CHAPTER 2

Tahimik ang buong silid, tanging tik-tak ng malaking orasan lamang ang umaalingawngaw. Nakaupo si Cressida sa gilid ng kama, nakatitig sa kawalan. Mabigat pa rin ang kanyang ulo mula sa alak na uminom siya kagabi sa birthday party ni Scarlette—ngunit mas mabigat ang pakiramdam ng pagkakulong sa mga palad ni Arcturus Thorne.

Isang marahang katok ang sumira sa katahimikan.

“Ma’am,” maingat na tawag ng boses ng isang katulong mula sa labas. “Nakahanda na po ang hapag. Naghihintay na po si Sir Arcturus sa ibaba.”

Parang nagpatibok nang mas mabilis ang kanyang puso. Ang mismong pangalan ni Arcturus ay parang paalala ng kulungang hindi niya mabasag. Dahan-dahan siyang bumangon, inayos ang sarili, at binuksan ang pinto. Nakatungo ang katulong, halatang takot na takot na magkamali ng salita.

“Salamat,” malamig na tugon ni Cressida, saka siya nagsimulang bumaba ng hagdan.

Sa pagbaba niya, sumalubong ang malawak na dining hall na halos punô ng karangyaan. Ang mga chandelier ay kumikislap, ang hapag ay punô ng mga pagkaing mukhang niluto ng mga bihasa: mga steak na umaaso pa, creamy soup na nakalagay sa porselanang mangkok, tinapay na ginto ang kulay, at prutas na nakahain na parang mga alahas.

Sa dulo ng mahabang mesa, naroon si Arcturus. Nakaayos ang suot, maitim na three-piece suit kahit nasa loob lamang ng kanilang tahanan. Ang kanyang mga mata’y malamig na asul-abo, nakatitig lamang kay Cressida na parang binabasa ang kanyang kaluluwa.

“Finally,” aniya, mababa at mariin ang boses. “Halika, umupo ka.”

Wala nang nagawa si Cressida kundi sundin siya. Umupo siya sa tabi nito, diretso ang likod, pero hindi niya ginalaw ang mga kubyertos.

Nagsimulang kumain si Arcturus. Marahan at elegante, bawat galaw ay parang pinraktis. Nilagyan niya ng steak ang kanyang plato, nagbuhos ng red wine sa kanyang baso, at nagsubo nang walang kahirap-hirap. Paminsan-minsan ay susulyap ito kay Cressida, na nananatiling walang ginagawa.

Tahimik lamang siya, nakayuko, nakatitig sa pagkain ngunit ni hindi man lang kumikilos para tikman.

“Cressida,” wika ni Arcturus matapos ang ilang minuto ng katahimikan. “Kumain ka.”

Bahagyang umiling si Cressida. “Hindi ako gutom.”

Tumigil sa pagkain si Arcturus. Marahan niyang ibinaba ang kubyertos at dahan-dahan siyang humilig palapit kay Cressida. Ang kanyang presensya ay nakakasakal, mabigat, parang anino na hindi niya matakasan.

“Hindi ako nagpaluto ng ganito karaming pagkain para lang tumanggi ka,” malamig na sabi nito. “Uupo ka rito, kasama ko, at kakain ka.”

Napakagat-labi si Cressida. Ramdam niya ang pagkislot ng kanyang mga daliri sa kandungan, pilit niyang pinipigilan ang panginginig. Ngunit matigas ang kanyang tono nang sumagot,

“Huwag mo akong diktahan. Hindi ako gutom, at wala kang magagawa para baguhin ‘yon.”

Saglit na nanahimik ang paligid. Tila baga pati ang mga katulong sa gilid ng silid ay natigilan, huminto sa paghinga.

Bigla na lamang tumawa si Arcturus—isang mababang halakhak na walang halong saya. “Hindi ka gutom?” ulit niya, parang nilalasap ang bawat salita. “Hindi mo alam kung gaano ka kabastos, Cressida.”

Mariin nitong hinampas ang mesa gamit ang palad. Napatalon ang mga kubyertos, tumalsik ang alak mula sa baso, at napatungo ang mga tauhan.

Tumayo si Arcturus at lumapit sa kanya. Dahan-dahang itinukod ang dalawang kamay sa magkabilang gilid ng upuan ni Cressida, halos ikulong siya sa lugar. Nakalapit ang mukha nito sa kanya, ramdam niya ang init ng hininga sa kanyang balat.

“Ano ba talaga ang gusto mong patunayan, hmm?” mariin nitong tanong. “Na kaya mong labanan ako? Na kaya mong talunin ang kagustuhan ko? Tandaan mo, Cressida, lahat ng ito—” tinuro nito ang paligid, ang pagkain, ang mansyon “—ay sa akin. At habang nandito ka, wala kang magagawa kundi sumunod.”

Huminga nang malalim si Cressida, pinilit kontrolin ang panginginig ng kanyang katawan. Tumingin siya nang diretso sa mga mata ni Arcturus. May takot sa kanyang dibdib, oo, ngunit may apoy ding unti-unting nabubuhay.

“Hindi lahat ng bagay hawak mo, Arcturus,” mahinahong tugon niya. “Hindi mo mapipilit ang katawan kong kumain kung wala akong gana. At higit sa lahat, hindi mo kailanman mahahawakan ang kalayaan ng isip ko.”

Parang binuhusan ng malamig na tubig si Arcturus sa kanyang mga salita. Kumislot ang panga nito, at matagal itong nakatitig sa kanya, tila ba sinusubukan siyang basagin gamit lamang ang tingin.

Tumayo ito at pumunta sa kanya. "I said eat the hell up, or else..." hindi nito tinapos ang sasabihin.

"Or else what?" Mataray nyang sagot dito na tila walang pakialam sa galit nito. "Or else..." Inilapit nito ang mukha sa kanya. "I might bend you on this very table and fvck you hard that after that you'll be starving like a madman." May babala sa tono ng pananalita nito.

Napapitlag si Cressida sa mga sinabi nito. Hindi sya makapag salita at tanging titig lang ang ibinigay nya dito. "You want to test how ready I am for you?" Umupo ito at sinenyasan syang umupo sa mga hita nito.

"Sit. Here." Pinal na deklara nito, marahang sumunod si Aurelia at umupo sa kandungan nito. Malakas sya nitong ipinatong sa umiigting nitong kahabaan. Ramdam na ramdam nya iyon kahit pa may mga damit sila.

Pumorma ng letrang O ang mga labi ni Aurelia, gusto nyang magpakawala ng mga ungol ngunit hindi nya magawa sa takot na may makarinig.

Marahang iginiya ni Arcturus ang kanyang mga bewang upang gumiling sa kandungan nito na nag sanhi ng paglabas ng mahihinang ungol sa kanyang bibig. "Ahhh...." Malakas ang hawak nya sa sleeves ang damit nito habang ito mismo ang kumokontrol sa kanya.

"Gosh.. Ahh..." Kinakagat nya ang labi para hindi tuluyang lumabas ang mga ungol na malalakas. "Arc, someone might see us...." Pigil ng kanyang kamay sa kamay nito nang maramdaman nyang papaakyat ang kamay nito upang iangat ang kanyang suot na damit.

"See? Now eat. I don't want you to disobey me again." Inialis sya nito sa kandungan at muling pinaupo sa kanina nyang upuan at ito ay bumalik sa sarili nitong upuan.

"Don't test me, Cressida. You'll never want to drain my patience or I might really bend you over in this table." Nakatitig ito sa kanya, titig na puno ng pagnanasa. Titig na sabik sa akala mo ay isang gintong gantimpala.