Chapter 3

Chapter #03

SIENNA POV

A quiet Italian restaurant.

“Dinner lang.” Yun ang usapan namin. No pressure. No expectations.

Pero habang binabaybay ko ang daan pa-restaurant, bakit parang hindi lang basta dinner ang pakiramdam? Siguro dahil matagal ko ng iniwasan ang ganitong dinner. Kahit mga kaibigan lang. Wala na akong oras.

Pagdating ko, nandoon na siya. Naka-black turtleneck. Mas relaxed ang ayos. Pero elegant pa rin. Too elegant for someone na ayaw daw sa arranged marriage. Compatible kami.

Tumayo siya agad nung nakita ako. Akala mo formal meeting, pero may softness sa mata niya.

“Right on time,” he said.

“You sound surprised.”

“I am. Most doctors I know are late.”

“Most CEOs I know cancel last minute.”

Napangiti siya. “Touché.”

The restaurant was quiet. Dim lights. Warm wood interiors. Walang masyadong tao. The kind of place na pinipili ng mga taong ayaw mapansin.

He ordered red wine. I asked for water. Ayaw kung uminom. Matagal na no'ng huli.

“So,” he started, swirling his glass. “Let’s get the small talk out of the way.”

I raised an eyebrow. “Ganito ka ba lagi?”

“Structured. Efficient. Predictable. Yes,” sagot niya, without missing a beat.

“Well… I’m not.”

“Exactly,” he said, looking straight at me. “Which is why this dinner is already unpredictable.”

My chest tightened. A small shift. Just enough for me to notice it.

He didn’t talk much about himself, but when he did, may sense of quiet depth. I learned he’s been CEO since 21 and now he's 34. Laki sa discipline. Mahigpit ang upbringing. Hindi daw siya marunong magpahinga. Unbelievable. Dapat babaero siya. Feeling ko kasi dapat ganun siya. Sa hitsura pa naman niya, halatang habulin ng babae.

“Sounds exhausting,” I said.

“Is it?” he replied. “I’m starting to wonder.”

He turned the question on me. “What about you? Why medicine?”

I paused. Then, quietly, “Because I want to understand pain. Not just treat it.”

His gaze lingered on me. And in that silence… we understood something deeper.

After dessert, tahimik lang kaming dalawa. Comfortable kind of quiet.

“You know,” I murmured, looking out the window, “I thought this dinner would be a disaster.”

He tilted his head. “It still can be. We have ten minutes left.”

I laughed. Totoo. Minsan dry ang humor niya. Pero tonight… it worked.

“Salamat,” I said. “For keeping it light.”

“Salamat din,” he replied. “For being honest. By the way na inform kana sa kasal?”

Matipid akong tumango. “I said, I do. Don't worry.”

Ngumisi siya. “I expect.”

Galing din ‘no. Ganito ba kami pag magkasama na kami? Sa bagay, ano bang in-expect ko. The busy CEO.

“But… hindi ko maintindihan kung bakit nagmamadali sila?”

‘Yun din ang iniisip ko.

Tinapos namin ang dinner na puro pag uusap lang. About sa kasal and before kasal. I'm not interested but… sumabay nalang ako.

Kahit hindi namin gusto. Kailangan din siguro naming mag usap. Kahit ganitong pag uusap lang total busy naman kami pareho.

“Tingin mo,” he asked suddenly, “if we weren’t arranged, would you have noticed me?”

I blinked. Then slowly answered, “No. You’re not the type I usually fall for.”

His lips curled slightly. “Good.”

“Why?”

“Because I’m not here to make you fall. I just want to stay… long enough for you to decide.”

Nagpangiti ako sa sagot niya. Gusto ko ang mga sagot niya. Prangka. Walang paligoy-ligoy.

“See you,” aniya bago umalis.

Sinundan ko siya ng tingin saka ako pumasok sa kotse at umalis.

Dumiretso agad ako sa condo.

Nakahiga na ako sa kama. I stared at the ceiling… nag iisip.

I wondered if arranged marriages were always this complicated. Or if he was just the exception to everything I thought I knew.

Three days after the dinner with Dorian.

Sunday.

Bumili ako ng white roses today. Hindi dahil favorite ko, pero dahil yun ang kaya kong dalhin nang hindi sumisigaw ng "I'm breaking again."

Tahimik sa hallway. Tahimik palagi dito. Parang oras na lang ang humihinga.

Binalikan ko na naman siya.

Kahit alam kong walang magbabago. Kahit alam kong wala namang sasagot.

Hawak-hawak ko ‘yung puting roses. Tahimik akong pumasok, ni hindi ko kinailangang kumatok sanay na ang mga nurse sa pagbalik ko dito.

Ilang taon na.

Ilang taon na mula nung sinagot niya akong “Wait for me, okay?” bago siya sumabak sa isang charity mission out of town. Ilang taon na rin mula nung aksidente.

Nung sinagot ko siya ng “Always.”

At ilang taon na rin akong natutong tumahimik sa pag-ibig.

Lumapit ako sa kama niya. Buo pa rin ang features niya. Para lang siyang natutulog. Wala lang ingay. Wala lang init ng presensya. Wala lang “us.”

Binuksan ko ang pinto.

Still the same.

White walls. Monitors softly beeping. The scent of disinfectant and longing mixed in the air.

Lying there. Peaceful. Too peaceful. As if the world hasn’t missed him. As if I haven’t.

“Hi, Honey,” I whispered, placing the flowers on the small glass vase beside your bed. “Pasensya na, medyo natagalan ulit ako.”

Umupo ako sa gilid. Hinawakan ang kamay niya. Mainit. Buhay. Pero ang tagal nang hindi bumabalik.

“I had dinner with someone,” I said, kahit alam kong hindi niya maririnig. Or maybe he do. I don’t know anymore.

“Hindi ikaw, honey. At hindi ikaw yung gusto kong kasama kagabi.”

I closed my eyes.

“I didn’t want to… pero napilit. Arranged marriage daw. CEO. Tahimik. Mabait naman. Pero hindi ikaw. Ikaw pa rin. Ikaw palagi, honey.”

Hindi ako umaasang sasagot siya.

Pero tanong pa rin ako nang tanong.

“I’m still working in East Crest. ER rotation last week. May bagong intern na parang ikaw. Maingay. Mapilit. Palaging gutom.”

Tumulo ang luha ko, tahimik lang. Ayoko ng drama. Pero sa kwarto niya, wala akong maitatago. Dito ako totoo. Dito ko lang inaamin.

“Minahal kita. Minahal pa rin kita. Hanggang ngayon.”

Napangiti ako. Sandaling ngiti. Matagal nang sanay ang bibig ko sa ganitong uri ng kwento kwentong isang tao lang ang pwedeng sumagot, pero hindi kailanman sumasagot.

“I’m not in love with him. Because I’m still in love with you.”

I traced my fingers over his something I used to do when he’d get anxious before big presentations. He used to be full of life. A med student too. Masayahin. Maingay. Mapilit. Jealousy.

Minsan, hindi ako sure kung mas mahirap bang umalis… o yung manatili sa tabi ng isang taong wala nang kakayahang pasayin ako pero mahal ko pa rin.

“Honey, I love you. I want to hear your voice. I miss that. Gumising ka na.”

Pinunasan ko ang luha saka hinalikan ang kamay niya.

“Endri Mango Domingo. The man who feel this way. I still love you, honey.” Pagkatapos kung sabihin ‘yun dinampian ko ng halik ang labi niya.

“Wala kang kasalanan. Pero minsan, iniisip ko, kasalanan ko ba? Kasi andito pa rin ako. Kasi hindi pa rin ako sumusuko sa ‘yo.”

At sa katahimikan ng silid na iyon… doon ko ulit napatunayan kung gaano katahimik ang pagmamahal na hindi na pwedeng masuklian.

Pero mas totoo pa rin kaysa sa lahat.

“Babalik ako ulit.” Sabi ko saka ako tumayo at lumabas sa kwarto.

Pero hindi mo na ako umalis. Nagtanong muna ako sa condition niya. And I was smile dahil may pagbabago.

“Kunting tiis nalang, ma'am.” Sabi ng nurse sa'kin.

“Thank you.”

May ngiti sa labi kung umalis doon saka ako dumiretso sa hospital kung saan ako nagtatrabaho.

I'm 32 years old. And I wait him 9 years na.