ตอนที่ 11 เพื่อคืนความสงบมันต้องจบที่เตียง

          ชายหนุ่มกวาดต้อนสายตาไปทั่วทุกมุมห้อง สิ่งของในนี้เหมือนห้องนอนของตัวเองไม่ผิดเพี้ยน สีเย็นสบายของผนัง ผ้าปูสะอาดตา เฟอร์นิเจอร์ตกแต่ง

          อารมณ์รวมถึงความคิดของมิวกระจัดกระจายกลายเป็นสายหมอก หลอมรวมกับประกายแสงที่รายล้อมรอบตัว เขาไม่มั่นใจอีกต่อไปแล้วว่าอะไรคือความจริงหรือความฝัน

          “นายนี่โคตรดื้อด้านเลย ฉันไม่เคยเจอใครทำตัวงี่เง่าเท่านายมาก่อน” ปีศาจไร้นามเปล่งเสียงดึงดูดความสนใจ

          ดวงตากลมโตหรี่เล็ก คิ้วขมวดชนเข้าหากัน หากนับรวมทุกเหตุการณ์ทั้งหมด ดูเหมือนว่าชายผิวเข้มที่นั่งเปลือยเปล่าอยู่ตรงหน้าของมิวในตอนนี้ ดูประหลาดมากที่สุด

          ก่อนจะทันรู้ตัวหรือคิดอะไรเพิ่มเติม ร่างตรงหน้าก็พุ่งขึ้นคร่อมมิวประทับรอยจูบอย่างรวดเร็ว ของเหลวอุ่นร้อนถูกสอดลอดไปกับลิ้น

          การขัดขืนกลายเป็นสิ่งสุดท้ายที่มิวอยากทำ เขาเปิดโพรงปากรับรสสัมผัสที่โหยหามาช้านาน

          ในใจขุ่นมัวถูกตีโอบด้วยหมอกทึบหนา มิวพยายามดึงสติเพื่อไม่ให้เตลิดจนเกินควบคุม เขากำหมัดจนแน่นพยายามดันอีกฝ่ายให้หลุดออก… แต่ก็ไร้ผล

          “แค่นี้ก็คงพอ” เมื่อทุกอย่างเป็นไปดั่งใจ ปีศาจเขาโค้งงอก็ถอนรอยจูบ “ถึงลิ้นของฉันมันจะงอกใหม่ได้ แต่ฉันก็ไม่อยากเจ็บตัวเพราะนายเป็นครั้งที่สามหรอกนะ”

          มิวกระโดดเด้งออกจากจากเตียง เขาถ่มน้ำลายลงบนพื้นพรมโดยไม่สนใจอีกต่อไปว่า นี่จะใช่ห้องนอนของเขาจริงไหม “อย่ามาฉวยโอกาสกันง่ายๆแบบนี้นะเว้ย”

          “แต่ถ้าจ่ายเงินก็คงไม่เป็นไรใช่ไหม” พูดจบธนบัตรเป็นพันใบก็ร่วงหล่นมาจากอากาศราวกับเสกได้ “เอาไปสิ ค่าตัวของนาย หรือจะเอาเป็นเหรียญทองหล่นใส่หัว… จะได้แก้แค้นที่หักปีกฉัน”

          “อย่ามาล้อเล่นกันแบบนี้ ฉันไม่ตลกด้วย”

          ชายหนุ่มเหลืออดกับเรื่องเกินคาดเดาตรงหน้า มิวอยากหนีไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีไอ้ตัวป่วนประสาทแบบนี้ เขาบึ่งตรงไปยังประตูห้องนอน โดยหวังว่าหลังประตูบานนี้จะพาเขาไปโผล่ที่อื่น

          ทว่าหลังบานประตูกลับกลายเป็นห้องนอนของเขาที่มีเจ้าปีศาจเจ้าเล่ห์นั่งยิ้มเยาะอยู่อีกห้องแทน

          มิวเร่งฝีเท้าด้วยความหงุดหงิดไล่เปิดประตูตรงหน้า แต่ทุกบานก็นำเขากลับมายังจุดเริ่มต้นเสมอ

          บานแล้วบานเล่าก็ลงเอยแบบเดิม คือห้องนอนของตัวเองพร้อมตัวประหลาดแก้ผ้าอยู่บนเตียง จนในที่สุดมิวก็ยอมพ่ายแพ้ต่อปริศนาอสงไขย เขายืนชิดผนังเหนื่อยหอบ หน้าอกกระเพื่อมอย่างรุนแรง

          “ฉันชอบที่นายดูดิ้นรนนะ ฮ่าๆ ไม่เหมือนคนอื่นที่ฉันเคยเจอ” ปีศาจร่างยักษ์หัวเราะ “วิ่งไปอีกสิ! พิษจะได้ระเหยซึมเข้าไปในตัวนายได้ง่ายขึ้น”

          “พิษ? นายทำอะไรฉัน”

          “โธ่! กลัวเป็นแล้วเหรอ… พ่อคนห้าวตีนไปอยู่ไหนเสียแล้วล่ะ”

          มิวนิ่งเงียบเพราะเริ่มรู้สึกถึงความกลัวขึ้นมาตามคำของปีศาจ

          “น้ำลายของฉันมันก็ไม่ได้น่ากลัวอะไรขนาดนั้นหรอก พวกมนุษย์ชอบเรียกว่ามันเป็นพิษ แต่ฉันว่ามันเหมือนยาปลุกกำหนัดมากกว่า”

          แม้จะไม่สามารถปะติดปะต่อทุกอย่างได้ทั้งหมด แต่มิวก็พอเข้าใจว่ามันหมายถึงอะไร โดยเฉพาะเมื่อคำพูดนั้นค่อยๆกลายเป็นจริง บางสิ่งบางอย่างกระตุ้นแรงปรารถนาของเขาให้ตื่นขึ้น

          เหงื่อที่แห้งซึมไปกับเนื้อผ้าเริ่มออกมาตามไรผมอีกครั้ง ชีพจรเต้นตุบๆ ตามข้อพับ

          “กลิ่นของนายเริ่มหอมแล้ว” ปีศาจแสยะยิ้มเขาลุกขึ้นแล้วค่อยๆ เยื้องย่างเข้าใกล้ร่างเด็กหนุ่ม ท่อนเนื้อที่ยังไม่แข็งตัวแกว่งไกวตามแรงกระเทือน “คุ้นๆเหมือนกลิ่นของใครสักคนที่ฉันเคยเจอ เหมือนจะนานมาแล้ว แต่ช่างมันเถอะ… ป่านนี้เจ้าหมอนั่นคงกลายเป็นขี้เถ้าไปแล้ว”

          “ทำไมถึงชอบพล่ามอะไรที่คนอื่นเขาไม่เข้าใจด้วย”

          “แล้วทำไมพออยู่ในฝันนายถึงเอาแต่หงุดหงิดนักนะ”

          “ก็เพราะมันเป็นพื้นที่เดียวที่ฉันจะได้เป็นตัวเอง แต่คน…” มิวหยุดนึกครู่หนึ่ง เมื่อพินิจร่างตรงหน้าแล้วดูยังไงก็ไม่น่าจะใช่มนุษย์ ถึงจะคล้ายอยู่ก็ตาม “ไอ้ตัวประหลาดอย่างนายก็ดันมายุ่มย่าม”

          “ก็ได้! ถ้าอย่างนั้นฉันจะพูดให้น้อยลง แล้วเน้นการกระทำให้มากขึ้นก็แล้วกัน”

          ร่างสูงชะลูดเดินผ่านความพร่าเบลอเข้าใกล้ความชัดเจน แววตาอันคุ้นเคยปรากฏฉายอยู่ในใบหน้านั้น “เดี๋ยวนะ! เหมือนฉันเคยเห็นนายจากที่ไหนสักที่”

          ปีศาจเปลือยเปล่าตัวสูงใหญ่ยิ้มอย่างมีเลศนัย เขาไม่เปล่งเสียงแม้เพียงนิดเดียวตามคำกล่าวอ้าง แต่ใช้การกระดิกนิ้วเบาบางเพื่อสื่อสารทุกอย่างอย่างตรงไปตรงมา

          หลังของมิวที่ติดกับผนังร้อนวูบไหว ท้องน้อยเสียวซ่านจนต้องเอามือกุม เส้นเลือดเต้นตุบๆอยู่ภายใต้ผิวหนังเนียนนุ่ม การหายใจเริ่มติดขัดมากขึ้นทุกที

          บางอย่างภายใต้กางเกงออกกำลังกายกำลังตั้งตระหง่าน ส่วนปลายเสียดสีกับเนื้อผ้าลื่นมันจนจักจี้ มิวกัดฟันไว้แน่นไม่ยอมปล่อยให้เสียงในลำคอเล็ดลอด

          ปีศาจหน้าคมเข้มเข้าประชิดตัวของมิว พร้อมกระดิกนิ้วอีกครั้ง ปากของเด็กหนุ่มก็อ้าออก

          “อือ… ไอ้… เอี้ย” ความสามารถของมิวทำได้แค่สื่อสารไม่เป็นภาษา

          นิ้วโป้งอวบใหญ่สีน้ำตาลทองกดเบาๆลงบนริมฝีปากล่างของชายหนุ่ม มันค่อยๆละเลียดไปตามแนวยาวอย่างช้าๆ ก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปยังโพรงเบิกกว้างนั้นได้อย่างง่ายดาย

          ลิ้นของมิงพยายามขัดขืนไม่ให้อีกฝ่ายรุกล้ำเข้ามาได้ ทว่ามันกลายเป็นการกระตุ้นอารมณ์ของอีกฝ่ายเสียมากกว่า เป็นอีกครั้งที่เด็กหนุ่มสื่อสารออกมาได้ไม่ดีนัก

          “อือ…” มิวพยายามไล่ปีศาจร้ายให้ถอย แต่เสียงนั้นเหมือนเขาครางเสียมากกว่า

          เรี่ยวแรงทั้งหมดมอดไหม้ในชั่วพริบตา เพียงแค่ปีศาจร่างเปลือยวาดลิ้นเป็นวงกวาดต้อนรสชาติในช่องปากของมิว เด็กหนุ่มก็ไม่อาจยกมือขึ้นต่อสู้ได้อีกต่อไป

          อันที่จริงมิวเริ่มโหยหาอารมณ์นี้ อารมณ์ที่ขาดหายไปนานนับปีจากชีวิต เขาคิดถึงความร้อนวูบวาบในช่องท้อง และสมองที่ตื้อตึงจากการสัมผัส

          มิวลดเปลือกตาลงเฉกเช่นการป้องกันที่พังทลาย ใบหน้าของทั้งคู่ห่างกันไม่กี่มิลลิเมตร

          ปีศาจเขาใหญ่สอดมือเข้าไปใต้ร่มผ้าของมิว ขยับวนไปรอบๆก้นที่กลมแน่นเพื่อหยอกล้อกับร่างกายของเหยื่อในอ้อมแขน

          การกดเพียงแผ่วเบาก็ดันสะโพกของมิวให้เอนเข้าหาตัว อาจด้วยความสูงที่ต่างกันพอประมาณ ลอนท้องบอบบางของมิวจึงแนบชิดท่อนเนื้อที่เริ่มขยายตัว

          ช่องว่างของทั้งสองร่างปิดทับสนิทจนแม้แต่หมอกทึบสีขาวก็ไม่อาจแทรกผ่านได้ ในขณะที่ริมฝีปากเผยออ้าแลกเปลี่ยนลมหายใจซึ่งกันและกัน เจ้าปีศาจราคะใช้มือปลดกางเกงเนื้อผ้าเบาสบายด้วยมือของตัวเอง จนมันหล่นกองลงไปกับพื้น ก่อนจะโหมแรงบีบเคล้นพีชแห่งบาบิโลนจนเป็นรอยฝ่ามือ

          “ดะ… เดี๋ยว” มิวเบิกตากว้างถอนริมฝีปากที่เปียกชุ่มออก ดูเหมือนมนต์สะกดจะถูกทอดถอนเหมือนกางเกงกีฬา “แม่งเอ๊ย!”

          จู่ๆมิวก็สบถออกมา ไม่ใช่เพราะความหงุดหงิด แต่เพราะความรู้สึกชอบพอที่ดันอย่างแรงกล้าอยู่ภายใน

          “นาย… อยาก… แล้วสินะ” ปีศาจแสยะยิ้มอวดเขี้ยวซี่งาม ใบหน้าสูบฉีดด้วยเลือดจนเต็มสองแก้ม

          เด็กหนุ่มก้มหลบสายตาด้วยความเขินอาย มันไม่ใช่เพียงเพราะปีศาจตรงหน้าปลุกอารมณ์หื่นกระหายในตัวของเขาได้ แต่ยังทำให้น้องชายที่ใช้งานไม่ได้มานานลุกชูชันได้อย่างน่าประหลาด

          “ยอมรับมาเถอะน่า ว่าทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่นายต้องการ”

          ถึงแม้จะเจอลูกค้ามามากมาย แต่ไม่รู้ทำไมมิวถึงรู้สึกอ่อนไหวมากเมื่ออยู่ในวงแขนแข็งแกร่งของปีศาจตนนี้ เขาได้แต่กัดริมฝีปากให้เป็นคำตอบที่ไม่อยากพูด

          “ให้ฉันดูแลนายเอง” ปีศาจหนุ่มล่อลวงด้วยถ้อยคำหวานซึ้ง

          “เพราะนายเลย… บ้าชิบ!” มิวพยายามปกป้องตัวเองด้วยการปฏิเสธ แต่เสียงกระหืดกระหอบนั้นฟังแล้วดูสวนทางกัน “เอาไงก็เอาวะ”

          มิวไม่สามารถควบคุมการแสดงออกของตัวเองได้อีกต่อไป สิ่งเดียวที่ชายหนุ่มทำได้ในตอนนี้เพื่อไม่ให้ปีศาจตรงหน้าเห็นความเขินอายของเขาจนได้ใจ คือกดหน้าลงบนหัวไหล่อันกว้างหนาเป็นการหลบสายตา

          ทว่าการสื่อสารนี้ก็ผิดพลาดตามเคย ปีศาจหนุ่มครางอย่างพึงพอใจในลำคอ “ฉันจะรับผิดชอบความผิดที่ฉันก่อให้เอง แล้ว… ฉันควรจะแก้ไขเรื่องนี้ยังไงดี”

          “ยังจะมามัวล้อเล่นหาพระแสงอะไรอีกเจ้าบ้า อย่างทำอะไรก็รีบทำสักทีสิ”

          “ก็ได้… ถ้านายพร้อม”

          ปีศาจในร่างกายหยาบรู้สึกถึงแรงสั่นที่หัวไหล่ เขาตีความเอาว่าชายหนุ่มคงพยักหน้าเพื่อเป็นการยินยอมให้เริ่มขั้นต่อไป “งั้นเรากลับไปทำกันที่เตียงดีไหม ความสูงของฉันจะได้ไม่เป็นปัญหา”