Share
Chapter 19: Suspicion.
KATANA.
Days surprisingly flew so fast. Hindi ko alam kung dahil ba wala kaming ginagawa o ano, pero sa tingin ko ay mas mabilis kesa normal ang paglipas ng oras ngayon. Kani-kanina nga lang ay tahimik kaming nanananghalian, ngayon naman ay oras na para sa hapunan. Sobrang dami namin ngayon dito... at kung iisipin, hindi na magtatagal pa sa amin ang mga naipon naming pagkain. Hindi rin sapat ang mga nakuhang groceries nina Kuya... at parang wala nang may gusto pang lumabas sa amin. After what happened to Neil and Sandra and to all of the shits out there, it was all damn traumatizing that we couldn’t even look outside anymore. Ni wala na nga halos makangiti pa sa amin. Kahit si Daryl na sobrang likot at sobrang daldal ay biglang nahawa sa katamlayan naming lahat.
leeeigh_eyoooow. sorry sa super tagal na update!!
Related chapters
The Runners Chapter 20: Mistrust.
KATANA. I silently slipped on my indoor slippers then slowly walked out of the room. Sumilip ako sa magkabilang side ng madilim nabhallway at tuluyang lumabas nang walang mapansing tao roon maliban sa isang anino sa veranda. Bago tuluyang bumaba ay dumeretso muna ako sa dulo ng hallway at tinabihan si Jeran doon. “Hey,” I greeted in a low voice, still thinking about the thuds somewhere around the house. Na-a-anxious ako... Pa’no kung... pa’no kung zombie pala ‘yon na kinakalampag ang pinto? O ‘yong mga harang namin? Pa’no kung makapasok sila at tulog kaming lahat? But not all of us are asleep, though... I should calm down... “Hey.” Lumingo
The Runners Chapter 21: Burned to ashes.
KATANA. Tinahak namin ang tahimik na hallway ni Jeran. Maging kami ay tahimik, walang gustong bumasag sa katahimikan. Nang huminto ako sa tapat ng pinto ng kwarto nina Ynah, mabilis akong hinarap ni Jeran nang nagtataka. “What are we doing here?” gulat niyang tanong, hawak ang braso ko. Pero tumitig lang ako sa kanya at sa gulong-gulo niyang mukha bago muling ibinalik ang tingin sa harap ng pinto nina Ynah. Ilang araw ko nang gustong katukin ‘yon, pero hindi ko magawa dahil natatakot ako sa pwede kong madatnan. But as days past by, my suspicion grew more and more— lalo na kapag nakikita ko si Ynah na parang takot at... natataranta. I grabbed the doorknob, ignoring Jeran’s tight grip on me. “Katana!”
The Runners Chapter 22: Hypocrite.
THIRD PERSON’S POV. THE WHOLE van was just silent as Santi steer the wheel from the driver’s seat. Almost all of them were asleep, but despite the silence everyone is offering, they could all feel the gloom... the misery... the tiredness and the hell they all went through. Karlos heaved a deep sigh. He stared at his unconscious sister beside him, and he couldn’t feel more worried than he is right now. A small voice from the back of his head kept on blaming Ynah for all that happened today... and although he doesn’t want to, his whole system agrees to that voice. Because really, if it weren’t for Ynah, if she hasn’t done what she did to her mother, if she just told them what happened to Nana Neli, this wouldn’t have happened... And even if Ynah is unconscious just as how Katana is, he ba
The Runners Chapter 23: Confusion.
THIRD PERSON’S POV. “GUYS. GUYS, positive,” mabilis na bulalas ni Belle nang buksan niya ang pinto ng van habang palinga-linga ang mga mata sa paligid. Napalingon sa kanya ang mga kasama sa loob ng van na noo’y gising na pala at nakahanda na, bago isa-isang nagsibabaan. Natira na lang sa loob sina Karlos, si Katana at Ynah na tulog pa rin, at si Jerome. Karlos wanted to wake his sister up, but he’d rather carry her because he knew how tired his sister is. Alam niyang hindi na ito halos nakakatulog ng maayos, kaya napag-desisyunan niyang ipasan na lang ito. Si Jerome naman, bagaman galit, ay ipinasan pa rin si Ynah. Nakalalay sa kanya si Belle, na bagaman tulad niyang hindi maintindihan ang ginawa ng kaibigan, ay nag-aalala pa rin. She then locked th
The Runners Chapter 24: A daughter's teardrops.
KATANA. “WHAT DOES he mean ‘dad’?!” Mabilis na napalingon sa akin sina Daryl at Jeran, kapwa naguguluhan din. Okay, I voiced that thought out loud... Walang nakakaalam sa amin kung anong tinutukoy ni Kuya so I gotta calm down... Yes, Kat... I breathe in slowly, trying to calm my nerves, pero maya’t-maya lang akong napapapikit ng mariin dahil sa inis. Tsk! How the hell am I supposed to calm down?! Pakshet kasi si Kuya! Hindi niya ba naisip na masyadong overthinker ang kapatid niya? Hindi niya ba naisip na masyadong nakakagulo sa sistema ang sinabi niya? It’s as if he just dropped a freaking bomb in front of me and he didn’t even try to ellaborate what he said! Talagang iniwan niya lang akong nakanganga! How
The Runners Chapter 25: His old man.
THIRD PERSON’S POV. “LALABAS MUNA kami.” Iyon kaagad ang lumabas sa bibig ni Karlos nang makapasok sila sa loob ng sinehan at makapagpahinga ng kaunting oras. Mabilis na napalingon sina Belle, Jeran, Jerome at Santi sa kanya. Halos lahat sila ay kunot ang noo dahil sa pagtataka kaya napabuntong-hininga na lang si Karlos at pinanood ang iba pa nilang kasama na pagod na sumalampak sa hilera ng mga upuan. “Kailangan nating humanap ng tulong para makaalis na tayo rito sa Terryn.” Napasinghal si Isabelle at mariin siyang tiningnan. Bakas ang pagtutol sa mukha nito, pero parang sa mga oras na ito ay nawalan na ng pake si Karlos sa mundo. “Why don’t we just plan something to get out of this hell hole? Bakit kailangan niyo pang lumabas when we could just use those time to think of a something?”
The Runners Chapter 26: Gunshots.
THIRD PERSON’S POV. “DUDE, CALM down. It’s his dad.” Jerome looked over his shoulder and scoffed. “How can you say so?!” asik niya kay Santi na nasa likod niya at sinusubukan siyang pakalmahin. “I just knew it, okay?” nauubusan ng pasensyang sabi ni Santi at sinapo ang sariling noo. “He was familiar. Kaya ‘di ako lumaban kanina no’ng sinasakal niya ‘ko kasi namumukhaan ko siya. I was busy remembering where did I saw him kaya na-dehado ako.” Suminghal lamang si Jerome at hindi nakinig sa sinabi niya. Patuloy pa rin ito sa pagtutok ng baril sa pulis na titig na titig kay Karlos. He couldn’t let his guards down dahil hindi pa rin siya kumbinsidong ang mamang pulis na iyon ay ang tatay ni Karlos. Kasi ang
The Runners Chapter 27: Nice meeting you?
THIRD PERSON’S POV. "NAPAKAGANDA NG kapatid mo, Karlos. Ilang taon na siya?" mahinang tanong ng pulis kay Karlos, nangingiti. Tahimik lang siyang nakatitig kay Katana na ngayo’y tahimik na nangunguna sa paglalakad pabalik sa sinehan kasabay sina Jeran, Daryl at Jerome. Halata sa mukha nito ang pagod kaya iyon ang iniisip ng pulis na dahilan kung bakit hindi kinukwestyon ng dalaga ang presensya niya. "If you didn't left, you'll know," giit ni Karlos gamit ang mapait na boses at nagpatuloy sa paglalakad. Napayuko na lang ang pulis, tila nahihiya. Sa totoo lang ay ayaw niyang makasabay sa paglalakad ang ama, pero wala siyang magawa dahil lapit ng lapit ito sa kanya. Hindi niya rin naman magawang itaboy ito palayo dahil hindi naman siya gano’n ka-walang puso. "Damn it, Katana! No more monkey businesses, please!” asik niya maya-maya sa kapatid ng akma itong papaso
Latest chapter
- The Runners Epilogue 2.2
- The Runners Epilogue 1.2
- The Runners Chapter 45: The end of an end.
- The Runners Chapter 44: Explosion.
- The Runners Chapter 43: An ally.
- The Runners Chapter 42: Behind their death.
- The Runners Chapter 41: Unveiled truth.
- The Runners Chapter 40: Cruel reality.
- The Runners Chapter 39: Award?
