บทที่ 23 คำเชิญจากหัวใจ

วันก่อนงานเลี้ยงวันสถาปนา มีนาเจอการ์ดเชิญที่วางอยู่บนโต๊ะเรียนของตัวเอง มันเป็นซองเรียบ ๆ ไม่มีชื่อคนส่ง แต่เมื่อเปิดออกดู ก็พบกระดาษแผ่นเล็กที่เขียนด้วยลายมือประณีตเกินกว่าที่เธอคาดไว้

“เธอว่างวันงานไหม?”

ประโยคสั้น ๆ แต่เธออ่านมันอยู่หลายรอบ

“เขียนเอง หรือให้คนอื่นเขียน?” หญิงสาวพึมพำ พลางหมุนกระดาษในมือไปมา เธอไม่ได้ยิ้ม แต่แววตาที่จ้องลงบนตัวหนังสือ…บอกไม่ได้ว่ากำลังรู้สึกแบบไหน

วันต่อมาเธอแอบไปหาชุดกับเพื่อน แค่บอกว่าเป็นงานทางการ แต่เพื่อนกลับหัวเราะ

“มีนาจะไปเดตหรือเปล่าเนี่ย?”

“ไม่ใช่ซะหน่อย…” เธอปฏิเสธเสียงเบา แล้วก็ไม่พูดอะไรอีก

วันงานมาถึงเร็วกว่าที่คิด มีนาเดินเข้าสู่งานเลี้ยงด้วยชุดกระโปรงยาวสีอ่อน แสงไฟในห้องประชุมสะท้อนเงาลงบนพื้นจนดูเหมือนทุกอย่างช้าลงนิดหนึ่ง

เสียงดนตรีจากวงเครื่องสายลอยแผ่วอยู่ทั่วห้อง บรรยากาศหรูหราแต่ไม่โอ้อวด ทุกคนแต่งตัวดี พูดคุยกันเป็นกลุ่ม ๆ มีเสียงหัวเราะแทรกอยู่เป็นระยะ แต่มีนาเหมือนไม่ได้ยินอะไรเลย

ดนุยืนอยู่ใกล้มุมหนึ่งของห้อง เขาสวมสูทพอดีตัว สีเข้มเรียบ ไม่มีเครื่องประดับเกินจำเป็น แต่แค่นั้นก็ทำให้เขาโดดเด่นกว่าใคร ๆ

เมื่อเธอก้าวเข้าไปใก