Chapter 5

“Good morning!” masayang bungad sa kanya ng kanyang pinsan ng magmulat ito ng mata.

“It’s too early,” reklamo ko nang tanggalin niya yung kumot ko na nakabalot sa akin.

“Get up, may gagawin tayo today. This is going to be fun,” aya niya sa akin.

Napaupo naman ako sa kama at confused na tumingin sa kanya.

“What is it?” kunot noo naman akong napatingin sa kanya.

“The weather’s amazing today—perfect for snorkeling. Wanna do it?” sabay kindat niya sa akin.

“Snorkeling? Right now? That’s so spontaneous!” Napatayo na ako agad dahil sa excitement.

“Exactly! Sometimes the best adventures are the unplanned ones. I’ve got the gear ready, and I know a spot with super clear water and lots of fish.”

“Hmm… that does sound tempting. Where is it?” tanong ko sa kanya.

“Just about 30 minutes from here. It’s quiet, not crowded, and the view underwater is incredible. We can be back before sunset.”

“Alright, I’m in! Let me just grab some snacks and a towel.” Paalam ko.

“Awesome! Get ready for an underwater escape. Let’s make this day unforgettable!” tili ng pinsan ko na tinawanan din namin kalaunan.

Kinuha ko yung maleta ko na hindi pa gaano nagagalaw at nag-tingin na ako doon ng mga bikini outfits ko. Nagpaalam naman ang pinsan ko na mauna na sa tabing dagat para i-ready na ang kakailanganin. Nasabi din niya sa akin na may iba siyang inaya na kakilala niya pero hindi ko na iyon tinanong pa. Lumabas na ako nang matapos na akong mag-handa at hinanap ng mata ko kung saang banda ang pinsan ko. Nang mamataan ko siya di kalayuan habang may kausap na ibang tao doon ay tumungo na rin ako sa kanila. Siguro yun yung mga sinasabi niya sa akin na makakasama nila mag-snorkeling

I stepped onto the sun-drenched shore in a bikini that turned heads without trying. The top was a sleek bandeau in shimmering sapphire blue, catching the light like ocean waves at midday. It hugged my curves with effortless grace, accented by delicate gold rings at the center and on each strap, adding a touch of luxe. The matching bottoms sat low on her hips, with side ties that fluttered in the breeze like whispers of freedom. My skin glowed against the rich hue, and the whole ensemble radiated confidence, playfulness, and just the right amount of daring.

May nakikita ako na napapatingin sa gawi ko kapag dumaan ako malapit sa kanila. I just walked with confidence hanggang sa malapit na ako sa mga kasama ko.

“Ayan na pala siya eh,” rinig kong sabi ng pinsan ko.

Napatingin ako sa isang lalaki na kasama niya. Ito yung tito ni Kira at ito rin yung lalaking masungit sa may kubo. What is he even doing here? Nakakasira naman ng araw kasama ‘tong lalaki na ‘to.

“Hi, beautiful.” bati sa akin ng isang lalaking kasama nila. Kumindat pa ito sa akin kaya naman tinapik siya ng pinsan ko para lang tigilan niya ako.

“You’re the guy from last time, right?” tanong ko sa lalaki.

“Oh, magkakilala na kayo?” takang tanong sa akin ng pinsan ko.

“Actually, no. What’s your name again?” baling ko sa lalaki.

“Ouch, nakalimutan niya agad.” biro naman nito sa akin.

“By the way, sila yung makakasama natin mag-snorkeling. Magaling sila, bale kaibigan ko sila dito sa resort. This is Lorenzo. Lorenzo and Luca, this is Alessia, my cousin” sabay lahad naman ng kamay ni Lorenzo sa akin.

“You can call me babe if you want,” he teased me.

“Tigil-tigilan mo ang pinsan ko, Lorenzo.” suway naman sa kanya ni Tiffany. 

“Joke lang,” sabi nito sabay buhat na ng gamit papunta sa yacht na sasakyan namin. 

“And this is Luca,” sabay turo niya sa nakatalikod na lalaki na nasa likod lang niya. Humarap naman ito sa akin at tinignan ako saglit sabay lakad papunta na sa yacht.

“Pfft,” I sighed.

“Don’t worry, hindi naman siya masungit. Sadyang ganun lang talaga ang personality niya.” pagdedepensa pa ng pinsan ko sa kaibigan niya.

“Yeah, he’s not just grumpy. He’s extremely grumpy. I’ve already met him and I don’t like his attitude.” sumbong ko.

“What? Ano bang nangyari sa inyo?” pag-iintriga niya.

“Long story,” sabi ko.

“Hayaan mo na lang, mabait naman siya eh. Pumayag nga siyang samahan tayo para may guide tayo, hindi naman tayo pwedeng pumunta doon ng tayo lang,” sabi niya sa akin habang nakangiti.

“Should I thank him?” pami-milosopo ko naman.

“Hayaan mo na, makaka-sundo mo din yan. Mas may tiwala ako sa kanila eh. And isa pa, maalam silang mag-drive ng yacht, para wala na tayong problema,” pagpapaliwanag niya.

Wala na akong nagawa kundi sumakay na lang din at nagtungo na kami sa paroroonan namin para mag-snorkeling. Inaya pa ako ng pinsan ko sa mismong taas ng yacht para kuhanan niya ako ng litrato para naman daw may remembrance ako.

“Go ahead, just pose there. You’re so beautiful, you should be a model.” sambit ng pinsan ko.

“Exactly, it would be such a waste not to make use of your beauty.” pagsang-ayon naman ni Lorenzo na nakatingin lang sa amin sa gilid. Habang yung isa, nawawala. Mukhang pumunta sa baba.

“I don’t feel it,” tugon ko naman sa kanilang dalawa.

“We’re here,” nagulat kaming tatlo nang marinig naming nagsalita si Luca sa may hagdan.

“Yes!” excited na tili ng pinsan ko. Nag-ready na kami para magdive sa tubig. Nagulat ako nang si Luca ang tumulong sa akin para isuot ang mga gear ko.

“Llisten. First, make sure your mask is tight. If it’s loose, water will get in—and don’t complain to me if that happens.”

“Okay, grumpyhead.” Sinamaan niya ako ng tingin.

“Second, don’t take off your snorkel while you’re in the water. If you want to breathe normally, float up first.” pagtu-tuloy niya sa kanyang payo.

“You sound stricter than an instructor.” pagbibiro ko pero mahina lamang iyon.

“If you want to last longer underwater, use your fins so you won’t get tired easily. And remember—don’t wander off. If you get lost, that’s just another problem for me.” pagbabalewala niya sa sinabi ko.

“Wow, you’re like my bodyguard. But thanks for the reminders.”

“I’m not your bodyguard.. I just don’t want any trouble while we’re snorkeling.” sabi niya sa akin at umalis na sa harap ko. Napatingin naman ako sa view na nasa harapan ko.

The sun glints off the turquoise water. I stand at the edge of the boat, mask in hand, heart pounding—not from fear, but anticipation.

They said the ocean holds secrets. I didn’t know it would whisper mine back to me. I adjusts my mask, takes a deep breath, and dives in.

The world above vanishes. Silence wraps around me like a velvet cloak. Schools of fish shimmer past—yellow, blue, iridescent. A sea turtle glides nearby, unbothered by my presence. Down here, everything slows. Every heartbeat echoes like a drum. Every breath feels borrowed.

I swim deeper, eyes wide. Coral blooms like underwater cities—spires of pink, orange, and violet. A stingray flutters beneath me, graceful as a silk scarf in the wind. I break through the water, gasping—not from exertion, but emotion. That was so beautiful!

“Hey, girl. How was it?” napatingala ako sa tuktok ng yacht. Hindi ko alam na nasa taas na pala siya. Matagal akong nasa tubig kaya hindi ko namalayan na ako na lang pala ata ang naiwan doon. Nakita kong dumungaw pa si Lorenzo sa tabi ni Tiffany.

“This is so amazing,” balita ko sa kanila sabay ngiti ng malapad.

Tumawa lang yung dalawa nang makita nilang nagulat ako sa biglang dumungaw na ulo malapit sa tabi ko. Napatingin naman sa akin si Luca habang kunot ang noo. Nagtataka siguro ito sa naging reaksyon ko. Sino ba naman kasing mag-aakala na nandito pa siya. Akala ko pa man din ako na lang ang nandito sa tubig.

“Hey, don’t startle me like that—you almost gave me a heart attack!” singhal ko sa kanya.

“Here we go again,” rinig ko pang sambit ng pinsan ko sa taas.

“As if alam kong nandiyan ka pakalat-kalat,” pabulong na sagot sa akin ni Luca.

“What did you say?” nang-gagalaiting tanong ko sa kanya.

“Nothing, deaf.” sabi nito sabay langoy na papunta sa yacht. Nauna na itong tumaas kesa sa akin. Wala na din akong choice kundi sumunod sa kanya. Tinulungan pa ako ni Lorenzo na nakaakyat ng maayos. Buti pa itong isang ‘to kahit maloko, gentleman naman. Hindi katulad ng iba diyan na ubod ng sama ng ugali.

“Here,” abot ng towel sa akin ni Lorenzo.

“Thanks,” pagpapasalamat ko at naupo na sa tabi ng pinsan ko.

“Sup, did you have fun?” tanong niya sa akin.

“Yeah, thanks to you.” pasasalamat ko sa kanya.

“How about us?” pabirong tanong naman ni Lorenzo. Nakita ko pa sa gilid ng paningin ko si Luca na may hawak itong alak.

“Thanks,” maikling sambit ko na lamang kay Lorenzo.

Naisipan na naming bumalik sa resort dahil magta-tanghalian na. Nang makababa kami sa yacht ay agad naman kaming tinulungan ng ibang staff na nakaabang sa amin. Marahil tinawagan ito ng pinsan ko kaninang pauwi kami.

Sila na ang nagdala ng mga gamit namin.

“Let’s grab some lunch, guys.” aya ng pinsan ko.

“Sure,” agad namang tugon ni Lorenzo. Napatingin naman kaming lahat kay Luca na tahimik lang sa likod namin, hinihintay kung ano ang isasagot niya.

“You go ahead, may urgent meeting ako within 30 minutes.” sabi niya kaya naman parang nadismaya ako doon. Wait! Bakit naman ako madidismaya sa taong ‘to. Mas okay pa nga yun para hindi ko siya kasama eh. Kanina pa niya nasisira ang araw ko. Kahit na ang ganda-ganda naman ng panahon. Naglakad na ito palayo sa amin. Wala nang nagawa ang pinsan ko at kaibigan ni Luca.

“Don’t mind him, ganon na talaga siya sa lahat.” biglang saad sa akin ni Lorenzo.

“Hell, do I care about him?” tanong ko habang nagtatakang nakatingin sa kanya.

“Kanina ka pa kasi nakatingin sa kanya kahit ang layo na niya. Nagseselos na tuloy ako,” sabi nito sabay tingin sa akin na para bang nanunukso ito.

“Loko,” tawang-tawa naman na sambit ng pinsan ko.

“What?” tanong naman ni Lorenzo.

“Tigilan mo nga ang pinsan ko, baka di mo namamalayan nakahandusay ka na diyan sa buhangin.” panakot nito sa kanyang kaibigan.

“Scary,” sabi naman ni Lorenzo sabay layo sa akin ng bahagya. Nagtatawanan na lamang kami ng pinsan ko sa akto ng kanyang kaibigan. Kahit kailan talaga palabiro itong lalaki na’to. Naisipan na lamang namin kumain sa may hotel restaurant para daw matikman ko yung steak doon. At nagpaluto pa yung pinsan ko ng king crab para daw mas ma-enjoy kong kumain.

Agad-agad namang dumating ang mga pagkaing inorder niya sa amin. 

“Sobrang dami naman nito,” puna ni Lorenzo.

“Real,” pagsang-ayon ko.

“Ano ba kayo? Kumain na lang kayong dalawa kesa magreklamo pa kayo,” sabi naman ng pinsan ko.

Hindi na kami umangal pa kaya naman nagsimula na kaming kumain. Ilang minuto ang itinagal namin bago namin maka-kalahati lahat ng nakahaing pagkain sa lamesa. Sayang naman yung mga matitirang food na hindi namin mauubos.

“I’m full,” sambit ko.

“Ang hina mo namang kumain,” puna pa sa akin ni Lorenzo.

“I’m not a heavy eater like you.” sabi ko naman sa kanya.

“Buti nakakaintindi ka ng Tagalog?” takang sambit ni Lorenzo kalaunan. Natawa naman ako ng bahagya sa tinuran niya.

“Well, my dad is Filipino. My mom is also half-Filipino. I grew up in New York, but my parents still taught me and my brother how to speak Tagalog. But since I haven’t been able to come here for a long time and I got busy with school back then, they started speaking to me in Tagalog less often. I can understand it, but I still struggle a little when it comes to speaking Tagalog.” I explained to him.

“Wow, I didn’t expect na makakaharap at makakasama ko sa isang lunch yung anak ng may-ari ng resort na ‘to.” mangha niyang sinabi.

“Don’t bring that up,” suway ko sa kanya. Ayaw ko lang na iniisip nilang anak ako ng may-ari ng resort na’to. 

“What do you do?” pagtatanong niya ulit sa akin.

“I just finished college. I don’t know yet when I’ll be managing our business. For now, I just want to rest and relax. That’s why my dad brought me here—so I could have a vacation after my college life.” sagot ko naman sa kanya.

“Why not stay here?” singit naman ng pinsan ko.

“I don’t know, we’ll see about that.” sagot ko naman sa kanya.

“Ano pang gusto mong gawin bukod sa snorkeling?” tanong ng pinsan ko sa akin.

“What can you suggest?” balik tanong ko naman sa kanya. Napangiti naman ito ng may naisip siyang sagot sa tanong ko.

“We will be having a feeding program sa Sabado. Baka gusto mong sumama sa akin? Pero yun nga lang, need mong umakyat ng bundok para doon.” sabi niya sa akin. 

Napaisip naman ako sa sinabi niya. 

“Don’t worry marami naman tayong makakasama,” dagdag pa niya.

“Sure,” sang-ayon ko na lang. Parang na-excite ako bigla sa feeding program na sinasabi niya. At least makakapag-hiking ako nang wala sa oras. That would be fun!

“Great, sure akong mag-eenjoy ka sa pupuntahan natin.” paniniguro niya sa akin.

“Gusto ko ding sumama,” prisinta naman ni Lorenzo.

“Kasama ka naman talaga,” sabi ng pinsan ko sabay hampas sa braso niya. They look cute together pero parang may pagka-babaero naman itong si Lorenzo. Nang matapos na kaming kumain at nagkwentuhan ay nagpaalam na si Lorenzo na umalis. Kaya naman naiwan kaming dalawa ng pinsan ko sa restaurant.

“How did you know them?” baling ko sa pinsan ko.

“Who? Lorenzo and Luca?” tanong naman niya sa akin kaya tumango ako.

“Well, si Luca dati ko na siyang kilala dito. Sobrang loyal niya sa resort na ‘to. Dito kasi siya lagi nagbabakasyon hanggang sa naging regular guest na siya dito at bumili ng sarili niyang cabin. Hindi mo ba napansin ang cabin na malapit lang din sa cabin mo?”

“Sa kanya yun?” takang tanong ko at tumango siya.

“Yup, sa kanya nga. Dati akong nagtatrabaho dito and nakikita ko siya laging tumutulong sa mga random guest na nagkaroon ng problema like may napilayan or something. Hanggang sa nalaman niya yung outreach program na isang project ng Dad mo, kinausap niya ako and ang Dad mo. Isa siya sa may malaking invest doon kaya sumasama siya minsan para ma-meet yung mga tinulungan naming tao sa bundok. Mabait siyang tao, kaya naging kaibigan ko siya. Actually, makakasama nga natin siya sa sabado.” sabi niya kaya napatingin ako sa kanya.

“Dad knows him?” tanong ko.

“Yes, and I’m not sure if may connections din sila when it comes to company world.” sagot niya.

“He’s still grumpy.” sambit ko na lang kaya tinawanan niya ako.

“You’re crazy, ganyan lang talaga siya. And Lorenzo is his bestfriend. Kaya naging kaibigan ko din ang lokong yun dahil nakilala niya ako sa kanya. That’s why sumasama na din si Lorenzo sa bundok dahil pati yung malokong lalaki na iyon ay isa din sa nag-iinvest sa project ng Dad mo. Sobrang mabait at matulungin sa kapwa nila.” pagpupuri ng pinsan ko sa dalawa kaya napairap na lamang ako na ikinatuwa niya.

Nagpaalam na siya sa akin na need niya munang umuwi sa bahay nila ng mahatid niya ako sa cabin kung saan ako nagi-stay. Magmula nang dumating ako dito hindi pa ako nakakadalaw sa bahay nila. Might visit it some other time.