Chapter 4

"Tito Luca," tawag sa kanya ng bata.

Nagulat ako nang makita ko kung sino ang tinawag niyang tito. Sa lahat ng lalaki sa mundo, ito pa talaga ang makikita ko ngayon.

"Where have you been?" tanong ng lalaki sa kanya sabay yuko para magpantay sila. Ni hindi man lang siya tinapunan ng tingin. Napairap nalang sa ere si Alessia dahil sa inis niya sa lalaki.

Akalain mong ito pala yung pabayang tito na tinutukoy sa kanya ni Kira.

"At the beach, I'm with ate Ali," sabay turo sa akin ni Kira. Pero ang matindi, hindi man lang tumingin yung lalaki sa itinuturo ng pamangkin niya. Ayos talaga 'tong lalaking ito. Ang sama-sama ng ugali, akala mo sobrang gwapo.

"Let's go," aya ng lalaki kay Kira.

"Bye, ate Ali!" Paalam sa kanya ng bata habang kumakaway.

"Bye, Kira. Be a good girl, okay?" Bilin niya sa bata at tumango naman ito habang nakangiti sa kanya. Tinapunan muna niya saglit ng tingin yung lalaki sabay balik ng tingin sa bata. 

Tumalikod na ang dalawa sa kanya kaya napairap na naman ito.

"Suplado, ni hindi man lang marunong magpasalamat," sambit niya sa kanyang sarili na medyo napalakas kaya naman tumigil ang lalaki at humarap ulit sa kanya. 

"Thanks," he said expressionless.

"Is that how you thank someone? Jerk," mataray na sabi ni Alessia kay Luca.

"What did you say?" Kunot noong tanong sa kanya ng lalaki.

"I said, you're welcome!" pilosopong sagot na lang niya at kunyaring ngumiti sa lalaki. She tilts her chin upward, sharp, defiant — the only answer she’ll give him while her mind keeps tearing him apart.

Oh, unbelievable. You’re really going to stand there, not even glance at me? Coward. You can look at the wall, at the floor, at your shoes — anywhere but me, huh? Pathetic. 

God, I hate you right now. Every second you don’t look at me, my patience burns thinner. Do you hear me screaming in my head? I hope you do. I hope every ounce of my anger hits you like a weight you can’t shake off.

Tumalikod na ulit yung dalawa at iniwan siya doon na nakatayo mag-isa. Napabuntong hininga na lamang siya sabay alis din sa lugar na iyon. Naisip niyang bumalik ulit sana sa tabi ng dagat para kumuha pa ng ibang litrato pero napagpasiyahan na lamang niyang bumalik sa cabin niya since wala na siya sa mood na gumala. 

Malapit nang gumabi nang tumawag sa kanya ang kanyang pinsan.

“Hello, coz!” bati sa kaniya ni Tiffany.

“Very energetic, huh?” 

“Don’t you miss me?” pagtutukso sa kanya ng kanyang pinsan.

“Why would I?” pagtukso naman niya dito pabalik.

“Ouch! That hurts!” exaggerated na react ng kanyang pinsan sa kabilang linya.Tinawanan na lamang siya at hinintay na sabihin kung anong sadya niya rito. “By the way, I can’t to the resort right now, nagkaroon kasi ng emergency sa bahay.” Sambit ng kanyang pinsan.

“What emergency?” curious naman niyang tanong.

“Well, nanganak kasi yung aso ko kanina kaya dinala ko siya sa malapit na vet, and my dog needs me right now.” sabi niya na para bang tunay na anak niya ito.

“Oh, I see. It’s okay, I’ll just see you next time then.” pag-intindi na lamang niya dito. Hindi na siya nagreklamo pa dahil alam niyang importante naman iyon dahil alam niya ang feeling ng may alagang hayop na itinuturing na parang anak. Namiss niya tuloy bigla ang kanyang aso at pusa na naiwan niya sa New York. Parang gusto na lang niyang bumalik sa America para lang dalawin ang kanyang mga alaga.

“See you, bye!” paalam sa kanya ni Tiffany at pinutol na ang tawag. Tumayo na siya sa kanyang pagkakahiga at naisipang magpahangin sa labas since gumagabi na nga. Medyo malamig ang simoy ng hangin na nagmula sa tabing dagat kaya kumuha na lamang siya ng kanyang topper incase na lamigin siya sa labas.

Nang makalabas ito sa kaniyang pintuan ay dumiretso siya sa isang kubo malapit sa dagat. Naupo siya doon at pinagmasdan ang kalangitan na puno na ngayon ng mga bituin.

“Beautiful,” sambit niya habang manghang mangha sa nakikita nito.

Napabalikwas siyang agad ng upo nang may tumikhim sa likod niya. Laking gulat niya nang makita niyang may nakahiga pala doon. Nang maaninag niya ang mukha ng nakahiga na ngayon ay nakatingin sa kanya ay napairap na lamang ito sa ere.

Really? Sobrang malas ko ba sa araw na ‘to, at makikita ko na naman ‘tong lalaki na ito. Kahit kailan talaga panira siya ng moment ko.

“It’s you, again!” sigaw niya sa lalaki.

“Tsk,” tanging tugon ng lalaki.

“Really? Are you following me?” naaasar na tanong ko sa kanya.

Napaupo siya sa kaniyang pagkakahiga nang hindi pinuputol ang tingin sa akin. Na akala mo sa isang iglap, mawawala ako sa kinatatayuan ko ngayon dahil sa titig niya.

“Sino ba naunang nandito?” balik tanong ng lalaki sa akin. Napaisip naman ako, at mukhang siya nga ata ang nauna dito dahil wala naman akong narinig kaninang yabag na papalapit sa akin. And it seems like he’s resting here for hours.

“So? Why are you even sleeping here? It's already dark, I didn't know you’re here, though.” pagdedepensa ko sa sarili ko. Tinignan niya ako mula ulo hanggang paa.

“Wala ka namang deperensiya, di ka naman bulag para hindi makitang walang tao dito.” pagsusungit niya sa akin. Sinamaan ko lalo siya ng tingin. Talagang napakasuplado ng lalaki na ‘to, akala mo kung sino!

“Asshole,” sambit ko at tumalim ang tingin niya sa akin pagkatapos kong sabihin iyon sa kaniya.

“Really? This is the second time you’ve cursed at me today. If only you weren’t so blind that you can’t see there’s someone here.” mahabang litanya nito. Alam din naman pala niyang magsalita ng mahaba. Tsk.

“It's your fault,” sabi ko sa kanya na ikinakunot pa ng kanyang noo.

“What’s your problem, woman?” tanong nito sa akin habang papalapit. Napaatras naman ako dahil baka kung ano pang gawin niya sa akin.

Hindi ako makapagsalita dahil sobrang lapit na niya sa akin. Nilapit niya sa tenga ko ang mukha niya.

“Did you lose your tongue?” pabulong na tanong niya sa akin sabay talikod. Naiwan ako doon na  mag-isa at hindi agad nakapagsalita. Napabuntong hininga na lamang ako sa nangyari. Nakakainis talaga ang lalaki na iyon. May araw ka rin sa akin!

Wala na akong nagawa kundi maupo na lamang ulit doon para pakalmahin ang sarili ko sa inis. Why do I always bump into him? What an unlucky day!

Nang makalipas ng ilang minuto na pagpapahangin ko ay tumayo na ako. Napaisip ako kung saan ako kakain ngayon since wala yung pinsan ko para samahan ako. Bago pa man ako makapag-isip ay nagring ang cellphone ko. Sinagot ko agad ang tawag nang makita kong si Daddy yung tumatawag.

“Hey, dad.” bati ko sa kanya.

“How’s my princess doing there?” pangangamusta niya sa akin.

“I’m okay, I’m starting to get used to this. They were so friendly here,” pagpupuri ko sa mga tao dito except doon sa lalaking nakasalamuha ko kanina. He’s a bad guy.

“That’s good to hear. I already contacted a chef there to prepare your meal for dinner. They might be in your cabin now,” sambit ni Daddy.

“Dad, you don’t have to do that. I can manage already, I’m not a baby anymore,” sabi ko sa kanya. 

“Still, you're my princess. I only want to ensure you get to taste every food they serve.” sagot niya sa akin kaya wala na akong nagawa.

“Thanks, by the way. When will you come back here?” tanong ko sa kanya.

“Oh, I almost forgot. I just want to inform you that I need to go back to New York at 10pm. There’s an emergency in the company that needs to be fixed as soon as possible. I’ll let you know when I come back here in the Philippines.” pagpapaalam ng Daddy ko sa akin.

“What? You’re gonna leave me here?” tanong ko sa kanya agad.

“You’ll be fine. Tiffany is there to help you in everything,” sagot naman niya sa akin.

“But,” pinutol agad niya ang sasabihin ko nang magsalita siya ulit.

“No buts, you can do it. I just want you to get to know more about the people there,” sabi niya sa akin.

“For what?” takang tanong ko naman.

“Nothing, I just want you to have fun there. You can come home to New York anytime you want, dear.” sabi sa akin ni Daddy.

“Fine,” suko na lamang sa usapan namin. Tama naman yung sinabi niya, pwede naman akong bumalik kung kailan ko gusto. And of course, I don’t want to miss this opportunity to have vacation here.

“Alright, I’ll hang up now.” paalam sa akin ni Daddy at pinatay na nito ang tawag.

Bumalik na ako sa cabin dahil sa binalita sa akin ni Daddy kanina na nagpaluto siya ng dinner ko. Ayos, hindi na ako namomoblema kung saan ako kakain at anong kakainin ko since may pagkain naman na ako. And ayaw ko din naman kumain sa labas nang mag-isa.

Saktong pagpasok ko ay nakita ko si Nanay Tessa na naghahanda ng pagkain sa mesa habang kasama yung isang chef na nagluto ng mga pagkain.

“Good evening, ma’am!” bati sa akin ng chef nang makita niya ako. Tinanguan at nginitian ko na lamang sila at naupo na sa lamesa. Yumuko ng kaunti yung chef sa akin at nagpaalam na itong lalabas.

“Bon appétit,” sabi nito sabay labas na ng cabin. 

“Let’s eat, Nanay Tessa.” aya ko kay Nanay Tessa.

“Naku, kumain na po ako.” malambing at mahinahong sagot nito sa akin.

“But this is too much, I can’t eat this alone.” sabi ko naman sa kanya habang tinitignan yung mga pagkaing nakahain sa harap ko.

“Ang mahalaga po ay makakain kayo. Huwag niyo po akong isipin, kumain na p ako bago pumunta rito.” sabi niya sa akin habang nakangiti.

“Okay, you can just bring the rest of the food home and enjoy it with your family.” wala na siyang nagawa ng sinabi ko iyon ng may awtoridad sa boses.

“Salamat po,” sambit ni Nanay Tessa nang palabas na ito ng cabin ko bitbit ang ibang pagkain na pinapauwi ko sa kanya. Ngumiti na lamang ako at kumaway sa kanya bago siya umalis. Nang makaalis na ito ay papasok na sana ako nang may mapansin akong lalaking nakatayo sa tabing dagat. Medyo kinabahan ako nang maimagine kong baka magpapalunod yung lalaki. Bakit ba ganyan ang naisip ko?! Feeling ko naman hindi suicidal yung lalaki. 

Imbes na pumasok na ako ay sinubaybayan ko na lamang muna kung ano ang ginagawa ng lalaki doon sa tabing dagat. Masyado ba akong oa sa mga naiisip ko? Hello, andami pa naman sigurong ibang tao doon na nag nana-night swimming. Hindi lang kita mula sa kinatatayuan ko.

Napanatag ang loob ko nang makita kong umupo yung lalaki at laking gulat ko nang lumingon ito sa kinatatayuan ko. Bakit parang familiar ang tindig niya? Hindi ko kasi masyadong maaninag yung mukha dahil medyo may kalayuan naman yung cabin sa tabing dagat. At medyo madilim na ito sa parteng dagat kung nasaan yung lalaki. Nag-ooverthink lang siguro akong nakita ko na siya. Nang makita kong nakatingin pa din sa banda ko yung lalaki ay pumasok na ako. Ako kaya ang tinitignan niya?

Nakipag-usap na muna ako sa kaibigan ko at kinwento ang nangyari kanina.

“What if he's the one for you?” tukso sa akin ng kaibigan ko.

“Hell, no! He’s totally a jerk!” nanggagalaiting sabi ko naman sa kaibigan ko na ikinatawa niya lalo.

“Relax, girl!” tawang tawa pa din siya habang sinabi iyon.

“It’s not funny,” iritang sabi ko.

“I know, I know!” suko niya.

“You’re still laughing,” puna ko.

“I can’t help it. Bakit ba nagbakasyon ka lang diyan, nagkaroon ka pa ng kaaway.” sabi niya.

“Whatever,” sambit ko na lamang.

“Wait ‘til I come there!” sabi niya sa akin.

“Can’t wait, too.” tugon ko naman.

Nang matapos na siyang tumawa ay nagpaalam na kami sa isa’t isa. Ako na ang nagkusang pumatay sa tawag. Nang makapagpalit na ako ng pantulog ko ay nahiga na ako agad at mabilis na inantok.