EP.1 ช่วยด้วย

EP.1 ช่วยด้วย

สายฝนโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้าเมฆดำ หยาดน้ำฝนเริ่มเปียกชุ่มผืนดินคอนกรีตของท่าเรือร้าง แสงไฟสีเหลืองจากโคมไฟเก่า ๆ สะท้อนกับพื้นเปียกแฉะ สร้างเงาเงื่อนให้กับบรรยากาศในคืนนี้

ไมเลส เดินเข้ามาในโกดังร้างด้วยท่าทางระแวดระวัง ดวงตาคมกริบส่องไปรอบ ๆ หาร่องรอยของน้องชายที่ถูกลักพาตัว เสียงฝนที่โปรยปรายลงมาปกปิดเสียงฝีเท้าของเขาไว้

“หึ มาแล้วเหรอ…” เสียงทุ้มที่คุ้นหูดังมาจากเงามืด ทำให้เขาหยุดฝีเท้าลงบนผืนน้ำ

มอแกน น้องชายของเขาเดินโผล่ออกมาจากเสาเหล็กใหญ่ แต่ใบหน้าไม่ได้แสดงความดีใจหรือความกลัวอย่างที่ควรจะเป็น แต่กลับเป็นสีหน้าเฉยเมยที่แปลกแยก

“มึงไม่เป็นอะไร ?” ไมเลสถามด้วยความสงสัย

“ไม่เป็นอะไรสักหน่อย” น้องชายตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา ไมเลสไม่ทันเห็นแววตาดำในความมืด ริมฝีปากยิ้มเหยียดมองพี่ชายแท้ ๆ ของตน

“กูแค่รอให้มึงมาเท่านั้นแหละ”

สายฝนเริ่มตกหนักขึ้น เสียงหยดน้ำที่กระทบหลังคาสังกะสีดังก้องไปทั่วโกดัง

“อยากจะฆ่ากูมากเลยงั้นสิ” ไมเลสรู้ดีถึงเจตนาของน้องชายและท่าทางที่เปลี่ยนไป

เขารู้แล้วว่าตอนนี้จะต้องเจอกับอะไร แต่เพราะคำว่า ‘น้องชาย’ ทำให้เขาต้องมาถึงที่นี่ แล้วพามันกลับไปกับเขาให้ได้

หลังจากบิดามารดาเสียชีวิตเมื่อหลายปีก่อน ไมเลสจึงต้องรับตำแหน่งมาเฟียใหญ่ เพราะเป็นพี่ชายคนโต

ไมเลส มาเฟียที่ควบตำแหน่งนายแบบ ต้องกลายเป็นหัวหน้าแก๊งเครือข่ายมาเฟียข้ามชาติที่ควบคุมทั้งตลาดยาและอาวุธในยุโรปตะวันออก พวกเขามีบ่อนคาสิโนหรูในมาเก๊าเป็นแหล่งฟอกเงิน และร้านอาหารชื่อดังในนิวยอร์กเป็นที่นัดเจรจาลับของเหล่าผู้นำแก๊ง

ยังมีธุรกิจบังหน้าแบบถูกกฎหมาย ไม่ว่าจะอสังหาริมทรัพย์ ไนต์คลับ บริษัทขนส่ง โรงแรม รีสอร์ทและสำนักงานทนายความ (ไว้จัดการเรื่องผิดกฎหมายแบบแนบเนียน)

“มึงนี่เป็นพี่ชายที่ฉลาดเหลือเกินนะ แต่ทำไมถึงยังโง่มาให้กูฆ่าถึงที่”

มอแกน น้องชายแท้ ๆ ของไมเลส เขามีความผิดปกติทางบุคลิกภาพ ไม่มีใครสามารถควบคุมเขาได้ แม้แต่พี่ชาย...

“เพราะมึงเป็นน้องชายกูไง” คนฟังยิ้มเย็นชา ค่อย ๆ ก้าวออกมาจากเงามืดให้พี่ชายได้เห็นหน้าเขาชัด ๆ

“กูเบื่อที่จะต้องอยู่ใต้เงาของมึงแล้ว มึงควรตายตามพ่อกับแม่ไปซะ รักนักรักหนาไม่ใช่”

เสียงฝนที่ตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ราวกับท้องฟ้าร้องไห้เศร้าโศกให้กับความจริงที่เจ็บปวดเมื่อครั้งในอดีต

“กูรักมึงมอแกน”

“แต่กูไม่ได้รักมึงไง” มอแกนคำรามดัง เนื้อตัวสั่นเทาจากความรู้สึกเคียดแค้นที่กัดกินอยู่ในใจมานาน ในมือของเขาถือปืนยกขึ้นขู่ ปลายกระบอกปืนจ่อไปข้างหน้า สองเท้าก้าวตรงไปหาพี่ชาย ใบหน้าหล่อกระตุกแรง

ไมเลสมองน้องชายด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา คนมองสบตาคู่คมนั้น เขาเห็นเพียงแต่ความว่างเปล่าในแววตา

“ปากก็บอกรักกู แต่แววตาของมึงไม่เคยเห็นหัวกูเลยสักครั้ง”

“ถ้ากูไม่รักมึง กูจะปล่อยให้มึงมีชีวิตจนถึงตอนนี้ไหม” ไมเลสคำรามด้วยความโกรธ แต่ยังคงวางสีหน้าเรียบนิ่ง มีเพียงเสียงทุ้มเข้มดังก้องภายในโกดัง

ปลายกระบอกปืนถูกย้ายตำแหน่ง วางไว้ตรงกลางหน้าผาก “แต่ถ้ามึงไม่รักกู มึงก็คงฆ่ากูไปนานแล้วมอแกน”

ขณะที่ทั้งสองกำลังเผชิญหน้ากัน เสียงร้องขอความช่วยเหลือดังขึ้นจากมุมหนึ่งของโกดัง

“ช่วยด้วย! ช่วยฉันด้วย!”

ปึก!

หญิงสาวที่ส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ ถูกปลายกระบอกปืนกระทบกับเนื้อผิวบอบบางตรงมุมปาก เมื่อเธอร้องขอความช่วยเหลือจากศัตรูของตน

สองพี่น้องหันมองตามเสียงร้อง มอแกนลดปืนลงจากหน้าผากพี่ชาย พวกเขาเห็นหญิงสาวผมยาวนั่งขดตัวอยู่ในมุมมืด เธอสวมเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ ใบหน้ามอมแมม มุมปากมีรอยเลือดเกรอะกรัง เขาเห็นเธอจากแสงสว่างของหลอดไฟสีส้มบนศรีษะ มือของเธอถูกมัดเชือกไว้ข้างหลัง ใบหน้าเจ้าหล่อนเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อและความกลัวสุดขีด หญิงสาวถูกพ่อเลี้ยงขายให้กับแก๊งศัตรู

แก้มใส มีอาชีพรับจ้างเป็นช่างแต่งหน้าในร้านเสริมสวยเล็ก ๆ เธอหาเงินส่งตัวเองเรียน ทางบ้านยากจน แม่เธอแต่งงานใหม่กับพ่อเลี้ยงที่ติดการพนัน มันจึงเอาเธอมาเร่ขายให้กับมาเฟียเพื่อใช้หนี้ มารดาเธอไม่แม้แต่จะช่วยเหลือลูกในไส้ กลับเห็นดีเห็นงามยอมให้สามีใหม่เอาตัวเธอไปขาย

“นั่นใคร” ไมเลสถาม

“ของขวัญชิ้นใหม่จากพันธมิตรของกูไง” เขายิ้มเย็นชาตอบคำถามพี่ชาย ไมเลสมองไปยังหญิงสาว

“พ่อเลี้ยงของมันขายให้กับดอน มาร์โค่ ในราคาดี”

เสียงฝนตกหนักมากขึ้น สายฟ้าแลบเป็นระยะ ส่องให้เห็นเงาดำของผู้คนที่เริ่มล้อมรอบโกดังนับสิบชีวิต

“แหม ช่างเป็นภาพประทับใจเสียจริง พี่น้องในสายเลือดจะฆ่ากันเองเสียแล้ว” ดอน มาร์โค่ หัวหน้าแก๊งมาเฟียข้ามชาติ ศัตรูตัวฉกาจของไมเลส มันโผล่มาจากข้างหลังตัวหญิงสาว

“กูต้องขอบใจน้องชายมึงนะ ที่พามึงมาให้กูฆ่าถึงที่ ไม่เสียแรงที่ยอมเป็นพันธมิตร”

“ฆ่ามัน” เสียงสั่งการดังขึ้นจากหัวหน้าแก๊งศัตรู ลูกกระสุนสาดส่ายไปทั่วโกดัง แก้มใสกรีดร้องด้วยความกลัว หลบซ่อนตัวอยู่หลังเสาเหล็ก เมื่อการต่อสู้เริ่มขึ้น มีชายฉกรรจ์คอยยืนคุมเธออยู่ใกล้ ๆ

เธอออกแรงบิดข้อมือที่พันด้วยเชือกอย่างสุดกำลัง เพื่อดิ้นรนเอาชีวิตรอด ในที่สุดเชือกก็หลุดออกจากมือได้สำเร็จ เธอจึงสอดส่ายสายตาหาทางมองหาช่องทางเพื่อหลบหนีออกจากสถานการณ์นี้

ปั้ง ปั้ง ปั้ง

ไมเลสกลิ้งตัวหลบลูกกระสุน ขณะเดียวกันก็จับปืนออกมาตอบโต้ แล้ววิ่งออกจากโกดังเพื่อเอาตัวรอด เขาไม่สนใจว่ากระสุนจะพุ่งมาจากทิศทางไหน ไมเลสวิ่งเข้าใกล้รถซูเปอร์คาร์คันสีดำของตน มอแกนเห็นพี่ชายวิ่งหนี ก็รีบตามไป ยกปืนขึ้นลั่นไกใส่พี่ชาย

ปั้ง

“โอ๊ย” กระสุนจากปลายกระบอกปืนของใครบางคนแหวกอากาศพุ่งตรงไปยังเป้าหมายอย่างรวดเร็ว ปืนในมือมอแกนร่วงหล่นลงพื้น เกิดเสียงกระทบที่ดังชัดเจนในความวุ่นวาย มอแกนกุมมือที่บาดเจ็บแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความตกใจระคนเจ็บปวด

“นายครับ พวกผมจะจัดการทางนี้เอง” ธามลูกน้องมือขวาของไมเลส หันไปบอกเจ้านายรัวเร็วและกำชับลูกสมุนให้คอยคุ้มกัน

ธามและลูกสมุนนับสิบชีวิตซุ่มดูสถานการณ์อยู่รอบโกดังร้าง ในทันทีที่ได้ยินเสียงปืน ธามก็รีบออกคำสั่งลูกสมุนให้เข้าไปประจันกับศัตรู

“อ๊ายยย! คุณ ช่วยฉันด้วย อย่าทิ้งฉัน ฉันขอร้อง” แก้มใสเห็นชายหนุ่มที่คล้ายจะรับชะตากรรมเดียวกับเธอ เขาวิ่งออกไปจากโกดัง ตอนนี้ไม่มีชายฉกรรจ์ในชุดดำคุมตัวเธอ หญิงสาวยังคงกรีดร้อง เมื่อเสียงกระสุนสาดไปทั่วโกดังอย่างต่อเนื่อง

แก้มใสมองไปที่ไมเลส เขาหลบกระสุนอยู่หลังรถซูเปอร์คาร์ มีชายชุดดำคอยคุ้มกันอยู่โดยรอบ เขาใช้ปืนต่อสู้กับเหล่าศัตรู รถตู้คันสีดำอีกหลายคัน ขับเคลื่อนเข้ามาในพื้นที่ ล้วนเป็นคนของไมเลส

ใบหน้าสวยซีดเผือก เธอต้องตัดสินใจบางอย่าง ดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวังมองไปยังชายหนุ่มผู้นั้น เธอหวังว่าเขาจะพาเธอออกจากที่นี่ไปได้ แก้มใสมองสิ่งรอบตัว เธอกลั้นใจวิ่งฝ่ากระสุนสาดส่ายอย่างไม่เกรงกลัว

กระสุนหลายนัดพุ่งผ่านเฉียดร่างไปอย่างน่าหวาดเสียว แก้มใสโน้มตัวย่อแล้ววิ่งอย่างไม่คิดชีวิต บางนัดถูกฝังลงผนังคอนกรีตใกล้เท้า เสียงแหลมกรีดร้องเพราะกลัวตาย

ปั้ง ปั้ง ปั้ง

“คุณ อ๊าย ช่วยฉันด้วย”

“เธออยากตายหรือไงวะ” ไมเลสคำรามเสียงเข้ม ปืนที่ถือในมือยังคงสาดกระสุนใส่ศัตรู ในจังหวะเดียวกันเขาเห็นชายฉกรรจ์กำลังพุ่งตัวมาทางเธอ มันถือปืนพร้อมยิง

“เหี้ยเอ้ย!” ไมเลสตัดสินใจวิ่งออกไปช่วยแก้มใส ขณะที่ปืนยังคงสาดกระสุนใส่ศัตรูเพื่อป้องกันตัว เขาใช้ร่างกำยำของตนเป็นเกราะกำบัง เมื่อถึงตัวหญิงสาวเธอหลบอยู่ข้างหลังเขา

ปั้ง ปั้ง ปั้ง

ขณะที่ไมเลสกึ่งลากกึ่งจูงร่างแบบบางของเธอให้พ้นจากห่ากระสุน เสียงปืนยังคงดังกึกก้อง ตามมาด้วยความเจ็บแปลบที่ต้นแขนซ้าย เลือดอุ่น ๆ ซึมทะลุเนื้อผ้า เขากัดฟันกรอด ไม่ใช่แค่ความเจ็บจากกระสุนที่ฝังใน แต่เป็นความเจ็บร้าวในใจเมื่อหางตาเหลือบเห็นมอแกน น้องชายแท้ ๆ ของเขายืนถือปืนในมือแน่น แววตาว่างเปล่าไร้ซึ่งความลังเล

“นายรีบหนีไปเถอะครับ”

ไมเลสไม่รอช้า เขาพาเธอขึ้นรถซูเปอร์คาร์ของตน มาเฟียใหญ่วิ่งไปยังฝั่งคนขับแล้วรีบขึ้นรถ กระสุนอีกนัดเฉียดสีข้างด้านขวาไปเพียงนิดเดียว สัมผัสได้ถึงแรงถากที่ผิวหนังช่วงเอว เขาเหลือบมองต้นแขนซ้ายที่เริ่มชา

แก้มใสสั่นเทิ้มด้วยความตกใจ ดวงตาเบิกกว้างมองไปยังต้นแขนซ้ายของไมเลสที่ตอนนี้มีคราบเลือดสีเข้มซึมเป็นวงกว้างบนเสื้อเชิ้ตสีอ่อน

“คุณ...คุณโดนยิง” เสียงของเธอแทบจะกลายเป็นกระซิบด้วยความหวาดหวั่น

ไมเลสกัดฟันแน่น ใบหน้าคมคายบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดระคน เขาหักพวงมาลัยเลี้ยวรถอย่างแรงจนร่างของแก้มใสเซถลาไปชนกับประตู

“เพราะเธอ” เขาตวาดลั่น ดวงตาแข็งกร้าวราวกับหินผา “ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ฉันก็คงไม่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ ฉันคงเอาน้องชายฉันออกมาจากที่นั่นได้”

แก้มใสสะอึก เธอพูดไม่ออก ได้แต่กลืนก้อนสะอื้นลงคอ เธอเป็นต้นเหตุให้เขาต้องเจ็บตัว ไมเลสลำบากเพราะเธอ

เสียงยางบดถนนดังเอี๊ยดอ๊าด ไมเลสเหยียบคันเร่งมิด เขามองกระจกหลัง เห็นรถหลายคันกำลังไล่ตามมาไม่ลดละ คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างเคร่งเครียด เลือดที่ต้นแขนยังคงไหลไม่หยุด แต่เขาก็ต้องพยายามรวบรวมสติทั้งหมดเพื่อพาตัวเองและเธอหนีจากสถานการณ์เลวร้ายนี้ให้ได้

มอแกนมองไปยังรถของพี่ชาย สีหน้าเต็มไปด้วยความผิดหวัง “ทำไมมึงไม่ตายไปสักทีวะ”