Kabanata 6

“Massimo, dahil gusto ni Luna na makausap ka, hayaan mo na muna siya. Huwag kang gumawa ng eksena sa harap ng bata.”

Bahagyang inunat ni Elisse ang sulok ng labi ni Massimo habang pigil-pigil ang mga luha ngunit pilit pa ring nagpapakatino.

Nang makita ito, nakaramdam ng pagkainis si Massimo, pero tumango pa rin at tumabi.

Hindi na niya matandaan kung kailan huli silang nagkaroon ng pagkakataong magkausap nang silang dalawa lang. Hindi alam ni Luna kung paano sisimulan ang pag-uusap.

Subalit halatang-halata na halos wala nang pasensya si Massimo para sa kanya.

“Ano bang gusto mong sabihin?” tanong ni Massimo. “Dinala mo pa ang bata para mag-eskandalo sa ganitong lugar. Ganyan ba ang ina?”

Sa tuwing naiisip ni Massimo kung paano ginamit ng babaeng ito ang lahat ng paraan, pati na ang sarili nilang anak para lang makuha siya, naduduwal siya sa galit.

“Nangako kang makakasama mo si Kai ng isang buwan. Sa panahong ito, pwede bang ilayo mo si Elisse kay Kai?”

Hindi na alintana ni Luna kung ano pa ang sinasabi ni Massimo tungkol sa kanya. Ang mahalaga na lang ay maging masaya ang bata sa mga susunod na araw.

“Ang pangako ko ay samahan si Kai. Huwag kang umasa ng iba pa,” saad ni Massimo. “Hindi ka talaga nagbago. Palihim pa rin ang mga galawan mo. Noon pa man, kung anu-anong panlilinlang ang ginawa mo para lang makapasok sa kwarto ko. Kung hindi dahil sa ’yo, hindi ako magiging ama ng kahit sino!”

Unti-unting lumamig ang mga mata ni Massimo habang nagsasalita.

Kahit hindi niya kinamumuhian si Kai, tuwing maiisip niya na ganoon ang naging simula ng buhay ng bata, hindi niya mapigilang mailabas ang galit niya.

At gaya nang inaasahan, kahit ilang taon na ang lumipas, kahit ano’ng paliwanag ni Luna ay hindi pa rin siya pinaniniwalaan nito.

Ang insidenteng iyon ay isang aksidente lang talaga. Kahit si Luna ay hindi alam kung paano siya napunta sa kwartong iyon, o kung paano siya napadpad sa kama ni Massimo.

Ngunit kinabukasan, nabuo si Kai. Sa panahong iyon, inakala pa ni Luna na ito ay isang regalo ng langit, pero ngayon…

Habang iniisip ang mukha ni Kai, ang tanging nadama ni Luna ay pighati. Ang anak niyang si Kai, ang kaawa-awa niyang anak, mukhang ayaw sa mundong ito ay tila dumaan lang siya, at ngayon, tila paalis na.

“Talaga ba na nabahala ka nang sobra dahil diyan, na pati ang anak mo ay hindi mo rin kayang mahalin, Massimo?” mahinang sambit ni Luna.

Kaya niyang tanggapin ang pagkamuhi ni Massimo sa kanya, pero hindi ang malamig nitong pakikitungo kay Kai. Napakabait na bata ni Kai, napakabuti ng puso. Bakit hindi ito makita ni Massimo?

“Hindi ko kailanman pinili ang batang ’yan! Dapat alam mong darating ang araw na ganito ang kahihinatnan matapos mong pilitin ang pagluwal sa kanya!”

Bakas ang pandidiri sa mukha ni Massimo sa mga oras na 'to.

Lumaki siyang minahal at pinrotektahan, at ang unang beses na siya’y pinagsamantalahan ay dahil sa babaeng ito sa harap niya.

Paano siya hindi magagalit? Paano siya hindi mapopoot?

“Mommy!”

Biglang pumailanlang ang boses ni Luna, may halong pigil na paghikbi.

Ang tita sa tabi niya ang siyang nagdala sa kanya, at narinig niya ang lahat ng sinabi ng ama tungkol sa ina niya.

Akala niya dati, hindi siya gusto ng ama, pero laging sinasabi ng mommy niya na abala lang ang daddy niya, at mahal pa rin siya nito.

Pero ngayon, habang nakatayo siya roon at naririnig ang mga salitang puno ng pagkamuhi mula sa sariling ama, naintindihan niyang totoo nga—hindi siya tinatanggap ng daddy niya.

“Kai?”

Nang marinig ang tinig ng anak, sumikip ang puso ni Luna. Agad siyang lumingon at lumapit sa anak.

Nang makita ang bata, nagbago ang ekspresyon ni Massimo. Hindi naman talaga para sa bata ang sinabi niya. Hindi niya balak saktan si Kai.

Pero nasabi na niya ang mga salita.

“Kayong dalawa, mag-usap lang kayo,” ani Elisse. “Kai, bumalik muna tayo. Huwag tayong makigulo kay mommy at daddy.”

Agad na bumaling si Elisse, at kahit naka-wheelchair siya, pilit niyang hinawakan si Kai para hilahin palayo.

Pero ayaw ni Kai sa tita na ito. Gusto lang niyang makasama ang ina. Nakita niyang umiiyak ang mommy niya, at nasaktan ito.

“Bitawan mo ako! Gusto kong lumapit kay mommy!”

“Aah!”

Napasigaw si Elisse at agad na tinakpan ang pisngi.

“Kai!”

“Elisse!”

Halos sabay na lumapit si Massimo at Luna sa mga taong pinakamahalaga sa kanila.

Yumakap si Luna kay Kai at maingat itong Tiningnan. “Kai, okay ka lang ba?”

“May dugo?” ani Massimo habang sinusuri ang mukha ni Elisse.

Gasgas lang mula sa kuko ni Kai ang nakitang sugat sa pisngi ni Elisse, may bahagyang dugong dumaloy rito pero hindi naman malala.

Gayunpaman, ang maliit na sugat na iyon ay nagpasiklab ng galit kay Massimo.

Mabilis siyang lumapit, marahas na hinila si Kai at itinulak ito sa harapan ni Elisse.

“Humingi ka ng tawad!”

Nanginginig ang munting katawan ni Kai sa higpit ng hawak sa kanya. Kagat ang labi, nanlaki ang mata sa luha.

“A-Ang tita po ang nagdala sa akin dito. Ayokong pumunta! Hindi ko sinasadya. Gusto ko lang hanapin si mommy.”

“Massimo, huwag mong sisihin ang bata. Kasalanan ko ito. Huwag ka nang magsalita,” ani Elisse habang hawak pa rin ang pisngi at hinihila ang braso ni Massimo. “Huwag mong idamay ang bata sa galit mo.”

Pero lalong nagngitngit si Massimo sa mga salitang iyon, lalo na’t napakahawig ni Kai kay Luna, pati na rin ang katigasan ng ulo. Mas lalo lang siyang nainis.

Matalim ang tingin niya sa bata.

“Talagang mana ka sa nanay mo. Masama na kahit bata pa lang!”

“Hindi mo pwedeng laitin ang mommy ko! Si mommy ang pinakamabait sa buong mundo!”

Matapang na tumayo si Kai sa harap ni Luna, puno ng luha ang mga mata, pero determinadong protektahan ang ina.

Dati, gusto niyang makasama ang ama, pero ngayon, hindi na. Ayaw sa kanya ng ama. Ayaw rin nito sa ina niya. Kung gano’n, ayos lang na wala siyang ama. Ang mahalaga, mahal niya ang mommy.

Pilit pinigil ni Massimo ang emosyon, napasinghap na lang, at tinalikuran si Kai. Tinulak niya palayo ang wheelchair ni Elisse.

“Kai, patawad.”

Lumapit si Luna, lumuhod, at mahigpit na niyakap si Kai.

Ang tanging naramdaman niya ay kahihiyan—isang ina na hindi na-protektahan ang anak sa ganitong klase ng sakit.

“Mommy, hindi ako gusto ni daddy. Alam ko na at pati ang pangalan ko na Kai ay sinambit lang niya nang basta-basta. Gusto ko sana ng oras kasama si daddy, pero ayaw niya sa ’yo. Ayaw rin niya sa akin,” saad ni Kai. “Mommy, ayokong umalis. Ayokong mahiwalay sa ’yo. Paano ka kung mag-isa ka na lang?”

Nanginginig ang tinig ni Kai habang yakap-yakap si Luna. Ang dati niyang inosenteng mga mata ay puno na ng sakit at hinanakit.

‘Hindi ko kayang iwanan si Mommy!’ saad niya sa isip.

Pero biglang nanginig ang katawan niya. Nagsuka siya ng dugo at napayuko, namimilipit sa sakit at pagdurusa.

“Kai!” sigaw ni Luna.

“Nurse, Doktor! Tulong! Iligtas niyo ang anak ko!” naiiyak na sigaw ni Luna at napatingin kay Kai. “Kai, huwag mo akong takutin!”