ตอนที่ 5 ทรินิตี้แองเจิ้ล

          ราตรีเริ่มคลุมท้องฟ้าเป็นเวทียิ่งใหญ่ให้ดวงจันทร์เปิดตัว เหล่าดวงดาวกะพริบแสงอ่อนแรงรอยลโฉมไฟกลมใหญ่ ช่วงเวลาน่าอิดโรยเช่นนี้ถือเป็นการจบวันของใครหลายคน ในขณะที่บางคนกลับเป็นสัญญาณของการเริ่มต้นการดำเนินชีวิต

          ‘Amor’ เป็นบารโฮสต์มีสไตล์เด่นชัดตั้งอยู่ใกล้ใจกลางเมือง ที่นี่ไม่ค่อยเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวางเท่าไหร่นัก แต่ลูกค้าส่วนใหญ่กระเป๋าหนักและมีอิทธิพลพอสมควร

          แม้พนักงานทั้งหมดจะเป็นผู้ชายแต่ก็สามารถรับลูกค้าได้ไม่จำกัดเพศ ขอแค่มีเงินมาโยนทิ้ง… หว่างขาของพวกเขาจะมีอะไรติดอยู่ เด็กที่นี่ก็ไม่มีเกี่ยง

          เรื่องชนชั้นในองค์กรเป็นสิ่งที่ต้องยอมรับให้ได้หากอยากเหยียบเข้ามาทำงานที่อมอร์ ทุกคนที่อยากเป็นดาวรุ่งต้องทำยอดให้สูงเพื่อจะได้เป็นที่ยอมรับ และมีสิทธิพิเศษกว่าพนักงานคนอื่น 

          ต่ำสุดถูกจัดให้เป็น ‘ดักแด้’ บางคนก็สามารถออกมาโบยบินได้ ส่วนบางคนก็นอนเน่าอยู่ในรังเหม็นอับ พวกนี้อาจเป็นเด็กหน้าใหม่ที่พึ่งอยากเข้าวงการ ไม่ก็เป็นพวกหน้าเก่าที่ไม่ค่อยได้ลูกค้า น้ำเปล่าถือเป็นสวัสดิการดีที่สุดแล้วสำหรับพวกดักแด้

          ต่อมาก็ ‘ผีเสื้อ’ พวกนี้จะมีลูกค้าอย่างสม่ำเสมอ ทำยอดเข้าร้านได้ทุกวัน ถึงจะไม่ได้เป็นที่รักของผู้จัดการร้าน แต่ก็มั่นใจได้ว่าจะได้โดนกระแนะกระแหน

          ส่วนระดับสูงนั้นจะถูกเรียกว่า ‘ทรินิตี้แองเจิ้ล’ มีทั้งหมดสามคน และในสามคนนี้ก็แบ่งอันดับแยกย่อยอีกที โดยการจัดอันดับนั้นจะถูกคำนวณใหม่ทุกๆสามเดือน

          เพชรยอดมงกุฎของที่นี่จะได้รับฉายา ‘มิดไนท์วิง’ หรือ ‘ปีกแห่งค่ำคืน’ เป็นผู้ที่โบยบินเหนือท้องฟ้ายามราตรี แม้จะไม่ได้มีปีกไว้กระพือได้จริง แต่มันก็เอาไว้อีโก้ตอนเดินเฉิดฉายในร้าน

          นอกจากจะเป็นที่นับหน้าถือตาของคนในร้านแล้ว เหล่าเทพบุตรทั้งสามจะได้อภิสิทธิ์อื่นอีก เช่นสามารถเลือกลูกค้าเองได้ ซึ่งหากไม่กลัวยอดตก สามารถปฏิเสธลูกค้าที่จ่ายเยอะกว่าเพื่อความสบายใจของตัวเองได้ หรือมีห้องส่วนตัวเพื่อความสะดวกสบาย แต่ก็ยังต้องใช้ร่วมกันสามคนอยู่ดี

          และผู้ที่ครอบครองตำแหน่งสูงสุดในดินแดนเล็กๆนี้ก็คือมิว เขายึดมันเอาไว้หลายสมัยแล้ว และหากการจัดอันดับในอีกไม่กี่อาทิตย์ข้างไม่มีอะไรผิดพลาด ชายหนุ่มก็จะกลายเป็นพนักงานคนที่เป็นมิดไนท์วิงครบปี ซึ่งถือว่าเป็นสถิติที่นานที่สุดตั้งแต่ร้านเปิด

          ถึงจะกดดันแต่มิวก็ภูมิใจกับงานและผลตอบแทนที่อมอร์มาก มิวได้รู้จักแขกระดับสูงหลายคนที่ยินดีจะรับเขาไปดูแลโดยไม่ต้องทำงาน แต่ชายหนุ่มเลือกจะปฏิเสธ เขาไม่ชอบการผูกมัดและอีกอย่างมิวมีปัญหาใหญ่ที่ยังไม่สามารถแก้ไขได้

          เกือบสองปีก่อนมิวพบว่าอยู่ดีๆอาวุธสังหารกลางลำตัวของเขาก็หยคดทำงานเสียดื้อๆ จากกล้ามเนื้อทรงพลัง กลายเป็นชิ้นเนื้อด้านชาไร้ความรู้สึก ไม่ว่าจะกระตุ้นด้วยวิธีไหนก็ไม่มีท่าที่จะฟื้นคืนชีพ

          หมอไม่สามารถวินิจฉัยได้ว่าเกิดจากสาเหตุอะไร ยาหลายขนานจากการแพทย์แผนปัจจุบันหรือแผนโบราณก็สามารถหยิบยื่นความช่วยเหลือได้ ขนาดจะกระดิกด้วยตัวเองก็ยังไม่สามารถขยับเขยื้อนได้

          แน่นอนว่าปัญหาที่ส่งผลต่อความมั่นใจในความเป็นชายแบบนี้ มิวไม่สามารถเล่าให้ใครฟัง แม้กระทั่งเจษรุ่นพี่ที่ทำงานคนสนิทผู้ครอบครองอันดับสอง ‘ซันเซ็ตวิง’ ก็ไม่รู้ถึงปัญหาหนักอกนี้

          ทั้งสองมักแลกเปลี่ยนทุกเรื่องในห้องแต่งตัว ไม่ว่าจะเป็นข้อมูลลูกค้าเพื่อใช้ในการรับมือ หรือเรื่องส่วนตัวทั่วไป ถึงขั้นแก้ผ้าต่อหน้ากันเพื่อตรวจสอบความสวยงามก็เคยมาแล้ว 

          อาจเพราะว่าการเป็นโฮสต์นั้นใช้ทั้งพลังงานและเวลา การสานสัมพันธ์กับบุคคลอื่นจากโลกภายนอกจึงกลายเป็นเรื่องลำบาก

          “เมื่อคืนผมฝันแปลกอีกแล้วว่ะพี่” มิวเอนหลังบนโซฟากำมะหยี่ เฝ้ามองด้านหลังของรุ่นพี่ที่แต่งหน้าอยู่ตรงโต๊ะเครื่องสำอาง

          “ไอ้ที่วิ่งในสวนสาธารณะอะไรนั่นเหรอ?” เจษเหลือบมองผ่านกระจกบานใหญ่

          “ใช่! คืนที่สามแล้ว” มิวบุ้ยปากไม่สบอารมณ์ “แต่วันนี้แปลก… เหมือนจริงมาก ในฝันผมเอาหัวโขกกับตัวอะไรสักอย่าง สะดุ้งตื่นมาหัวยังโนอยู่เลย”

          ว่าพลางมิวก็ลูบท้ายทอยของตัวเอง เขาพบว่าที่บวมอยู่ลดขนาดไปเยอะแล้ว แต่พอลองกดไปก็ยังเจ็บแปลบอยู่นิดหน่อย

          “นอนดิ้นแล้วหัวไปโขกกับเตียงหรือเปล่า?”

          มิวเอะใจเมื่อได้ยินคำทักท้วงจากผู้เป็นพี่ชายร่วมอาชีพ “พี่เคยฝันเรื่องเดิมๆติดๆกันไหม?”

          “เคยนะ ฝันว่าได้เอากับลูกค้าคนเดิมๆ ในฝันเจ้แกเขียนเช็คมาให้สิบล้าน เสียดายตอนตื่นน่าจะเอาเช็คติดมือมาด้วย”

          “ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าผมกับพี่ใครฝันแปลกกว่ากัน”

          “ฝันมันก็คือฝันหรือเปล่าไอ้มิว คนเราพอหมกมุ่นกับเรื่องใดเรื่องหนึ่งมากๆก็เก็บเอาไปฝันแบบนี้แหละ”

          “วิ่งเนี้ยนะ ผมก็ไปวิ่งเป็นประจำอยู่แล้ว ก่อนหน้านี้ก็ไม่เห็นจะฝันเลย”

          “อาจจะเป็นเรื่องของจิตใต้สำนึก อะไรพวกนั้นหรือเปล่า” เจษเอี้ยวตัวหันมามองมิว “พี่มีลูกค้าที่เป็นจิตแพทย์อยู่ ติดต่อให้เอาไหม? แต่ห้ามแย่งลูกค้าพี่นะ… คนนี้กระเป๋าหนัก”

          “ลูกค้าที่เป็นหมอผมก็เยอะ หมอทำคลอดยังมีเลย พี่จะไปใช้บริการไหมล่ะ… ผมไม่หวง”

          “ไว้หาเมียได้ก่อนแล้วค่อยเอาแล้วกันนะ ตอนนี้แค่คนคุยด้วยยังแทบไม่มีเลย” เจษตัดพ้อ

          “เอ้อ! แต่ในฝันรอบนี้ผมเจอกับไอ้คนที่สะกดรอยตามผมแล้วด้วยนะ มันเหมือนคนหรือปีศาจอะไรสักอย่าง”

          “งั้นพี่ว่าเปลี่ยนไปเป็นหมอผีดีกว่า”

          มิวทำหน้ามุ่ย

          เจษพูดต่อ “เอาจริงๆนะมิว พี่ว่าความฝันมันก็คือความฝันว่ะ ปีศาจในความฝันอะไรนั่นมันเพ้อเจ้อ”

          “เพ้อเจ้อเหรอ?” 

          มิวขึ้นเสียงสูงพลางเหลือบตามองไปยังเครื่องรางของขลังที่วางเต็มโต๊ะของเจษ ครึ่งหนึ่งเป็นรูปปั้นจากสารพัดวัดหลากหลายศาสนา เหลือส่วนน้อยเป็นเครื่องสำอาง

          “หยุดเลย! รู้นะว่าจะพูดว่าอะไร” เจษเอี้ยวตัวหันหลังกลับมาจ้องเด็กหนุ่มหน้าตาทะเล้น  “มันไม่เหมือนกัน พวกนี้เขาเรียกว่าที่พึ่งทางจิตใจ เจอลูกค้าเขาจะได้รักจะได้เมตตา อาชีพอย่างเราแค่รูปร่างหน้าตาดีมันไม่พอหรือเปล่าวะ มันก็ต้องพึ่งดวงด้วย”

          “ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลย”

          “พี่รู้แล้วกันว่ามิวจะพูดอะไร”

          “พี่เจษนี่… อวดฉลาดอีกเนอะ”

          “ไอ้มิว! อย่างน้อยพี่ก็มีความฉลาดให้อวด ไม่ได้อวดโง่เหมือนแกก็แล้วกัน”

          “ผมไม่โง่นะ ไอ้อาร์เต้โน่น!” เมื่อพูดถึงชื่อน้องเล็กที่สุดในห้องมิวก็นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง “ว่าแต่วันนี้อาร์เต้ไม่มาทำงานอีกแล้วเหรอ จะครบอาทิตย์แล้วนะ”

          “นั่นสิ! อีกไม่นานจะตัดยอดแล้ว”

          “เมื่อวานผมลองโทรไปหาก็ไม่รับสาย กะว่าเลิกงานจะลองแวะไปดูมันหน่อย”

          “ยังไงก็ฝากดูมันหน่อยแล้วกัน เมื่อวานพี่พึ่งคุยกับพี่เป็นเอกมา ขืนมันยังหยุดจนทำยอดรอบนี้ไม่ได้ เดือนหน้าปีกหลุดแล้วต้องไปยืนเต้นรูดเสากับพวกผีเสื้อไม่รู้ด้วย”