THE BITTER-SWEET PRINCESS

Itinaas ni Andrea ang kanyang kaliwang braso sa likod ni Rafael at inamoy niya ito, na tila sumandal lang sa kanyang braso ang pisngi niya, para kay Rafael sweet partner lang talaga si Andrea. Hindi niya alam isang paraan niya iyon habang pinag aaralan niya ang mga techniques ni Rafael kung paano siya makipag negotiate.

Nagkunwaring hindi niya naiintindihan kung ano ang ginagawa ni Rafael. Dahil dito, hindi naging maingat si Rafael sa kanyang paligid gaya ng pagiging maingat ni Andrea.

Nililimitahan naman ni Andrea ang sarili na huwag humingi ng kahit ano kay Rafael, at lahat ng ibinigay nito sa kanya. Wala siyang ilusyon tungkol sa pagiging permanente ng kanyang posisyon sa buhay ni Rafael. Sa ngayon, siya ay nasa tuktok ng larong ito, sapat na gulang na hindi niya kailangang mag-alala tungkol sa mga puting buhok at kulubot. Ngunit sa mga darating na araw, buwan, taon, sino ang nakakaalam?

Naniniwala naman si Rafael na walang pakialam si Andrea o interest sa anumang bagay na nakadirekta sa kanya. Dahil para sa kanya, ang soot, at sarili lamang ni Andrea ang siyang tangi niyang inaalala.

Ngunit naisip na din ni Andrea na sa kalaunan ay magsasawa rin si Rafael sa kanya, at kapag nangyari ito, gusto niyang magtayo ng isang magandang silid para sa kanyang sarili. Alam ni Andrea Rosario kung ano ang maging mahirap, at sinadya niyang hindi na muling maging mahirap. Nasiyahan siya sa pera at pagiging spoil sa panig ni Rafael.

"Five hundred thousand pesos. How does that sound?" dagdag pa ni Rafael.

"Her," Ang biglang sinabi ng lalaking assassin.

"Gusto ko ang babaeng ito." Dagdag pa niya.

Nang marinig iyon ni Andrea, ay biglang inalis na niya ang mukha mula sa kanang braso ni Rafael, pakiramdam niya ay para siyang nahulog mula sa kinauupoang sofa.

Nakatitig sa kanya ang assassin na may parehong malamig na tingin. Shock slammed sa kanya tulad ng isang tidal wave; alam ni Andrea na siya ang pinahiwatig ng lalaking ito.

Walang ibang babae sa kwarto, walang ibang posibleng ibig niyang sabihin, o etuturo. Nanlamig at naninigas ang mga daliri ni Andrea sa sobrang gulat. Buti na lang at possessive na lalaki si Rafael.

"Ask for something else," Rafael said lazily, sabay akbay kay Andrea at idinikit ang katawan niya sa katawan nito.

"I don't want to keep her," Agad namang sumagot ang assassin na walang pag aalinlangan at nakatutok pa rin ang tingin kay Andrea.

"I just want to fuck her one time." Dagdag pa niya, panatag ang loob ng agarang pagtanggi ni Rafael sa kahilingan, kumpiyansa muli, natawa si Andrea. Siya ay nagkaroon ng isang matamis na pagtawa, kasing harmoniya ng huni ng mga ibon na dumapo sa mga sanga.

"Hindi ko maaaring ibigay ang lucky charm ko." dagdag ni Rafael sabay lingon kay Andria at siniil niya ng halik ang noo nito at napangiti si Andrea sa kanya, halos gumaan na ang pakiramdam ni Andria sa narinig, na hindi papayag si Rafael na may ibang makinabang sa kanya.

Naalala ni Andrea na minsang sinabi sa kanya ni Rafael na isa siyang anghel para sa kanya, sa kanyang mahabang kulot na kayumangging buhok, mala-anghel na mukha, at sa kanyang malambot na boses. Kusa siyang tumawa na para bang isang sandata, na pinaalalahanan si Rafael nang walang salita na siya nga ang kanyang anghel, ang kanyang lucky charm.

Sa tunog ng sinabi ni Rafael, tila na-tense ang assassin, sa sobrang higpit ng atensyon nito sa kanya, halos maramdaman niya ang pagdampi ng mga binitawang salita sa kanyang balat.

Naramdaman ni Andrea ang pag-init ng tensyon sa magkabilaang panig. Hindi siya makapagsalita na parang biglang nabulunan.

Nagsalita si Rafael, isang irritated note na pinagbabatayan ng kadalian ng kanyang tono.

"I don't want to share her."

Ang nangungunang lalaki ay hindi kailanman nagbahagi ng kanyang babae, kung ginawa niya, ay marahil katulad iyon sa nawalan siya ng kidney na mahalagang parti ng kanyang katawan. Tiyak na alam iyon ng assassin. Pero may tatlong tao lang sa room na ito ngayon, walang saksi sa ginagawa o kinakausap ni Rafael, kaya siguro iyon ang dahilan kung bakit naisip ng assassin na ito na makukuha niya ang gusto niya.

"Five hundred thousand pesos plus, one high-end car manufactured in the UK, the Range Rover, with paint code "White Angel". I call that name my own. It was supposedly a special gift for her. But now, I will give it to you instead."

Ngumiti si Rafael at hinalikan ang kaliwang kamay ni Andrea. Muli, walang sinabi ang lalaki, nakatingin lang, at hindi siya kumikibo. Parang may kung anong nakamamatay na enerhiya na dumaan sa pagitan nila.

Naramdaman ni Andrea ang pagbabago.

"I will grant your request... Tell me how much you want, except her."

Sabi ni Rafael, flattered ang tono niya, pero kilala siya ni Andrea; nahuli niya ang pagkabalisa na pilit nitong binabalatan, at dahil hindi iyon isang bagay na nakasanayan niyang marinig, sumulyap si Andrea sa kanya na nagpapakita ng isang nakaka-alarmang tingin.

"Sex is cheaper, than money, you can buy a lot of it with five hundred thousand pesos." Paliwanag ni Rafael.

Ngunit gayon pa man, ang lalaki sa dilim ay nanatiling tahimik, kasing tahimik ng isang libingan. Nasabi na niya ang kanyang kahilingan, at ang tanging bagay na hindi pa matukoy ay kung pagbibigyan ba ito, o tatanggihan ni Rafael.

"I don't want your money." paglilinaw ng lalaki.

Ibig sabihin nito, ay alam ni Rafael na hindi na siya makakatawag ng serbisyo mula sa assassin kapag kinakailangan. At worst, kapag tinanggihan niya ito ngayon.

Ayaw isipin ni Andrea kung ano ang pinakamasama. Sa isang lalaking tulad nito, pero ang lahat ay posible.

Biglang napatingin si Rafael kay Andrea, ang mainit niyang tingin kanina ay biglang lumamig. Napabuntong-hininga siya, at naalarma. Isinasaalang-alang ba niya ang ideya at tinitimbang ang halaga kung patuloy siyang tumanggi?

"Perhaps I have convinced myself. Sex is cheap, and I, too, can do a lot with five hundred thousand pesos." Andrea's very alarming voice, katulad sa isang pelikula, ang sitwasyon niya ay para sa nalalapit na final destination ng kanyang Buhay na maaari niyang ikakamatay.

Ngunit ang sumunod na kaganapan ay bigla na lamang inalis ni Rafael ang kanyang braso kay Andrea saka tumayo ng tuwid. Naging comfortable sa pagbagsak ang hibla ng soot niyang slack pants na may isang pag galaw na nahulog sa kanyang mga paa sa eksaktong kinalalagyan.

"I have another business meeting across the town that will keep me tied up for five hours"

Sabi ni Rafael na nananatiling nakatayo saka nag bangit ng, "Don't damage her."

Without even glancing again sa kanyang prinsesa na si Andrea. Tumalikod ito bigla at naglakad patungo sa pinto palabas.

"What?" Tumayo si Andrea at hindi makapag isip ng maayos.

"What are you saying?"

"What are you doing?" sunod na tanong ni Andrea.

"This was a joke, right?" huling tanong ngunit wala na siyang narinig na salita mula kay Rafael.

Sinapit ni Andrea ang mapait na pagtatakwil, hindi makapaniwalang tatalikuran siya ni Rafael habang naglalakad ito patungo sa pinto. Gustohin man niyang magwala ngunit wala siyang magagawa.

"Rafael...Rafael" paulit-ulit na pagtawag ni Andrea, boses na nagmamakaawang babalikan siya ni Rafael.

Matapos mawala si Rafael sa paningin niya, ay tumakbo si Andrea sa pinto upang buksan ito para sumunod kay Rafael, gagawin niya ang lahat para pakiusapan ito na huwag siyang hayaang iwan sa lalaking mamamatay-tao. Ngunit huli na siya.

Hindi biro ang lokohin ka ng isang taong mahal mo. Agad tumulo ang luha sa kanyang mga mata na dala ng emosyong itinapon siya na parang basura sa lalaking mamamatay-tao.

Sa labas, lumapit si Rafael sa main door, binuksan at umalis ng unit na iyon, katulad ng nakasanayan niya. Sino ba naman ang maghihinala sa nakakita dito? na para bang nagpapahinga lang siya saglit at umalis para magtrabaho uli.

Habang ang kawawang si Andrea naman ay halos naninikip na ang ang dibdib sa kakaiyak sa loob. Dagdag pa dito ay ang kanyang takot na nararamdaman, na kasama ang lalaking ito.

Marahang napatingin si Andrea sa lalaki na nakasimangot. Pero sa ibang direksyon naman ang tingin nito. Nang biglang gumalaw ang ulo nito upang tumingin sa kanya, ay agad din siyang napayuko. Ayaw niyang makita ang pagmumukha nito.

Sa pagsubok ngayon, hindi niya mabuksan ang pinto at tila naka lock ito, batid niya na ni-lock ito ni Rafael mula sa labas. Napaupo siya sa sahig habang umiiyak. Hindi siya tumingin sa assassin, at hindi gumagalaw, na parang lubusan siyang nagyelo. Any minute now, umaasa pa din siya na babalikan siya ni Rafael, na baka magbago ang isip nito at bawiin siya. Ang kanyang sariling pulso ay umuungal sa kanyang mga tainga; parang kulog ang pintig ng puso niya.

Sobrang nakakasama ng loob ang ginawa ni Rafael. Tila ang buong part ng katawan ni Andrea ay naging manhid, ngunit ang bahagi ng kanyang pagiisip ay gumagana pa rin; pakiramdam niya ay itinapon siya ni Rafael sa kwebang may leon at saka lumakad palayo nang walang pag-aalinlangan o kahit isang pabalik na tingin.

Samantala, ang halimaw na assassin ay tahimik na lumapit sa pinto at ni-lock ang lahat ng mga kandado, ang mga bolts ay ini-slide sa bawat safety chain na slot nito. Wala nang makakapasok sa kwarto ngayon, kahit na gagamitan pa ng susi mula sa labas.