtanggol ang isa man sa kanila, si Luna o si Nikki. Kaya napabuntong-hininga na lamang siya.

Ang hirap talagang maging lalaki, bulong ni Marcus sa sarili.

Makalipas ang hapunan, umalis na rin si Marcus sa villa ni Luna sa Ayala Heights.

Samantala, sa villa sa tapat ng kay Luna, katatapos lamang ni Adrian Herrera makipag-usap tungkol sa negosyo kay Gabe Santiago.

Mula sa mahabang meeting, tumayo na siya at marahang iniuunat ang ngalay na leeg.

Napatingin siya sa bintana at sandaling natigilan. May ilaw na sa bahay na matagal nang walang tao. And to Adrian’s further surpise, he just saw a woman’s silhouette on the house’ wide veranda!

“Bro, you wouldn't believe what I’m going to tell you! May nakatira na sa bahay na katapat ko! Hindi ba at sabi mo nang binalak mo itong bilhin ito noon, sinabing hindi ipinagbibili? But why am I seeing a woman now?”

Bahagyang itinaas ni Gabe ang kilay at ngumiti. “If it’s not for sale, who do you think could live there? At… maganda ba?”