Chapter 4- Boyfriend

Napatingin si Sereia sa kanyang tiyan. Nararamdaman pa niya na parang hinahalukay ang kanyang tiyan pero hindi na ito tulad noong nakaraan. Napalunok siya nang makitang iba na ang suot niya na damit. Napalitan na ito ng hospital gown. Hinanap niya ang kanyang damit pero natigilan kaagad siya ng makaramdam siya ng hilo. Napahawak siya sa kanyang noo. May nahawakan ang kamay niya na parang isang malambot na tela. Napadaing siya habang nakayuko.

Mayamaya pa ay pumasok ang isang nurse at may dalang tray. Nang makita nito na gising na siya ay ngumiti ito. “Gising ka na po pala, Ma’am.”

Mabagal siyang tumango. “S-sino po ang nagdala sa akin dito?” tanong niya sa mahinang boses.

Lumapad ang ngiti nito. “Ah hindi mo pa natandaan? Iyong boyfriend mo po. Ang gwapo po ng kasintahan mo, Ma’am,” ani nito at pinalitan ang kanyang dressing.

Napipilan siya. Boyfriend? Sinong boyfriend? Si Adriel ba?

Bumagsak ang balikat niya. Paano naman niya naging boyfriend ito. Kamuntik na nga siya nitong patayin kung hindi lang ito pinigilan ng mga barkada nito.

Right! Her brother is right! It was her wishful thinking that kept pestering him.

Tatlong taon na ang nakararaan simula noong makilala niya si Adriel. Habang tinatanaw ang malawak na dagat ay nakahawak sa railing ng bridge si Sereia. Balak niyang tumalon para wakasan na sana ang kanyang buhay. Pagod na siya makipagtalo at makibagay sa mundong ginagalawan. Papatalon na sana siya nang bigla may sumigaw ng napakalakas. Nabulabog siya at hindi na natuloy ang kanyang balak.

Kalaunan, nalaman niyang pareho sila ng paaralan na pinasukan. Matanda ito sa kanya ng dalawang taon. He’s one of the prominent student in the school.

Hindi niya alam kung bakit hindi niya ito nakilala kaagad. Naisip niya na baka sa kakaatupag niya sa libro kaya hindi niya ito nakilala. Marami ring estudyante sa paaralan na pinasukan nila. Hindi lang iyon, maging ang kanilang eskwelahan ay may kalakihan din.

Simula niyon, palagi na niyang tinatanaw mula sa malayo si Adriel. Habang tahimik na tinitigan niya ito kasama ang mga barkada nito ay buo na ang araw niya.

Ganoonpaman, magkaiba sila ng nararamdaman ni Adriel. Kung siya ay nasisiyahan na makita ito, ito naman ay nasusura. Na para bang may balat siya sa mukha gayong wala naman. Tumataas ang dugo nito sa tuwing nagkikita sila.

“Sereia, could you please stop bothering me?”

Noong oras na iyon ay nakatunganga lang siya habang nakatingin sa gwapong mukha ni Adriel. Hindi niya maiwasang mamangha sa mukha nito. Kulang na lang ay tumulo ang laway niya habang nakatitig dito.

Ang makapal nito na pilik - mata, maging ang kilay ay napakaganda sa paningin ni Sereia. Lalo na kung pumupungay ang mata nito. Ang matangos nito na ilong,at ang amoy nito na nahaluan ng mamahaling perfume ay nakakahalina sa mata at pang - amoy. Pakiramdam niya ay nakipag - usap siya sa isang matinee idol. Napakasarap sa pakiramdam na para bang dinuduyan siya sa alapaap.

Ngunit ang malakas nito na sigaw at umaangil na boses nito ang siyang nagpapagising sa diwa ni Sereia. Dahilan upang mapabalik siya sa reyalidad, at ang katotohanan na napipikon ito sa kanya ay parang isang palaso na unti - unting umuukil sa puso niya.

Pagkatapos niyon ay umalis na si Adriel.

Hindi lang iyon, tanda niya pa rati. Habang nakipaglaro ito ng basketball ay binalot ng tensiyon ang laro. Kaunti lang ang pagitan ng puntos kaya mainit ang laro ng bawat pangkat. Natural lang naman iyon dahil parte iyon ng laro, ngunit sa kamalasan ay aksidenteng naitulak ito ng kalaro nito. Mabilis niya itong dinaluhan at kaagad niyang hinawakan ang mukha nito. Tinignan niya kung may pasa ito o sugat. Nang makita niya na may maliit ito na bangas ay napasobra ang kanyang reaksiyon. Umatungal siya ng iyak sa harap nito. Nagtawanan ang mga kasama nito pati na ang mga cheerleader.

“School girl, you like me that much?” he asked.

Hindi kaagad nakasagot si Sereia. Napahikbi pa siya. Imbes na sagutin si Adriel ay gumalaw ang kamay niya para hawakan ang sugat nito.

“M-masakit ba?” tanong niya na pumiyok pa ang boses.

Tinampal nito ang kamay niya. Kaagad siyang natigilan. Nang masalubong niya ang titig nito ay doon lang niya naanalisa ang matinding kaarogantehan sa mata nito.

“Anong masakit? Galos lang naman ‘to.”

Napakurap siya. “Baka magkapeklat.”

Kumunot ang noo ni Adriel. “Bakit naman ako matatakot sa peklat? Matanda na ako.”

Natahimik si Sereia. Imbes na maniwala sa sinabi ni Adriel ay pumunta siya sa pinakamalapit na pharmacy. Bumili siya ng maraming removal cream, anti - inflammatory at hemostatic drugs.

Dahil sa maingat at pagiging maalaga ni Sereia ay hindi nagkapeklat si Adriel. Mabilis na gumaling ang sugat nito. Parang nga ito nadapa.

Nang malaman niya ang pagiging maalaga ng dalaga ay sinubukan niya ang tapang nito.

“Gusto mong subukan?” tanong nito habang nalalaro ang bola sa kamay at pinaikot.

Nakaupo siya sa bench habang tinatanaw niya ito na nagpapraktis ng basketball. Silang dalawa lang ang nandoon dahil nagpaiwan si Adriel. Kakatapos lang kasi ng practice at saglit itong nagpaiwan. Nagshoshower na kasi ang mga kalaro nito.

Napakurap siya at inosenteng napatitig sa mukha nito. Hanggang sa nauwi sa pagkatulala ang kanyang pagtitig dahilan upang mapatawa si Adriel.

Adreil laughed unrestrainedly. He’s totally different in her memory, but his eyes and eyebrows were so similar. He’s like a child, innocent looking yet full of naughtiness.

***

Dalawang araw na ang lumipas simula nang mangyari ang gulo sa pagitan nila ni Adriel. At dahil isinugod siya sa ospital ay wala na siyang naririnig dito. Nang tignan niya ang cellphone kanina ay hindi man lang ito nag - text o nag - chat.

Kaya nang malaman niya na nag - post ito ng message sa group chat na sinalihan niya ay lumiwanag ang kanyang mukha. Lalo na nang makita niya ang profile picture nito . Napangiti siya at mabilis niyang binasa kung ano ang chinat nito. Bumagal ang kanyang paglakad sa pasilyo. Naka - discharge na siya at papalabas na siya ng ospital.

Adriel: [ Guys! Let’s get together. I’d like to introduce my girlfriend to everyone.]