Chapter 22

Nanatili akong tahimik habang sakay ng sasakyan ni Michael. Ito ang sasakyan na gamit namin kanina na pinark namin sa loob ng mall.

"Michael, pasensya na sa mga nangyari kanina," sabi ko bago ko siya nilingon.

Hindi naman niya ako tinignan pero nakita ko ang bahagyang paggalaw ng kanyang ulo.

"For what?" tanong naman nito sa akin.

Napabuntong hininga ako.

"Para sa mga nangyaring gulo kanina," sagot ko bago ako tumingin sa labas ng sasakyan.

Hindi naman na nagsalita si Michael. Parang gusto ko rin na hindi talaga marinig ang kanyang boses.

Hanggang ngayon mabigat pa rin ang dibdib ko. Hanggang ngayon ay hindi ko lang maisip ang mga bagay na nangyari sa akin kanina.

Oo, hindi kami mayaman. Pero hindi naman ako nakaranas ng kahit isang gano'ng pagmamaliit sa buong buhay ko. Kanina, 'yon ang unang beses na nangyari ang mga 'yon. Sobran