กลับบ้าน

8

สามวันหลังคลอดรินลดาก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้ เด็กน้อยของเธอก็เช่นกันเนื่องจากไม่มีภาวะที่ต้องระวังเป็นพิเศษจึงสามารถกลับบ้านพร้อมพ่อและแม่หลังฉีดวัคซีนเข็มแรกเสร็จ

รินลดาตั้งใจว่าเธอจะเลี้ยงลูกเองโดยไม่จ้างพี่เลี้ยงเพราะการเห็นข่าวในทุก ๆ วันว่ามีเด็กต้องเข้าโรงพยาบาลรวมถึงเสรยชีวิตจากพี่เลี้ยงโหด ทำเธอคิดหนักจนระแวงจึงตัดสินใจเลี้ยงเอง

เธอมักจะชอบอ่านหนังสือ เพจคุณหมอเพื่อศึกษาข้อมูลการเลี้ยงเด็กจึงพอจะมั่นใจว่าตนเองจะเลี้ยงลูกได้ ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีของเธอหรือเปล่าที่เด็กน้อยเลี้ยงง่ายมาก ๆ หลังกินนมเสร็จก็หลับไปไม่งอแงให้เธอหนักใจเลยสักนิด

"เป็นยังไงกันบ้าง" ไมเนอร์เปิดประตูก็ถูกพี่ชายซึ่งน่าจะรออยู่ก่อนแล้วถามทันที ภายนอกเมเจอร์ดูเป็นคนไม่ค่อยอยากยุ่งกับใครสักเท่าไร แต่เหมือนเขาจะต่างจากลุคภายนอกพอสมควร เพราะทันทีที่รินลดาเข้ามาในห้องเขาก็รีบตรงไปดูหลานชายเพียงคนเดียว

"น้องแข็งแรงดีค่ะพี่เมจ" รินลดาตอบก่อนจะสอดส่ายสายตามองไปตรงโถงนั่งเล่นที่ตอนนี้โซฟากลางห้องถูกเลื่อนออกไปวางด้านข้าง ซึ่งตรงกลางมีคอกกั้นเด็กแบบกันกระแทกวางแทน ก่อนเธอจะออกไปโรงพยาบาลตรงนี้ยังคงมีเพียงโซฟาเท่านั้น

"อ๋อ คอกนั้นพี่พึ่งสั่งมา เพื่อน้องแมกซ์โตคลานได้จะได้ไม่ไปซนตรงไหน รินก็เลี้ยงน้องในนี้ก็ได้ถ้าไม่อยากอุดอู้อยู่ในห้อง"

"ขอบคุณมาก ๆ เลยค่ะพี่เมจแต่ช่วงนี้รินคงต้องอยู่ในห้องก่อนเพราะยังเจ็บแผลอยู่ลุกนั่งไม่สะดวกเท่าไหร่" รินลดาตอบเสียงเบาก่อนจะเดินเข้าไปด้านในช้า ๆ การก้าวเท้าแต่ละครั้งทำให้สะเทือนถึงแผลบริเวณหน้าท้องของเธอแม้จะมีแผ่นพยุ่งแผลอยู่ก็ตาม

"แล้วตัวเล็กเป็นยังไง หลับหรอขอพี่ดูหน่อย" เมเจอร์พูดขณะเดินตามเข้าไปในห้องที่น้องชายของตนเองเปิดเข้าไปวางของก่อนแล้ว

"รินแล้ววางลูกลงก่อนก็ได้ ยืนนานเดี๋ยวจะเจ็บแผลเอา" คนเป็นสามีวางของเสร็จก็ไปขยับจัดแจงเบาะนอนของลูกให้ ก่อนจะกวักมือเรียกภรรยาให้วางลูกน้อยลง รินลดาพยักหน้าพร้อมกับวางทารกน้อยในอ้อมแขนลงบนเบาะนอนลายสก็อตสีฟ้าขาว

"ไหนลุงขอตัวหน่อยสิ เสียดายนะแม่ไปคุยงานที่ต่างประเทศเลยยังมาหาไม่ได้" ถุงกำมะหยี่สีแดงถูกดึงออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูตของเจ้าของห้อง เขาคลี่ถุงนำสร้อยข้อมือที่ถูกสั่งทำออกมาแล้วจัดการใส่ให้หลานตัวน้อย

เมื่ออาทิตย์ก่อนเขาเดินผ่านร้านทองในห้างสรรพสินค้าแล้วได้ยินลูกค้าในร้านพูดถึงการรับขวัญหลาน เขาเลยไปสั่งทำข้อมือสำหรับเด็กแล้วสลักชื่อลงไปด้วยเพื่อรับขวัญหลานตนเอง

"ลุงรับขวัญนะครับน้องแมกซ์ เป็นเด็กดีสุขภาพแข็งแรงนะหลานลุง" หลังใส่ข้อมือเสร็จเมเจอร์ก็ก้มลงจูบเบา ๆ ที่นิ้วน้อย ๆ

"ขอบคุณนะคะพี่เมจ"

"ไม่เป็นไร มีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกนะ"

"รินพักก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวพี่ไปหาอะไรให้กิน อยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย" ไมเนอร์ถามหลังออกมาจากห้องน้ำพอจัดแจงที่นอนให้ลูกเสร็จเขาก็เข้าไปล้างทำความสะอาดมือ หน้า เพื่อไม่ให้สิ่งสกปรกจากตนเองไปโดนลูก

"แกก็อยู่เป็นเพื่อนรินก่อนก็ได้ รอให้รินหายเจ็บแกค่อยไปทำงานก็ได้" คนเป็นพี่หันไปพูดกับน้องแล้วลุกออกจากห้องไป เขากลัวว่าถ้าตนเองยังอยู่ในห้องน้องสะใภ้คงจะทำอะไรไม่สะดวกจึงแยกตัวออกมา

"เออ" คนเป็นน้องตอบไล่หลังก่อนจะเดินตามออกไปหาอะไรให้คุณแม่ที่กำลังจะให้นมลูกอยู่ในห้องกิน

เขาเดินเข้าไปในครัว เปิดตู้เย็นเพื่อหาของสดสำหรับทำอาหารเพราะเพิ่งคลอดลูกมากลัวว่าถ้ากินอะไรหนัก ๆ เธอจะอาหารไม่ย่อยเอา จึงตัดสินใจทำข้าวต้มไก่สับให้ ครึ่งชั่วโมงต่อมาข้าวต้มไก่สับในหม้อก็ส่งกลิ่นหอมไปทั่วห้อง

"มาแล้วครับ หิวหรือยังที่รัก" เสียงทุ้มดังมาจากประตูที่ค่อย ๆ ถูกเปิดออกพร้อมกับชามข้าวต้มขนาดกลาง คนเป็นแม่หมาด ๆ คิ้วขมวดเข้าหากัน ยกนิ้วชี้ขึ้นมาชิดปากเพื่อบอกให้เขาเงียบทันทีเพราะตนเองเพิ่งจะวางลูกลงบนที่นอนได้ แต่คนเป็นสามีกลับส่งเสียงดังจนเจ้าตัวน้อยขยับตัว

"ขอโทษครับ" ไมเนอร์บอกเสียงกระซิบกระซาบก่อนจะค่อย ๆ เดินเบา ๆ แล้ววางชามข้าวต้มลงบนโต๊ะเล็กด้านซ้ายของเตียง รินลดาจึงลุกจากเตียงด้วยความเชื่องช้า ระมัดระวัง เกรงจะทำลูกตื่น ไหนจะขยับยากเพราะแผลผ่าตัดอีก

"พี่ไมค์ไม่กินเหรอคะ"

"พี่ยืนชิมตอนทำจนอิ่มแล้วล่ะ รินกินเถอะพี่เฝ้าลูกให้" เธอพยักหน้าตอบก่อนจะเดินไปนั่งลงกินข้าวต้มฝีมือสามี ทั้งห้องจึงตกอยู่ในความเงียบไปพร้อมกับการหลับใหลของเจ้าตัวน้อย

"รินทำไมผอมขนาดนั้น" เมเจอร์ที่เพิ่งกลับมาจากการไปเซ็นต์สัญญาซื้อขายต่างประเทศ และเพิ่งจะเจอน้องสะใภ้ในรอบสองสัปดาห์ เธอดูผอมลงผิดหูผิดตาราวกับไม่ค่อยได้กินข้าว แถมใต้ตายังดูคล้ำขึ้นเหมือนคนไม่ได้นอน

"สวัสดีค่ะ พี่เมจกลับมาแล้วเหรอคะ" รินลดายกมือไหว้พี่สามีพร้อมกับเอ่ยทักเขาด้วยความเหนื่อยอ่อน แม้เจ้าตัวน้อยของเธอจะไม่ค่อยร้องไห้งอแงแต่กลับตาสว่างอยู่ตลอดเวลา ตอนนอนก็ชอบที่จะนอนหลับไปบนอกของเธอ พอเปลี่ยนให้ไปนอนกับพ่อก็ร้องไห้งอแง ทำให้เธอต้องเป็นคนอุ้มและกล่อมนอนอยู่ตลอด

"ได้กินข้าวบ้างมั้ยเนี่ย น้องแมกซ์งอแงเหรอ" คนที่เพิ่งกลับมาถามด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะเดินไปวางของลงบนเคาน์เตอร์ครัวแล้วยื่นขนมปังให้เธอ

"ไม่งอแงหรอกค่ะพี่เมจ แต่ไม่ค่อยจะยอมนอนยิ่งกลางคืนยิ่งตาสว่าง สงสัยจะยังแยกกลางวันกลางคืนไม่ได้" รินลดาตอบแล้วทอดสายตาไปที่เด็กน้อยซึ่งนอนอยู่ในคอกกั้นที่เมเจอร์เป็นคนซื้อ คนเป็นลุงมองตามก่อนจะยิ้มให้ร่างเล็ก ๆ ที่หลับตาพริ้มอยู่บนเบาะนอนสีขาวสะอาด

"ตัวแค่นี้ฤทธิ์เยอะเชียว แม่ผอมหมดแล้ว นี่รินกินอะไรหรือยังเที่ยงแล้วนะ"

"รินกำลังจะหาอะไรกินพอดีค่ะ น้องแมกซ์เพิ่งจะหลับสนิท"

"พี่หาอะไรให้กินมั้ย"

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวรินทำอะไรกินง่าย ๆ ก็ได้"

"แล้วไอ้ไมค์ไปไหนล่ะ"

"พี่ไมค์ไปทำงานได้ 4-5 วันแล้วค่ะ"

"งั้นเดี๋ยวพี่เฝ้าหลานเอง รินไปหาอะไรกินให้อิ่มเถอะ พี่ไปล้างหน้าล้างมือแป๊บ" จบประโยคชายหนุ่มก็เดินเข้าห้องน้ำล้างมือล้างหน้า และเปลี่ยนเสื้อผ้ามานั่งมองหน้าขาว ๆ ของเด็กน้อยแทนที่คนเป็นแม่

เจ้าตัวเล็กตอนนี้นอนหลับอย่างสบายอยู่บนเบาะนุ่มนิ่มโดยไม่รู้ว่าแม่ตนเองลุกจากที่นอนไปตั้งแต่เมื่อไร มือหนาเอื้อมไปเขี่ยแก้มป่องใสขึ้นมาจากครั้งแรกที่เขาเห็นเมื่อสองอาทิตย์ก่อน