Ikalawang Kabanata- Muling Pagkikita.

Onie's POV

“Miss Onie, narito na sila.” Boses ni Karin ang nagpatigil sa akin sa pagtipa sa laptop na nasa harapan ko.

Hindi ko na nagawa ang pag-idlip kanina, nang mapansin ko ang calling card ay nagtungo agad ako sa search engine ng g****e at tiningnan kung ano ba ang ‘status’ ng walang modong lalaking nakasalamuha ko kanina lang.

In fairness, ‘amoy mayaman’ nga ang lalaking ‘yon. Siya ang CEO sa kilalang jewelry company sa bansa. At talagang nagkaroon pa nang chance na makilala ko ang taong ‘yon?

But then, for all I care, ‘di ba?

Guwapo nga siya, kaso ungentleman naman.

“Sige. Susunod na ako.” Isinara ko na ang gadget, kinuha ang Hermes pouch at hinanap ang face powder.

“Kailangang presentable tayong haharap sa client. Sayang branch, sayang ang income.” Pakikipag-usap ko sa sarili ko.

“See? Ang ganda mo self.”

I need to add some self confidence para hindi ako mangarag mamaya. I admit, hindi na bago sa akin ang pakikipag meet sa client pero kasi. . . According to my source, Mrs. Villarial is a picky and choosy bussiness partner. So, kailangan kong maghanda.

Mrs. Villarial is into first impression.

Nang ma-sure na ayos na ang hitsura ay pinili ko nang lumabas. The place is just so great, naayos ng staff ko nang mabuti ang bawat detalye na kailangan nilang mapanatiling kumpleto at nasa puwesto.

Amoy na amoy ko rin ang mabangong wallnut pagdaan ko sa may kitchen.

Sinenyasan ako ni Karin patungo sa direksiyon niya. Tinanguan ko siya bilang tugon na, ‘okay nakita ko na.’

I saw a woman on her 50’s, ‘yon naman ang nakalagay sa profile niya. Nakaharap siya sa direksyong tinatahak ko kaya nakita ko agad kung ano ang hitsura at ekspresiyon ng mukha niya.

Hindi naman siya mukhang masungit ah, maputi si Mrs. Villarial, light ang make up na gamit niya kaya hindi halatang may edad na siya… kungtitignan rito para lang siyang nasa 40’s.

I waved my hand to say na nakita ko na siya. The old woman just smiled at me.

“Good morning, Ma’am.” Pagbati ko sa ginang.

Sana tama ako, hindi pa naman siguro lunch.

“Hello, you’re Miss Cortez?” she asked.

“Yes, ma’am and you’re Mrs. Villarial? Ow, please to meet you.” I held my hand to her.

“C’mon sitdown.”

Sinunod ko ang utos niya’t naupo nga sa bakanteng silya. Sinimulan ko munang makipag-usap ng pormal sa kaniya bago ko i-open ang tungkol sa bussiness.

“Really? Hindi ako masyadong aware sa social news. Pero gusto kong iparating ang late congratulations ko sa ‘yo. I can see that you deserve everything of this.” Napangiti ako sa ginawang pagpraise sa akin ni Mrs. Villarial.

Sana nga’y gano’n din ang mama ko sa akin. Eversince, she wasn’t happy, kahit pa noong na-achieve ko na ang tagumpay ay parati pa rin masama ang kaniyang timpla, na hindi ko naman alam kung bakit.

“You have a very nice place, neat and clean. And of course the sweets are just to good. It melts in my mouth. . . Hmm.” May pagpikit pa na pinupuri ni Mrs..Villarial ang mga cakes ko..

“Salamat naman po at nagustuhan niyo, that cherry pop double is my best seller.” I smiled genuinely to her, pero ang totoo nangangatal talaga ang kamay ko ngayon.

Tumango-tango siya habang tinitikman ang mga delights na nasa harapan niya.

“So, I think this is a deal, Miss Cortez.”

Nabuhay ang dugo ko sa tinuran ng ginang? “Ma’am?”

“Kailan natin pag-uusapan ang pagpirma ko ng contract?”

Naitakip ko ang isang palad sa aking bibig upang hindi ko masiyadong maisambulat ang galak na nararamdaman ko ngayon.

“Seryoso po ba ‘yan M-ma’am.? Tinanong ko siya habang naka cross ang hintuturo’t gitnang daliri ko na nasa ilalim ng lamesa.

“Of course, O’ bakeshop passed my standards. From the staffs, the vibes, cleanliness and the products. This bussiness will not going to bluff, I can sense it.” Miss Villarial really gives a very good motivation to me.

Parang gusto kong mang-alok ng branches pa sa iba.

“Thank you po Ma’am, promise we will not dissappoint you. You can pick the date for the contract signing.”

“That’s great, I’ll call you back when I check my schedule.”

‘Siguro naman good impression na ang nabuo sa isipan ni Mrs. Villarial tungkol sa akin, no?’

“Hindi po kayo, magsisisi sa amin ma’am. Maraming salamat po.” Paulit-ulit ang pagpapasalamat ko sa ginang. Overwhelmed kasi talaga ako.

“Ano ka ba, cut that thank you thing, you deserve what you get. But, anyway, I have to go to the restroom,” turan niya.

Tumango ako bilang tugon sa kaniya. Itinuro ko kung nasaang restroom, then she said na antayin ko siya dahil susunduin daw siya ng kaniyang anak at gusto niya akong ipakilala.

Like, why naman? Gano’n ba katindi ang good effect ng conversation ko sa kaniya?

Limang minuto na ang nakalipas ay hindi pa rin nakakabalik si Mrs. Villarial. Nilapitan na rin ako ni Karin para sabihin may naghahanap sa akin.

I stood up upang tignan kung sino ang naghahanap ‘daw’ sa Manager—which is me. Karin pointed a tall man in all black suit, nakatayo ito near the entrance habang nasa tainga ang telepono niya.

Wait, he look familiar to me. At mas lalo kong napatunayan ‘yon ng tuluyan na nga akong makalapit sa kaniya. I remembered vividly what had happened an hour ago.

“Ano’ng ginagawa mo rito?” May kataasan ang boses na tanong ko.

Bumakas rin ang gulat sa mukha niya ngunit kahit na gan'on ay nanatili pa ring kalmado ang pigura nito. “Is there a problem about my presence here? Someone asked me to come, kaya ako narito.” Grabe, ang lamig talaga ng boses niya.

“At sino po?” Ayaw ko naman mang-away ng isang possible customer, pero kasi may atraso sa akin ang lalaki na ‘to e.

Kung pu-puwede nga na ipagtabuyan ko siya’y ginawa ko na. At isa pa, ang gara ng suit niya, pormal na pormal, sino naman ang pupuntahan niya sa bakeshop ko?

“Son? Lance?” Napalingon ako sa pamilyar na boses mula sa aking likuran.

“Mom, sorry I’m late.” The tall man walk towards Mrs. Villarial and give her a kiss in the cheeks.

“Naku! Alam ko naman na busy ka. Hindi ko nga expected na darating ka rito.”

“You comes first before anything else.”

Halos lumuwa ang mga mata ko sa nagaganap na pag-uusap nila.

So, this arrogant man is Mrs. Villarial’s son? OMG! Paano kapag nalaman niya na inaaway ko ang anak niya? Gosh! Baka i-pull out niya ang pagpapatayo ng branch sa bakeshop ko.

What will you do now Onie?

Tumikhim ako na, hindi ko gusto na putulin ang masaya nilang pag-uusap pero kasi narito pa ako e.

“Excuse me, Mrs. Villarial?” I called her attention, and good thing na she saw me here standing near them.

“Oh, sorry Ms. Cortez, medyo natagalan ako sa restroom. Lumabas na ako rito nang makita itong anak ko, and you two are talking?”

Napaawang ang bibig ko sa pagkakatanong niya, she asked me, the unwanted question.

“Ahm. O-opo, ma’am.” Nangangatal-ngatal ko pang sagot sa kaniya. Hindi ko alam kung saan ako magsisimula nang pag-explain, na biglaan ko lang na nakakilala ang anak niya pagkatapos ay hindi naging maganda ang encounter na ‘yon.

“Son, I don’t know you’re friend with Ms. Cortez. Hindi mo naman agad sinabi sa aking may kaibigan kang baker. I love her desserts.”

Naubo ako sa sinabing ‘yon ni Mrs. Villarial, katapusan na ata ng good impression ko sa kaniya. For sure, this man will drag me down, sasabihin na sinagot sagot ko siya kanina- pero nasa right naman ako no’n, ‘diba? Why will he be angry to me about that?

“Yes mom, me and this girl were a very good friends.” Then he look in my way, he's like making me mad right now.

Kasabay no'n ay napatunganga ako sa kaniya. Why did he said na friends kami? Eh hindi naman, inaasar nga ata talaga ako nito.

“And I’m sorry for not telling you. I have someone I know who have a bigger cakeshop, she’s my option for your bussiness plan.”

The woman just nodded her hand, mukhang papabor pa ata sa sinasabi ng anak niya. Hindi puwede ‘yon Onie.

“Grabe ka ‘friend’, nakakasamá ka nang loob. Ba’t mo pa irerecommend ang mama mo sa iba, narito naman ako.” Magiliw ang pagkakasabi ko no’n, hindi mahahalatang nabahiran ng kaplastikan.

He also smiled ‘plastically’ to me. “I just wanted my mom to have a bussiness partner whom she can trust, ‘yong hindi maarte at maingay,” he said.

“Wow! So maarte ako? Ako ba ang nakabundol ng kotse?” Bulalas ko.

“Nakabundol? What was that?” Mrs. Villarial ask, nagpapalit-palit pa ang paningin nito sa pagitan namin ng anak niya.

“Oh, she means she know someone na nakabundol ng kotse mom,” sabi niya sa ina niya. “Baka naman hindi sinasadya, o kaya’y wala rin sa sarili iyong may-ari ng kotseng nabundol, we don’t know right?” Sa akin naman nakabaling ngayon ang lalaki.

Tumawa ako ng pilit bilang sagot sa kaniya. “Hmp… we don’t know. Yeah”

Sh*t ba’t ‘yon ang naisagot ko sa kaniya? Ang lame!

“Hindi ko na maintindihan ang pinag-uuspan niyong dalawa. Pero son, I already talked to Ms. Cortez we already have a deal. Signing of contract na lang,” sabi ng ginang sa anak na nakatitig na sa kaniya.

“But mom…”

“Anak, hayaan mo na, alam mo naman kung ano ang gusto ko hindi ba? And Miss Cortez is my type of partner. At isa pa, good catch na ‘yong magkaibigan pala kayo.” Pilit na pagpapaliwanag ng ina sa anak niya.

Ako nama’y tumatango-tango sa likuran nila, being happy of what Mrs. Villarial is saying.

Tama.

“You’re mom is right, L.A. Just leave everything under her control… ‘wag kang mag-alala, akong bahala kay ‘tita’.” I smiled widely to him. Ngiti na hindi naman bukal sa loob ko.

“L.A? Are we that close?” bulong niya sa akin.

“Hindi. Magiging close pa lang, Mr. CEO,” pabulong na sagot ko rin dito. Mabuti na lang at nabasa ko ang card na iniabot niya kanina sa akin. Nagkaroon ako ng konting idea tungkol sa kaniya.

“Tita is much easier than being formal. That Mrs. Villarial thing sounds creepy.” Then she laughed. Nakitawa na rin ako, as if I am really her son’s good friend.

Later on, nagpaalam na si ‘tita’ na aalis na sila. Nagpasundo pala siya sa kaniyang anak, kaya siya napadpad sa bakeshop ko. Kung kanina’y may kasama siyang driver, ngayon ay siya na mismo ang nagda-drive ng kotse.

Hindi na rin Mercedes ang dala nito, Mustang na kulay pula na. Kumaway-kaway pa ako para kay Mrs. Villarial, gano’n rin ang ginawa niya sa akin. Sumulyap rin ang anak niya pero saglit lang.

“Ang sungit, akala mo naman kagwapuhan.” I began talking to myself.

“Kaso ang malas! Sa dami ng magiging anak ba’t siya pa? Kainis.”

“Pero hayaan na, atleast napadali ang pagkuha ko sa loob ni Mrs. Villarial.” I began calming myself. Nakalabas na rin ang kotse nila sa hindi kalakihang garage ng puwesto namin.

Hindi lang naman kasi isang maliit na bakeshop ang bussiness ko. There were free seat and tables na mag-a-accommodate sa mga gustong doon na kumain ng desserts. We even offered coffee and milk tea’s sa mga dining customers.

I smiled and greeted one of our regular customer who passed by para bumili ng cake. At dahil narito pa ako sa may entrance ay nagka eye to eye contact talaga kami.

“Ah. It’s a tiring morning!” Gusto kong mag-inat pero pinigilan ko’t marami ng dining customers.

Ilang segundong napaisip ako sa kinatatayuan ko.

Fate is really a joker.

Pero mas naintiriga ko sa ibang bagay na napansin ko sa lalaking 'yon ng mapalapit ang mukha ko sa kaniya.

"The red lipstick mark on his nape looks intersting."