บทที่ 14 ความจริงในอดีต

@มหาลัย S

เช้าวันที่สดใส ควรเป็นวันที่เธอควรจะมีความสุข อารมณ์ดีกับการได้เจอเพื่อนในคณะ ทว่ากับมีนานั่นไม่ใช่เลย สิ่งที่เธอเห็นได้รับรู้เมื่อคืน ทำเอาเธอนอนไม่หลับ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น เหมือนดั่งมีดแหลมพุ่งปักเข้าตรงกลางใจของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เสียงพูดคุยเฮฮาของเพื่อนร่วมมหาลัยไม่ได้ทำให้เธอสดชื่นขึ้นเลยสักนิด เธอรู้สึกว่าวันนี้เงียบกว่าทุกวัน หรือบางที...อาจเป็นเพียงเธอที่รู้สึกเช่นนั้นคนเดียว

มีนาเดินหลบสายตาผู้คน ท่ามกลางแสงแดดอ่อนที่สาดลอดต้นไม้ ความรู้สึกในใจเธอปั่นป่วนจนแม้แสงอุ่นของวันใหม่ก็ไม่อาจปลอบโยนได้

เธอพยายามหลีกเลี่ยงดนุ พยายามไม่เดินผ่านเส้นทางที่เขาอาจรออยู่ ไม่แม้แต่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่าเขาจะส่งข้อความมาอีกหรือเปล่า

ทว่าสุดท้ายแล้ว...เธอก็หนีไม่พ้น

เสียงประตูรถที่เปิดออกดังเบา ๆ ข้างตัวเธอ เงาร่างสูงในชุดดำก้าวลงจากรถหรู สีหน้าเรียงนิ่ง ทว่าแววตากลับแน่วแน่จนไม่อาจเบือนหน้าหนี

"ขึ้นรถ" เขาเอ่ยเรียบ ๆ ไม่มีน้ำเสียงข่มขู่ ไม่มีความอ่อนโยนใดๆ ในเสียงนั้น ทว่าเด็ดขาดจนเธอไม่อาจปฏิเสธได้

เธออยากจะปฏิเสธ อยากจะเดินหนี อยากจะพูดว่าหมดสิ้นแล้วกับความไว้ใจทั้งหมด