ตอนที่ 58: ณภัทรในเงามืด

เสียงฝนกระแทกกระจกหน้าต่างดังรัว... มันไม่ใช่เพียงเสียงธรรมชาติ แต่มันคือเสียงที่กรีดลึกลงไปในจิตใจของณภัทร คล้ายกับทุกหยดกำลังนับถอยหลังสู่หายนะบางอย่างที่เขาหนีไม่พ้น

เขาก้าวลงจากรถที่จอดซ่อนอยู่ข้างตึกเก่า กลิ่นสนิมและความอับชื้นตีขึ้นมาปะทะหน้า กลิ่นเหล่านี้ไม่น่ารังเกียจสำหรับเขาอีกต่อไป แต่มันกลับให้ความรู้สึกเหมือนคำเตือนว่า เขากำลังเดินเข้าสู่สถานที่ที่ความจริงและภาพลวงตาไม่มีเส้นแบ่ง

ณภัทรเงยหน้ามองป้ายโรงพยาบาลจิตเวชเก่า ๆ ตัวอักษรซีดจางจนแทบเลือนหาย ราวกับเสียงตะโกนของผู้คนที่เคยอยู่ที่นี่... ถูกกาลเวลากลืนหายไป เขาหายใจแรงจนได้ยินเสียงชัดเจนเหมือนเสียงคนแปลกหน้าที่คอยกระซิบอยู่ในหัว

“กลับไป... กลับไปซะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นในหัว แต่เท้าของเขากลับก้าวเดินต่ออย่างดื้อดึง เหมือนหุ่นเชิดที่ถูกบังคับด้วยเส้นด้ายที่มองไม่เห็น

ทางเดินในอาคารเงียบสงัด... เงียบเสียจนเสียงรองเท้าของเขาก้องสะท้อนราวกับคำเตือนจากความมืด พยาบาลเวรเงยหน้ามองเพียงแวบเดียว แววตาของเธอเต็มไปด้วยความลังเล ก่อนจะรีบเบือนสายตาไปทางอื่น ราวกับไม่อยากมองเห็นสิ่งที่อยู่ในตัวเขา ณภัทรเพียงยื่นบัตรเจ้าหน้าที่สืบสวนให