The Tommorow's Gone

Sumisilaw ang liwanag mula sa aking bintana at tumatama ito sa aking mukha. Marahan akong dumilat at iniharang ang aking palad sa liwanag dahil nakakasilaw ito. Napangiti ako ng mapait habang pinagmamasdan ang aking kamay na nakaharang sa liwanag na pumapasok sa aking bintana. Bagong bukas, bagong umaga... ngunit hanggang saan nga ba ako? Hanggang saan ang relasyon naming dalawa ni Davin? Hanggang saan aabot ang bukas namin? Hindi ko alam ang nangyari sa aming dalawa.Hindi ko alam kung anong nangyari sa kanya.Wala na akong naiintindihan pa.Dahan dahang humapdi ang aking mga mata dahil sa nag babadyang mga luha. Natagpuan ko na lamang ang aking sarili na pumapatak na ang aking mga luha. Anong nangyari? Ito ang lagi kong tanong sa aking sarili. Anong nangyari sa aming dalawa? At lumayo siya sa akin? Masakit makita at maramdaman na malayo na sa iyo ang taong mahal mo.Alam ko naman ang dahilan, alam na alam ko. Kaya mas nasasaktan ako sa kadahilanang iyon. Bakit Davin? Bakit ka b

Napaupo ako sa malapit na upuan dahil pakiramdam ko ay ano mang segundo ay babagsak na ang aking tuhod. Patuloy na lumalandas ang mga taksil na luha sa aking pisngi. Ako ang asawa... pero iba ang ikinakama.Mas maganda ba ang mga babae mo kaysa sakin Davin? Mas may hubog ba ang katawan nila? Hindi ko gustong mainggit sa kanila, pero iyon ang nararamdaman ko. Noong hapon na iyon ay hindi na ako nakapag bake at nag kulong na lamang sa aking kwarto at inilabas ang lahat ng aking hinanakit. Natagpuan ko na lamang ang aking sarili na naka tulala habang nakatitig sa aking bintana at kitang kita ko ang nagkukulay kahel na ulap, tanda na papalubog na ito. Yakap-yakap ko ang aking mga tuhod habang lumuluhang nakatitig doon at itinatanong ang aking sarili kung hanggang saan ba ang bukas namin? Kailan ito mawawala? Hanggang saan ang pag asa ko sa kaniya? Sa relasyon naming dalawa?Sinasakop na ng dilim ang aking kwarto, tangi ang liwanag nang bilog na buwan ang pumapasok sa aking bintana. Han

Pagkaparada ko sa harap ng cafe kung saan ko kikitain si Kyla ay bumaba na agad ako sa aking sasakyan. Natanaw ko na agad siya sa loob na nakaupo habang nag ce-cellphone. Napangiti ako ng wala sa sarili. Kahit walang preno ang bibig ni Kyla ay sobrang mahal ko ang babaeng 'yan.Pumasok na ako sa cafe at agad na lumapit sa kanya at niyakap."I miss you, Kyla." anya ko at mas lalong hinigpitan ang pagkayakap. Hindi kami laging nagkikita dahil flight attendant and babae. "I miss you, too." ani ni Kyla na puno ng galak.Umupo ako sa harapang upuan at tinawag ang waiter. Pagkatapos kong umorder ay bigla niyang hinawakan ang aking kamay na nasa ibabaw ng mesa. "Im so sorry, Amara." punong-puno ng pagsisisi ang kanyang boses. "Its okay, kalimutan na natin iyon. At hindi na rin natin mababago ang ginagawa ni Davin." Nakangiti ang aking labi ngunit malungkot ang aking boses.Bumuntong hininga siya. "Bakit ka ba kasi nagtitiis sa kanya? You're beautiful Amara. Marami pang magkakandarapang la

Bumigat ang batok ko hanggang sa mapadukdok na lamang ako sa aking tuhod, gusto ko ng mapagod para sa aking dalawa, pero mas nangingibabaw sa akin ang ipaglaban ang bukas naming dalawa. Nang dahil sa sinabi niya kanina ay pakiramdam ko ay nawasak ako ng pinong pino, sa milyon milyong piraso at hindi ko alam kung paano pa ako mabubuo, Davin? Hanggang kailan ba tayong ganito? Hanggang kailan, huh?Ang bagsak kong balikat ay unti unting yumugyog at lumakas ang aking pag iyak, sunod sunod na bumagsak ang maiinit na luha sa aking pisngi. Hindi ko kaya, hindi ko kayang pakawalan siya. Tawagin na nila akong makasarili ngunit hindi ko kayang bitawan siya.Natatakot akong kapag bumitaw ako sa mga kamay niya ay wala na ulit akong pagkakataong hawakan itong muli, ayokong humantong ako sa ganoong estado, yung ako na iyong walang karapatan sa kanya kahit sa papel. Wala ng karapatang umiyak, wala ng karapatang humiling, wala ng karapatan sa lahat... Mas masakit iyon hindi ba?Hanggat kaya ko pang k

Pagkatapos ng tabing iyon ay bumalik na naman kami sa dating sitwasyon. Uuwi siya ng madaling araw, at ako? Parang tangang naghihintay sa kanya.Pumunta ako sa kusina upang tumingin ng pwedeng lutuin. Ilang araw na rin akong bagot na bagot sa bahay. Paulit ulit lang ang sistema ko, paulit ulit lang rin ang sakit. Nang matapos akong magluto ay inilagay ko na ito sa tupperware. Bumuga ako ng hangin dahil sa pagod. Noong matapos na akong mag ayos ng aking sarili ay sumakay na ako ng kotse. Habang binabaybay ko ang kalagitnaan ng EDSA ay may natanaw akong billboard ni Davin at ni... Inna. Nasa likod ni Inna si Davin habang nakayakap ang lalaki sa likod niya. Mukha silang masaya sa litrato at mukhang mahal na mahal ang isa't isa. Mga artista talaga. Agad kong iniiwas ang aking paningin doon. Sa litrato pa lamang ay nasasaktan na ako. Dapat ba akong makaramdam ng inggit kay Inna? Dapat ba? Dahil nagagawa ni Davin sa kanya ang dapat sa akin. Ang sakit lang isipin na kayang gawin ni Davin